Τι πικρό είναι να μην έχεις σήμερα,
τίποτα από το τότε.
Όλα γύρω σου, να είναι καινούργια.
Όλα να σε θέλουν, μα να μην τα θέλεις εσύ.
Εσύ να είσαι εκεί στο ημεροβίγλι,
πάντα με την ίδια συντροφιά και
ν’ αναπολείς περασμένα καλοκαίρια.
Άθελα σου έγινες τώρα κι εσύ για κάποιαν άλλη,
ένα ξεχασμένο καλοκαίρι,
που ξεπλήθυκε με δάκρυα μοναξιάς,
βράδια ατέλειωτα σε κάμαρα λιτή φοιτητική.
Έτσι βιώνουν οι ερωτευμένοι σήμερα τις εναλλαγές των εποχών.
Καλοκαίρια στην Σαντορίνη,
μελαγχολία τον Σεπτέμβρη,
δάκρυα τον Οκτώβρη,
παγωνιά στην καρδιά που την έφερε η απουσία σου, τον χειμώνα
Κι η Άνοιξη, «μ’ ένα γαρύφαλλο ανοιχτό στο μέρος της καρδιάς»,
να προσδοκά ν’ ανθίσει επιτέλους το φετινό το καλοκαίρι,
ταξιδεύοντας για τη Σαντορίνη.
Ιούνιος 2010
Για τους φίλους μου που μου κάνουν την τιμή
να μοιράζονται τις σκέψεις μου
4 σχόλια:
Το έθαψες αυτό, αλλά εγώ το βρήκα.
Πως γίνεται αλήθεια να βρίσκω πάντα ό,τι ... μου ταιριάζει!!!!
Καλημέρα
Καλημέρα
Και πάμε παρακάτω. dum spiro spero.
Χαίρομαι ιδιαίτερα αν σε ευχαρίστησα.
Σου χρωστάω πολά για τη στάση του λεοφωρείου.
Κατ' αρχήν να σου πω πως μ'αρέσουν τα κείμενά σου, μ'αρέσει ο τρόπος που διηγείσαι αλλά και η "οπτική" του φωτογράφου της ζωής, θυμάμαι ακόμα το πρώτο σου που διάβασα για το ζευγάρι μέσα στο αυτοκίνητο μπροστά στο κόκκινο φανάρι.
Δεύτερον, ναι, πάμε παρακάτω, είτε από συνήθεια, είτε από ... ανάγκη.
Τρίτον, δεν χρωστάς τίποτα.
(ποιά στάση;)
αναρωτήθηκες "πια στάση"
Σου θυμίζω το σχόλιο σου όταν στο κείμενο μου "οι δήθεν" σωστά εντόπισες την έμφαση που κατέδειχνα αναφερόμενος σε τραγούδι του Κ. Χατζή "Δεν σ’ αντέχω άλλο κόσμε, κάνε στάση να κατέβω".
Δημοσίευση σχολίου