ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

5/4/11

Πάρτο αλλιώς για θα βρεις



Άρθρο



Υπάρχει μια παροιμία που λέει «εκεί που είσαι ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις». Αυτή νομίζω πως αποδίδει πιο σωστά την έννοια των όσων θέλω να σας πω.

Αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό μια έντονη διάθεση να εναντιώνομαι όταν «ακούω» τη συνήθη και προσφιλή άποψη των νεοελλήνων, οπαδοί του δόγματος που προτρέπει στο να είσαι γενικά αισιόδοξος. Να βλέπεις λένε τη ζωή από τη χαρούμενη πλευρά. Να πιστεύεις πως όλα θα πάνε καλά. Πάντα να λες ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και τι να πω, θα ρωτήσει ο αντίλογος. Να φορέσουμε μαύρες πλερέζες και να το ρίξουμε στο κλάμα; Μεγάλο το δίλλημα, σαφής η ανταπάντηση, δύσκολη η αντίθετη επιχειρηματολογία.

«Κι όμως γυρίζει» έλεγε ο Γαλιλαίος. Και μέσα από αυτή του τη φράση, ανέβλυζε όλη η δική του θεώρηση των πραγμάτων, οι παρατηρήσεις του, οι ανακαλύψεις του, η τεκμηριωμένη κατ’ αυτόν άποψη περί του αντιθέτου. Όλα σε μια φράση. Χωρίς να έχει την ευκαιρία να το αποδείξει. «Κι όμως γυρίζει.»

Πόσο τραγικό είναι να σου φράζουν το δρόμο. Να σε εγκλωβίζουν στην δοσμένη λογική ότι το ρολόι γυρίζει πάντα προς τα δεξιά. (το θυμήθηκα από την τραγική συνάμα και υπέροχη σκηνή από την ταινία «το εξπρές του μεσονυχτίου.»)

Σκεφτήκατε πως αν δεν έβρισκαν το δρόμο να γεννηθούν αντίθετες απόψεις, πόσο πίσω θα ήταν σήμερα ο πολιτισμός μας;

Ας γυρίσουμε όμως στα δικά μας, που σίγουρα τα πράγματα είναι πιο απλά.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, συμβουλεύουμε συνήθως. Αναρωτηθήκατε πότε την λέμε αυτή την συμβουλή; Μήπως όταν στερεύουν όλες οι άλλες. Μήπως τη θυμούμαστε πάνω από την προκρούστια κλίνη; Κι αν ναι, σας ερωτώ, μήπως έτσι προσπαθούμε να αποδράσουμε από την πραγματικότητα, γιατί απλά δεν θέλουμε να τη δούμε κατάματα; Γιαυτό, γεννάμε μια ουτοπία, μπαίνουμε στο άρμα της και ταξιδεύουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Θέλω να σας ρωτήσω. Εάν κάποιος ερωτικός σας σύντροφος σας προτείνει «πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα», θα τον ακολουθήσετε; Για χίλιους ευνόητους λόγους θα σας συμβούλευα να μην το πράξετε.

Σ’ έναν άνθρωπο που καθηλώθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι, του λες κουράγιο, δεν του μιλάς για ονειρεμένες ακρογιαλιές. Όσα επιχειρήματα κι αν ανακαλύψετε για να επισκευαστεί το δράμα, θα υπολείπονται της πραγματικότητας που εσύ ήδη βιώνεις. Είναι σαν να προσπαθείς να κλέψεις τον άλλον στο ζύγι. Οι ορθολογιστές λένε, που πάει η αγάπη όταν πεθαίνει; Χάνεται. Που παν’ τα νιάτα όταν περάσουν; Πέρασαν. Που πάει ο καιρός που έκτιζα κάστα; Τώρα τα κτίζουν άλλοι. Έτσι είναι. Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Ότι φυτρώνει θα μαραθεί κι ότι σπείρουμε θ’ ανθίσει. Νομοτελειακά έτσι θα γίνουν τα πράγματα.

Θα τολμήσω να πω πως αυτή η αισιόδοξη θεώρηση κινδυνεύει να μας κρύψει λιγάκι τον ήλιο.

Άκουσα κάποτε από τον ίδιο τον μεγάλο τροβαδούρο μας τον Στέλιο Καζαντζίδη πως «είναι δύσκολο να μάθεις από πόνο εάν δεν τον έχεις ζήσει.» Και τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής; Δεν είναι πάντα φρόνιμο να αποστρέφουμε των ωματιών μας από το δύσκολο. Πρέπει να μάθουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους για να μην εθιζόμαστε να ζούμε στην ουτοπία που μας καθιστά ανήμπορους να είμαστε σε θέση ν’ αντιμετωπίσουμε με δύναμη, καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Αλλιώς η προτροπή μας μοιάζει με παραμυθάκι.

Ο βασικότερος λόγος που δημιουργεί οπαδούς η αντίληψη που συζητάμε είναι η ηλικία. Και φυσικά σαν είσαι νέος, μπορείς να ελπίζεις επί παντός επιστητού. Κι αύριο μέρα είναι λέμε συνήθως. Ο νέος βρίσκεται στη φάση που εισπράττει από τη ζωή, πλην σπανίων περιπτώσεων. Διεκδικεί και κερδίζει στον έρωτα. Φορτώνει το μυαλό του με γνώσεις. Ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της επιτυχίας. Όπου αποτυγχάνει ξαναπροσπαθεί κι ότι δεν του επιτρέπουν το απαιτεί. Αγωνίζεται, διεκδικεί το αύριο, στήνει επαναστάσεις, συμμετέχει στο κοινωνικό γίγνεσθαι και συνήθως έχει να ρωτήσει μόνο τον εαυτό του, κανέναν άλλον. Αργότερα όμως, όταν περάσει στην αντίπερα όχθη, εκεί που θα συναντήσει κι εμένα, τα πράγματα αλλάζουν. Έχει ήδη δημιουργήσει και βιώνει καταστάσεις που είναι άρρηκτα μαζί τους δεμένος. Έχει αποκτήσει αφεντικό και γιαυτό αραίωσαν οι συμμετοχές του στις απεργίες. Έκανε οικογένεια, γέννησε παιδιά άρα και καινούργιες ανάγκες. Πιθανά πρέπει να συμβιβαστεί με την άποψη ότι το πτυχίο που πήρε ως φέρελπις νέος στις οικονομικές επιστήμες, το πολύ-πολύ να του χρειαστεί σαν το επιπλέον έγγραφο που θα του δώσει προτεραιότητα στην πρόσληψη μια θέσεως κι όχι σαν επιστημονικό διαβατήριο για το χώρο της έρευνας και της τεχνολογίας. Πρέπει να μάθει πως ο μισθός που παίρνει, δεν του ανήκει 100%. Πρέπει να πληρώσει μ’ αυτόν χίλιες μια υποχρεώσεις. Πρέπει να μάθει τρόπους να μπαλώνει τις μαύρες τρύπες από το σακάκι του για να μη βρίσκουν δρόμο να περνούν τα βάσανα κι οι λύπες. Από τώρα και στο εξής δεν ανήκει μόνο στον εαυτό του. Ανήκει πρώτα απ’ όλα στην κοινωνία. Πρέπει να κερδίσει όνομα, κύρος, αξιοπρέπεια, για να μπορεί για να είναι αναγνωρίσιμος από το σύστημα και να τον δεχθεί. Ανήκει ακόμα στα παιδιά του, στην γυναίκα του, ίσως και λίγο στους γονείς του, Ετοιμάζει με αισιοδοξία (γιατί έτσι του έχουν πει) το επόμενο όνειρο. Ένα σπιτάκι ίσως στην εξοχή για να ξεκουραστεί από τον κάματο της ζωής. Γιαυτό αυξάνει τις ταχύτητες για να προλάβει. Θα προλάβει όμως;

Η υγεία του πήρε ήδη την κάτω βόλτα. Στα οικονομικά του σπιτιού του ξεπέρασε τον προϋπολογισμό. Δέχθηκε να σπουδάσει η κόρη του στο εξωτερικό για να μην μείνει στην Ελλάδα και πάει χαμένη. Ακόμα δεν ξεπλήρωσε τα χρεωστούμενα από τον πρώτο γάμο του παιδιού του και μπήκε σε καινούργιες περιπέτειες. Γνώρισε δυστυχώς τι θα πει απογοήτευση. Πρόσφατα βίωσε τη απόρριψη από τον ερωτικό του σύντροφο. Τι κρίμα, κι είχε επενδύσει σ’ αυτό τόσα πολλά. Η βάρκα που έφτιαξε για να ταξιδέψει με το σύντροφό του στο άγνωστο, έχει βάλει νερά. Αλλά το χειρότερο είναι πως έχει περάσει προ πολλού τα πενήντα και που καιρός για νέα ξεκινήματα. Θα συμβιβαστεί εν τέλει με την άχαρη πραγματικότητα και κάθε που θ’ ακούει τις σειρήνες να του λένε πως η ζωή είναι ωραία θα συμφωνεί μόνο με την προϋπόθεση, αν είσαι σε θέση να συμβιβαστείς. Τότε είναι που θα πρέπει να φτιάξεις μέσα στην καρδούλα σου μια φωλίτσα που θα την ξέρεις μόνο εσύ κι εκεί θα γυρεύεις τα βράδια, τις ώρες της ατέλειωτης μοναξιάς τον εαυτό σου. Γιαυτό μην του χαλάτε τη γαλήνη. Τα βρήκε, όπως τα βρήκε με τη ζωή γιαυτό δεν του χρειάζονται συμβουλές που δεν πρόκειται ποτέ του να εφαρμόσει. Μη τον προκαλείτε γιατί θα σας πει, «εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις.



Μαντζούρης Κωνσταντίνος

Απρίλιος 2011

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Τι να πω;
Έχω την υποψία πως είσαι μέσα στο μυαλό μου.

Δεν χαίρομαι όταν βλέπω κι άλλους στη θέση μου αλλά τουλάχιστον "κουρνιάζω" με παρέα.

Παρηγοριά νάναι αυτό;

:)

Prisoned Soul είπε...

Εκεί που είσαι θα ρθω;
Θα το δείξει αυτό το μέλλον...
εγώ για την ώρα κρατώ την ελπίδα μου ζωντανή.