Στου γκρεμού την άκρη

Υπάρχουν φορές που έχεις κάτι στο μυαλό, σε παιδεύει, σε απασχολεί, και πασχίζεις να το βάλεις σε τάξη. Να του βάλεις δηλαδή, αρχή, μέση, τέλος, που να το βλέπεις μετά και να λες, «Αυτό ήταν»

Και πάνω που είσαι καταπιασμένος με αυτή την προσπάθεια, έρχεται ξαφνικά, μια κουβέντα είτε σε φιλική συντροφιά, είτε σε μια ταινία, είτε διαβάζοντας ένα βιβλίο, απ’ το πουθενά τέλος πάντων και σου προβάλει αυτούσιο, όπως ακριβώς το ήθελες μπροστά σου, κι αναφωνείς «Μπράβο. Αυτό είναι.»

Κάτι τέτοιο συνέβη και σ’ εμένα. Διαβάζοντας το διήγημα «Στον ίσκιο των πουλιών» της πάντα αγαπημένης μου Αλκυόνης Παπαδάκη, στο 18^ο κεφάλαιο, νάτο αυτό που γύρευα. Δεν χρειάζονταν να προστεθεί, ή να αφαιρεθεί ούτε λέξη. Σαν το πιο εύθραυστο μπιμπελό, το μετέφερα στον κειμενογράφο και το αναδημοσιεύω αυτολεξεί. Όχι όμως για σας. Επιτρέψτε μου να το αφιερώσω στα δυο μου παιδιά. Αυτά που  η μοίρα μου ΄λαχε να φέρω στον κόσμο για να με καταδικάσουν στο πιο φρικτό μαρτύριο. Το μαρτύριο του Ταντάλου. «Θου Κύριε φυλακή τω στοματί μου.

…………………………………………………………………………………………….

Λένε πως ο κατήφορος έχει μόνο αρχή. 

Λένε πως όταν φτάσεις ως την άκρη του γκρεμού και δώσεις βουτιά, φταίει το κεφάλι σου που δεν σε  κράτησε.  Και στο τέλος, αν κάποιος άλλος σου κατάφερε την τελική σπρωξιά, δικός σου καλεσμένος ήταν.  Παρεάκι σου.  Μόνο που όποιοι τα κηρύττουν όλα αυτά δεν είδαν ποτέ τη θέα από την τελευταία πέτρα του γκρεμού.  Βαδίζουν πάντα επί του ασφαλούς.  Και το κακό με αυτούς είναι ο συνήθως έχουν δίκιο.  Διαθέτουν ατσάλινα επιχειρήματα.  Στο τέλος,  σου γανώνουν το μυαλό. 

Όμως…  Αν έφτασες ως εκεί… λέμε αν… Αν έφτασες ως εκεί  γιατί βιαζόσουνα να μάθεις,  τι γίνεται πιο κάτω;  Αν έχεις πάρει φόρα,  γιατί φοβόσουνα μη στήσεις την αγάπη;  Αν στο ίσιωμα,  που γνώρισες τα κολλητάρια σου,  σου χάρισαν το ρούχο της άνοιξης και σε ξελόγιασαν;  Κι εσύ πάλι…  Ήταν ανάγκη να το  φορέσεις κατάσαρκα και να πετάξεις, σαν ηλίθιος, τη στολή παραλλαγής που σου ‘ραψε η μάνα σου;  Λέμε κι  εμείς.  Διάφορα.  Μόνο οι άλλοι θα λένε;  Σίγουρα πάντως,  την ώρα της πτώσης,  έβγαλες μια δυνατή φωνή: «Αγάπη!» κραύγασες, «Αγάπη!»  Οι πάντες ορκίζονται πως δεν σ’ άκουσαν.  Τι φταις εσύ, αν δεν βρέθηκε κάποιος να σου έχει πει πως ακόμα κι η αγάπη,  όταν γίνεται κραυγή,  τρομάζει.

Από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη

«Στον ίσκιο των πουλιών»

Αύγουστος 2012