Είχα καιρό να έρθω σε επαφή με ανθρώπους, αυτούς που τις περισσότερες φορές εμείς οι πρωτευουσιάνοι αποκαλούμε μάλλον περιφρονητικά ¨επαρχιώτες¨ Όχι ότι εμείς οι άλλοι έχουμε το φωτοστέφανο και είμαστε διαφορετικοί ή οι εκλεκτοί του θεού, αλλά να αν τους παρατηρήσεις καλύτερα, υπάρχουν τόσες τρανταχτές διαφορές στη συμπεριφορά και στον τρόπο ζωής, που οι διαχωριστικές γραμμές μπαίνουν σχεδόν αυτόματα.
Με την ευκαιρία των διακοπών έζησα μαζί τους κάμποσες μέρες σ’ ένα κάμπινγκ κι αυτό περιφερειακό θα έλεγα γιατί βρίσκονταν σε περιοχή με μηδενική τουριστική αξιοποίηση κι ως εκ τούτου συγκέντρωνε κατά κύριο λόγο κόσμο από την γύρω περιοχή. Αυτό που κατ’ αρχήν είναι οφθαλμοφανές είναι ότι μεταξύ τους γνωρίζονταν όλοι. Ο Νίκος, ο Γιάννης , η Μαρία, η Όλγα κι όταν πρόκειται για κανένα πρόσωπο που κατέχει κοινωνικό αξίωμα, τότε προστίθεται το επίθετο ο κύριος Γιώργος, η κυρία Ευτυχία κι ενίωτε αποκτούν και κύριο όνομα αν τύχει να είναι ο κύριος διοικητής ή ο διευθυντής του τάδε νοσοκομείου. Όχι μη γελιέστε δεν γνωρίστηκαν εδώ κάτω από τις συνθήκες της κοινής διαβίωσης στο κάμπινγκ. Γνωρίζονταν από πριν. Ήτε ζούσανε στην ίδια γειτονιά, διόλου απίθανο σε μικρές πόλεις, ή λίγο πιο μακριά. Κάπου σίγουρα θα έχουν ανταμώσει, στην αγορά στο σούπερ μάρκετ στο χώρο δουλειάς, στο γυμναστήριο, στις κοινές πολιτικές συγκεντρώσεις ή στα γραφεία του συλλόγου. Εξ όψεως λίγο ή πολύ είσαι αναγνωρίσιμος ότι κι αν κάνεις.
Καλό αυτό, αλλά και κακό συνάμα. Καλό γιατί γνωρίζεις κόσμο. Βρίσκεις πόρτες να χτυπήσεις. Ανοιχτές ή κλειστές, δεν έχει σημασία, κάποιον θα βρεις, για να κάνεις τη δουλειά σου όταν χρειαστεί ανάγκη. Στο κάτω-κάτω υπάρχει και το γραφείο του βουλευτή. Αλλοίμονο του αν δεν δεχθεί τουλάχιστον ν’ ακούσει το αίτημά σου. Δεύτερη τετραετία δεν θα τον εύρη. Εγώ ανέκαθεν ζήλευα κάθε που μάθαινα για τις δεκάδες ευκαιρίες που εύρισκαν αυτοί οι «επαρχιώτες» προκειμένου να αποκτήσουν κάποιο περιουσιακό στοιχείο, μικρό ή μεγάλο. Θυμάμαι την απορία μου σαν έμαθα το κόστος απόκτησης ενός αψεγάδιαστου αυτοκινήτου Audi A4. Σχεδόν τσάμπα. Μέσω ενός γνωστού που την έφερε από τη Γερμανία. Η αγορά που έκανε τελευταία στενό συγγενικό μου πρόσωπο στην Ήπειρο που για ένα κομμάτι ψωμί, πήρε στην κατοχή του εξοχική κατοικία, στο τσάκ μπάμ που λέμε. Καιροσκόποι, με το μάτι ανοιχτό για να δράσουν ανά πάσα στιγμή.
Το σημαντικότερο όμως είναι η αέναη πάλη των τάξεων. Οι διαφορές τώρα δεν είναι πλέον ορατές. Η μία έχει εισχωρήσει μέσα στην άλλη. Όλα γίνονται για τα μάτια του κόσμου. Οι περισσότεροι παλεύουν να δημιουργήσουν τη δική τους Βαβέλ για να βλέπουν από ψηλά τους άλλους. Το μεγαλύτερο τους μέλημα είναι η απόκτηση όλο και περισσότερων περιουσιακών στοιχείων που δεν συνάδουν με τον κοινωνικό τους περίγυρο, τους κατατάσσει όμως σε περίοπτη θέση στα μάτια γύρων τους.
Αναφέρθηκα προηγούμενα για την απόκτηση σε τιμή ευκαιρίας εξοχικής κατοικίας υψηλών προδιαγραφών. Το αστείο εδώ είναι πως οι ιδιοκτήτες της σπάνια κάνουν χρήση αυτού του στολιδιού. Συνήθως το παραχωρούν σε «φίλους» υψηλά ιστάμενους στην τοπική κοινωνία έτσι για την καλή τους την καρδιά. Τα σπίτια τους (να πούμε εδώ πως εννοώ τα σπίτια που βρίσκονται σε οικισμούς-χωριά) λουσάτα και φωταγωγημένα σαν τις βιτρίνες του Λας Βέγγας. Και γιατί να μην είναι αφού κάνουν αίτηση στη ΔΕΗ για χορήγηση βιομηχανικού ρεύματος για επαγγελματική χρήση στο χωράφι τους στην άκρη του οποίου βρίσκεται το σπίτι τους. Ε να μην κλέψουμε λιγάκι ρεύμα. Ποιόν θα βλάψουμε.
Επαγγελματικά τώρα εάν δεν ασχολούνται με εμπορικές δραστηριότητες ή αν δεν είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι υπόλοιποι βρήκαν τον τρόπο να διορισθούν στο δημόσιο, ας είναι καλά ο μπάρμπας από την Κορώνη. Οι υπόλοιποι άνεργοι και ακαμάτηδες, ποτέ όμως περιθωριακοί όπως θα συνέβαινε αν ζούσαν στην Αθήνα. Ζουν και κινούνται αξιοπρεπώς με τις καλύτερες αυτοκινητάρες τα γνωστά 4χ4 με τη διακριτική γραφή κάπου στην άκρη «Αγροτικό»
Τέλος στην επαρχία είναι ηλίου φαεινότερο ότι κυκλοφορεί χρήμα με ουρά. Μαύρο όμως και αδήλωτο. Κανείς δεν πληρώνει για τίποτα. Χτίζουν γκρεμίζουν, πουλάνε, αγοράζουν, όλα κάτω από το τραπέζι. Επιδοτήσεις (τουλάχιστον μέχρι το 2010) για κάθε τι που κυκλοφορεί ως πρόγραμμα ενίσχυσης από το κράτος (ποιο κράτος) ή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιδοτήσεις για σοδειές που καταστράφηκαν από καιρικά φαινόμενα αφού πρώτα μοσχοπουλήθηκαν στην αγορά. Μαύρη εργασία για τους αλλοδαπούς και με ένσημα ή χωρίς για τους ίδιους αφού πίσω καβάντζα, βρέξει χιονίσει υπάρχει ο ΟΓΑ.
Αυτοί είναι φίλοι μου οι επαρχιώτες. Οι αιμοδότες του πολιτικού συστήματος που χρίζει βουλευτή τον κάθε «βολευτή» Θα έχετε ακούσει για την πρεμούρα των 300 της βουλής στο τι θα πουν στο λαό που τους ψήφησε. Εδώ υπάρχει μια σχέση στοργής. Δεν είναι παίξε γέλασε. Δεν θα φύγει ποτέ από τη σκέψη μου η εικόνα ενός δικού μου ανθρώπου, με πέντε γίδια και δέκα πρόβατα, δεξιός μέχρι τα μπούνια που με πήρε μαζί του στο γραφείο πολιτικού για να μου αποδείξει τη δύναμή του όταν μπροστά μου αξίωνε να του διορίσει το γιο στην πυροσβεστική. Σήμερα ο γιός του, μαθητής του δέκα και με το ζόρι, είναι διοικητής πυροσβεστικού σταθμού σε κάποια μικρή πόλη, (Αξιωματικός παρακαλώ)
Μα θα μου πείτε όλα αυτά τα έμαθες στις διακοπές σου στο κάμπινγκ; Όχι βρε αλλοίμονο. Είπαμε ευκαιρίας δοθείσης η συναναστροφή τους που έξυσαν τη μνήμη μου και είπα να τα μεταφέρω. Για όσους τρέξουν να με χαρακτηρίσουν ότι με διέπει μια εχθρική διάθεση απέναντι τους έχω να τους πω απλά. ΚΙ ΟΜΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ. Εσείς δες’ τε το ποτήρι μισογεμάτο.
Αύγουστος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου