ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

22/12/11

Το αγνάντεμα

Θυμάμαι συχνά πυκνά, όταν θέλω να αντλήσω κάποιο παράδειγμα γα να υποστηρίξω το λόγο μου, αυθόρμητα, μου έρχονται στο νου περιστατικά από την όμορφη εποχή των παιδικών μου χρόνων. Πενήντα ακριβώς χρόνια από τότε και είναι χαραγμένο ακόμα στη μνήμη μου ένα μικρό διήγημα από τα Νεοελληνικά αναγνώσματα, που είχε τίτλο «Το αγνάντεμα»
Μια χαροκαμένη μάνα μόνη κι έρημη στο φτωχικό της, ζούσε με την ελπίδα ο μονάκριβος γιός της νάρθει μια μέρα από την ξενιτιά και νάναι μέρα γιορτινή. Να τον σφίξει στην αγκαλιά της κι ύστερα ας έρθει όποιος σατανάς ή άγγελος θέλει να της πάρει την ψυχή. Μόνο αυτό την ένοιαζε. Να ζήσει ώσπου να χαρεί αυτό το μεγάλο αντάμωμα. Γι αυτό το λόγο κάθε που ερχόταν Πασχαλιά ή Χριστούγεννα μα και της Παναγίας ακόμα τον δεκαπενταύγουστο, τράβαγε κατά τη ραχούλα και από το πρωί ίσα με το σούρουπο, κούρνιαζε πάνω στον ψηλότερο βράχο κι αγνάντευε πέρα μακριά που ο κουρνιαχτός από τα λιγοστά αυτοκίνητα στη δημοσιά, μαρτυρούσε πως κάποιος πιθανά να κατευθύνεται προς το χωριό της. Χρόνια τώρα αυτή η συνήθεια Μα όταν έπεφτε το σούρουπο, γυρνούσε σπίτι της αποκαμωμένη και σιγομουρμούριζε. Ποιος ξέρει τι δουλειές θα έχει η ψυχούλα μου και δεν μπόρεσε να έρθει. Η ίδια φράση τόσα χρόνια.
Παρ’ ότι το διήγημα απευθύνονταν σε μικρά παιδάκια, δεν είχε χάπι εντ. Την τελευταία φορά που πήγε στα αγνάντεμα, δεν γύρισε στο χωριό. Οι συχωριανοί της τη βρήκαν την επόμενη μέρα γερμένη εκεί στην ξερολιθιά. Δέκα μέρες αργότερα, είδαν έναν ψιλόλιγνο άντρα να δρασκελά το κατώφλι της συχωρεμένης της γριούλας και την Κυριακή να κλαίει πάνω απ΄το μνήμα της μανούλας του που για λίγο δεν πρόλαβε ν’ ανταμώσει.
Τι γλυκιά ιστορία. Με κάτι τέτοιες όμως σμιλεύτηκε ο ψυχισμός κι ο χαρακτήρας μας εκείνη την εποχή, στα χρόνια της αθωότητας που λένε, κι ερχόμαστε στο σήμερα και ψάχνουμε μάταια όμως τις περισσότερες φορές, οι ιστορίες του Παπαδιαμάντη του Προβελέγγιου του Βιζυηνού του Παλαμά και τόσων ‘άλλων να συγκινούν ακόμα ψυχές και να σμιλεύουν ήθη και αξίες στη νέα γενιά.
Τώρα πια όλα έχουν αλλάξει. Άλλαξε η πλάση ολόκληρη και φυσικά πήρε στο διάβα της κάθε μικρή η μεγάλη αξία με τους ρομαντισμούς της και τις αυλές με τις γαζίες. Τώρα κανείς δεν περιμένει κανέναν. Το βράδυ της πρωτοχρονιάς φερ’ ειπείν θα μαζευτούν στο σπίτι τα παιδιά ένα τέταρτο πριν την αλλαγή του χρόνου και πέντε λεπτά μετά θα φύγουν να βρούνε τις παρέες τους. Το Πάσχα θ’ αφήσουν τους γονείς τους να ψήσουν τον οβελία και να ετοιμάσουν το πασχαλινό τραπέζι κι αυτά θα ξυπνήσουν κατά τις μια για να ρωτήσουν αν ψήθηκε το αρνί. Σε καμιά γιορτή δεν περιλαμβάνεται η υποχρέωση να ακυρωθεί κάποια εκδρομή γιατί τέτοιες μέρες πρέπει να είναι κοντά με τους δικούς του Στα οικογενειακά γλέντια στριφογυρίζουν σαν τον ποντικό στη φάκα μ’ ένα κινητό αγκαλιά. Μέχρι να πάρουν τυπικά την άδεια να φύγουν.
Το χάσμα των γενεών δεν τεντώνεται άλλο γιατί έφτασε τα άκρα του. Καμιά πλέον επαφή. Ο κόσμος τους κι ο κόσμος μας ή σαν να λέμε δυο ξένοι στην ίδια πόλη. Η αγάπη αγάπη, δεν θα την αμφισβητήσω, αλλά βίοι παράλληλοι. Γι αυτό η καταθλιπτική τάση όλο και αυξάνεται στην εποχή μας. Μετά τα πενήντα μένεις μόνος σου. Ο κάθε ένας στο σπίτι του λένε σήμερα με περισσό κομπασμό. Για ν’ ανοίξει ένα σπίτι να δεχθεί επισκέπτες πρέπει να συμβαίνει κάτι πολύ σπουδαίο. Μέσα στα άδυτα πλέον των σπιτιών μας κρύβουμε καλά επιμελημένα όλα μας τα στραβά και τα ανάποδα και δεν θα θέλαμε να γίνουν ποτέ δημόσιο θέαμα. Είπαμε ο κάθε ένας στο σπίτι του. Ακόμα κι αν αποδέχονται σήμερα τα παιδιά μας την πρόσκληση σε γεύμα, περιορίζεται αποκλειστικά στο φαγητό κι ύστερα τους ζυγούς λύσατε.
Φέτος τα Χριστούγεννα θα στρώσω το τραπέζι μου μονάχος. Μετά από τόσα χρόνια αγώνα ο καθένας θα φαει σπίτι του.
Εύχομαι να είναι μικρό το υπόλοιπο της διαδρομής μου γιατί δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τέτοιες λογικές.

Δεκέμβριος 22/12/2011

2 σχόλια:

Unknown είπε...

α όχι, όχι ευχές για σύντομες διαδρομές,
στη .. "ξερολιθιά" Κωνσταντίνε, στη "ξερολιθιά" ...,
έτσι έχουμε μάθει εμείς ..
όταν θα'ρθει ο καιρός τους θα το μάθουν κι άλλοι

(χαίρομαι που σε διάβασα)
:)

Prisoned Soul είπε...

Πριν λίγο είδα τη μάνα μου να κλαίει γιατί έχει χρόνια τώρα να κάνει Χριστούγεννα για πολλούς... έχουμε μείνει οικογενειακώς και τις κακοφαίνεται! Αχ μανούλα μου! σε λίγα χρόνια θα απορεί που πάμε κι εμείς! εγώ πάντως το υπόσχομαι σαν παιδί της να μη λείψω ΠΟΤΕ από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι!!

εύχομαι η διαδρομή που έχεις ακόμη μπροστά σου μόνο σύντομα να μην είναι, και να γεμίσει σύντομα όπως δεν είχε γεμίσει ποτέ! :)