ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

15/10/13

Επιτέλους με αυτή την Marfin





Έχουμε πάθει παράκρουση μου φαίνεται στην Ελλάδα. Πέρα από το καθ' εαυτού τραγικό γεγονός θα είναι παγκόσμια πρωτοτυπία το συγκεκριμένο ατυχές συμβάν, με το να διεκδικεί αναγνώριση ως τόπος και πεδίον δόξης λαμπρό, του εργατικού κινήματος. Και γιατί παρακαλώ; Επειδή έτυχε να περνούν απ' έξω, οι χιλιάδες του λαού που κατευθύνονταν στο Σύνταγμα για να διατρανώσουν με σθένος την αντίθεσή τους στα μνημόνια, όταν κάποιοι άλλοι επέλεξαν (δικαίωμά τους) να μείνουν πιστοί στο κέλευσμα των εργοδοτών τους. Για μένα οι χαζοδικαιολογίες πως δεν απεργείς εύκολα στον ιδιωτικό τομέα δεν μου λέει τίποτα. Και στην κατοχή σκότωναν τους αντιστασιακούς αλλά αυτοί όμως εκεί, αψηφούσαν ζωή, οικογένεια, παιδιά. Τα πάντα για τον αγώνα. Για να μη μιλήσουμε τώρα για το αίμα που χύθηκε από τους αγώνες άλλων, για να μπορούμε εμείς ν’ απολαμβάνουμε θεσούλες με παχυλούς μισθούς.

Οι αδικοχαμένοι της Marfin, επέλεξαν να είναι πίσω από τη τζαμαρία που χώριζε τον αγωνιζόμενο Ελληνικό λαό από τη θέση τους στην επιχείρηση (δικαίωμά τους) Εγώ όμως δεν θα απολογηθώ γι αυτούς. Εγώ μετρώ ακόμα τις πληγές μου από το βρωμόξυλο που έφαγα σ’ αυτή τη διαδήλωση. Ακόμα μετρώ τις πληγές μου σαν πολίτης που εκείνη τη μέρα ηττήθηκα από το Ελληνικό κράτος αφού σκορπώντας τη διαδήλωση με τα ρόπαλα και τα καπνογόνο σκόρπισαν ταυτόχρονα και την ελπίδα μου για ζωή. Γι αυτή τη ζωή τη δική μου τη ριμάδα, δεν θα κλάψει κανείς; Δεν θα απαιτήσει κανείς ν΄ αναγνωριστεί η απώλεια της ελπίδας μου για ζωή;

Εγώ δεν πέθανα, ζω. Αλλά πως ζω; Φυτοζωώ, πεθαίνοντας καθημερινά. Λίγο-λίγο. Κάθε φορά που έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Κάθε φορά που πλησιάζει ο χειμώνας. Κάθε φορά που πλησιάζω στο ταμείο του Σούπερ Μάρκετ. Κι όλλα αυτά γιατί εκείνη την ημέρα νικηθήκαμε ως εργατικό κίνημα κατά κράτος και δεν ξαναβγήκαμε από τα καβούκια μας. Γιατί εκείνη την ημέρα κάποιοι επέλεξαν να μην είναι μαζί μου, γιατί αν ήταν μπορεί και να τα καταφέρναμε.

Αντί αυτού μας ζητάνε και τα ρέστα. Μας ζητούν να καταδικάσουμε τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Πια βία; Αυτή που εισπνεύσαμε από τα απαγορευμένα χημικά τους. Αυτή τη βία ποιος θα την καταδικάσει; Το μόνο θετικό που είχα εγώ Αγγελική μου και δεν το είχες εσύ κορίτσι μου ήταν η επιλογή μου να τρέξω και να φύγω, ενώ εσύ είχες εγκλωβιστεί από τα αφεντικά σου και το Ελληνικό παρακράτος. Εγώ γι αυτό δεν νομίζω πως πρέπει ν’ απολογηθώ. Ας το κάνουν άλλοι. Ας το κάνουν αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και προσπαθούν να καπηλευτούνε το χαμό σου για τη ριμάδα την εξουσία. Εκεί που δείχνουν τα λερωμένα με αίμα δάκτυλα του κράτους καταδεικνύοντας τάχαμου τους φονιάδες σου, σου το λέω να το ξέρεις πως στοχεύουν λάθος.

Συγνώμη Αγγελική για το θράσος μου, αφού δεν είσαι εδώ για να σου πω τα παράπονα μου. Λυπάμαι για τη ζωή σου που χάθηκε αλλά και η δική μου χαμένη είναι.
  
Από σένα τραγικέ πατέρα της αδικοχαμένης Αγγελικής θα περίμενα αντί να διεκδικείς ανδριάντα αντί εμπορικού κέντρου στο χώρο του τραγικού συμβάντος, θα περίμενα λοιπόν ή τη στωική σιωπή σου ή την δημόσια παραδοχή «Κάλιο η Αγγελικούλα σου να ήταν στο συλλαλητήριο παρά που υποτάχτηκε στα τομάρια τα αφεντικά της»

Η κυβέρνηση οφείλει να εντοπίσει τους δράστες και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά, όπως ο νόμος ορίζει. Αλλά να στήνουμε ανδριάντες για όσους δεν συμμετέχουν σε απεργίες, μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβεί αυτό.

ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2013

Δεν υπάρχουν σχόλια: