Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο ψάξιμο. Τους ανακαλύπτουμε εύκολα μεταξύ των Προτεσταντών, των φανατικών αθεϊστών, που ακόμα παπαγαλίζουν συνθήματα της Γαλλικής Επανάστασης, των Νεοπαγανιστών, και των ανθρώπων κομμουνιστικής ιδεολογίας. Δηλαδή πρόκειται για τα πνευματικά τέκνα παρωχημένων υλιστικών και αντιεκκλησιαστικών ιδεολογιών της Δύσης, ξένων με τη Ρωμαίικη συνείδηση και την Ελληνική παράδοση. Πρόκειται για ευρωλιγούρηδες με συμπλέγματα κατωτερότητας, που νομίζουν ότι η Δύση είναι "φωτισμένη", και ότι πρέπει να μεταφέρουν εδώ στην Ελλάδα νοσηρές Δυτικές ιδεολογίες, που αγνοούν πλήρως, όχι μόνο την Ελληνική παράδοση, αλλά και την Ελληνική πραγματικότητα. Ανθρώπους που επειδή οι ίδιοι είναι ξεκομμένοι από το Ορθόδοξο βίωμα των Ρωμιών, προσπαθούν να μεταφέρουν εδώ τη σύγκρουση του Παπισμού με τους λαούς της Δύσης.
Παπαγαλίζουν περί οφίτσιων που απέκτησαν ταγοί της εκκλησίας ιδίως στην περίοδο της Τουρκοκρατίας δίνοντας έμφαση στα κακώς κείμενα, αποσιωπώντας μετά παρρησίας τη συνεισφορά του Χριστιανισμού στα δύσκολα χρόνια. Με αυτή τη λογική θα έπρεπε πρώτα απ’ όλα να ριφθεί στην πυρά, σύσσωμη η Καθολική Εκκλησία, για τα σκάνδαλα που διέπραξε. Αυτό όμως δεν το διανοείται κανείς διότι το Βατικανό είναι ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. Όλοι τούτοι οι αμφισβητίες είναι ικανοί να δώσουν άφεση αμαρτιών ακόμα και στον πιο μεγάλο προδότη του Ελληνικού Έθνους που ενδεχόμενα έβλαψε με τις πράξεις τα συμφέροντα του. Δεν παραιτούνται όμως ποτέ και διαρρηγνύουν τα ιμάτια των που ακόμα υπάρχει και ανθίσταται στους διώκτες της, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία
Αυτοί που διαμαρτύρονται, αποτελούν μια μειονότητα ανθρώπων αφελληνισμένων και δυτικόπληκτων, με φανατικές εμμονές σε ιδεοπληξίες τριών αιώνων! Και φυσικά δεν πρόκειται για Χριστιανούς. Γιατί οι Χριστιανοί με χαρά θα πλήρωναν τους μισθούς των ιερέων που διατηρούν άσβεστη τη φλόγα του Ευαγγελίου στη χώρα μας. Ας μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα και με το Ελληνικό Σύνταγμα, η Ελλάδα αναγνωρίζει ως επίσημη θρησκεία, την Ορθοδοξία στην οποία εντάσσεται πλέον του 95% του πληθυσμού της. Άρα αποτελεί ευθύνη του Ελληνικού κράτους να διαφυλάττει τα πνευματικά δικαιώματα των πολιτών του με τον ίδιο ζήλο που υποχρεούται να πράττει για να παρέχει σε αυτούς παιδεία, περίθαλψη και κοινωνική προκοπή. Κάθε φωνή που κινείται ενάντια σε αυτή τη λογική είναι εκτός από μειοψηφούσα ως άποψη αλλά και πονηράς προελεύσεως.
Άραγε, αυτοί οι ίδιοι, διαμαρτύρονται για τα τεράστια ποσά που δαπανά η Ελλάδα για πράγματα μικρότερης σημασίας από την πίστη, όπως ο αθλητισμός; Και μάλιστα, όταν τα τεράστια αυτά ποσά που δαπανώνται στις διάφορες υπερχρεωμένες ομάδες, τελικά καταλήγουν στις τσέπες μεγαλοϊδιοκτητών; Γιατί πρέπει αυτά να τα χρεώνεται ο Ελληνικός λαός; Και μάλιστα ακόμα και άνθρωποι που δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό; Και γιατί θα πρέπει να πληρώνουν τέλη για την κρατική τηλεόραση, ακόμα και άνθρωποι που δεν παρακολουθούν τα κρατικά κανάλια, ή ακόμα και δεν έχουν καν τηλεόραση;
Με την ίδια λογική, κάθε μειονότητα που δεν συμμετέχει σε κάτι, θα έπρεπε να διαμαρτύρεται για τα έξοδα της κυβέρνησης για το πράγμα αυτό, αγνοώντας τη βούληση της πλειονότητας των συμπατριωτών του. Και για το μισθό των ιερέων, ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι Χριστιανοί, συμφωνούν να καταβάλλεται, όσο κι αν αυτό κάνει τους εχθρούς του Χριστού να λυσσομανούν.
Όμως, στην πραγματικότητα, για τη μισθοδοσία του κλήρου ειδικά, υπάρχει μία ακόμα λεπτομέρεια, που δεν την κατατάσσει στην κατηγορία των "εξόδων" του κράτους. Δεν είναι έξοδο, αλλά ΟΦΕΙΛΗ του κράτους. Γιατί το κράτος, ανέλαβε να πληρώνει τους μισθούς, κατόπιν συμφωνίας, όταν η Εκκλησία του παραχώρησε τεράστιο μέρος της Εκκλησιαστικής περιουσίας!
Αλλά αυτά ΤΑ ΚΡΥΒΟΥΝ όσοι παραπονιούνται για τη μισθοδοσία της Εκκλησίας!
Παρακάτω θα δείτε και είναι ιδιαιτέρως κατατοπιστικό, που αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Και με βάση τα στοιχεία αυτά, εμείς οι Χριστιανοί, καλούμε το κράτος, ή να συνεχίσει να πληρώνει τους μισθούς των ιερέων μας, ή ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ την Εκκλησιαστική περιουσία που πήρε, συμφωνώντας να πληρώνει τους μισθούς αυτούς. Και όσοι δεν θέλουν "παρτίδες" με την Εκκλησία, και μιλούν κατά της Εκκλησιαστικής μισθοδοσίας και περιουσίας, ας καταβάλλουν στην Εκκλησία αυτά που ωφελήθηκαν από την οικονομική προσφορά της Εκκλησίας στο Ελληνικό κράτος!
Δείτε τώρα στη συνέχεια του άρθρου και τις αποδείξεις, για την συμφωνημένη ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του κράτους, να πληρώνει τους μισθούς των ιερέων μας, και για την οικονομική προσφορά της Εκκλησίας στο Ελληνικό κράτος, από την αρχή της λειτουργίας του ως σήμερα. Χάρην συντομίας δεν θα αναφερθούμε σε επίσημες πράξεις που συνομολογήθηκαν από την εποχή του Οθωνα που ευθύς εξ αρχής είχαν σαν στόχο την αποψίλωση της περιουσίας της Εκκλησίας.
Με την από 18/9/1952 "Σύμβαση περί εξαγοράς υπό του Δημοσίου κτημάτων της Εκκλησίας προς αποκατάστασιν ακτημόνων γεωργικών κτηνοτρόφων", η Εκκλησία της Ελλάδος υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στο Κράτος το 80% της καλλιεργούμενης ή καλλιεργίσιμης αγροτικής περιουσίας της με αντάλλαγμα να λάβει κάποια αστικά ακίνητα και 45.000.000 δραχμές νέας (τότε) εκδόσεως. Στη σύμβαση του 1952 περιέχεται η διακύρηξη του κράτους ότι η απαλλοτρίωση αυτή είναι η τελευταία και δεν πρόκειται να υπάρξει νεότερη στο μέλλον, ενώ υπάρχει και η δέσμευση ότι η Πολιτεία θα παρέχει κάθε αναγκαία υποστήριξη (υλική και τεχνική), ώστε η Εκκλησία να μπορέσει να αξιοποιήσει την εναπομείνουσα περιουσία της. Στην ίδια σύμβαση καθιερώθηκε και η "μισθοδοσία" των κληρικών από τον Κρατικό Προϋπολογισμό - του δε Αρχιεπισκόπου και των Μητροπολιτών από το έτος 1980 - ως υποχρέωσις του Κράτους έναντι των μεγάλων παραχωρήσεων γης στις οποίες είχε προβεί η Εκκλησία της Ελλάδος κατά την δεκαετία 1922-32. Δηλαδή, επειδή το Κράτος αδυνατούσε να καταβάλει οποιοδήποτε αντίτιμο - όπως προέβλεπε ο νόμος του 1932 - συνεφωνήθη να μισθοδοτούνται επ' άπειρον οι κληρικοί και το Κράτος δεσμεύθηκε επ' αυτού. Καταρρίπτεται έτσι ο μύθος που προσπαθεί μάταια να διαιωνίσει ο κ. Πάγκαλος με τις αναφορές του σε "δημόσιους υπαλλήλους". Όταν η άγνοια συναντά τη θρασύτητα, το αποτέλεσμα είναι επικίνδυνο για τους θεσμούς και τη δημοκρατία.
Όταν το 1987 ψηφίστηκε από τη Βουλή ο νόμος 1700/87 (νόμος Τρίτση) που αποτελεί μία ακόμη προσπάθεια για την οριστική αποψίλωση της εκκλησιαστικής περιουσίας, δόθηκε αφορμή να δημοσιευθούν σημαντικά κείμενα. Μεταξύ αυτών και ένα υπό τον τίτλο "ιδιοκτησιακό καθεστώς και αξιοποίηση της αγροτικής γης στην Ελλάδα" (περιοδικό "Εκκλησία" 1-15/4/1987, σελίδες 254-55). Με αναμφισβήτητα στοιχεία, στηριγμένο σε μελέτη των Θ. Τσούμα και Δ. Τασιούλα που εκδόθηκε επίσημως από την Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος λίγο αργότερα, το 1988, αποδεικνύεται ότι στο σύνολο της αγροτικής γης της Ελλάδος ανήκουν.
Κάθε Μονή και κάθε Ιερός Ναός που είναι ΝΠΔΔ (Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου), μεριμνούν για τη συνήθως μικρή περιουσία που έχουν, φροντίζοντας για την έντιμη διαχείρισή της και τηρώντας τις αυστηρές διατάξεις που ισχύουν για τα νομικά πρόσωπα. Η διαχείριση αυτή υπόκειται σε τακτικό έλεγχο τόσο από την Εκκλησία όσο και από τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικής προσφοράς, όχι και το μοναδικό, αποτελεί η Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη (Αθήνα). Έχοντας στην κατοχή της σημαντική περιουσία που την απέκτησε κατά τον 17ο και 18ο αιώνα με αγορές των ηγουμένων της (σώζονται στο αρχείο της τα σχετικά έγγραφα), αναδείχθηκε ο μεγαλύτερος κοινωνικός ευεργέτης των Αθηνών. Σε δωρηθέντα ακίνητά της έχουν ανεγερθεί:
η Ριζάρειος Σχολή,
η Ακαδημία Αθνών,
το Αιγινήτειο Νοσοκομείο,
το Μετσόβειο Πολυτεχνείο,
το Σκοπευτήριο,
το Πτωχοκομείο,
η Μαράσλειος Ακαδημία,
το Θεραπευτήριο "Ευαγγελισμός",
το Αρεταίειο νοσοκομείο,
η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή,
οι Αστυνομικές Σχολές στην οδό Μεσογείων,
το Νοσοκομείο Παίδων,
το Νοσοκομείο Συγγρού,
το Λαικό Νοσοκομείο "Σωτηρία",
το Ασκληπείο Βούλας,
η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη,
το Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης,
το ΠΙΠΚΑ Βούλας
Ιπποκράτειο Νοσοκομείο,
Γηροκομείο,
Εθνική Βιβλιοθήκη,
Πανεπιστήμιο Αθηνών
142 Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια της Αττικής
και πολλά άλλα...
Βεβαίως, κανείς δε φρόντισε να μνημονεύονται αυτά, έστω σε μία επιγραφή επί των ανεγερθέντων κτιρίων.
Το δε Δημόσιο έχει γίνει πολλές φορές αποδέκτης εκτάσεων μεγάλης αξίας, τις οποίες παραχώρησε η Εκκλησία προκειμένου να λειτουργήσουν κατασκηνώσεις, να ανεγερθούν σχολεία, ιδρύματα, γυμναστήρια, στρατόπεδα ή να δημιουργηθούν κοινόχρηστοι χώροι για την αναψυχή του λαού. Αυτή, εν συντομία, είναι η αλήθεια.
Η Εκκλησια δικαιούται να έχει περιουσία, όπως δέχθηκαν με πληθώρα αποφάσεών τους όχι μόνο ελληνικά δικαστήρια, αλλά και η Ευρωπαική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Συμβουλίου της Ευρώπης, στην οποία προσέφυγαν Ορθόδοξες Μονές κατά του νόμου 1700/87. Και είναι σε θέση να την αξιοποιήσουν επωφελώς για τον ελληνικό λαό, αρκεί να αφαιρεθούν τα νομικά και διοικητικά δεσμά που της έχουν κατά καιρούς επιβληθεί.
Μετά από όλα αυτά, μπορούμε να αντιληφθούμε το πραγματικό μέγεθος της προσφοράς της Εκκλησίας στην ανάπτυξη της Ελλάδος, όπως επίσης και το πραγματικό μέγεθος της εναπομείνουσας περιουσίας της, το οποίο επαναλαμβάνουμε, ανήκει σε περισσότερο από δέκα χιλιάδες διαφορετικά νομικά πρόσωπα. Όσο για τη μισθοδοσία την κληρικών, αυτή αποτελεί υποχρέωση του κράτους προς την εκκλησία, την οποία αποδέχτηκε και υπέγραψε με δική του πρωτοβουλία το ίδιο το κράτος το 1952, επειδή ακριβώς αδυνατούσε να καταβάλλει το αντίτιμο που είχε συμφωνηθεί 20 χρόνια νωρίτερα και που είχε διογκωθεί πολλαπλάσια και είχε ήδη καταστεί δυσβάσταχτο χρέος ακόμη και για το κράτος.
Προς τι το μένος λοιπόν των πεφωτισμένων μεταρρυθμιστών προς τον Ιερό κλήρο (τους Δημόσιους Υπάλληλους δηλαδή). Θα ήταν καλύτερα να στρέφετε τα βέλη σας στους πολιτικάντηδες φίλους σας που δεν σταματούν να εναγκαλίζονται και να επιζητούν την εύνοια των προκαθημένων της Εκκλησίας. Μη μετράτε λοιπόν με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Μάθετε επιτέλους κι εσείς να αποδίδετε τα παρά του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού στον Θεό.
ΥΓ
Στοιχεία του παρόντος άρθρου έχω δανειστεί από διάφορες πηγές
Μαντζούρης Κων/νος
Μαρτιος 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου