ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

3/2/11

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ


Η καρέκλα μου στημένη στη θέση της. Ακόμα οι δυο τρύπες στο υφασμάτινο κάθισμα χάσκουν εκεί προσμένοντας τη μοίρα τους. Άλλωστε ποιος ν’ ασχοληθεί μαζί τους. Πάει καιρός που η μοναξιά συντροφεύει καθημερινά ακόμα και τα έπιπλα του σπιτιού. Όλα πήγαν κατ’ ευχή. Ο κύκλος έκλεισε μετά από την τελευταία αποχώρηση από το σπίτι λόγω γάμου, του δευτερότοκου γιου μας. Αυθόρμητα θυμήθηκα ένα παλιό ανέκδοτο με τον κλασικό Τοτό ο οποίος καθημερινά την ώρα που έμπαινε η δασκάλα του στην τάξη, αυτός καλυπτόμενος από τις φωνές των συμμαθητών του, έβριζε, κατά την προσφιλή του συνήθεια, ώσπου μια μέρα κι ενώ η δασκάλα είχε ζητήσει απ’ όλα τα παιδάκια να μη λένε τίποτα την ώρα που μπαίνει στην τάξη, ο Τοτός που δεν είχε ακούσει την προειδοποίηση, ήταν ο μόνος που ακούστηκε να λέει τα δικά του κοσμητικά επίθετα προς τη δασκάλα του.
Το λαπτοπάκι μου κλειστό και σκονισμένο, εκεί, από τα Χριστούγεννα που έχω να το ανοίξω. Ο ήχος που κάνει σαν τελειώνει το φόρτωμα των windows ακούστηκε σήμερα σαν καλωσόρισμα. Σαν το κλειδί που ανοίγει την πόρτα σ’ ένα σπίτι που έχεις καιρό να το δεις. Ήταν αυτό άραγε που αδημονούσα τόσο καιρό να συναντήσω; Τίποτε άλλο; Ναι τίποτε άλλο. Όχι μη νομίσετε πως έχω καμιά εξάρτηση. Απλά για μένα είναι το μέσο. Είναι η γραφομηχανή μου, το μπλοκάκι μου. Εκεί μέσα είμαι εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει σκέψεις κι ανησυχίες. Και οι άλλοι; Που πήγαν οι άλλοι; Είπαμε ο κύκλος έκλεισε – ίσως νωρίς – Δεν ήταν δική μου επιλογή. Δεν τόθελα ούτε το θέλω. Μη νομίζετε, δεν είναι πάντα του χεριού μας να πράττουμε ελεύθερα. Το μόνο που μου απόμεινε είναι να συλλογάμαι ελεύθερα, αν κι ετούτο έβαλε σημάδι ο καλός θεούλης να μου το στερήσει κι αυτό. Σαράντα μέρες μακριά απ΄όλα. Ακόμα κι από σκέψεις. Θέλεις δεν θες. Η κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή φροντίζει και κάνει σωστά τη δουλειά της. Όλα είναι under control. Και τώρα τι κάνουμε Πως θα πορευτούμε χωρίς λέξεις, χωρίς σκέψεις;
Άνοιξα το λαπτοπάκι για να διαβάσω τα μυνήματα. Δυο μόνο από τις ιδιαίτερα συμπαθείς ψυχούλες (ξέρουν αυτές) και πολλά άλλα από ανεξόφλητους λογαριασμούς, α ναι και και μια πρόσφατη γνωριμία από άλλον χώρο. Αυτή είναι η προίκα μου. Για την κάλυψη του κενού υπάρχει η μουσική. Πολύ μουσική. Μια από τις τρεις αδυναμίες μου. Το γράψιμο, η μουσική και η φωτογραφία. Αυτά μου καλύπτουν τη μοναξιά, μ’ αυτά θα πορευτώ. Είναι αργά για επαναστάσεις. Το θυμάστε ένα τραγούδι των sixties; Black I black το έλεγαν, έτσι το ξέρω κι εγώ. Black is black. Οι επαναστάσεις χρειάζονται προσόντα. Μα πάνω απ΄όλα πρέπει να ξέρεις να εντοπίζεις ποιος είναι ο εχθρός σου. Οι δικοί μου οι εχθροί (μικροί ή μεγάλοι) δεν παλεύονται. Ηρθαν και κάθισαν στο σαλονάκι μου ακάλεστοι, έτσι όπως έρχονται οι φίλοι για καφέ. Για κάποιους άλλους που απαρτίζουν το περιβάλλον μου δεν θα τους φορτώσω τα δικά μου θέλω. Για ότι δεν είναι σε θέση να μου προσφέρουν μου φτάνουν όλα τα υπόλοιπα. Έτσι είναι η ζωή. Ουκ έχεις λαμβάνει παρά του μη έχοντος.
Καλώς σας βρήκα λοιπόν. Με λιγότερα όπλα στη φαρέτρα μου θα ανταπεξέλθω την ψυχική και νοητική καταστολή που μου επέβαλαν οι καταστάσεις.

Φιλιά πολλά

3 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Καλωσήρθες πίσω!!
Θα κρατήσω από αυτή σου την ανάρτηση μόνο τα καλά, τα υπόλοιπα για τους ακάλεστους επισκέπτες τα αποβάλω από τη σκέψη μου και ελπίζω να είσαι καλά.
Και μένα, η γραφή, η φωτογραφία και η μουσική (είτε την ακούω, είτε τραγουδάω, είτε τη γράφω) είναι ότι πραγματικά χρειάζομαι!! Τα καλύτερα που λένε!! :)

Unknown είπε...

Οι επαναστάσεις χρειάζονται προσόντα!!!
Εγώ λέω για μένα "τζάμπα μαγκιές" κάνω όταν φαντασιώνομαι έστω τα "δίκαια", τα "θέλω" μου.

Να προτείνω κάτι;
Βάλε υπότιτλο στην ανάρτηση αυτή
"για όσους θα γνωρίσω ακόμα", άφησε τις τρυπούλες στη καρέκλα σου, ποιός νοιάζεται για τέτοια, άφησε το 40ήμερο πίσω σου και θα σου χαρίσω μια ... παπαρούνα.

Να με περιμένεις.

Κωνσταντίνος Μαντζούρης είπε...

Το περίμενα.Θα έλεγα πως θα με στεναχωρούσε η απουσία σας. Η παπαρούνα ευπρόσδεκτη.
Δεν θα πω άλλα. Εχω πολά να διαβάσω δικά σας. Ησαστε βλέπεις πολύ παραγωγικοί.

φιλιά αμφωτέρων των παριών.
(απο καθαρεύουσα σκίζω ε!!!)