ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

16/11/09

ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ (ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ)




Θα γραφτούν πάλι πολλά, όπως άλλωστε κάθε χρόνο. Θα ακουστεί το γνωστό ‘Ημουν κι εγώ εκεί”, παρ ότι δεν ήταν, γιατί μέσα στο Πολυτεχνείο βρέθηκαν μια χούφτα αποφασισμένοι και θαρραλέοι άνθρωποι. Οι υπόλοιποι , κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους, φοβισμένοι ή συμβιβασμένοι με τα καθεστώτα. Ας είμαστε ειλικρινείς ¨ήμουν κι εγώ εκεί
Θα βγουν και οι ταγοί στα μικρόφωνα. Θα μας μιλήσουν για οράματα, για αγώνες, για εύγε και για ζήτω κι όμως για μένα κάτι θα μου γαργαλά το θυμό και θα καταλήξω για μια ακόμα χρονιά στο ίδιο βασανιστικό συμπέρασμα. ” Κι όμως ηττηθήκαμε! Τί έφταιξε ; Τί μας διέφυγε ; Πού ήταν το λάθος (…)
Φοβίες απ το παρελθόν, μου λεν οι φίλοι, εμμονές. Δες τη ζωή ευχάριστα. Τι να δω. Το κακό είναι ότι βλέπω. Αλλά γιατί να βλέπω μόνο εγώ. Βλέπω την ανεργία των παιδιών μας, την Ελλάδα που δεν μπορεί να υποσχεθεί ούτε 1% αύξηση «στην καλοπέρασή μας» Βλέπω τον εργατικό μεσαίωνα που έρχεται και η Ελλάδα να καταναλώνετε στις ψεύτικες ευημερίες. Βλέπω «χιλιάδες ήττες μέσα μας, αναίμαχτες, αόριστες, ασήμαντες, σαν ένα κοπάδι ποντίκια που ροκανίζουν χρόνια το υπόγειο γκρεμίζοντας άξαφνα την πρόσοψη ενός σπιτιού που μέχρι χθες υψώνονταν γεμάτο δύναμη και φώτα και όνειρα και χορούς -κι ανεξόφλητα χρέη.“(απόσπασμα από ποίημα του Αναγνωστάκη)
Πολλά μας διαφύγανε.. Ας μην αφήσουμε τη συνείδηση μας να κοιμάται ήσυχη μπρος σε τόσα ανεξόφλητα χρέη προς τις γενιές που έρχονται …
Ηλιόλουστες οι μέρες σαν ανοιξιάτικες. Ίδιες σαν τις ημέρες, εκείνες. Λες και η φύση ετοιμαζότανε και αυτή να συμμετάσχει στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου. Σαν να λένε κι αυτές για να μας θυμίσουν περήφανες «ήμουν κι εγώ εκεί»
Εκεί που η πρώτη γενιά της μεταπολεμικής της μετεμφυλιακής και προδικτατορικής Ελλάδας κατέθετε τις περγαμηνές της στην πυρά κι από παιδιά που δεν «αξιώθηκαν» να ζήσουν την ατίμωση του πολέμου, έγιναν τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Ήταν η γενιά που δεν κουβαλούσε προσωπικές βεντέτες από το παρελθόν. Παιδιά της αστικής κοινωνίας συναντήθηκαν χωρίς κόμπλεξ με παιδιά καταδιωγμένων αριστερών στα πανεπιστήμια. Εκεί οι ήχοι από τις ερπύστριες συναντήθηκαν με τους ήχους των τραγουδιών του Θεοδωράκη.
Άλλαξε η κοινωνία. «Οι συνέπειες των πράξεών μας», λέει ο Μίμης Ανδρουλάκης, στέλεχος τότε της αντι-ΕΦΕΕ, «ξεπερνούν κατά πολύ τις φαντασιώσεις, τις πεποιθήσεις, τις ψευδαισθήσεις μας. Ονειρευτήκαμε την ουτοπία του καινούργιου κόσμου, αλλά με τον αγώνα μας εκδημοκρατίσαμε τον παλιό. Πολλά μπορεί να μην έγιναν πράξη αλλά μετέβαλαν εις βάθος τη σύγχρονη κοινωνία. Ήταν το κύκνειο άσμα της παλιάς Ελλάδας». Υπάρχουν εκείνοι που δεν μιλούν.
Στο ευρύτατα διαδεδομένο στερεότυπο του ξεπουλήματος αναφέρεται και η Νάντια Βαλαβάνη, τότε στέλεχος της αντι-ΕΦΕΕ. «Αυτό τη συρρικνώνει σε μερικές δεκάδες ΄΄επωνύμους΄΄, νεαρά παιδιά από όλα τα ιστορικά ρεύματα της Αριστεράς. Σήμερα η γενιά αυτή αποτελείται από μισθωτούς, δημοσίους υπαλλήλους, επιστήμονες, επαγγελματίες, διανοουμένους και καλλιτέχνες, αθέατους που ανέθρεψαν ήδη τα δικά τους παιδιά και πολλοί συμμετείχαν στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Είναι μια σχεδόν “αθέατη γενιά”, όμως η ελληνική κοινωνία θα ήταν πολύ φτωχότερη αν δεν υπήρχαν». Αν δεν υπήρχε η γενιά του Πολυτεχνείου.
Η γενιά του Πολυτεχνείου. «Ως γενιά υπήρξαμε το άλλοθι ενός λαού που δεν αντιστάθηκε στη χούντα και μας επιβράβευσε με έναν τίτλο που ίσως και να μην μας ανήκε», προσθέτει ο Δ. Χατζησωκράτης. «Σε σύγκριση με τη γενιά της Αντίστασης ή δική μας μάχη ήταν πολύ λίγη. Η γενιά όμως εκείνη έμεινε στο περιθώριο. Η δική μας, αντίθετα, αποθεώθηκε με μεγάλη ευκολία και γι΄ αυτό έγινε ο εύκολος στόχος της κριτικής ».
Μια ξαναζεσταμένη σούπα θα φάμε το επόμενο τριήμερο με τα όμορφα τραγουδάκια και τη μουσική του Θεοδωράκη, με ανεπισημο-επίσημους να καταθέτουν στεφάνια και να κάνουν τις ίδιες κάθε χρόνο δηλώσεις, με τα πολιτικά κόμματα να προσπαθούν για μια ακόμη χρονιά να οικειοποιηθούν τον Αγώνα του 1973. Μην σας πω ότι θα δούμε και την… Ντόρα (όχι την εξερευνήτρια) να λέει ότι ήταν μπροστά από το τανκ εκείνη την ηρωική νύχτα της Ελλάδας.

Για την πραγματική ιστορία, φυσικά και δεν θα μιλήσει κανείς. Δεν θα ακούσουμε από κανέναν μεγαλόσχημο πολιτικό για το πώς «κρύφτηκαν» όλοι στα λαγούμια τους επί επτά χρόνια και όταν είδαν μερικούς ανεξάρτητους νεολαίους, επαναστατημένους νέους με οράματα, ιδεολογίες αλλά όχι ιδεοληψίες να κατεβαίνουν στο δρόμο, ε τότε αποφάσισαν ότι κάτι γίνεται. Κρύφτηκαν και κάποιοι άλλοι. Όχι από ντροπή, αλλά γιατί το μελάνι της ιστορίας δεν είναι ποτέ αρκετό για να φτάσει να γράψει και  γιαυτούς. Είναι οι αφανείς ήρωες. Εκείνοι που δεν τους ξέρουμε ούτε με τα μικρά ονόματα. Αυτοί πήγαν στο σπίτι τους, σιώπησαν, έκλαψαν για τη χαμένη ευκαιρία αλλά δεν πρόδωσαν όσα πίστευαν. Έγιναν επιστήμονες, έγιναν καλοί οικογενειάρχες, άλλοι έφυγαν στο εξωτερικό και διέπρεψαν, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία αυτών δεν εξαργύρωσε τη νύχτα του Πολυτεχνείου. Δεν έγιναν το αριστερό άλλοθι του ΠΑΣΟΚ ούτε καρεκλοκένταυροι σε κάποιο δήθεν αριστερό κόμμα όπως το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εν πάση περιπτώσει, το τι έγινε τις ημέρες εκείνες είναι γνωστό για όσους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις, για όσους βλέπουν ακόμη τις εικόνες του Νοέμβρη του ’73 και μπορούν να δακρύζουν. Από εδώ και πέρα τι γίνεται; Επί 36 χρόνια «σκυλεύουν» όλοι τους «νεκρούς» του Πολυτεχνείου λες και αισθάνονται ενοχές γιατί δεν βρέθηκαν τότε στους δρόμους. Έφτιαξαν την περίφημη γενιά της Μεταπολίτευσης, απέκτησαν εξουσία αλλά έγιναν χειρότεροι από αυτούς που έβριζαν. Γι’ αυτούς τι να πει κανείς… Από την άλλη, όμως, υπάρχουν χιλιάδες νέοι που πιστεύουν ακόμη πως μπορεί κάτι να αλλάξει, πως δεν χάθηκαν τα οράματα της γενιάς του Πολυτεχνείου και πως η διεκδίκηση γίνεται στους δρόμους, ειρηνικά αλλά πάντα αγωνιστικά. Δεν είναι οι αμούστακοι ψευτοτρομοκράτες που βάζουν γκαζάκια και κατσαρόλες με βόμβες, ούτε φυσικά οι νεολαίοι των πολιτικών κομμάτων που επαναλαμβάνουν σαν κασέτα τους λόγους των πολιτικών ταγών τους. Είναι όλοι εκείνοι οι νέοι που μπορούν να ονειρεύονται «της γενιάς τους τα Πολυτεχνεία» χωρίς κατ’ ανάγκη να τα καίνε όλα. Που γι’ αυτούς επανάσταση είναι μια εσωτερική διεργασία για να αλλάξουν πρώτα οι ίδιοι και μετά η κοινωνία. Που δεν βολεύονται, δεν «λαδώνονται», δεν καρφώνουν και δεν αναρριχώνται στους χώρους εργασίας τους πατώντας επί πτωμάτων αλλά ούτε και σέρνονται σαν ερπετά έξω από τις πόρτες των αφεντικών τους.

Αρκετοί από εσάς μπορεί να πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν πολλοί, όμως, δεν είναι έτσι. Ακόμη και όταν κάποιος αναρτά τα σχόλιά του για τα καθημερινά προβλήματα σε ένα ελεύθερο χώρο στο ίντερνετ, κατά βάθος κάνει το δικό του αγώνα.

Εν πάση περιπτώσει, για να μην σας κουράζουμε ας κάνουμε μια αιρετική πρόταση.

Δεν το κλείνουν το μαγαζάκι που έχουν στήσει εκεί στο Πολυτεχνείο κάθε χρόνο, να τελειώνουμε. Από το να είναι μια γραφική γιορτούλα – άλλοθι και δικαιολογία για όσα εγκλήματα γίνονται καθημερινά – προτιμότερο είναι να βάλουμε λουκέτο μια και καλή.

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον…

Νοέμβριος 2009

Δεν υπάρχουν σχόλια: