ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

19/7/11

Η κρίση και η κριτική (δοκίμιο)

Η κρίση και η κριτική (δοκίμιο)

Πώς να χωρέσεις μια ζωή σε λίγες γραμμές και να μην έχεις παραλείψει τίποτα απ’ αυτά που έχεις κατά νου να εξηγήσεις. Αν τελικά δεν τα καταφέρεις, θα σε ακολουθεί η μομφή ότι δεν τα έπραξες όλα καλά στη ζωή σου και γι’ αυτά τα λάθη σου είσαι υπόλογος, άσχετα αν εσύ μέσα σου διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου ότι δεν είναι δυνατόν να έχεις καταλήξει από θύμα σε θύτη. Είναι άδικο. Κι αν την αδικία που σε βαραίνει δεν μπορείς να την ξορκίσεις, θα ζήσεις τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου με τον καημό της αδικίας, διότι άλλα εσύ εποίησες κι άλλα η ζωή σου καταμαρτυρά. Είναι βαρύ το φορτίο τούτο γιατί ουσιαστικά ο άνθρωπος πρέπει να κρίνεται μόνο από τη συνείδησή του κατ’ αρχάς και τέλος από τον Θεό. «Μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε» μας λέει ο λόγος του Θεού, αλλά φαίνεται ότι στη σύγχρονη εποχή τα ρητά και η γνώση είναι μόνο για την έξωθεν καλή μαρτυρία, ως υλικό για την απόκτηση των πτυχίων μας η σαν γνώση για να συμβουλέψουμε τους άλλους.

Δεν θέλω επί του παρόντος να καταπιαστώ με το κλασικό δίλημμα του τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Για το ποιος ορίζει τους κανόνες που οριοθετούν αυτόν τον κανόνα και ποιος είναι αυτός που νομιμοποιείται να αναλάβει το ρόλο του κριτή και να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Το θέμα του δικού μου πονήματος είναι άλλο κι έχει να κάνει μ’ ένα διαφορετικό δίλημμα που περιγράφεται ως εξής. Είναι έτσι όπως φαίνεται ή κακώς το νομίζουμε;
Θα ήταν αν μη τι άλλο αφελής αυτός που αβίαστα θα απαντήσει πως κατέχει την απόλυτη γνώση, γι’ αυτό σαφέστατα αποφαίνεται ότι δεν χωρά καμιά αμφιβολία, τα γεγονότα είναι αδιάψευστα κι είναι έτσι όπως σας τα λέω. Εδώ θα έλεγα εγώ πως έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Θα δανειστώ ένα παράδειγμα από τα δικαστικά δρώμενα για να επιχειρηματολογήσω (βλέπετε πως δεν αναφέρω τη λέξη «αποδείξω») για το πώς είναι δυνατόν για ένα ίδιο περιστατικό να αποδίδεται διαφορετική ποινή. Πάνω και πρώτα απ’ όλα διερευνάται το γενεσιουργό αίτιο πριν τοποθετηθούμε αρνητικά ή καταφατικά επί του πρακτέου. Αυτό απαιτεί για να είμαστε δίκαιοι, γνώση-γνώση-γνώση. Και ποιος είναι αυτός που την κατέχει; Ποιος είναι αυτός που γνωρίζει το γιατί των πραγμάτων και μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη; Κάτι γνώριζαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι που έλεγαν ότι «έκαστος εκ των τελευταίων συμβάντων κρίνεται» Και γιατί από το τελευταίο συμβάν; Γιατί τα άλλα τα παρακάμπτουμε, μας κουράζουν. Δεν είναι δυνατόν να στήνουμε λαϊκό δικαστήριο για να κρίνουμε κάποιο γεγονός. Κλέψατε Κύριε; Είστε ένοχος. Κανείς δεν θα ψάξει να βρει ελαφρυντικό όχι για την αθώωση (η κλοπή είναι κλοπή και δεν αμφισβητείται) αλλά για το τι ώθησε αυτόν τον άνθρωπο να διαπράξει το αδίκημα της κλοπής. Το έκανε για ίδιο όφελος προσεταιρίζοντας περιουσιακό στοιχείο άλλου για δικό του πλουτισμό ή για άλλον λόγο. Πληθώρα τέτοιων παραδειγμάτων θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς για να καταλήξει εάν είναι καλοπροαίρετος και πάλι στην Ευαγγελική ρήση «Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε»
Ποιο εργαλείο θα χρησιμοποιήσουμε τελικά αν η ανάγκη μας επιβάλει να αμυνθούμε σε κακόβουλες εκτιμήσεις; Η μέθοδος «βήμα προς βήμα» δεν μπορεί να αποδώσει γιατί όταν πρέπει να τοποθετηθούμε σε γεγονότα που συνέβησαν από την παιδική μας ζωή έως σήμερα, είναι άτοπο. Βέβαια στις πολιτισμένες και υγιείς κοινωνίες υπάρχουν και οι έννοιες εμπιστοσύνη, τιμιότης ο λόγος τιμής. Σήμερα όμως τέτοιες λέξεις κλειδιά δεν χρησιμοποιούνται, γι’ αυτό σύνηθες είναι το φαινόμενο επί των ημερών μας να σπηλώνονται συνειδήσεις και να βιάζονται προσωπικότητες.
Η εκκλησία με τη σειρά της προτείνει έναν κώδικα δεοντολογίας μέσα από τις διδαχές της τοποθετώντας τον άνθρωπο στην κορυφή της πυραμίδας και γύρω απ’ αυτόν διάφορες αξίες που πρέπει να αποδεχθούμε de facto. Γι’ αυτό εφαρμόζοντας τις έννοιες, Υπακοή, Σεβασμός, Αγάπη, Αυταπάρνηση, λειαίνονται οι όποιες τάσεις κυριαρχούν μέσα μας να βρεθούμαι ο ένας απέναντι στον άλλον. Πόσο όμως σήμερα ο λόγος του Θεού επηρεάζει το θυμικό μας; Φοβάμαι πως ακόμα και οι ταγοί της εκκλησίας περισσότερο λένε παρά πράττουν.
Όμως όχι, δεν πρέπει να καταλήξουμε στη διαπίστωση του φαύλου κύκλου. Η κρίση και η κριτική, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπινες συμπεριφορές πρέπει να αποδίδεται με φειδώ για έναν αλλά και απλούστατο λόγω. Εάν δεν αποδώσουμε σωστά την κριτική μας, κινδυνεύουμε να προσφέρουμε μόνο αρνητικές υπηρεσίες. Όπως ο επιστήμονας ακολουθεί πιστά το τρίπτυχο, Παρατήρηση-Πείραμα-Απόδειξη, έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Οι πρόγονοί μας έδωσαν τη μέγιστη προσοχή στη σπουδή της λογικής και αποτελεί λαμπρό πρότυπο για μας τους υπερφίαλους σύγχρονους πολίτες το ρητό «Μηδενί δίκη, δικάσεις, πριν άμφοίν μύθον ακούσεις.» Είναι προτιμότερο να σιωπά κανείς παρά να παίρνει θέση στην ανάλυση γεγονότων όταν δεν έχει σύμμαχο τη σωστή γνώση, την εμπειρία. Ιδιαίτερα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν το εξαγόμενο συμπέρασμα φέρνει ανθρώπους σε δυσχερή θέση. Μερικές φορές είναι προτιμότερο να πρυτανεύσει η λογική τού «Το μη χείρον, βέλτιστο» γιατί πάρα πολλές φορές «το σιγάν κρείττον του λαλείν»

Αφιερώνω στον…….
Ο νοών νοήτω.
Ιούλιος 2011

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

ο "νόμος" και συγχρόνως ο "ορισμός" της Ανθρωπιάς είναι για μένα να μην κρίνω, μόνο να επεξεργάζομαι την κρίση μου

Κωνσταντίνε μου, δυσκολεύομαι τούτη την εποχή
μη παρεξηγείς την απουσία μου

καλό ξημέρωμα