ΣΚΕΨΕΙΣ

Σκέψεις

Θα φύγω κάποια μέρα σαν βαρκούλα
που ξέχασε να βρει το γυρισμό.
Όταν ο χρόνος σταματήσει στη στιγμούλα
Κι ύστερα πάχνη σου σκιάζει το μυαλό.

Ώσπου να ‘ρθεις εσύ και η καρδιά μου σε γνωρίσει,
γλυκέ του έρωτα καρπέ.
Η ζήση μου θα έχει πια φυλλορροήσει
Σαν γιασεμιού το μίσχο, όπου δεν άνθισε ποτέ.

Κρυφά ο ήλιος στο δωμάτιο μου μπαίνει,
Κλέφτης και ψεύτης, μια ζωή απατηλός.
Μου ‘ταξε, μου ‘ταξε, τώρα όμως σωπαίνει
Κι ο χρόνος μου κυλά θανατερός.

Κι αφού τη στάχτη μου δεν γίνεται να ρίξτε
Στη θάλασσα να γίνω ωκεανός,
Τα έργα μου, τις ημέρες μου αφήστε
Ν’ αφανιστούν μαζί μου σαν καπνός.

Έτσι όπως χάνεται η βροχούλα
Που χάρισε για μια στιγμή λίγη ζωή.
Έτσι να φύγω σαν δροσούλα
Απ’ αυτή τη μίζερη κι ανίερη ζωή.

Όπως τα μάτια μου σαν άνοιξα, την πρώτη μέρα
Και φυσικά δεν γνώριζα ζωή το τι θα πει,
Να γίνει να τα κλείσω μιαν εσπέρα,
Χωρίς να νοιάζομαι ζωή το τι θα πει.

Κι όσοι απ’ τη ζήση μου νοιώσανε κάτι.
Κάτι απ’ όσα ήθελα να πω.
Πάνω από το νεκρικό μου το κρεβάτι,
Χαρίστε μου ένα δάκρυ. Μου φτάνει μόνο αυτό.

Ιούνιος 2011
Για το γιό μου τον Βασίλη