ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!

Χρονογράφημα

Γιορτάσαμε χθες την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου, αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα τόσο περίεργα. Ένας κόμπος η καρδιά μου που λέει και το τραγούδι κι αμέτρητες απορίες που γύρευαν άμεσες απαντήσεις. Ναι ήταν πρώτη φορά. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, τίποτα δεν σκίαζε τα συναισθήματα μου τη μέρα αυτή. Ήμουν υπερήφανος για την πατρίδα μου κι ένοιωθα από βάθους ψυχής την υποχρέωση να αποτίσω φόρο τιμής, σ αυτό το απίθανο σινάφι, που με την ψυχή και το πνεύμα του ανά τους αιώνες, μεγαλούργησε.

Φέτος όμως τίποτα δεν μοιάζει με τις άλλες φορές. Φέτος η πατρίδα μου, το κράτος μου, ή Ελλάδα μου, παρουσιάστηκε με διαφορετικό προσωπείο. Η μάνα Ελλάδα, από κορωνίδα του πολιτισμού, της ελεύθερης διανόησης και κοιτίδα της δημοκρατίας, έγινε ο τελευταίος τροχός της άμαξας στο άρμα της Ευρώπης. Ο λαός της που δίδασκε Δημοκρατία στην Πνύκα, που έχτιζε Παρθενώνες, που ατίμαζε με αυταπάρνηση τους φασίστες του Μουσολίνι στα βουνά της Ηπείρου, ο λαός που κατακτούσε με το πνεύμα και τον πολιτισμό τους κατακτητές του, αυτός ο λαός έγινε διεφθαρμένος, πρωταθλητής της κλεψιάς και της ρεμούλας και οι πολιτικοί της, γλοιώδη ανθρωπάκια που σέρνονται πίσω από μια καρέκλα, και υπογράφουν οποιοδήποτε νόμο που θα τους διατηρήσει στην εξουσία.

Το βάρος για την ανάκαμψη, ανέλαβε ως μέγας χορηγός που ανακηρύχτηκε χωρίς διαγωνισμό, με απευθείας ανάθεση δηλαδή, ο μισθωτός υπάλληλος και ο συνταξιούχος. Σ’ αυτούς έλαχε η μοίρα να μειώσουν τα έξοδα του πιο σπάταλου κράτους στον κόσμο. Δέχθηκαν να απεμπολήσουν δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αγώνες ετών. Συμφώνησαν να περιορίσουν στο ελάχιστο την απόκτηση των αναγκαίων αγαθών για τη διαβίωσή τους εισπράττοντας λιγότερες αποδοχές. Στηρίζοντας τα έσοδα του κράτους, θα σωθούν οι Τράπεζες και δεν θα καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα. Θα συμβάλουν στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας, αφού με τη μείωση των μισθών θα μειωθεί και το κόστος των εργατικών χεριών κι έτσι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, θα μπορούν να μειώσουν τις τιμές των προϊόντων, χωρίς να μειωθούν τα κέρδη τους. Δεν πειράζει που ήδη γνωρίζει πως αυτό που συνέβη, δεν ήταν τυχαίο. Ξέρει καλά ο Ελληνικός λαός ότι  εξαπατήθηκε. Δεν θα καταντήσει όμως σαν τους Γάλους που βγήκαν στους δρόμους και τα έσπασαν, όταν απλά πληροφορήθηκαν πως πρόκειται να εισαχθεί στη βουλή νόμος, που περιορίζει τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα. Όχι. Ο Έλληνας είναι υποχρεωμένος να φυλλάτει Θερμοπύλες. Δεν θα αφήσει τη χώρα του να χρεοκοπήσει. Δεν γνωρίζει το λόγο που αποφάσισε να το κάνει, ξέρει όμως πως κατά βάθος αυτό είναι το σωστό, για την ώρα τουλάχιστον. Ποιος ξέρει ίσως για τον καθένα χωριστά η κρίση να περάσει ξυστά από δίπλα του και να μην τον αγγίξει καθόλου. Λίγο γιατί αισθάνεται δυνατότερος από τους άλλους, είτε γιατί έχει καβάντζα κάτι περισσότερο από τον διπλανό του και τέλος δεν χάθηκε ακόμα η όποια πρόσβαση στην κρατική μηχανή. Όλα αυτά του δίνουν την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση και την ελπίδα πως στο τέλος αυτός θα βγει νικητής. Όταν όμως θα ‘ρθει η δική του η σειρά, όταν ξεπαστρευτεί η μεσαία τάξη στην οποία ανήκει, θα κοιτάξει πίσω του και θα διαπιστώσει πως όλα ήταν φρούδες. «Ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας» που λέει κι ο μεγάλος μας ποιητής. Τότε θα πάρει τις αλυσίδες του και θα τις φορέσει μόνος του, για να ταιριάζει ασορτί με τους άλλους.

Τότε θα καταλάβει καλά πως ζει σ΄ένα κράτος διαλυμένο. Τότε θα ντραπεί για πρώτη φορά πως δεν είναι δυνατόν όλο αυτό το σκορποχώρι να είναι οι απόγονοι του Περικλή, του Αριστοτέλη και του Αριστοφάνη. Θα καταλάβει καλά πως η έννοια πατρίδα, δεν μπορεί να ταυτίζεται με τους προαναφερόμενους κι ακόμα με τον Κολοκοτρώνη, τον Καποδίστρια, τους αδούλωτους αδελφούς από τη Μικρά Ασία, με τη γενιά του ΟΧΙ. Κάποιο λάθος θα πρέπει να έκανε η ιστορία. Σε κάποιον άλλο λαό θα αναφέρεται. Για κοίτα Έλληνα εσύ είσαι αυτός; Αν ναι τότε γιατί σκύβεις. Γιατί δέχεσαι να σου πετούν ντομάτες κι αγγούρια. Ναι για τους πολιτικούς τα προόριζαν, σίγουρα το αξίζουν, εσύ όμως πως το δέχεσαι αυτό; Πως δέχτηκες να σε κυβερνούν τέτοια αστεία ανθρωπάκια; Μάλλον το ψιλοαποδέχεσαι και ξέρεις γιατί; Θα στο πω αρχαϊστή για να μην σε πονέσει. Άκου λοιπόν «Ο σιωπών δοκείν συνενείν» Γιαυτό, αποχαιρέτα από εδώ και στο εξής, όσο θα προχωρά η οικονομική υποδούλωση, τα φραπόγαλα στις πλατείες, τις μηνιαίες διακοπές , τις κινητές τηλεφωνίες κι όλα τα ανώφελα που σου αποσπούσαν τόσα χρόνια την προσοχή. Ειδοποίησε και τον συμφερτό που μαζεύτηκε εδώ από τις πρώην Ανατολικές χώρες, γιατί νόμισαν πως θα βρουν τη γη της επαγγελίας, πως το πάρτι τελείωσε. The game is over. Τώρα θα μάθεις να ζεις σαν Ευρωπαίος. Θα μάθεις ν’ αγοράζεις σε φέτες το καρπούζι, όπως ο Γερμανός. Θα αρκίσε στα λίγα ή σε ότι σου δίνουν. Τι τα θες άλλωστε. Ένα κρεβάτι, ένας καναπές και μια τηλεόραση για να βλέπεις big brother, είναι αρκετά. Τι να τα κάνεις τα μεγαλεία, αφού δεν θα προλαβαίνεις να τα χαρείς, γιατί από εδώ και πέρα θα εφαρμόζουμε τα ωράρια που δούλευαν οι παππούδες μας, από ήλιο σε ήλιο. Μετά τα εβδομήντα που θα πάρεις σύνταξη, έχεις καιρό μπροστά σου. Μη στεναχωριέσαι, μπορεί κάποια πράγματα να σου φανούν παράλογα, αλλά θα μάθεις ή θα σου τα μάθουν. Έλα τώρα, δικοί μας άνθρωποι μας κυβερνούν ακόμα. Ξέχασες που καβάλαγες τα πούλμαν κι έτρεχες στις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις; Ναι βρε ο Γιωργάκης είναι πρωθυπουργός. Αυτός που την εποχή που κυβερνούσε ο πατέρας του ήταν υπουργός Εξωτερικών. Θυμάσαι τη ζεϊμπεκιά που έριξε προς τέρψη του φίλου του Τούρκου υπουργού; Κι αυτός, ο Τούρκος μωρέ, τα είπε χαρτί και καλαμάρι στην Τσιλέρ, που με τη σειρά της για να ανταποδώσει την καλοσύνη μας, δημιούργησε εκείνο το επεισόδιάκι με τα Ίμια. Τότε ο Γιωργάκης δεν είχε εμπεδώσει ακόμα τα οικονομικά που έμαθε στα Πανεπιστήμια της ξενιτιάς. Τώρα που τα κατάλαβε άρχισε και να τα εφαρμόζει.

Άκου ανθρωπάκο, τα μεγάλα επιτεύγματα απαιτούν θυσίες. Δεν σώζονται εύκολα οι τράπεζες, ούτε οι επιχειρήσεις. Αλλά εσύ δεν σκαμπάζεις από αυτά. Ίσως χρειαστεί να κλείσεις τη δική σου επιχείρηση, μικρή είναι βρε αδερφέ. Άσε θα μείνουν οι μεγαλύτερες. Ίσως χρειαστεί να χάσεις το σπίτι σου. Για σκέψου την κατοχή οι Γερμανοί τα έκαιγαν. Ίσως να μην έχεις να θρέψεις τα παιδιά σου. Αγάντα και μην αγχώνεσαι. Η ανταμοιβή όταν βγούμε από τα δύσκολα θα είναι πλούσια. Δεν μπορείς να κάνεις εξήντα χρόνια υπομονή βρε άνθρωπε;

Μαντζούρης Κωνσταντίνος

Νοέμβρης 2010