Οι δήθεν

Οι Δήθεν

Δεν θέλω να αντιγράφουν τη ζωή μου και να μου την κάνουν καρικατούρα.

Έκαναν μόδα τα σχισμένα μου ρούχα

Μπαίνουν στα κατάβαθα της θλίψης μου και αραδιάζουν τόνους συμπόνιας και ανθρωπιστική βοήθεια.

Μετά με παρατούν στη μοναξιά μου για να ταξιδέψουν σ’ ονειρεμένες ακρογιαλιές εκεί που εγώ θα φτάσω μόνο καβάλα στα όνειρά μου.

Θα μου προσφέρουν ιδέες και λύσεις για τον απεγκλωβισμό από τη δυστυχία χωρίς να μου πάρουν το βάρος που μ’ εμποδίζει για να πετάξω.

Η ζωή είναι ωραία θα μου πουν. Κοίταξε εγώ πως την κουλαντρίζω. Μα εγώ δεν θα τους πιστέψω. Θ’ αφήσω ακόμα έναν αναστεναγμό και θα κάνω πως δεν άκουσα. 

Πως γίνεται να μιλάμε για το ίδιο έργο κι ο ένας να το χαρακτηρίζει κωμωδία κι ο άλλος τραγωδία.

Κάποιος από τους δυο κοροϊδεύει τον άλλον.

Ποιόν ρόλο απ’ τους δυο να παίζω άραγε; 

Περιφρόνησαν τις προτροπές μου, χρόνων αξίες μαζεμένες φασούλι το φασούλι πετάζοντας τες μου πίσω κατάμουτρα κι ήταν το μόνο που δεν καταδέχτηκαν να μου κλέψουν.

Ανταμώνουμε καμιά φορά όλως τυχαία στα μικρά καφενεδάκια του Ψειρή, εγώ για να φρεσκάρω τις θύμησες πίνοντας το καφεδάκι μου στα σιδερένια τραπεζάκια κι εκείνοι γιατί τους το ‘παν κάποιοι φίλοι.

Η άσπρη μισολερωμένη ποδιά του γέρου Θρασύβουλα του καφετζή, τώρα είναι φορεμένη από μια δήθεν ανέμελη και μοιραία γκαρσόνα με λάγνα μάτια, που η κοπελίτσα ποιούμενη την ανάγκη εργασία αφήνει τις σπουδές προσφέροντας την ουτοπία σε φτηνή μάλιστα τιμή, σε θαμώνες που αυτή τουλάχιστον τη χρονική στιγμή πήραν άδεια από τη δική τους μιζέρια, μέχρι να επιστρέψουν σε λίγο στη δική τους παραγκούπολη για να παρκάρουν τα χορτασμένα από ουτοπία όνειρα τους.

Όλα αυτά είναι ρόλοι που έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Σαν τις αρχαίες κωμωδίες που απ’ τον καιρό της γέννησης τους όλοι οι σκηνοθέτες που καταπιάστηκαν μ’ αυτές τους φορούσαν άλλους, δικούς τους φακούς επαφής κι ανακάλυπταν τάχαμου μια άλλη ματιά που δεν πρόλαβε να αναδείξει ο αρχικός δημιουργός.

Να μην αποδώσω λοιπόν δικαίωση στη μεγάλη στιχουργό Σώτια Τζιώτου που σαράντα χρόνια πρίν μέσα στο μεγάλο κρυφό σχολειό (βλέπε Μπουάτ Σκορπιός 1970) με τη νέγρικη φωνή του Κώστα Χατζή, μας τραγούδαγε,

«δεν σ’ αντέχω άλλο κόσμε, σ’ έχω πιεί σ’ έχω χορτάσει,

Και η πίκρα μου έχει φτάσει, μέχρι των ματιών την άκρη

Δεν σ’ αντέχω άλλο κόσμε, πίκρα πίκρα σε μαζεύω.

Δεν σ’ αντέχω άλλο κόσμε, κάνε στάση να κατέβω.

Ιούνιος 2010