ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

21/1/13

Ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί


Άρθρο


Πίστευα κι εγώ, όταν ήμουν νέος, πως είναι τελικά κλασική η κακή συνήθεια, κάθε γενιά όταν μεγαλώνει, να ασκεί κριτική στη νεώτερη και να βλέπει πολλά από τα πεπραγμένα της ως ξεπεσμό, υποβάθμιση, κρίση αξιών κι όλα αυτά που στην εποχή τους, οι αδέκαστοι κριτές ούτε που τόλμαγαν να αμφισβητήσουν.
Νάμαι λοιπόν τώρα κι εγώ, στο κατώφλι των εξήντα μου χρόνων, να καίγομαι από την επιθυμία να βάλω το λιθαράκι μου και να συμπορευτώ με την πεπατημένη κακή συνήθεια, όπως σας προανέφερα και να ψελλίσω τις αντιρρήσεις μου για τα κακώς κείμενα της νέας γενιάς.

Πιστεύω να θυμάστε την κλασική Ελληνική ταινία της εποχής του ’60 «Νόμος 4000» όπου σε μια κορυφαία σκηνή, η αστυνομία διαπόμπευε δημόσια δυο νεαρούς, οι οποίοι συνελήφθησαν να πετούν γιαούρτια στους καθηγητές τους, να τους έχουν κρεμάσει μπροστά στο στήθος τους, ένα χάρτινο πλακάτ με την επιγραφή «Είμαι Τεντιμπόης» Τι λέτε; Είναι δυνατόν παρόμοια πράξη σήμερα να τιμωρείται με αυτόν τον τρόπο; Όχι βέβαια. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία εξελίχτηκε. Τα πολιτιστικά και πολιτισμικά στοιχεία άλλαξαν κι όλοι καμαρώνουμε πως περάσαμε ανεπιστρεπτί το κατώφλι του 20ου αιώνα κι οδεύουμε στον 21ο.
Ναι λοιπόν στην εξέλιξη. Ζήτω το καινούργιο. Ποιος μπορεί να σταθεί εμπόδιο στις νέες ιδέες. Ωπα σταθείτε. Ας μην παραπαίρνουμε φόρα. Εξέλιξη δεν είναι να ρίχνουμε στην πυρά, ότι είναι χθεσινό. Αυτό λέγεται ισοπέδωση. Κατά την ταπεινή μου γνώμη νομίζω πως παραπήραμε φόρα. Δεν τολμάς όμως να το πεις. Νομίζω πως κανείς ποτέ δεν τολμούσε να βάλει φραγμούς στη νέα γενεά. Ένας λόγος παραπάνω, σήμερα. Παλιά, στην εποχή μου, με τη μέθοδο του φόβου, από την πλευρά των παιδαγωγών και ένεκα της άγνοιας λόγω της ελλιπούς παιδείας ή της ενημέρωσης από την άλλη, κατάφερναν να χειραγωγήσουν τις όποιες ριξηκέληφθες απόψεις της νέας γενιάς. Σήμερα μάλλον φτάσαμε στο αδιανόητο. Τα σημερινά παιδιά, απέχουν παρασάγγας. Αποτέλεσμα; Οι γονείς να έχουν χάσει σχεδόν τη δυνατότητα να ορίσουν αυτοί, κανόνες στο παιχνίδι, που σε συνδυασμό με τη δική τους μειωμένη (δεν ισχύει για όλους φυσικά) κοινωνική ή εκπαιδευτική παιδεία να κάνει το χάσμα να μοιάζει μεγαλύτερο. Από την άλλη, αυτό το καινούργιο, όταν κάποιος σύγχρονος παιδαγωγός προσπαθήσει να υποδείξει ως παράδειγμα προς αποφυγή, αφού μοιάζει ή είναι, τόσο αθώο, το καθιστά αδιανόητο σ’ ένα παιδί, ν’ αντιληφθεί το λόγο που θα το κάνει να συμφωνήσει και να ευθυγραμμιστεί με τη νουθεσία.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Στην Ελλάδα είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο, μετά από έρευνες (και μας κατατάσσουν ως χώρα στην κορυφή της λίστας) πως τα παιδιά σήμερα, ιδιαίτερα τα κορίτσια, έχουν την πρώτη τους σεξουαλική εμπειρία αρκετά νωρίς, πριν ακόμα γίνουν 15 ετών. Εγώ εδώ δεν θα παραστήσω ούτε τον κοινωνιολόγο, ούτε τον θρησκόληπτο για να καταδικάσω την πράξη. Η ιατρική επιστήμη όμως φωνάζει ξεκάθαρα πως δεν είναι σωστό.

Θα σταθούμε σ’ αυτό και μόνο το παράδειγμα και θα προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε διαχρονικά για να δούμε ποιοι είναι οι παράγοντες που αδυνατίζουν τη σημερινή κοινωνία και ειδικότερα τη νεολαία μας. Γιατί σήμερα, παρ’ ότι μοιάζει εφικτό, δεν καταφέρνει η νέα γενιά, με δεδομένο την ανεξαρτητοποίησης της, να εκμεταλλευτεί τα νέα όπλα που έχει στην φαρέτρα της, όπως περισσότερη παιδεία, κοινωνική καταξίωση, φιλελεύθερη κοινωνία, και γιατί όχι (σπουδαίος παράγοντας κι αυτός) οικονομική ευμάρεια, για να πορευτεί μέσα σε μια πολιτισμένη κοινωνία με κανόνες και αρχές.

Μια βασική αρχή είναι πως, στις υπό ανάπτυξη καταναλωτικές κοινωνίες, ότι είναι γλυκό, είναι και ευκολόπεπτο, κι έχουμε υποστεί έτσι το πρώτο πλήγμα. Εύκολα λοιπόν από την εποχή της απαγόρευσης, αποτινάζοντας τις αλυσίδες που μας έδεναν από την αυστηρή πατριαρχική οικογένεια, εξιδανικεύουμε το στερημένο αγαθό και πλέον είμαστε ελεύθεροι να το απολαύσουμε. Όλα τα άλλα, που πάνε πακέτο με τον έρωτα, δεν είναι απαραίτητο να τα μελετήσουμε και σίγουρα οι νέοι μας, αρνούνται να μάθουν τι άλλο απαιτεί αυτό το πακέτο. Γι αυτό σήμερα ό έρωτας, είναι αποδεκτός, περισσότερο ως πράξη, ή ως απόλαυση. Τον βλέπουμε δηλαδή υλιστικά, όπως βλέπουμε τόσα και τόσα καταναλωτικά αγαθά. Ένας καλός παρτενέρ, φτάνει να είναι όμορφος, γυμνασμένος, στιλιστικά αποδεκτός (ακόμα και με σχισμένο μπλου Τζιν) και περνά άνετα τις εξετάσεις της πρώτης θεώρησης. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στις ήδη αναπτυγμένες κοινωνίες, όπως στη Σουηδία, την Αγγλία, την Γαλλία ακόμα και στην Ιταλία που της μοιάζουμε κάπως. Εμείς εδώ κακόγουστα παπαγαλάκια, προσπαθούμε να περάσουμε το κανάλι της Σκύλας και της Χάρυβδης με υποκατάστατα. Γνωστός Γιουγκοσλάβος σκηνοθέτης με τη μέθοδο του ντοκιμαντέρ γύρισε μια αξιόλογη ταινία (Klip) Απεικονίζει με τον πιο αδιάψευστο μάρτυρα που δεν είναι άλλος από την ίδια την πραγματικότητα τον ξεπεσμό της κοινωνίας μετά τον πόλεμο και την ανέχεια. Η νέα γενιά αγκιστρωμένη στα Ευρωπαϊκά πρότυπα και τρόπο ζωής, να προσπαθεί να ζήσει μέσα από τη σεξουαλική απελευθέρωση και τα ναρκωτικά. Και η άλλη γενιά, η καμένη γενιά, να πασχίζει να βρει μέσων για να κάνει μια εγχείρηση στο νοσοκομείο.
Εγώ όμως μαθητής, της γενιάς του ’60,  σ΄ όλο αυτό που αντικρίζω, φέρνω στο νου τα δικά μας «φροντιστήρια» Εμείς μαθαίναμε τον έρωτα όπως οι γιατροί πολλές φορές, ψηλαφίζοντας. Οι καφετέριες της εποχής εκείνης ήταν το στέκι μας, για να μην πω το πνευματικό μας κέντρο. Το αντάμωμα της παρέας πάνω απ’ όλα. Όχι η στιγμιαία στάση πριν πάμε κάπου αλλού. Στην καφετέρια ξεπλέναμε τον ψυχισμό μας.
Από αυτή τη συναναστροφή, μαθαίναμε, δοκιμάζαμε τις γνώσεις μας κι όπου υστερούσαμε τρέχαμε να βρούμε πληροφορίες. Μη σας φανεί παράξενο αν σας πω πως από ανάγκη διάβασα τα περισσότερα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη και του Μενέλαου Λουντέμη και στη συνέχεια γιατί το βρήκα ενδιαφέρον. Εκεί πολλές φορές ερωτευόμασταν αλλά συνεχίζαμε, δεν ξεκόβαμε από την παρέα. Σήμερα οι πορείες είναι μοναχικές. Δεν μοιραζόμαστε, δεν απολογούμαστε γιατί ίσως και δεν ακουγόμαστε. Παντού σχεδόν μας ακολουθεί μια γκρινιάζουσα μουσική υπόκρουση που πνίγει τις σκέψεις μας. Σήμερα τα στέκια έκλεισαν. Οι καφετέριες έχουν άλλη μορφή. Οι παρέες μέσα σ’ αυτές ανύπαρκτες. Οι χώροι διασκέδασης (στα μπαράκια) ο μόνος τρόπος επικοινωνίας είναι με τα μάτια και με τα στάνταρ που προηγούμενα ανάφερα κι ο χορός καλά κρατεί. Η νεολαία μας πηγαίνει σήμερα σινεμά. Η βιομηχανία των media όμως δεν έχει κι ότι καλύτερο να προσφέρει, εστιάζοντας περισσότερο στα όμορφα μάτια του George Cluney. Στο μεταίχμιο αυτής της πορείας κάποιοι τροβαδούροι με την μουσικής τους ανέλαβαν το ρόλο του ανοιχτού Πανεπιστημίου και μίλησαν στις καρδιές των παιδιών. Σε αρκετούς άρεσε. Κάτι πήγαινε να γίνει. Το σύστημα όμως τους νίκησε, Σήμερα αντικαταστάθηκαν με υποκατάστατα. Δεν θέλω να ονομάσω ποιοι είναι τα υποκατάστατα, θα σας θυμίσω όμως μερικούς μπροστάριδες τροβαδούρους όπως τους Πυξ Λαξ, τους Αδελφούς Κατσιμίχα, Τον Τσακνή, τον Μαχαιρίτσα, τη Χάρις Αλεξίου, των οποίων ένα ένα τ΄αστέρι τους σβήνει και φοβάμαι πως όσα μας είπαν δεν έγιναν παρακαταθήκη. Κι αν κάποιος βιαστεί να μου πει, τι λες καλέ, δεν θα με πείσει, γιατί κι αν ακόμα υπάρχουν, είναι γιατί τους μεταλλάξαμε σε must κι άρα πρέπει να τους αποδεχόμαστε. Που είναι τα καινούργια τραγούδια; Ποιος διαμορφώνει τα οράματα της νέας γενιάς σήμερα. Ο Κιάμος; Τα Reality; Ή το Dancing with the stars;  
Σίγουρα πολλοί από εμάς, της δικής μου γενιάς, δεν αποδεχόμαστε αυτό το μοντέλο. Όσοι άλλοι σιωπούν, το κάνουν γιατί ικανοποιούν έτσι τη μικροαστική τους φιλαρέσκεια, να είναι κοντά στα νέα παιδιά, αφού δεν έχουν οι ίδιοι να προσθέσουν τίποτα από άγνοια και ηλιθιότητα, σαλιαρίζοντας μαζί τους πολλές φορές. Υπάρχουν δυστυχώς ακόμα και οι γονείς που ποτέ δεν άνοιξαν γι αυτούς οι δρόμοι της γνώσης και παραμένουν σήμερα σιωπηλοί, έχοντας νικηθεί κατά κράτος από τα ίδια τους τα παιδιά, μιας και αυτά είχαν την ευκαιρία να έχουν πρόσβαση στη μόρφωση και στο κοινωνικό γίγνεσθαι, καθιστώντας έτσι τον αγώνα άνισο και μοιραίο μεταξύ αυτών και των γονέων τους.

Παρ’ όλα αυτά ίσως ακόμα αναρωτιέστε με τις απόψεις μου. Ποιο είναι επιτέλους αυτό το μεγάλο ατόπημα των παιδιών;
Φαινομενικά τα βλέπουμε να διάγουν έναν ήσυχο βίο. Όχι, κι ευτυχώς, τα ναρκωτικά δεν αγγίζουν τη μεγαλύτερη πλειοψηφία από αυτά. Κινούνται αθόρυβα, δεν ασχημονούν, δεν οργανώνονται, όπως παλιά σε πολιτικούς σχηματισμούς και δεν γίνονται εύκολα, πάροικοι των Εξαρχείων. Τα σημερινά παιδιά δεν είναι καθόλου extreme. Τέτοιες τάσεις στον καιρό μας στηλιτεύονταν αμέσως με τη ρετσινιά του αλήτη. Όχι τα παιδιά μας σήμερα δεν είναι αλήτες. Τα περισσότερα, αφού πιάσουν δουλειά, ανεξαρτητοποιούνται από την οικογενειακή στέγη Τα υπόλοιπα εκ πεποιθήσεως απολαμβάνουν τη φροντίδα των γονιών τους χωρίς όμως ανταποδοτικά τέλη. Και πάλη που το κακό; Και οι μεν και οι δε, δεν φροντίζουν για την Κύρια και βασική απεξάρτηση. Την οικονομική. Τα έσοδα από την απασχόληση τους, όσοι φρόντισαν να την έχουν, διατίθενται όλα για την καθημερινή τους ευημερία, ένδυση υπόδηση, διασκέδαση, ταξίδια, διακοπές. Όλα τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει ο έρμος ο γονιός. Αυτή η περίφημη φοιτητική ζωή (θου Κύριε φυλακή τω στόματι μου) κοστίζει στον κάθε γονιό τη μισή του ζωή (και δεν αναφέρουμε για τα παιδιά που πέρασαν στο Πανεπιστήμιο με κόπο κι σχετικά αξιόλογο βαθμό για να μην παρεξηγιόμαστε) Την άλλη μισή (και γιατί παρακαλώ) την ξοδεύει στο να παντρέψει, να νοικοκυρέψει, ν΄ αποκαταστήσει επαγγελματικά τα παιδιά του, να τους εξασφαλίσει σπίτι και εξοχικό και να φροντίσει εν κατακλείδι το μεγάλωμα των δικών τους παιδιών. Γι αυτό φεσωθήκαμε άπαντες με εκατομμύρια χρέη κι αναβάλαμε σύσσωμοι ως γενιά, εμείς του 60 οι εκδρομείς, που λέει κι Σαββόπουλος, τη δική μας ζωή, στην άλλη ζωή.

Και σ’ όλο αυτό το σκηνικό έχουμε όλοι μας παραδοθεί. Βιώνουμε κι αποδεχόμαστε τον αυταρχισμό τους. Τρέμουμε τον θυμό τους. Προσαρμοζόμαστε στο λίγο που είναι διατεθειμένοι να μας προσφέρουν. Δεν ρωτούμε για προσωπικά τους θέματα (Θεός φυλάξει) Δεν αναμιγνυόμαστε σε υποθέσεις των. Αρκούμαστε με τα ψίχουλα και δεν κριτικάρουμε τις επιλογές τους. Ειδικά αυτές τις αλάνθαστες επιλογές συντρόφων που αν ήταν σωστές δεν θα είχαν γεμίσει τα σπίτια υμών των γεροντότερων από χωρισμένα παιδιά κι εγγόνια χωρίς γονείς. Γι αυτή τη γενιά μιλάω που τελευταία ένεκα της κρίσης μαζεύεται πάλη σιγά-σιγά στις πατρογονικές της εστίες μένοντες πιστοί τοις κείνων χρήμασι τρεφόμενοι. Ναι γι αυτή τη γενιά μιλάω. Που τη μόνη ρήξη με το παρελθόν την απέδωσε όλη στο πολιτικό μας σύστημα. Καμαρώνει πως δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική σκηνή για αυτό προτίμησε να πάει για μπάνιο στις τελευταίες Βουλευτικές εκλογές αντί ν’ αγωνιστεί για να εκλεγούν οι άρχοντες που της ταιριάζουν. Αυτή είναι η τελευταία επανάσταση που θυμάμαι από αυτή τη γενιά. Α και κάτι ακόμα. Πολύ το φοβάμαι πως αυτοί είναι η αιτία της γιγάντωσης της Χρυσής αυγής. Γνωρίζοντας τις εμμονές μας για Χούντες και Πολυτεχνεία, για Δημοκρατία και αγώνες λαϊκούς, μας πέταξαν στα μούτρα μια Χρυσή Αυγή, έτσι για να μας εκδικηθούν.

Εμείς όμως τα αγαπάμε. Είναι τα παιδιά μας, πώς να το κάνουμε. Ε, τότε τι είναι όλα αυτά που μας λες; Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί μήπως αυτή ακριβώς η στάση μας πρόδωσε και πήραμε στο λαιμό μας τα ίδια μας τα παιδιά; Είναι γεγονός πως η δική μου γενιά βρίθει από άτομα μέσης εκπαίδευσης. Τα επόμενα χρόνια η Πανεπιστημιακή μόρφωση επεκτάθηκε στο μεγαλύτερο κομμάτι του Ελληνικού πληθυσμού. Επιτρέψτε μου να παραδεχθώ (τουλάχιστον για τον εαυτό μου) πως αυτός ο κομπλεξισμός μας έκανε να παραδώσουμε αμαχητί τα κλειδιά στα παιδιά μας και να μείνουμε θεατές στις εξελίξεις που τους αφορούσαν, κι είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που χάθηκε το παιχνίδι.

Μαντζούρης Κων/νος
Ιανουάριος 2013

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΙΛΕ;ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ.ΚΙ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ; ΟΤΙ ΣΠΕΙΡΑΜΕ ΘΑ ΘΕΡΙΣΟΥΜΕ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΕΥΤΥΧΩΣ. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ , ΕΜΑΘΕ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΑ ΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ , ΕΜΑΘΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΝΑ ΧΤΥΠΑ ΤΟΝ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΜΟ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΠΗΡΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ.ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΑΙ ΦΙΛΕ!!!!ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΕΞΙΟΥ, ΤΟ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟ .