Δε μου χρωστάς τίποτα.
Δεν σου οφείλω το παραμικρό.
Βαδίσαμε και οι δυο τον ίδιο δρόμο,
Συμπορευτές και συζητητές στο χρόνο.
Κάπου σε σταυροδρόμι, έπρεπε να χωριστούμε.
Ατέλειωτο έμεινε εκείνο το σχέδιο,
με τα φωτάκια στο νυφικό, θυμάσαι;
Ένα αστέρι ανέτειλε από το βορά.
Το φως του,
Έφερε την αναπόληση της μορφής σου.
Δάκρυσα,
μα συνέχισα να βαδίζω.
Βαγγελίτσα, για σένα
2 σχόλια:
Όμορφο να έχεις αναμνήσεις... ακόμη κι αν είναι από αυτές που φέρνουν δάκρυα στα μάτια...
Καλό σου βράδυ
Φαντάσου να μην τις είχα κι αυτές, τι θα γινόμουν. Γιαυτό ζήσε τη ζωή σου δυνατά, για να μπορείς να βρίσκεις απαντήσεις αργότερα στην κλασική ερώτιση "Κάποτε........"
Σ' ευχαριστώ που μοιράζεσε σκέψεις μαζί μου.
Δημοσίευση σχολίου