Ποίημα
Τι με θωρείς ακίνητος;
Που τρέχει ο λογισμός σου;
Εξήντα χρόνων έγινα
Κι απολογούμαι εμπρός σου.
Απ’ όσα είδα κι έζησα,
χίλιες χρυσές ρυτίδες
μ’ απέμειναν κληρονομιά,
μα εσύ, μάλλον δεν είδες.
Στέκεις μπροστά μου σιωπηλός
σαν ν’ αγναντεύεις βράχο
Και δεν ακούς που σου μιλώ,
γι αυτό κι εγώ στα γράφω.
Όντως του βράχου έχω θωριά
Και συντροφιά έχω ανέμους
αφού του νου τους λογισμούς
σε κάβο έχω δεμένους.
Κι έτσι αργά-αργά, βασανιστικά,
σαπίζει το σκαρί μου,
αφού το θαυματουργό ξυστρί,
εσύ κρατάς παιδί μου.
Ή δώστο μου ν’ απαλλαγώ
απ’ την κακιά μαλάρια,
Ή μέριασε να βρω δρομί
στης λησμονιάς τα υφάδια.
Αφιερωμένο που αλού;………
Δεκέμβριος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου