KΡΙΣΗ ή (σ)κατάΚΡΙΣΗ; (Αρθρο)

KΡΙΣΗ ή (σ)κατάΚΡΙΣΗ; (Αρθρο)

Εισαγωγικό σημείωμα

Δεν το συνηθίζω να μεταφέρω κείμενα άλλων. Όταν όμως ό λόγος που εκφράζεται είναι απόλυτα ταυτισμένος με το δικό μου και συμβαίνει αυτό που λέμε «Θα ‘θελα να τα είχα γράψει εγώ» τότε δανείζομαι το κείμενο με την υποχρέωση να αναφέρω ευκρινώς το όνομα του συντάκτη που σε αυτήν την περίπτωση ακούει στο

Ζηνοβία Παυλίδου (web site: www.neolaia.gr)

Κρίση η οικονομία, κρίση ο πολιτισμός, κρίση ο εκσυγχρονισμός. Μετά τις τελευταίες οικονομικές εξελίξεις, προετοιμασμένοι για τα χειρότερα. Μια μόνιμη αίσθηση ανασφάλειας να σε κυνηγά, η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, ο ανήσυχος ύπνος κάθε βράδυ, οι κρίσεις πανικού που σε πιάνουν απο το πρωϊ, το αβέβαιο επαγγελματικό σου μέλλον, η ψυχολογική κατάπτωση που σε κατατρώει.

Χωρίς να είμαι οπαδός της ψυχανάλυσης, μήπως όλα αυτά τελικά δεν αποτελούν συμπτώματα καμιάς παθολογικής κατάθλιψης αλλά μάλλον ενός παθητικού βολέματος; Μήπως η κρίση και το απλανές βλέμμα της περίπτωσής σου να είναι αποτέλεσμα εφησυχασμού και τυφλής εμπιστοσύνης; Όπως και να ‘χει, είμαι σίγουρη πως δε θα δυσκολευτεί κανείς να σε νιώσει. Γιατί όλοι στην ίδια (σ)κατάσταση βρίσκονται.

 Γιατί είμαι τόσο σαρκαστική και απόλυτη; Γιατί η διάγνωση έγινε και όντως για (σ)κατάΚΡΙΣΗ πρόκειται. Και η απόδειξη πιο κάτω:

Πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν ένιωσες φτωχός για την αξιοπρέπειά σου και αντιστάθηκες πραγματικά για τα πιστεύω και δικαιώματά σου;

 Πότε ήταν η τελευταία φορά που ξεκόλλησες απο την αντίσταση του καναπέ και κυνήγησες τα όνειρά σου; Που έκανες θέμα, πιστεύοντας ότι μπορεί κάτι να αλλάξει;

 Πότε ήταν η τελευταία φορά που απόλαυσες τις πραγματικές λεπτομέρειες της ζωής; Μια βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς με φίλους, κιθάρα και καλή διάθεση (παλιές καλές εποχές)! Έναν καφέ στην βεράντα του σπιτιού σου ή τη σπιτική λεμονάδα της γιαγιάς σου (ή του αδελφού στην περίπτωσή μου) με παρέα και επιτραπέζια αντί τις συζητήσεις των καφέδων των €4,75;

 Πότε ήταν η τελευταία φορά που παρατήρησες κάτι ή κάποιον άλλον εκτός απο τον εαυτό σου (εκτός απο τα καυτά γκομενάκια που κυκλοφορούν σε μπαράκια και παραλίες); Το ηλιοβασίλεμα και τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας. Τον ήχο του κύματος, τα παιδάκια που στήνουν κάστρα και γέφυρες στην όχθη της παραλίας. Τον μεροκαματιάρη στους δρόμους που διαλαλεί την πραμάτεια του για ένα κομμάτι ψωμί;

 Πότε ήταν η τελευταία φορά στην παραλία που δεν ξόδεψες €7,50 σε κρεβατάκια και ομπρέλλα, €10 σε σνακ και ποτά αλλά πήγες εξοπλισμένος/η με παγωνιέρα εφοδιασμένη με τοστ απο τα χεράκια σου, φρούτα και ποτά απο το ψυγείο σου, χαλάκια και ομπρέλα απο το σπίτι σου;

 Πότε ήταν η τελευταία φορά που παραδέχτηκες στους φίλους/ες σου ότι οικονομικά δε σε παίρνει και δε χρειάστηκε να ζητήσεις απο τους γονείς σου οικονομική στήριξη για να το παίξεις άνετος και να πάς το 10ήμερο ταξίδι στο εξωτερικό;

 Πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν κατέκρινες κάποιον για τη δουλειά του; #Δουλειά, εργασία.. Λέξεις που εξαλείφονται σιγά σιγά απο το καθημερινό μας λεξιλόγιο..!!

 Πότε ήταν η τελευταία φορά που συζήτησες αντικειμενικά σαν Άνθρωπος χωρίς να είσαι επηρεασμένος απο πολιτικές και κομματικές οργανώσεις;

 Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήσουν αυθόρμητος και αληθινός χωρίς προσποιητά χαμόγελα, επαίνους και συμφέροντα; Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες πραγματικά με την ψυχή σου;

 Καταλήγοντας λοιπόν πως όλα έχουν ανατραπεί, αλλά τίποτα στην ουσία δεν έχει αλλάξει, μήπως να ξανασκεφτόσουν αν είσαι διατεθημένος να ανατρέψεις τα πράγματα απο την «τελευταία φορά»; Μπορεί τελικά η (σ)κατάΚΡΙΣΗ να μετατραπεί σε κρίση υπέρ σου;;

Από τη Ζηνοβία Παυλίδου.