Πως διαφεντεύεις έτσι τις σκέψεις σου κι ανάλαφρα τις σκορπάς στο άδειο χαρτί; Γάργαρο νεράκι ο λόγος σου που κυλάει-κυλάει και φτάνει με την πρώτη ρουφηξιά κατ’ ευθεία στην ψυχή. Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά του λογοτέχνη. Να δροσίζει ψυχές. Να δίνει λόγο ύπαρξης στην καθημερινότητα, σαν το ποίημα του Γ Ρίτσου που μας μιλά για μια γιαγιά που σταυροπόδι στην αυλή της, καθαρίζει φρέσκα φασολάκια.
Να φωτογραφίζει το πέταγμα του σπίνου την ώρα που άφηνε την τελευταία σταγόνα νερού, να ξεκουράζεται πάνω στο φύλλο του πλάτανου, γιατί τον τρόμαξε το θρόισμα της πατημασιάς, κάποιου απρόσκλητου επισκέπτη.
Να μας κάνει να ζηλέψουμε, γιατί δεν ήμασταν εκεί, δίπλα στο τραπεζάκι της κεντρικής πλατείας, την ώρα που έπινες τον καφέ σου χθες και χτένιζες τις σκέψεις σου, αυτές που μας χάρισες το βράδυ με τον τίτλο «Ρεαλισμός»
3 σχόλια:
:)))
(δεν χρειάζονται λέξεις)
Καταπληκτικές εικόνες! Με έντονο άρωμα Καλοκαιριού.... γεια σου κι απο μένα ομότεχνε :)
Viviana
Τα λόγια που διάβασες είναι αφιερωμένα σε υπαρκτό πρόσωπο φίλη του blog
Πιστεύω και εύχομαι να της μοιάσεις.
Σ' ευχαριστώ που άφησες τα χνάρια σου στα κείμενά μου. Ελπίζω να τα λέμε
Φιλιά
Δημοσίευση σχολίου