Το δικό μας μυστικό (Νουβέλα)

Δεν πέρασε ούτε μήνας που με το χαμόγελο ως τα’ αυτιά που λένε, σταθήκαμε καμαρώνοντας δίπλα από τον δεύτερο γιό μας στα σκαλιά της εκκλησίας. Μετράγαμε τις μέρες με τη σύζυγό μου για το πότε θα έρθει επιτέλους η μέρα αυτή. Η ημερομηνία του γάμου άρχισε από καιρό πριν να ωριμάζει μέσα μας σαν σημείο αναφοράς. Κάτι σαν ορόσημο δηλαδή. Εδώ κι ένα χρόνο όλες μας οι συζητήσεις στόχευαν πια στις επτά Μαΐου, αυτή ήταν η ημερομηνία του γάμου.

- Μετά το γάμο του παιδιού Τακούλη (ο Τακούλης είμαι εγώ στο χαϊδευτικό μου, κατά κόσμο όμως, Κωνσταντίνος) θα πάρουμε μια βδομάδα άδεια και θα πάμε το δικό μας ταξίδι. Μια βδομάδα χωρίς σιδέρωμα, χωρίς πλύσιμο, χωρίς μαγείρεμα. Θα πάμε; Μη μου το χαλάσεις, θα πάμε;

- Θα πάμε βρε χαζό, θα πάμε. Της απαντούσα κι ένοιωθα το μπόι μου να μεγαλώνει που ανακάλυψα ξανά μετά από χρόνια τη διάθεση να είμαι δίπλα από τη δική μου αγαπημένη

Μα ήταν συσκεφτόμουνα εμπόδιο στη ζωή μας οι τόσο ευτελείς και καθημερινές ασχολίες που δεν μας επέτρεπαν να αισθανθούμε ότι κι εμείς είμαστε ζευγάρι; Ότι κι εμείς παντρευτήκαμε κάποτε από έρωτα; Δεν προλάβαμε όμως να το βιώσουμε για πολύ. Νωρίς νωρίς ήρθαν τα δυό μας παιδιά, τα δυδιμάκια μας κι έπρεπε να τα φροντίσουμε όπως τους πρέπει. Πως όμως. Με τα σταθερά οικονομικά δεδομένα, δεν ήταν εφικτό. Αλά δεν διστάσαμε. Ανασηκώσαμε τα μανίκια, βγάλαμε τα παπούτσια από τα πόδια μας και μπήκαμε μέσα στην κοίτη του ποταμού κι έτσι άρχισε ο αγώνας. Σκληρός και δυνατός αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Όσο καλός καπετάνιος κι αν είσαι, ένα πράγμα δεν γλυτώνεις άμα μπεις σ’ αυτή τη ζάλη. Αυτό το βουητό από τα νερά που σε κυνηγάνε να σε καταπιούν. Είναι τόσο επικίνδυνο, που σου αποσπά μονίμως την προσοχή και που καιρός για άλλες σκέψεις. Το πιστωθήκαμε όμως στην πλάτη μας σαν χρέος και δεν λογαριάσαμε το κόστος. Παρ’ ότι το κύμα μας έπαιρνε στο κατόπι του και διαβαίναμε μαζί μ’ αυτό δάση, φαράγγια, απέραντες όμορφες εκτάσεις με μυρωδιές από ρίγανη και παπαρούνες, εμείς αρνιόμασταν το κάλεσμά τους και πάντα στο νου μας εστιάζαμε το χρέος.

Και να που άρχισε σιγά σιγά να φαίνετε πέρα βαθιά στο ορίζοντα η θάλασσα. Το τέλος του ταξιδιού πλησιάζει. Τα νερά δεν είναι πλέον ορμητικά. Ήσυχα, χαλαρά αργοκυλάνε προς το Δέλτα σιγομουρμουρίζοντας κουβεντούλες με ότι έφερναν μαζί τους, ξύλα πέτρες, ανθρώπινους καημούς. Φιλιώσανε πια και δεν μαλώνουν. Εκείνο το κουφάρι από το γέρο πλάτανο ξέχασε τώρα με πόση ορμή και κακία το ξεσπίτωσε μια νύχτα η ορμή του νερού και το ξερίζωσε. Τώρα όλοι μαζί μια αγκαλιά πάνε για το φινάλε. Αλήθεια έχει κι άλλα τέτοια φινάλε η ζωή να μας προσφέρει, ποιος ξέρει;

- Ετοιμάσου Ανθή. Να δεις πως μετά το γάμο του παιδιού μας όλα θ’ αλλάξουν.

Αρχίσαμε μάλιστα να μετράμε και μέρες. Άλλες 45 μείνανε, άλλες τριάντα μείνανε και να που πήγαμε στη βδομάδα. Στο σπίτι μας δεν μπαινόβγαινε σχεδόν κανείς για να μας ξυπνήσει από το όνειρο. Τα παιδιά μας για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν είχαν χρόνο για επισκέψεις. Ίσως αυτή η μοναξιά ήταν που έδινε τροφή στα όνειρα και τα προετοίμαζε να βγούνε στο σιργιάνι.

Μια βδομάδα λοιπόν πριν από το γάμο πήραμε τους δρόμους για τα μαγαζιά. Η μαμά του γαμπρού έπρεπε να είναι ντυμένη με κάτι το όμορφο. Για μένα είχαμε συμφωνήσει και για να μη κάνουμε έξοδα πολλά, ένα σακάκι που σχεδόν ποτέ δεν έχω φορέσει, συνδυάζοντας το με παντελόνι που κατά σύμπτωση είχε το ίδιο χρώμα. Έμενε να βρεθεί μια οικονομική λύση για την Ανθή. Ολόκληρη την Καλλιθέα γύρισε η δόλια αλλά δεν βρέθηκε πουθενά ο ιδανικός συνδυασμός του φτηνού και του ωραίου. Την επόμενη μέρα, μιας και χρονικά περιθώρια δεν είχαμε, επιστρατεύτηκε η παρουσία μου για μια βόλτα στα μαγαζιά. Πήγαμε συστημένοι σε μια βιοτεχνία. Το έμπειρο μάτι της Ανθής ζύγισε την κατάσταση και μου πρότεινε να φύγουμε. Για μένα η άρνησή της ήταν το ερέθισμα να μπούμε και να ψωνίσουμε. Δεν της απάντησα. Απευθύνθηκα αμέσως στην πωλήτρια που ήδη μας πλησίασε και της ζήτησα να μας προτείνει ότι πιο όμορφο είχε. Άρχισαν οι τσιμπιές στο αριστερό μου χέρι.

- Τι κάνεις παιδί μου, αυτά εδώ είναι πανάκριβα, μου είπε ψιθυριστά και το μανίκι από το μπουφάν μου λίγο έλειψε να φτάσει στο γόνατο.

- Μη μιλάς, της είπα με ύφος σαράντα Καρδιναλίων. Χαλάλι σου. Το αξίζεις.

Θεέ μου τι κομπασμός είναι αυτός που με έπιασε. Ένοιωθα βασιλιάς στην αυλή των θαυμάτων. Σε λίγο βγαίνοντας η Ανθή από το δοκιμαστήριο με το πρώτο συνολάκι, ένα πράσινο πετρόλ αν δεν κάνω λάθος, γιατί με τα χρώματα δεν είχα ποτέ μου καλή σχέση, εισέπραξα την πρώτη μου έκπληξη. Η Ανθή σίγουρα εντάσσεται στις ψιλόλιγνες γυναίκες. Πάντα όμως, χάριν παιδιάς την αποκαλούσα ψηλέα. Σήμερα είδα πως ο ψηλέας είχε κορμοστασιά και χάρη που με τη βοήθεια της κομψής τουαλέτας που φορούσε αυτή τη στιγμή, ξεδίπλωνε μπροστά στα μάτια μου μια εικόνα που είχα σχεδόν ξεχάσει.

- Αυτό είναι, πλησίασα και της είπα. Θα το πάρουμε

- Μα! Τόλμησε να ψελλίσει η Ανθή.

- Δεν έχει μα, τη διέκοψα, θα το πάρουμε.

Καθώς η πωλήτρια κοιτούσε να διορθώσει κάποιες ατέλειες του φουστανιού, με την άκρη του ματιού μου, άρχισα να διακρίνω άλλου είδους ατέλειες. Το συνολάκι άφηνε ακάλυπτο μεγάλο σημείο από τους ώμους και τα χέρια, με αποτέλεσμα να γίνονται εμφανή τα σημάδια του χρόνου, που διόλου δεν την κολάκευε. Κάποια παλαιά μελανά σημεία από χτυπήματα, και η χαλάρωση της επιδερμίδας στο σημείο του μπράτσου, μου έκοψαν λιγάκι τη φόρα κι ίσως με τη σειρά μου επηρέασα το καμάρι της Ανθής που εδώ και κάμποσα λεπτά απολάμβανε μπροστά από τον καθρέπτη στριφογυρίζοντας πότε αριστερά και πότε δεξιά σαν μικρή κοπελίτσα.

- Μπορούμε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο; Είπα κοφτά στην πωλήτρια ενώ ταυτόχρονα με το μάτι κοιτούσα το σημείο απ’ όπου θα προτιμούσα να μας προτείνει κάτι διαφορετικό.

Αμέσως ξεκρέμασε μια άλλη τουαλέτα, στην ίδια μεν απόχρωση αλλά σαν να το είχε ήδη αντιληφθεί, δεν είχε καμιά σχέση με την προηγούμενη γιατί και κάλυπτε τα επίμαχα σημεία, είχε όμως καλύτερη γραμμή και φινέτσα. Ειδικά σ’ εμένα άρεσε γιατί από τη μέση και κάτω το υπόλοιπο ύφασμα δεν κατέβαινε ολόισιο αλλά με δίπλες που μου θύμιζαν την δεκαετία του 60.

- Σας αρέσει; Με ρώτησε η πωλήτρια

- Ναι είναι πάρα πολύ ωραίο.

Η Ανθή που είδε την καρτελίτσα με την τιμή, άρχισε κατά την προσφιλή της συνήθεια, να μου τραβάει το μανίκι σαν κάτι να ‘θελε να μου πει. Την πρόλαβε όμως η Κυρία που μας εξυπηρετούσε

- Είναι όντως καταπληκτικό πάνω σας κι έτσι και ρυθμίσουμε το μάκρος του υφάσματος θα δείτε τι τέλεια γραμμή θα σας δώσει. Στην τιμή όμως πρέπει να σας πω πως είναι κάπως ακριβούτσικο.

- Άστο μου λέει η Ανθή από πίσω και πάμε να φύγουμε.

Που να πάμε λέω εγώ από μέσα μου. Έπρεπε σήμερα σώνει και καλά να αποδείξω στη γυναίκα μου πως παρά τα τριάντα πέντε χρόνια που είμαστε μαζί, παραμένει μια ωραία γυναίκα και σαν σωστός άντρας πρέπει σήμερα ν’ αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Ήδη άρχισα να ψάχνω στο πορτοφόλι μου, την πιστωτική μου κάρτα. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια χρήσης της ηλεκτρονικής πληρωμής θα χρεωνόμουν κάτι που δεν θα μπορούσα να αποπληρώσω στο ακέραιο τον επόμενο μήνα. Αλλά τέτοια θα λέμε τώρα. Η απόφαση για μένα ήταν ήδη ειλημμένη και για ν’ αποφύγω άλλα τραβήγματα στο μανίκι αφήνω την πιστωτική μου κάρτα στο τραπέζι και προσποιούμενος ότι θα βγω έξω γιατί έχω να κάνω κάποια επείγοντα τηλέφωνα, ζήτησα από την πωλήτρια να προχωρήσει την παραγγελία και θα υπογράψει για μένα η γυναίκα μου. Φυσικά ούτε που μ’ ενδιέφερε ν’ ακούσω την τιμή. Ούτε που είδα τις αντιδράσεις τις Ανθής. Εγώ βγαίνοντας έξω τράβηξα προς τα κάτω κι αγόρασα από το περίπτερο ένα αναψυκτικό. Στο τηλέφωνο έψαξα τον αριθμό μιας ανιψιάς μου και την κάλεσα αμέσως.

- Έλα θείε μου, είσαι καλά; Με ρώτησε παραξενεμένη που καλούσα μεσημεριάτικα σε μια εργαζόμενη μητέρα, κάτι που δεν το συνήθιζα.

- Καλά είμαι μην ανησυχείς. Να σε ρωτήσω κάτι; Θυμάσαι τη διεύθυνση από το μαγαζί που ψωνίσατε το κουστούμι του Νίκου για τη βάπτιση.

Μου έδωσε οδό και αριθμό κι ευτυχώς ήταν κάπου κοντά στο σημείο που βρισκόμουνα. Μέσα στο αυτοκίνητο περίμενα την Ανθή να τελειώσει τις διατυπώσεις και να φύγουμε. Όταν μπήκε και κάθισε μου έδωσε ένα φιλί σαν κι αυτό που μου έδινε πάντα όταν την περίμενα πριν ακόμα παντρευτούμε. Ναι ήταν ακόμα το κορίτσι μου κι ας λένε οι άλλοι πως σαν περάσουνε τα χρόνια ο έρωτας πάει περίπατο. Εγώ δεν συμφωνώ. Σήμερα ιδιαίτερα η καρδιά μου δεν μου επιτρέπει να συμφωνήσω.

Ξεκινήσαμε κι έστριψα δεξιά προς την Αλίμου που οδηγεί προς την παραλιακή, διαδρομή φυσιολογική αφού μένουμε στο Π Φάληρο. Πριν όμως βγούμε στην παραλία έστριψα δεξιά κι άρχισα να ψάχνομαι για την οδό Κοντογιώργη.

- Τακούλη τι δουλειά έχουμε εδώ; Που πάμε; Μου είπε η Ανθή αναβάλλοντας την απόλαυση από το τσιγάρο που είχε ανάψει. Έχασες το δρόμο;

- Σου έχω μια έκπληξη, της είπα. Θα δεις και πάνω στο θα δεις είδα μπροστά μου την ταμπέλα που έγραφε «Παρκινγκ καταστήματος» Στρίβω απότομα δεξιά και τράβηξα χειρόφρενο.

Η έκπληξη μιλούσε από μόνη της. Ανδρικά ενδύματα έγραφε μια τεράστια επιγραφή γνωστής φίρμας. Η Ανθή έμεινε να με κοιτάζει αμήχανη. Ίσως γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει πως έγινε όλη αυτή η αναδίπλωση. Μέχρι χθες δήλωνα πως λόγω των στενών οικονομικών μας δεδομένων θα πήγαινα μέχρι και με παντόφλες που λέει ο λόγος στο γάμο και τώρα έχω πάρει φόρα. Ευτυχώς που δεν δοκίμασε να μου την κόψει. Με ξέρει άλλωστε χρόνια τώρα. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο ήρθε δίπλα μου και μου έπιασε το χέρι. Στα λίγα μέτρα που είχαμε να διανύσουμε μέχρι την είσοδο του καταστήματος, με χάιδευε απαλά, σαν να ‘θελε να μου περάσει το μήνυμα, «εδώ είμαι, δίπλα σου» Ένας κόμπος στάθηκε στο στήθος μου. Δεν ξέρω τι ήταν. Κάτι μου θύμιζε αυτό το συναίσθημα αλλά χάνονταν μέσα στο βάθος του μυαλού μου. Η παλάμη που κρατούσε το χέρι της είχε ιδρώσει. Το κατάλαβε. Έβγαλε από την τσάντα της ένα χαρτομάντιλο και μου το πρόσφερε.

Τώρα ήταν η σειρά της να αναλάβει το ρόλο που είχα εγώ πριν από μισή ώρα στο μαγαζί με τα γυναικεία ρούχα. Το ύψος της δαπάνης όμως ήταν δύσκολο να το ρυθμίσει μόνη της, καθ’ ότι τον τομέα αυτόν τον ρύθμιζα πάντα εγώ. Γι αυτό κάθε λίγο και λιγάκι πριν αποφασίσει για κάτι, έρχονταν και με ρωτούσε με χάρη. Να πάρουμε και μια γραβατούλα. Κοίταξε τη ωραία ζώνη είναι αυτή, δερμάτινη, μπορούμε να την πάρουμε; Ε τώρα που πήρες τόσο ωραίο κουστούμι, χρειαζόμαστε κι ένα πουκάμισο, μη πεις όχι.

Δεν είπα όχι σε τίποτα. Φορτώσαμε την πιστωτική κάρτα χωρίς ενδοιασμούς σαν τον παίχτη που τζογάρει στο καζίνο και τα παίζει όλα για όλα. Δεν μετάνιωσα καθόλου. Το Σάββατο (ημέρα του γάμου) εμείς οι δυο είχαμε το δικό μας μυστικό πέρα από την ξεχωριστή χαρά που παντρεύαμε το παιδί μας. Μέσα απ’ αυτό το γεγονός αναβίωσε κάτι που με τόσο κόπο κι αγώνα είχε φτιαχτεί τριάντα πέντε χρόνια πριν. Δεν είχε χαθεί ευτυχώς. Ήταν εκεί όπως πάντα. Απλά εμείς δεν βρίσκαμε το χρόνο να το ανακαλέσουμε στην επιφάνεια γιατί που καιρός από τα βάσανα.

Στη δεξίωση του γάμου, που ακολούθησε, την ώρα που ο γιός μας τραγούδησε ένα ωραίο τραγούδι με την κιθάρα του για την αγαπημένη του, εγώ δήθεν στα κρυφά, έδωσα ένα φάκελο στην Ανθή κι αυτή νόμισε πως ήταν κάποιο φακελάκι που αφορούσε δώρο για τα παιδιά μας. Την διαβεβαίωσα πως δεν ήταν κάτι τέτοιο. Δεν το άνοιξε όμως και αυτό παρέτεινε την αγωνία μου για μια ώρα περίπου. Την ώρα που συζητούσα με κάποια συγγενική παρέα, την είδα να προσπαθεί να μου κάνει νόημα να γυρίσω κοντά της. Επέστρεψα τρέχοντας, αυτό όμως που εισέπραξα ήταν μια ξεγυρισμένη τσιμπιά στο αριστερό μου μπράτσο. Όσες μέρες μείναμε στο Πήλιο δεν έσβησε η μελανιά, αλλά δεν πειράζει. Μακάρι να μείνει για πάντα για να τη θυμάμαι.

Μάιος 2011

Με πολύ αγάπη για τη γυναίκα μου την Ανθή.

Ιούνιος 2011