Αρθρο
Το σχόλιο αυτό
ίσως δεν έχει καμιά λογοτεχνική αξία. Πρώτη φορά δε, που μέσα από το βήμα αυτής
της ιστοσελίδας, θέλω να αναφερθώ σε κάτι πολύ προσωπικό. Σαν να γράφω κάτι στο
προσωπικό μου ημερολόγιο. Τότε γιατί το κάνω δημόσια; Για δυο λόγους. Πρώτον: Μήπως
γίνει παράδειγμα το πάθημα μου και δεύτερο: Πιθανά θα το διαβάσουν κι εκείνοι
που εκούσια ή ακούσια, εκμεταλλεύονται την αδυναμία μου και με πληγώνουν.
Ποια είναι αυτή
η αδυναμία; Ίσως πιθανά να μην είναι μια, αλλά αθροιστικά θα μπορούσαμε να πούμε
πως μπορούμε να την αποδώσουμε με τον τίτλο πως «Σκέφτομαι φωναχτά» Ναι έτσι θα
μπορούσα να το πω. Δεν κρατάω ποτέ τίποτε για τον εαυτό μου κι ότι περνά από το
μυαλό μου, το μοιράζομαι αμέσως. Δεν προσέχω την υστεροφημία μου και μάλιστα,
για να μην κάνω τον άλλον να νοιώσει υποτιμητικά, αυτοσαρκάζομαι τόσο, που πολλές
φορές υπερβάλλοντας, μειώνω σε απίθανο βαθμό τον εαυτό μου, και του κατονομάζω
αδυναμίες, με τις οποίες εγώ στην πραγματικότητα δεν έχω καμιά σχέση. Ακολουθώ
μια χαζή τακτική και υποδύομαι ρόλους τάχα προσωπικούς, που στην ουσία το κάνω για
να παρασύρω τον συνομιλητή μου, να ξεκουμπωθεί και να μου ομολογήσει πως αυτό
που εγώ μόλις τώρα του εκμυστηρεύτηκα, ταυτίζεται και με τη δική του άποψη. Αποτέλεσμα.
Αυτός κρατά καλά την άποψη του κρυμμένη και μένω εγώ χρεωμένος με λόγια, απόψεις,
ή συμπεριφορές, που όπως είπαμε καμιά σχέση δεν έχω. Κι έτσι με τον καιρό, περνά
στην συνείδηση των φίλων και γνωστών μου, πως έχω ελαττώματα, που ποτέ στην ουσία
δεν είχα, και απόψεις που ποτέ σαν χαρακτήρας δεν ενστερνίστηκα. Και τότε γιατί
εξακολουθώ να κάνω τα ίδια λάθη; Είναι απλό. Οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα.
Πριν λίγες ημέρες,
για να σας αναφέρω κι ένα παράδειγμα, πολύ στενός μου φίλος, εν τη ρύμη του λόγου,
μου απέδιδε τη μομφή, ότι μόλις δω «φουστάνι» τρελαίνομαι. Ε όχι κι έτσι. Ποτέ
βέβαια δεν έκρυψα πως εκτός από τα γυναίκα μου υπάρχουν κι άλλες όμορφες γυναίκες
στον κόσμο, τόσες μάλιστα, όσο οι κόκκοι της άμμου. Ποτέ μου δεν υπήρξα μουλωχτός
και να παριστάνω μπροστά στη γυναίκα μου τον άσχετο, δηλαδή, δεν είδα, δεν κατάλαβα,
δεν έχω άποψη. Ποτέ μου δεν έκρυψα πως η νέα γενιά, ναι, ναι, τα δεκαεξάχρονα
και τα δεκαοκτάχρονα, είναι σήμερα πανέμορφα πλάσματα. Για όνομα του θεού όμως.
Γιατί όταν μιλάμε για γυναικείο φύλλο πρέπει να βάζουμε και την προέκταση του sex. Ναι το εννοώ, γιατί; Μη λέτε «άντε τώρα ψέματα μας λες» Αν η κάθε όμορφη
γυναίκα είναι και θεά του sex, αυτό δεν αφορά εμένα και μακάρι να είναι, αλλά για
αυτούς που τις έχουν πλάι τους. Εγώ ούτε τις φλέβες μου θα κόψω, ούτε τα σάλια
μου θ΄ αφήσω να τρέξουν. Εγώ απλά και φανερά, σαν λάτρης του ωραίου κι όχι ντε
και καλά του ωραίου φύλλου, αλλά για κάθε τι που ικανοποιεί τη δική μου
αισθητική θα την αποδεχθώ και δεν θα την κρύψω σαν το κακό σπυράκι προσπαθώντας
να παραστήσω τον άσπιλο και τον αμόλυντο, τόσο στους γύρω μου ειδικότερα όμως προς
τη σύντροφο μου. Και γιατί παρακαλώ δεν μπαίνετε ποτέ στον κόπο να σχολιάσετε
την αγάπη που δείχνω για τη φύση, για τη λογοτεχνία, για τη μουσική, τη
ζωγραφική. Για την ομορφιά που εκφράζω για μια βόλτα στο φεγγαρόφωτο, για ένα
ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο.
Όχι για αυτά δεν
θα πείτε ποτέ σας τίποτα. Και ξέρετε γιατί; Γιατί σκοπός σας, είναι το θάψιμο.
Αυτά. Τα είπα
και ξεθύμανα.
Μαντζούρης
Κων/νος
27/3/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου