ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Αρθρο

Συντάκτης : Μαντζούρης Κων/νος

22/6/2012

Τα πράγματα είναι απλά. Τόσο απλά, που αν κάτσει κανείς και τ΄ ακούσει προσεκτικά, καταλήγει με το επιφώνημα

«σώπα καλέ έτσι είναι;»

Ναι έτσι είναι, απόσωσα το λόγο μου προχθές που μιλούσα με τη φίλη και συνάδελφό μου την Ειρήνη. Η Ειρήνη σύζυγος γιατρού αλλά και η ίδια πανεπιστημιακού επιπέδου, μου έδωσε την ευκαιρία να βάλω κουβεντιάζοντας μαζί της, κάποια πράγματα στη σειρά και να ανακαλύψω κι εγώ εν τη ρύμη του λόγου, ότι εμείς οι Έλληνες, έχουμε την πιο συγκεχυμένη άποψη για την πολιτική, απόρροια άγνοιας, δογματισμού, και της επάρατης ασθένειας στο να ρέπουμε σύσσωμοι ως λαός, στο ρουσφέτι.

Πρώτη αφορμή στην κουβέντα μας ήταν η χαιρέκακη φράση που μου απήφθηνε, θέλοντας να καυτηριάσει την αδυναμία των αριστερών δυνάμεων στο να σχηματίσουν κυβέρνηση.

«Αυτό το ΚΚΕ δε βάζει λίγο νερό στο κρασί του. Μια ζωή παραμένει αγκιστρωμένο στις απόψεις του»

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως με τόση ευκολία και απλουστευτικά, ο Έλληνας, είναι σε θέση να συνθέσει τα πιο αντίθετα πράγματα. Είναι επί παραδείγματι πολλές φορές υπέρμαχος της Δημοκρατίας αλλά δεν διστάζει να προτείνει και κρεμάλες στο σύνταγμα για την απονομή της δικαιοσύνης. Είναι Συνήθως Αριστερών πεποιθήσεων αλλά ενίωτε δεξιοφέρνει όταν τα συμφέροντά του θίγονται. Γίνεται αυτό που λέει ο λαός, «δεξιός με αριστερή τσέπη.»

Ζήτημα πρώτο λοιπόν, κι άρχισα να αναλύω που είναι το λάθος σ’ αυτή την απλουστευμένη κριτική που γίνεται για το Κουμουνιστικό κόμμα Ελλάδος, το Κου Κου Ε δηλαδή. Το πρώτο που ξεχνάμε όταν θέλουμε ν’ αναφερθούμε σ’ αυτό το κόμμα είναι ο ίδιος του ο τίτλος. Το ΚΚΕ λοιπόν, είναι το επίσημο Κομουνιστικό Κόμμα στην Ελλάδα. Όταν λέμε Κομουνιστικό, αυτόματα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι έχει να κάνει κι είναι άρρηκτα δεμένη η πολιτική του, με την φιλοσοφία της Μαρξιστικής θεωρίας. Απ’ αυτό και μόνο το γεγονός μας υποχρεώνει να δεχθούμε στη λογική μας (κι αν δεν το κάνουμε, κάθε συνέχιση της κριτικής μας θα είναι άτοπη) πως οι θέσεις του, η κοσμοθεωρία του, είναι κατά του καπιταλισμού, κατά της Ευρώπης των μονοπωλίων κι ένα σωρό άλλες ΑΝΤΙπαραθέσεις. Δεν μπορεί λοιπόν ένα Κομουνιστικό κόμμα να είναι ολίγον Κομουνιστικό και ολίγο Καπιταλιστικό, όπως λέμε ολίγον έγκυος. Ως εκ τούτο όσοι πρώην Κομουνιστές θέλησαν να βάλουν νερό στο κρασί τους, δεν τους έμεινε άλλη επιλογή από το να πάρουν των οματιών τους και ν΄αναζητήσουν κομματική στέγη κάτω από άλλες ταμπέλες. Έτσι απλά είναι τα πράγματα.

Και θέλετε και κάτι ως τελευταίο επιχείρημα. Όλοι παραδεχόμαστε πως η Χρυσή Αυγή είναι ένα Δεξιό κόμμα που τοποθετείται στα Άκρα της Δεξιάς. Είναι δυνατόν λοιπόν να προτείνουμε στον Σαμαρά να ρίξει γέφυρες συνεργασίας στη Χρυσή Αυγή; Νομίζω ότι από μόνο του θεωρείται ως αδιανόητο. Αν κάποιες έννοιες είναι συγκοινωνούντα δοχεία, ο Κύριος Κουβέλης δεν θα είχε αποσχιστεί από τον Συνασπισμό, ο Καρατζαφέρης, δεν θα είχε φτιάξει το ΛΑΟΣ κι ο Κύριος Καμένος Καραδεξιός ο άνθρωπος δεν θα δήλωνε προς πάσα κατεύθυνση πως συνεργασία με τον Σαμαρά δεν πρόκειται να κάνει ούτε πεθαμένος.

Για να φιξάρουμε τώρα ότι είπαμε και ν΄αναζητήσουμε ένα κοινό συμπέρασμα ώστε ν' απαντήσουμε στην εύλογη απορία που μπορεί ν΄απορρέει από τις θέσεις που μόλις αναλύσαμε και που μάλλον συνοψίζονται στη φράση «Καλά, πως μπορεί με τέτοια στεγανά να έχουμε στην Ελλάδα, κυβερνήσεις συνεργασίας, κάτι που σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες συμβαίνει κατά κόρον;»

Η απάντηση, μάλλον είναι απλή. Στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, δεν υπάρχουν μεγάλες κοινωνικές ανισότητες κι έτσι τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, στο μόνο που διαφέρουν, είναι οι μικρολεπτομέρειες που καλούνται να προτείνουν για την επίλυση των προβλημάτων τους. Η κοινωνική διαστρωμάτωση δεν έχει αποστάσεις που να δικαιολογούν εντάσεις και πάλη των τάξεων. Το κράτος συνήθως είναι δομημένο από χρόνια και δεν αποτελεί ζητούμενο για τους πολίτες. Γι αυτό και παρατηρούμε εύκολα να εναλλάσσονται στην εξουσία Σοσιαλιστές ηγέτες από Δεξιούς Συντηρητικούς και το αντίθετο, χωρίς να πανηγυρίζονται ως ιστορικές ανατροπές, όπως συναίβει πριν δυο μήνες στη Γαλλία.

Γι αυτό λοιπόν κάθε προσπάθεια σύγκρισης της Ελληνικής Πολιτικής σκηνής με την Ευρώπη, δεν μας βοηθά να συνάγουμε καθαρά συμπεράσματα. Τα όποια πολιτικά πρόσωπα που το προσπαθούν κάτι τέτοιο, συνήθως όταν μιλούν στα ΜΜΕ, μάλλον δημαγωγικά το επιδιώκουν.

Ζήτημα δεύτερο Το φαινόμενο της Χρυσής αυγής.

Τρανό παράδειγμα για να αποδείξουμε την άγνοια των Ελλήνων ψηφοφόρων όταν προσέρχονται στις κάλπες. Σκέτη τρικυμία εν κρανίο στις αποφάσεις του. Ο Έλληνας λοιπόν δεν θα ψήφιζε ποτέ ΚΚΕ γιατί όντας βαθειά δημοκράτης δεν είναι δυνατόν να δώσει ποτέ σκυτάλη σ΄ ένα Κομουνιστικό κόμμα, γιατί είναι βαθειά πεπεισμένος πως ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, δεν έχει θέση στην Ελλάδα, στη χώρα της Δημοκρατίας. Μπορεί όμως κάλλιστα να στηρίξει τη Χρυσή αυγή, γιατί όπως είπαμε και στην αρχή, μπορεί να πιστεύει στη δημοκρατία, χωράει όμως στη λογική του και η επιθυμία να εκτελούνται δημόσια στο Σύνταγμα κακοποιοί με την κρεμάλα. Τον έρποντα φασισμό δεν είναι σε θέση να τον διακρίνει γιατί κάποιοι του είπαν πως το σύμβολο της Χρυσής Αυγής έχει να κάνει με τον αρχαίο μαίανδρο και πως ο Χίτλερ δεν ήταν τίποτε άλλο από μια μεγάλη ιστορική φυσιογνωμία. Έχει ανάγκη να τα παραδεχθεί όλα αυτά, γιατί έχει ανάγκη επίσης ν΄ αποποιηθεί για λίγο της Δημοκρατικές ευαισθησίες του και να δει να πέφτει και καμιά «ψιλή» που και που, έτσι για να σφίξουν οι κώλοι που λένε. Όλοι καταδικάσαμε προ ημερών τα χαστούκια που έπεσαν στο πρόσωπο της Λιάνας Κανέλη, αρκετοί όμως χαιρέκακα είπαμε από μέσα μας «βρε καλά της έκανε»

Τέτοια Δημοκρατία ονειρεύεται λοιπόν ό Έλληνας γιατί τόσο καλά διαβασμένος είναι όταν πηγαίνει να ψηφίσει. Η βαθειά του άγνοια αποδεικνύεται επίσης και από μια άλλη εξ ίσου παράδοξη κακή συνήθεια. Φαίνεται αυτή να είναι απόκτημα από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Την εποχή που ο άμοιρος ραγιάς είχε ύψιστη ανάγκη να είναι υποτακτικός στον κάθε κοτζαμπάση που ήταν σε θέση να προστατεύσει αυτόν και την οικογένειά του από τον κατακτητή, που του έπαιρνε τη σοδιά. Αγετω και φέρετω λοιπόν γύρω από τις αυλές των μεγάλων και ποτέ δεν σκέφτηκε πως η δική του μοίρα δεν ταυτίζεται με τους γαιοκτήμονες αλλά με το φτωχό λαό. Γι αυτό παρ’ ότι που ο Τούρκος κατακτητής κι ένεκα της φθοράς του χρόνου είχε χαλαρώσει τουλάχιστον την στρατιωτική παρουσία του στα Ελληνικά Εδάφη και είχε αναθέσει στους γνωστούς κοτζαμπάσηδες να εισπράττουν για λογαριασμό τους φόρους, ο ραγιάς πάσχοντας από τη νόσο του οσφιοκάμπτη, δύσκολα ενστερνίστηκε την ιδέα της επανάστασης, με τρανή βέβαια εξαίρεση τους Πελοπονήσιους. Το ίδιο μικρόβιο τον ακολούθησε και μετά στα χρόνια της ανεξαρτησίας. Και για να γίνω πιο σαφής. Η Δεξιά σύμφωνα με την πολιτική της φιλοσοφία, τάσσεται υπέρ του κεφαλαίου, γιατί πιστεύει πως αυτό θα δώσει ώθηση στην αγορά, θα δημιουργεί θέσεις εργασίας και άρα μέσω της απασχόλησης, ευημερία στο λαό. Φυσικοί υποστηρικτές λοιπόν αυτής της ιδεολογίας πρέπει είναι οι άνθρωποι του κεφαλαίου, οι βιομήχανοι κι όσοι με τον οποιοδήποτε τρόπο κινούν τα νήματα της οικονομίας. Η Ελλάδα δεν είχε και ποτέ βαριά βιομηχανία κι αυτοί που κινούν τα νήματα της οικονομίας δεν εντάσσονται και στα βαριά χαρτιά της Εθνικής μας οικονομίας. Η Ελλάδα ήταν πρωτίστως χώρα αγροτική και ξεχώρισε αργότερα στον τομέα της μεταποίησης. Στην πλειοψηφία τους τελικά οι Έλληνες είναι άνθρωποι χαμηλών εισοδημάτων.

Με γνώμονα όσα σας ανάλυσα παραπάνω θεωρητικά θα έπρεπε οι πολιτικές επιλογές του να κινούνται σε κόμματα από τ΄αριστερά μέχρι τα κεντρώα και φυσικά τα σοσιαλιστικά, μιας κι αυτός ο πόλος, εμφανίστηκε αργότερα στην πολιτική σκηνή. Σε πείσμα όμως των λογικών συνειρμών Ο Έλληνας είναι ο πιο παραδοσιακός εκφραστής της Δεξιάς στον τόπο μας. Άνθρωποι φτωχοί, απαίδευτοι, ανεπάγγελτοι, μέχρι προχθές χωρίς κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, εναπόθεσαν τις τύχες των στους κομματικούς ηγέτες της Δεξιάς κι έγιναν οι «σταυροφόροι» τους στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί.

Αν θέλουμε να δώσουμε σ’ αυτόν το λαό ένα άλλοθι για τις επιλογές του θα το βρούμε ξεκάθαρα στην τελευταία μου φράση «για ένα κομμάτι ψωμί» Το ίδιο διεκδικούσε κι όταν μετά το 1980 παρέδωσε γήν και ύδωρ στο Σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ. Τ’ αηδόνια (βλέπε βουλευτές) του Ελληνικού κοινοβουλίου μπορεί να καμαρώνουν με τις δηλώσεις τους στα ΜΜΕ ότι δηλαδή ο λαός ξύπνησε, ο λαός αποφάσισε δημοκρατικά, ο λαός μας επέλεξε, ξέρουν όμως καλύτερα απ’ όλους ότι όλα έγιναν «για ένα κομμάτι ψωμί» Για το ρουσφέτι ρε γαμώτο για να παραφράσουμε το γνωστό σλόγκαν. Ποια ιδεολογία; Ποιο πολιτικό πρόγραμμα; Ποιος άξιος ηγέτης; Η ψήφος του Έλληνα χαρίζεται εκεί που μπορεί να εξαργυρωθεί για ίδιον όφελος. Οι υπόλοιποι ρομαντικοί κι ιδεολόγοι, περιδιαβαίνουν την κλίμακα από το μηδέν έως το 10% του εκλογικού τους ποσοστού, και στο τέλος παραδίνονται, ήτε πηγαίνοντας σπίτι τους (βλέπε Τσοβόλας, Στεφανόπουλος, Αρσένης, Τρίτσης) ήτε κάνοντας γαργάρα τις απόψεις τους, ξαναπροσαρτόνται στα αρχικά κόμματα απ’ όπου πριν λίγο καιρό είχαν αποσπαστεί αηδιασμένοι.

Αυτά βλέπουν οι νέοι μας σήμερα και δηλώνουν με κομποροσύνη, πως οι ίδιοι δεν καταδέχονται ν’ ασχοληθούν με την πολιτική. Η πολιτική είναι για τους μεγάλους που αληλοβρίζονται σε όποια κοινωνική σύναξη κι αν βρεθούν, δίνοντάς τους την ευκαιρία να μας συχαθούν, ν’ αποστασιοποιούνται και να επιλέγουν την παραλία αντι να τσακιστούν και να πάνε να ψηφίσουν για έναν και απλούστατο λόγο. Δεν είναι καθόλου έξυπνο να παραιτήσαι οικοιθελώς της ευκαιρίας ν’ αλλάξεις εσύ την καθικιστιαία τάξη και να μην αφήνεις ερήμην σου, άλους ν’ αποφασίζουν για σένα. Και για να προλάβω την κριτική σας. Εάν σκέπτεσται να χρησιμοποιήσετε και πάλη τη σύγκριση με άλλα κράτη της Ευρώπης, εκεί που το ποσοστό της αποχής κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα, με τ΄αγανακτήσεως θα σας απαντήσω πως εκεί, δεν διακυβεύονται υπαρξιακά ζητήματα. Εκείνοι εάν χρωστούν δάνεια σε τράπεζες, έχουν μισθό και εργασία που μπορούν να τα ξεπληρώσουν. Εμείς δυστηχώς, δεν μπορούμε να απολαύσουμε τα μπάνια μας με τις τόσες ένοιες που αποκτήσαμε. Χάνοντας λοιπον μαθήματα που λένε αποφεύγοντας κάθε επαφή με την πολιτική, ακόμα και λεκτική, μοιραία, διαιωνίζεται η άγνοια, αυξάνεται η σύγχυση, μοιώνονται τα αντανακλαστηκά της νεολαίας μας, για να μπορούν πλέον εύκολα τα παπαγαλάκια της εξουσίας, να οριοθετούν αυτοί το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις, έστω κι αν αυτός περνά μέσα από την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Εν κατακλείδι νομίζω ότι αυτό που κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια, δεν είναι η γάτα όπως σαφώς ορίζει η λογική ν΄ αποδεχθούμε, αλλά ο σκύλος που γνωρίζει ξένες γλώσσες.

Αρα λοιπόν, ας αφήσουμε το ΚΚΕ (εφ’ όσων ακόμα το επιθυμεί) να αναπροσδιορίζεται και να λέγεται Κουμουνιστικό κόμμα. Ας αφήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ (εφ’ όσων το επιθυμεί) να ασκήσει αντιπολίτευση και να μην είναι υποχρεωμένο να συμπράξει με αυτούς που θεωρεί ως υπεύθυνους για την καταστροφή της Ελλάδας, για ν’ αφήσουμε κι εμείς τη Δεξιά (ωχ τώρα καρφώθηκα) να σώσει την Ελλάδα, με τη δική της όμως πολιτική κι όχι με δεκανίκια που προσάρτησε στις τάξεις της, εντός κι εκτός του κόμματος, που άλλον σκοπό δεν είχαν από τη κατάκτηση της εξουσίας.

Όλα αυτά είναι έργα που έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει, όπως μας λέει κι ο Διονύσης Σαββόπουλος σε γνωστό του τραγούδι.

Είναι απλά λοιπόν τα πράγματα. Λίγη γνώση ιστορική χρειάζεται και λίγος κοινός νους. Γιατί τα μπερδεύουμε;