Δεν χάθηκα από το blog από αδιαφορία. Χάθηκα απλά μέσα στη δίνη της καθημερινότητας που ώρες-ώρες σε καταπίνει ολόκληρο. Εγώ που ποτέ δεν συμβιβάζομαι με την ανυπαρξία πρέπει να παραδεχθώ πως έχω υποστεί αρκετές τέτοιες ήττες. Πότε στα σημεία πότε με νοκ άουτ με παίρνει από κάτω και προσπαθώ με τη σιωπή για κάποιο χρονικό διάστημα να αναθαρρήσω. Τίποτα δεν είναι φρονιμότερο από τη σιωπή στις δύσκολες καταστάσεις, Να αφεθείς μέσα σ’ αυτή και να αφουγκραστείς τους ήχους της ζωής. Τους ήχους της καρδιάς σου, της λογικής, των μηνυμάτων που εκπέμπουν σε χαμηλές συχνότητες και χάνονται μεσ’ τη βουή. Τους ήχους από το θρόισμα των φύλλων, από το πέταγμα των πουλιών, του άνεμου. Ποτέ δεν ακούγονται όλα αυτά μέσα στη βουή και την αλλοφροσύνη της πολύβουης κοινωνίας μας.
Κι όταν συντονιστείς με αυτές τις φωνές, αρχίζεις ξανά να αναδιπλώνεις τις φτερούγες σου και να ετοιμάζεσαι για καινούργια πετάγματα.
Πιστεύω θα μου περάσει σύντομα κι επειδή δεν έχω κάτι καινούργιο να σας γράψω, θυμήθηκα δυο σειρές από ένα παλιό ποίημα που χάθηκε και τις αφιερώνω σε σας και στην Κική απο τα Ασπρα σπίτια Βοιωτίας
Ήρθες κι έφυγες
Κι εγώ απόμεινα ένα ταπεινό ηλιοτρόπι
Να ακολουθώ την τροχιά σου ήλιε μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου