Ο Κύκλος των χαμένων μαθητών
(Μια μικρή παιδική ιστορία)
Ο μπαμπάς του μικρού Φίλιππα μια ζωή κουλτουριάρης και απαιτητικός στα περί μορφώσεως, μιας κι ο ίδιος μόνιμος σπασίκλας στο σχολείο, αφού τέλειωσε με δεκαεννιά και κάτι ψιλά το Λύκειο, σκέφτηκε πως τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές, καλό θα ήταν να προτείνει στο εντεκάχρονο αστέρι του να δει μια ταινία που και ο ίδιος είχε δει κι είχε ενθουσιαστεί παλαιότερα. Κοτζάμ μαντράχαλος πια, παντρεμένος με παιδιά, πίστευε πως η ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» θα μπορούσε να περάσει τα μηνύματα της σ’ έναν μαθητή της Πέμπτης Δημοτικού.
Κάπου στις αρχές του Νοέμβρη είδε σε κάποια εφημερίδα τη συγκεκριμένη ταινία και φυσικά με χαρά το βράδυ ανήγγειλε το γεγονός προλογίζοντας την ταινία με έμφαση.
- Εδώ θα δείτε τη δίψα κάποιων νέων παιδιών για μόρφωση που παρ’ ότι φοιτούν σ’ ένα από τα καλλίτερα κολέγια, τις ελεύθερες ώρες τους τις ξοδεύουν δημιουργικά ιδρύοντας μια ας’ την πούμε φιλολογική ομάδα που την ονόμασαν «Ο Κύκλος των χαμένων ποιητών».
Ο Φιλιππάκος ευφάνταστος όπως ήταν από την ημέρα που άρχισε να καταλαβαίνει πράγματα, άρχισε να φτιάχνει τα δικά του σενάρια και μια αφάνταστη προσμονή τον κυρίεψε, πως εδώ μέσα θα βρει τις απαντήσεις που χρειάζονταν πάνω σε μια ιδέα που είχαν στα σκαριά αυτός και οι άλλοι δυο κολλητοί του φίλοι, ο Παναγιώτης κι ο Δημήτρης.
Στο σχολείο αυτοί οι τρείς ήταν σαν να λέμε τριάδα ομοούσιος κι αχώριστος. Στην ίδια τάξη από την πρώτη. Ίδιο στυλ, στο ντύσιμο, στο κούρεμα, στη συμπεριφορά. Στα διαλείμματα πάντα ξεκομμένοι απ’ όλους, καθόντουσαν στην άκρη της κερκίδας και μίλαγαν μίλαγαν μίλαγαν. Κανείς ποτέ από τους συμμαθητές τους δεν μάθαινε τι σόι κουβεντολόι ήταν αυτό με τόση μυστικότητα. Καταλάβαιναν πως όλοι στο σχολείο αναρωτιόντουσαν γι αυτό, αλλά αυτό ήταν που τους έδινε μια κρυφή ικανοποίηση και τους έδενε συγχρόνως περισσότερο σαν ομάδα.
Καλά οι συμμαθητές τους νόμιζαν πως σίγουρα θα μιλάνε για σπουδαία πράγματα, αλλά τι ήταν αυτό που τελικά απασχολούσε τους τρείς φωστήρες;
Σήμερα ο Παναγιώτης από το πρώτο διάλλειμα μετέφερε στα φιλαράκια του πριν καλά-καλά καθίσουν στις κερκίδες το θέμα της ημέρας.
- Ο Ηλίας ο χοντρός την ώρα που χτύπησε το κουδούνι, με τράβηξε από τη μπλούζα και μου είπε άγρια να μείνω τελευταίος γιατί κάτι με θέλει να μου πει.
- Και τι σε ήθελε τελικά, ρώτησε ο Δημήτρης γεμάτος περιέργεια.
- Έβαλε λέει στοίχημα με κάτι άλλα παιδιά πως θα βρει τον τρόπο να μάθει ποιο είναι αυτό το μυστικό θέμα που κάθε μέρα, μπούρου-μπούρου κρυφοκουβεντιάζουμε μεταξύ μας και δεν το λέμε σε κανέναν.
Ο Φίλιππος κόντεψε να σκάσει από τα γέλια σαν το άκουσε.
- Μυστικά που κουβεντιάζουμε εμείς; Μα τι βλακείες είναι αυτές που κατεβάζουν. Ποιος τους είπε ότι λέμε μυστικά; Σαχλαμάρες λέμε όπως όλοι.
- Φιλιππάκο φρονίμεψε, του λέει ο Παναγιώτης. Εμένα μου αρέσει να νομίζουν όλοι ότι λέμε μυστικά.
- Ε καλά. Τότε καθάρισε μόνος σου με το χοντροηλία. Τι θα του πεις τώρα ε! τι θα του πεις;
- Φιλιππάκο, αύριο θα σου πω. Κάτι θα σκεφτώ και θα σου πω. Λοιπόν χωρίς καθυστερήσεις αύριο στο πρώτο διάλλειμα γρήγορα εδώ.
Έτσι ήταν πάντοτε ο Παναγιώτης. Του άρεσε να το παίζει αρχηγός. "The leander" που λένε Αμερικάνικα. Στην παρέα του είχε σίγουρα το πάνω χέρι. Ήθελε όμως να ξεχωρίζει και μέσα σ’ όλο το σχολείο. Ο Φίλιππος όταν γύρισε στο σπίτι, συμφώνησε με τους γονείς του πως μόλις τελειώσει τα μαθήματά του, αντί παιχνιδιού στον ελεύθερο χρόνο, να μπορέσει να δει αυτή την περίφημη ταινία. Η προβολή έγινε με απόλυτη ησυχία, κι οι ερωτήσεις μετά το τέλος της ένα σωρό. Γιατί αυτό μαμά, γιατί αυτό μπαμπά, γιατί το ένα, γιατί το άλλο. Την άλλη μέρα στο σχολείο, αυτός που βιάζονταν να χτυπήσει διάλλειμα, δεν ήταν ο Παναγιώτης, αλλά ο Φίλιππος.
- Το βρήκα, σφύριξε στ’ αυτί του φίλου του Δημήτρη, την ώρα του μαθήματος. Θα φτιάξουμε ομάδα άμεσου δράσης.
Η τελευταία του φράση, δεν μπορούσες να την πεις και ψίθυρο, γιατί ακούστηκε ίσα με την έδρα κι ο δάσκαλος ανέλαβε αμέσως πρωτοβουλία.
- Τι ομάδα άμεσου δράσης θα φτιάξεις Κύριε Φίλιππε; Για σήκω επάνω να ενημερώσεις κι εμάς.
Καλύτερα να άνοιγε η γη να τον καταπιεί το μικρό μας ήρωα. Κινδύνευε η ιδέα του να καταστραφεί εν τη γεννέση της, πριν καλά καλά την προστατεύσει με τη μυστικότητα που της αρμόζει, όπως άλλωστε παρατήρησε κι από την ταινία, αυτό ήταν το κυριότερο μέλημα της μικρής ομάδας, η μυστικότητα.
- Όχι Κύριε, είπε ο Φίλιππος σαν βρεγμένη γάτα. Να απλά θύμισα στον Δημήτρη μια φράση από μια ταινία.
Μάλλον τα κατάφερε να πείσει και το πράγμα έμεινε εκεί. Ο χοντροηλίας όμως βρήκε την ευκαιρία να τρελάνει στο σκούντημα τον έτερο Καπαδόκη τον Παναγιώτη και του μουρμούραγε συνέχεια
- Τι λέει. Τι λέει;
Στο τελευταίο σκαλί της κερκίδας η ομάδα υποδέχτηκε τον Φίλιππο μ’ ένα ξεγιρισμένο φατούρο, για να μάθει άλλη φορά να είναι προσεκτικός. Αμέσως μετά και για να εκμεταλλευτούν το λίγο χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους, κάθισαν το Φίλιππο στο σκαμνί της απολογίας και έπρεπε απλά και σύντομα να τους εξηγήσει, τι είναι αυτό που ξεφούρνισε μέσα στην τάξη.
- Να βρε, άρχισε λαχανιασμένα ο μικρός να αφηγείται, ενώ παράλληλα ανασκούμπωνε το μπουφάν του που λίγο πριν είχε χρησιμοποιήσει σαν ασπίδα στο φατούρο. Χθες που κάθισα και είδα μια ταινία σκέφτηκα πως είναι πράγματι ωραίο να συμμετέχεις σε ομάδα που μέσα απ’ αυτή θα βάλεις σαν στόχο να πραγματοποιήσεις κάποια πράγματα. Όλοι δε λένε στο σχολείο ότι εμείς οι τρείς κάτι συνωμοτούμε; Ε! Ας γίνει το λοιπόν στ’ αλήθεια.
- Και τι μπορούμε μωρέ εμείς να κάνουμε; Ρώτησε με περιέργεια ο Δημήτρης.
- Αφήστε, αφήστε, συμπλήρωσε ο Παναγιώτης. Καλά το πάει. Για γίνε πιο σαφής βρε Φίλιππε.
- Τώρα μιλάτε καλά, τους απάντησε, Το λοιπόν.
Κι άρχισε να τους εξιστορεί τις λεπτομέρειες του σχεδίου του, παίρνοντας στην ουσία τη μπουκιά από το στόμα του Παναγιώτη που αν θυμάστε είχε αναλάβει να φέρει για συζήτηση κάποια δική του ιδέα. Η κεντρική ιδέα ήταν, τα παιδιά λειτουργώντας σαν ομάδα μέσα κι έξω από το σχολείο, ν’ αναλαμβάνουν όσο πιο μυστικά γίνεται, ή και φανερά αν δεν γίνεται αλλιώς, να προσφέρουν τη βοήθειά τους, όπου η ομάδα εκτιμά ότι είναι απαραίτητη και φυσικά μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους.
- Και το όνομα αυτής «Άμεσος Δράσης» τελείωσε το λόγο του μια μια αίσθηση περηφάνιας, ο Φίλιππος.
Ο όρκος των μελών σε μια τέτοια προσπάθεια είναι απαραίτητος γι αυτό αμέσως ακούμπησαν ο ένας στην παλάμη του άλλου και φώναξαν «ΣΝΤΟ» μιμούμενοι τους παίχτες του μπάσκετ πριν την έναρξη του παιχνιδιού.
Τις πρώτες μέρες ζωής της ομάδας τους έτσι και για λόγους εκπαιδευτικούς περισσότερο, δραστηριοποιήθηκαν στη γειτονιά, εντοπίζοντας ανήμπορους ανθρώπους όπου τα παιδιά πρόθυμα τους πρότειναν τη βοήθειά τους πηγαίνοντας άλλοτε στο super market για μικροψώνια, άλλοτε στο φαρμακείο της γειτονίας ή στο μικρό ψιλικατζίδικο. Η χαρά τους ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Αυτή η προσφορά βοήθειας σε ανήμπορους ανθρώπους, τους γέμιζε με ανείπωτη χαρά. Στα διαλλείματα στη κερκίδα όλη την ώρα έγραφαν ή έσβηναν ονόματα φτιάχνοντας τον προγραμματισμό για την επόμενη μέρα. Μια από τις επόμενες ημέρες όμως, μαθεύτηκε στο σχολείο μια πολύ δυσάρεστη είδηση η οποία σκόρπισε θλίψη σ΄όλα τα παιδιά κι όχι μόνο στην ομάδα «Άμεσος Δράσης» Ο συμμαθητής τους ο Ηλίας ήταν η Τρίτη μέρα που δεν φάνηκε στο σχολείο. Αυτό για την ομάδα σήμανε συναγερμό. Μέχρι τη λήξη της βάρδιας και μετά από κάποια τηλέφωνα που έκαναν σε δικούς τους ανθρώπους, έμαθαν πως το σπίτι του Ηλία ζούσε ένα πάρα πολύ μεγάλο δράμα. Ο μόνος εργαζόμενος στο σπίτι ήταν ο πατέρας και μόνο με τα λίγα δικά του λεφτά βολεύονταν η οικογένεια. Εδώ κι ένα μήνα όμως έμελε στην τύχη του να είναι κι αυτός ένα από τα πολλά θύματα της κρίσης. Δεν άντεξε ο έρμος την αναγγελία της απόλυσης του από τη δουλειά και μέχρι το βράδυ έπαθε βαρύ εγκεφαλικό κι ήταν ακόμα στο νοσοκομείο.
Τα παιδιά έδωσαν αμέσως το σύνθημα να μαζευτούν στην κερκίδα για μια μίνι σύσκεψη. Εκεί αποφασίστηκε να κληθεί επιγόντος μια από της μητέρες τους, γιατί διαπίστωσαν πως σαν πρωτάρηδες που ήταν, δεν είχαν τα κότσια να επισκεφτούν τον Διευθυντή και να ζητήσουν τη βοήθεια του. Πιο εύκαιρη βρέθηκε η μητέρα του Φίλιππου η οποία σε λιγότερο από μια ώρα βρέθηκε στο σχολείο.
Την επόμενη μέρα ένα σεβαστό ποσό βρίσκονταν στη διάθεση του Κυρίου διευθυντή μαζί με τρόφιμα που επιστρατεύτηκαν από τα σπίτια των παιδιών. Η πρώτη άμεσος δράσης πέτυχε εκατό τοις εκατό. Αυτό που έμελε όμως να δώσει στην ομάδα την απόλυτη χαρά ήταν αυτό που ακολούθησε.
- Παιδιά δεν είμαι ικανοποιημένος. Είπε με πραγματική έκφραση θλίψης ο Παναγιώτης.
- Τι λες μωρέ εδώ βούιξε ο τόπος μ’ αυτό που κάναμε κι εσύ μου λες πως δεν είσαι ικανοποιημένος. Αντέτεινε ο Δημήτρης με έναν κομπασμό σαράντα καρατίων.
- Ναι λέω αλήθεια και δεν θέλω σας παρακαλώ να πάρουν τα μυαλά μας αέρα.
Η φωνή του Παναγιώτη είχε ύφος μεγάλου ανθρώπου. Πρωτόγνωρο για παιδί τέτοιας ηλικίας. Έδειχνε να μπορεί να οδηγήσει τη σκέψη του πιο πέρα από το επίπεδο του παραμυθιού εκεί που ανταμώνει ο μύθος με την πραγματικότητα. Έδειχνε να καταλαβαίνει πως οι στόχοι δεν πετυχαίνουν γιατί θα εμφανιστεί ένας από τους φανταστικούς ήρωες των παιχνιδιών του και θα τους συντρίψει όλους με κάποιο μαγικό του όπλο.
- Και τι θες άλλο να κάνουμε, είπε ο Φίλλιπος με εμφανή τα σημάδια της απογοήτευσης. Ένοιωσε σαν να ήταν δηλαδή ανεβασμένος σε δέντρο κερασιάς απολαμβάνοντας τους ζουμερούς καρπούς του και τον ανάγκαζαν τώρα να κατεβεί αμέσως κάτω. Δεν κάναμε δηλαδή αυτό που έπρεπε; Απόσωσε την κουβέντα του ο Φίλιππος.
- Όχι, απάντησε ξερά ο Παναγιώτης.
- Όχι, ακούστηκε με απορία κι από τις δύο φωνές των παιδιών.
- Έτσι είναι και θα σας πω αμέσως το γιατί. Όπως το κουβεντιάζαμε και με τον μπαμπά μου, καλά είναι όλα τα τρόφιμα, αλλά κάποια στιγμή θα τελειώσουν.
- Ε θα μαζέψουμε ξανά διέκοψε ο Δημήτρης, μη γνωρίζοντας τους τηλεοπτικούς κανόνες πως δεν πρέπει να διακόπτει κανείς τον άλλον την ώρα που μιλά.
Σταματήστε. Είπε ο Παναγιώτης κι έδωσε έτσι έναν τόνο αυστηρό, σημάδι πως πάει να αγριέψει αν τον διακόψουν ξανά. Η δουλειά είναι η λύση στο πρόβλημα. Ο μπαμπάς του Ηλία πρέπει να ξαναβρεί δουλειά. Αυτή είναι η καλύτερη προσφορά που μπορεί να τους προσφέρει κανείς. Τα άλλα είναι κουραφέξαλα.
- Δουλειά; Μπορούμε εμείς να βρούμε δουλειά στον Κυρ’ Βαγγέλη; Ποιοι είμαστε; Νομίζω πως το καβαλήσαμε το καλάμι, όπως μου είπε και η μάνα μου χθες Ήταν η πρώτη άρνηση που εισέπραττε για την πρότασή του ο Παναγιώτης, από το Φίλιππο.
- Μη βιάζεστε, συνέχυσε να λέει ο Παναγιώτης κι έδειχνε να μην πτοείται από αντίθετες απόψεις. Χθες το βράδυ σχεδόν δεν κοιμήθηκα, κι αναρωτιόμουν γι αυτό που κι εσείς έτσι στο ξαφνικά δεν μπορείτε να δώσετε λύση. Θα κάνουμε το εξής.
Το πλάνο δράσης δεν πρόλαβε να το αναπτύξει γιατί χτύπησε το κουδούνι που τους καλούσε να γυρίσουν στο μάθημα. Έδωσε όμως εντολή στα παιδιά την άλλη ώρα, αμέσως εδώ, στην κερκίδα. Στο χώρο συνεδριάσεων της ομάδας «Άμεσος δράσης»
…………………………………………………………………...
Ήταν προπαραμονή Χριστουγέννων και τα τρία παιδιά μπαινόβγαιναν σε κάποια μαγαζιά της κεντρικής αγοράς της γειτονιάς τους. Δεν είχαν πει σε κανέναν τι ήθελαν να κάνουν. Τελευταία εθεάθησαν σ’ ένα υποκατάστημα Τραπέζης. Από εκεί άργησαν να φανούνε προς την έξοδο. Θα πρέπει να πέρασε πάνω από μια ώρα που βρισκόντουσαν εκεί. Όταν κάποια στιγμή εμφανίστηκαν στην πόρτα κρατούσαν από μια σακούλα ο καθένας που έδειχνε κάπως βαριά και τράβηξαν κατά το σπίτι του Δημήτρη που ήταν πιο κοντά. Η μάνα του τα υποδέχθηκε χαμογελώντας αλλά και με την απορία στο στόμα, είπε.
- Τι είναι αυτά που κουβαλάτε μικροί μου ήρωες;
Ο Δημήτρης τότε έβαλε το χέρι στη δική του σακούλα και τράβηξε μια σελίδα χαρτιού με καμιά εικοσαριά γραμμές τυπωμένες. Αν βλέπατε με πόσο ενδιαφέρον άρχισε να μελετά το κείμενο που είχε στα χέρια της η Κυρία Γαλήνη, θα νομίζατε πως κρατά κάποιο λαχείο που μόλις διαπίστωνε πως είχε κερδίσει.
Κυρίες και κύριοι
Είμαστε τρείς φίλοι από το 2ο δημοτικό σχολείο. Φέτος τα Χριστούγεννα η δική μας η χαρά για τα χρήματα που θα κερδίσουμε λέγοντας τα κάλαντα, αποφασίσαμε να την προσφέρουμε στο σπίτι ενός συμμαθητή μας που τα έχει περισσότερη ανάγκη από εμάς.
Εμείς αυτό μόνο μπορούσαμε να κάνουμε.
Υπάρχει όμως και κάτι που μπορείτε να κάνετε εσείς.
Αν είναι δυνατόν και μπορείτε να προσφέρετε μια δουλειά στον πατέρα του συμμαθητή μας που έμεινε άνεργος θα σας χρωστούσαμε μεγάλη ευγνωμοσύνη
Στο έγγραφο ακολουθούσαν κάποιες άλλες παροτρύνσεις των παιδιών για να γίνουν πιο πιστικοί και τελείωνε με τα ονόματά τους και τα προσωπικά τους τηλέφωνα σε περίπτωση που κάποιος ήθελε να επικοινωνήσει μαζί τους.
- Καλά και ποιος σας το έγραψε αυτό και που βρήκατε εσείς και βγάλατε τόσες φωτοτυπίες;
- Εσύ δεν λες κάθε μέρα στις φίλες σου καλέ μαμά, πως ο γιός σου είναι ένα πολύ έξυπνο παιδί; Είπε ο Δημήτρης που κατάλαβε πως έπρεπε να δώσει περισσότερες πληροφορίες. Στο κάτω-κάτω τσάμπα παίρνουμε τα δεκάρια στο σχολείο;
Κι έπιασε να αναλύει από την αρχή το σκεπτικό τους. Η απόφαση που πήραν ήταν φέτος τα Χριστούγεννα τα χρήματα που θα συγκεντρώσουν από τα κάλαντα να τα προσφέρουν στην οικογένεια του Ηλία. Το πιο σημαντικό όμως που αποφάσισαν ήταν σε κάθε μαγαζί ή σπίτι που θα επισκέπτονταν να έδιναν και από ένα χαρτί μήπως κι έτσι φαινόταν τυχεροί και βρίσκονταν κάποιος άνθρωπος που είχε τη δυνατότητα να προσφέρει δουλειά στον Κυρ’ Βαγγέλη. Όσο για το πώς θα κατάφερναν να βρουν βοήθεια για να τυπωθούν οι φωτοτυπίες, αποκάλυψαν στην μαμά του Δημητράκη πως αυτό έγινε ως εξής. Από το πρωί γυρνούσαν στα μαγαζιά και ζητούσαν από τους καταστηματάρχες να δείξουν προθυμία και να βοηθήσουν την ομάδα να τυπώσει αυτά τα χαρτιά. Αυτή τη βοήθεια δέχθηκε να τους προσφέρει ο Διευθυντής της Τράπεζας που βρίσκεται στην κεντρική λεωφόρο. Όχι μόνο βοήθησε να τυπωθούν πάνω από διακόσιες φωτοτυπίες αλλά στην ουσία συνέταξε και το κείμενο.
Η Κυρία Γαλανή έμεινε άφωνη. Άνοιξε την αγκαλιά της και προσπάθησε να αγκαλιάσει και τα τρία παιδιά μαζί, ενώ στην άκρη του ματιού της πήρε να κατρακυλά ένα δάκρυ.
Όλα έγιναν όπως σχεδιάστηκαν. Η καλή τους τύχη την επόμενη μέρα αποφάσισε να τους συναντήσει και να φιλιώσει μαζί με την ομάδα «Άμεσος Δράση» κάνοντας τη δική της προσφορά. Δεν πρόλαβαν τα παιδιά να τελειώσουν τα κάλαντα και στο σπίτι του Δημήτρη έφτασε η πρώτη αλλά και σπουδαιότερη είδηση. Μια μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία ενδιαφέρετε να προσφέρει μια θέση εργασίας νυχτερινού φύλακα. Συνέβει όμως και κάτι ακόμα. Ο ιδιοκτήτης μιας οικογενειακής ταβέρνας της περιοχής προτείνει στα παιδιά με τις οικογένειές τους αλλά και στην οικογένεια του Κυρ’ Βαγγέλη, την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς να γιορτάσουν εντελώς δωρεάν στο μαγαζί του.
Οι χαρές και τα πανηγύρια των παιδιών κράτησαν για μέρες. Ο χοντροηλίας έγινε το τέταρτο μέλος της ομάδας και φυσικά όπως αρμόζει σε μέλος μιας σοβαρής ομάδας, πλήρωσε στον συμμαθητή του το στοίχημα που έχασε γιατί δεν κατάφερε ν’ ανακαλύψει από μόνος του, τι συζητούσαν μυστικά τα παιδιά κάθε μέρα στην κερκίδα, αφού τα ίδια τα γεγονότα ήρθαν και τον αντάμωσαν στο σπίτι του.
Με πολύ αγάπη το αφιερώνω σε κάποιον μικρό πραγματικό Φίλιππο που ήταν και η αιτία της έμπνευσης αυτής της ιστορίας.
Μαντζούρης Κων/νος
Χριστούγεννα 2011
(Μια μικρή παιδική ιστορία)
Ο μπαμπάς του μικρού Φίλιππα μια ζωή κουλτουριάρης και απαιτητικός στα περί μορφώσεως, μιας κι ο ίδιος μόνιμος σπασίκλας στο σχολείο, αφού τέλειωσε με δεκαεννιά και κάτι ψιλά το Λύκειο, σκέφτηκε πως τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές, καλό θα ήταν να προτείνει στο εντεκάχρονο αστέρι του να δει μια ταινία που και ο ίδιος είχε δει κι είχε ενθουσιαστεί παλαιότερα. Κοτζάμ μαντράχαλος πια, παντρεμένος με παιδιά, πίστευε πως η ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» θα μπορούσε να περάσει τα μηνύματα της σ’ έναν μαθητή της Πέμπτης Δημοτικού.
Κάπου στις αρχές του Νοέμβρη είδε σε κάποια εφημερίδα τη συγκεκριμένη ταινία και φυσικά με χαρά το βράδυ ανήγγειλε το γεγονός προλογίζοντας την ταινία με έμφαση.
- Εδώ θα δείτε τη δίψα κάποιων νέων παιδιών για μόρφωση που παρ’ ότι φοιτούν σ’ ένα από τα καλλίτερα κολέγια, τις ελεύθερες ώρες τους τις ξοδεύουν δημιουργικά ιδρύοντας μια ας’ την πούμε φιλολογική ομάδα που την ονόμασαν «Ο Κύκλος των χαμένων ποιητών».
Ο Φιλιππάκος ευφάνταστος όπως ήταν από την ημέρα που άρχισε να καταλαβαίνει πράγματα, άρχισε να φτιάχνει τα δικά του σενάρια και μια αφάνταστη προσμονή τον κυρίεψε, πως εδώ μέσα θα βρει τις απαντήσεις που χρειάζονταν πάνω σε μια ιδέα που είχαν στα σκαριά αυτός και οι άλλοι δυο κολλητοί του φίλοι, ο Παναγιώτης κι ο Δημήτρης.
Στο σχολείο αυτοί οι τρείς ήταν σαν να λέμε τριάδα ομοούσιος κι αχώριστος. Στην ίδια τάξη από την πρώτη. Ίδιο στυλ, στο ντύσιμο, στο κούρεμα, στη συμπεριφορά. Στα διαλείμματα πάντα ξεκομμένοι απ’ όλους, καθόντουσαν στην άκρη της κερκίδας και μίλαγαν μίλαγαν μίλαγαν. Κανείς ποτέ από τους συμμαθητές τους δεν μάθαινε τι σόι κουβεντολόι ήταν αυτό με τόση μυστικότητα. Καταλάβαιναν πως όλοι στο σχολείο αναρωτιόντουσαν γι αυτό, αλλά αυτό ήταν που τους έδινε μια κρυφή ικανοποίηση και τους έδενε συγχρόνως περισσότερο σαν ομάδα.
Καλά οι συμμαθητές τους νόμιζαν πως σίγουρα θα μιλάνε για σπουδαία πράγματα, αλλά τι ήταν αυτό που τελικά απασχολούσε τους τρείς φωστήρες;
Σήμερα ο Παναγιώτης από το πρώτο διάλλειμα μετέφερε στα φιλαράκια του πριν καλά-καλά καθίσουν στις κερκίδες το θέμα της ημέρας.
- Ο Ηλίας ο χοντρός την ώρα που χτύπησε το κουδούνι, με τράβηξε από τη μπλούζα και μου είπε άγρια να μείνω τελευταίος γιατί κάτι με θέλει να μου πει.
- Και τι σε ήθελε τελικά, ρώτησε ο Δημήτρης γεμάτος περιέργεια.
- Έβαλε λέει στοίχημα με κάτι άλλα παιδιά πως θα βρει τον τρόπο να μάθει ποιο είναι αυτό το μυστικό θέμα που κάθε μέρα, μπούρου-μπούρου κρυφοκουβεντιάζουμε μεταξύ μας και δεν το λέμε σε κανέναν.
Ο Φίλιππος κόντεψε να σκάσει από τα γέλια σαν το άκουσε.
- Μυστικά που κουβεντιάζουμε εμείς; Μα τι βλακείες είναι αυτές που κατεβάζουν. Ποιος τους είπε ότι λέμε μυστικά; Σαχλαμάρες λέμε όπως όλοι.
- Φιλιππάκο φρονίμεψε, του λέει ο Παναγιώτης. Εμένα μου αρέσει να νομίζουν όλοι ότι λέμε μυστικά.
- Ε καλά. Τότε καθάρισε μόνος σου με το χοντροηλία. Τι θα του πεις τώρα ε! τι θα του πεις;
- Φιλιππάκο, αύριο θα σου πω. Κάτι θα σκεφτώ και θα σου πω. Λοιπόν χωρίς καθυστερήσεις αύριο στο πρώτο διάλλειμα γρήγορα εδώ.
Έτσι ήταν πάντοτε ο Παναγιώτης. Του άρεσε να το παίζει αρχηγός. "The leander" που λένε Αμερικάνικα. Στην παρέα του είχε σίγουρα το πάνω χέρι. Ήθελε όμως να ξεχωρίζει και μέσα σ’ όλο το σχολείο. Ο Φίλιππος όταν γύρισε στο σπίτι, συμφώνησε με τους γονείς του πως μόλις τελειώσει τα μαθήματά του, αντί παιχνιδιού στον ελεύθερο χρόνο, να μπορέσει να δει αυτή την περίφημη ταινία. Η προβολή έγινε με απόλυτη ησυχία, κι οι ερωτήσεις μετά το τέλος της ένα σωρό. Γιατί αυτό μαμά, γιατί αυτό μπαμπά, γιατί το ένα, γιατί το άλλο. Την άλλη μέρα στο σχολείο, αυτός που βιάζονταν να χτυπήσει διάλλειμα, δεν ήταν ο Παναγιώτης, αλλά ο Φίλιππος.
- Το βρήκα, σφύριξε στ’ αυτί του φίλου του Δημήτρη, την ώρα του μαθήματος. Θα φτιάξουμε ομάδα άμεσου δράσης.
Η τελευταία του φράση, δεν μπορούσες να την πεις και ψίθυρο, γιατί ακούστηκε ίσα με την έδρα κι ο δάσκαλος ανέλαβε αμέσως πρωτοβουλία.
- Τι ομάδα άμεσου δράσης θα φτιάξεις Κύριε Φίλιππε; Για σήκω επάνω να ενημερώσεις κι εμάς.
Καλύτερα να άνοιγε η γη να τον καταπιεί το μικρό μας ήρωα. Κινδύνευε η ιδέα του να καταστραφεί εν τη γεννέση της, πριν καλά καλά την προστατεύσει με τη μυστικότητα που της αρμόζει, όπως άλλωστε παρατήρησε κι από την ταινία, αυτό ήταν το κυριότερο μέλημα της μικρής ομάδας, η μυστικότητα.
- Όχι Κύριε, είπε ο Φίλιππος σαν βρεγμένη γάτα. Να απλά θύμισα στον Δημήτρη μια φράση από μια ταινία.
Μάλλον τα κατάφερε να πείσει και το πράγμα έμεινε εκεί. Ο χοντροηλίας όμως βρήκε την ευκαιρία να τρελάνει στο σκούντημα τον έτερο Καπαδόκη τον Παναγιώτη και του μουρμούραγε συνέχεια
- Τι λέει. Τι λέει;
Στο τελευταίο σκαλί της κερκίδας η ομάδα υποδέχτηκε τον Φίλιππο μ’ ένα ξεγιρισμένο φατούρο, για να μάθει άλλη φορά να είναι προσεκτικός. Αμέσως μετά και για να εκμεταλλευτούν το λίγο χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους, κάθισαν το Φίλιππο στο σκαμνί της απολογίας και έπρεπε απλά και σύντομα να τους εξηγήσει, τι είναι αυτό που ξεφούρνισε μέσα στην τάξη.
- Να βρε, άρχισε λαχανιασμένα ο μικρός να αφηγείται, ενώ παράλληλα ανασκούμπωνε το μπουφάν του που λίγο πριν είχε χρησιμοποιήσει σαν ασπίδα στο φατούρο. Χθες που κάθισα και είδα μια ταινία σκέφτηκα πως είναι πράγματι ωραίο να συμμετέχεις σε ομάδα που μέσα απ’ αυτή θα βάλεις σαν στόχο να πραγματοποιήσεις κάποια πράγματα. Όλοι δε λένε στο σχολείο ότι εμείς οι τρείς κάτι συνωμοτούμε; Ε! Ας γίνει το λοιπόν στ’ αλήθεια.
- Και τι μπορούμε μωρέ εμείς να κάνουμε; Ρώτησε με περιέργεια ο Δημήτρης.
- Αφήστε, αφήστε, συμπλήρωσε ο Παναγιώτης. Καλά το πάει. Για γίνε πιο σαφής βρε Φίλιππε.
- Τώρα μιλάτε καλά, τους απάντησε, Το λοιπόν.
Κι άρχισε να τους εξιστορεί τις λεπτομέρειες του σχεδίου του, παίρνοντας στην ουσία τη μπουκιά από το στόμα του Παναγιώτη που αν θυμάστε είχε αναλάβει να φέρει για συζήτηση κάποια δική του ιδέα. Η κεντρική ιδέα ήταν, τα παιδιά λειτουργώντας σαν ομάδα μέσα κι έξω από το σχολείο, ν’ αναλαμβάνουν όσο πιο μυστικά γίνεται, ή και φανερά αν δεν γίνεται αλλιώς, να προσφέρουν τη βοήθειά τους, όπου η ομάδα εκτιμά ότι είναι απαραίτητη και φυσικά μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους.
- Και το όνομα αυτής «Άμεσος Δράσης» τελείωσε το λόγο του μια μια αίσθηση περηφάνιας, ο Φίλιππος.
Ο όρκος των μελών σε μια τέτοια προσπάθεια είναι απαραίτητος γι αυτό αμέσως ακούμπησαν ο ένας στην παλάμη του άλλου και φώναξαν «ΣΝΤΟ» μιμούμενοι τους παίχτες του μπάσκετ πριν την έναρξη του παιχνιδιού.
Τις πρώτες μέρες ζωής της ομάδας τους έτσι και για λόγους εκπαιδευτικούς περισσότερο, δραστηριοποιήθηκαν στη γειτονιά, εντοπίζοντας ανήμπορους ανθρώπους όπου τα παιδιά πρόθυμα τους πρότειναν τη βοήθειά τους πηγαίνοντας άλλοτε στο super market για μικροψώνια, άλλοτε στο φαρμακείο της γειτονίας ή στο μικρό ψιλικατζίδικο. Η χαρά τους ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Αυτή η προσφορά βοήθειας σε ανήμπορους ανθρώπους, τους γέμιζε με ανείπωτη χαρά. Στα διαλλείματα στη κερκίδα όλη την ώρα έγραφαν ή έσβηναν ονόματα φτιάχνοντας τον προγραμματισμό για την επόμενη μέρα. Μια από τις επόμενες ημέρες όμως, μαθεύτηκε στο σχολείο μια πολύ δυσάρεστη είδηση η οποία σκόρπισε θλίψη σ΄όλα τα παιδιά κι όχι μόνο στην ομάδα «Άμεσος Δράσης» Ο συμμαθητής τους ο Ηλίας ήταν η Τρίτη μέρα που δεν φάνηκε στο σχολείο. Αυτό για την ομάδα σήμανε συναγερμό. Μέχρι τη λήξη της βάρδιας και μετά από κάποια τηλέφωνα που έκαναν σε δικούς τους ανθρώπους, έμαθαν πως το σπίτι του Ηλία ζούσε ένα πάρα πολύ μεγάλο δράμα. Ο μόνος εργαζόμενος στο σπίτι ήταν ο πατέρας και μόνο με τα λίγα δικά του λεφτά βολεύονταν η οικογένεια. Εδώ κι ένα μήνα όμως έμελε στην τύχη του να είναι κι αυτός ένα από τα πολλά θύματα της κρίσης. Δεν άντεξε ο έρμος την αναγγελία της απόλυσης του από τη δουλειά και μέχρι το βράδυ έπαθε βαρύ εγκεφαλικό κι ήταν ακόμα στο νοσοκομείο.
Τα παιδιά έδωσαν αμέσως το σύνθημα να μαζευτούν στην κερκίδα για μια μίνι σύσκεψη. Εκεί αποφασίστηκε να κληθεί επιγόντος μια από της μητέρες τους, γιατί διαπίστωσαν πως σαν πρωτάρηδες που ήταν, δεν είχαν τα κότσια να επισκεφτούν τον Διευθυντή και να ζητήσουν τη βοήθεια του. Πιο εύκαιρη βρέθηκε η μητέρα του Φίλιππου η οποία σε λιγότερο από μια ώρα βρέθηκε στο σχολείο.
Την επόμενη μέρα ένα σεβαστό ποσό βρίσκονταν στη διάθεση του Κυρίου διευθυντή μαζί με τρόφιμα που επιστρατεύτηκαν από τα σπίτια των παιδιών. Η πρώτη άμεσος δράσης πέτυχε εκατό τοις εκατό. Αυτό που έμελε όμως να δώσει στην ομάδα την απόλυτη χαρά ήταν αυτό που ακολούθησε.
- Παιδιά δεν είμαι ικανοποιημένος. Είπε με πραγματική έκφραση θλίψης ο Παναγιώτης.
- Τι λες μωρέ εδώ βούιξε ο τόπος μ’ αυτό που κάναμε κι εσύ μου λες πως δεν είσαι ικανοποιημένος. Αντέτεινε ο Δημήτρης με έναν κομπασμό σαράντα καρατίων.
- Ναι λέω αλήθεια και δεν θέλω σας παρακαλώ να πάρουν τα μυαλά μας αέρα.
Η φωνή του Παναγιώτη είχε ύφος μεγάλου ανθρώπου. Πρωτόγνωρο για παιδί τέτοιας ηλικίας. Έδειχνε να μπορεί να οδηγήσει τη σκέψη του πιο πέρα από το επίπεδο του παραμυθιού εκεί που ανταμώνει ο μύθος με την πραγματικότητα. Έδειχνε να καταλαβαίνει πως οι στόχοι δεν πετυχαίνουν γιατί θα εμφανιστεί ένας από τους φανταστικούς ήρωες των παιχνιδιών του και θα τους συντρίψει όλους με κάποιο μαγικό του όπλο.
- Και τι θες άλλο να κάνουμε, είπε ο Φίλλιπος με εμφανή τα σημάδια της απογοήτευσης. Ένοιωσε σαν να ήταν δηλαδή ανεβασμένος σε δέντρο κερασιάς απολαμβάνοντας τους ζουμερούς καρπούς του και τον ανάγκαζαν τώρα να κατεβεί αμέσως κάτω. Δεν κάναμε δηλαδή αυτό που έπρεπε; Απόσωσε την κουβέντα του ο Φίλιππος.
- Όχι, απάντησε ξερά ο Παναγιώτης.
- Όχι, ακούστηκε με απορία κι από τις δύο φωνές των παιδιών.
- Έτσι είναι και θα σας πω αμέσως το γιατί. Όπως το κουβεντιάζαμε και με τον μπαμπά μου, καλά είναι όλα τα τρόφιμα, αλλά κάποια στιγμή θα τελειώσουν.
- Ε θα μαζέψουμε ξανά διέκοψε ο Δημήτρης, μη γνωρίζοντας τους τηλεοπτικούς κανόνες πως δεν πρέπει να διακόπτει κανείς τον άλλον την ώρα που μιλά.
Σταματήστε. Είπε ο Παναγιώτης κι έδωσε έτσι έναν τόνο αυστηρό, σημάδι πως πάει να αγριέψει αν τον διακόψουν ξανά. Η δουλειά είναι η λύση στο πρόβλημα. Ο μπαμπάς του Ηλία πρέπει να ξαναβρεί δουλειά. Αυτή είναι η καλύτερη προσφορά που μπορεί να τους προσφέρει κανείς. Τα άλλα είναι κουραφέξαλα.
- Δουλειά; Μπορούμε εμείς να βρούμε δουλειά στον Κυρ’ Βαγγέλη; Ποιοι είμαστε; Νομίζω πως το καβαλήσαμε το καλάμι, όπως μου είπε και η μάνα μου χθες Ήταν η πρώτη άρνηση που εισέπραττε για την πρότασή του ο Παναγιώτης, από το Φίλιππο.
- Μη βιάζεστε, συνέχυσε να λέει ο Παναγιώτης κι έδειχνε να μην πτοείται από αντίθετες απόψεις. Χθες το βράδυ σχεδόν δεν κοιμήθηκα, κι αναρωτιόμουν γι αυτό που κι εσείς έτσι στο ξαφνικά δεν μπορείτε να δώσετε λύση. Θα κάνουμε το εξής.
Το πλάνο δράσης δεν πρόλαβε να το αναπτύξει γιατί χτύπησε το κουδούνι που τους καλούσε να γυρίσουν στο μάθημα. Έδωσε όμως εντολή στα παιδιά την άλλη ώρα, αμέσως εδώ, στην κερκίδα. Στο χώρο συνεδριάσεων της ομάδας «Άμεσος δράσης»
…………………………………………………………………...
Ήταν προπαραμονή Χριστουγέννων και τα τρία παιδιά μπαινόβγαιναν σε κάποια μαγαζιά της κεντρικής αγοράς της γειτονιάς τους. Δεν είχαν πει σε κανέναν τι ήθελαν να κάνουν. Τελευταία εθεάθησαν σ’ ένα υποκατάστημα Τραπέζης. Από εκεί άργησαν να φανούνε προς την έξοδο. Θα πρέπει να πέρασε πάνω από μια ώρα που βρισκόντουσαν εκεί. Όταν κάποια στιγμή εμφανίστηκαν στην πόρτα κρατούσαν από μια σακούλα ο καθένας που έδειχνε κάπως βαριά και τράβηξαν κατά το σπίτι του Δημήτρη που ήταν πιο κοντά. Η μάνα του τα υποδέχθηκε χαμογελώντας αλλά και με την απορία στο στόμα, είπε.
- Τι είναι αυτά που κουβαλάτε μικροί μου ήρωες;
Ο Δημήτρης τότε έβαλε το χέρι στη δική του σακούλα και τράβηξε μια σελίδα χαρτιού με καμιά εικοσαριά γραμμές τυπωμένες. Αν βλέπατε με πόσο ενδιαφέρον άρχισε να μελετά το κείμενο που είχε στα χέρια της η Κυρία Γαλήνη, θα νομίζατε πως κρατά κάποιο λαχείο που μόλις διαπίστωνε πως είχε κερδίσει.
Κυρίες και κύριοι
Είμαστε τρείς φίλοι από το 2ο δημοτικό σχολείο. Φέτος τα Χριστούγεννα η δική μας η χαρά για τα χρήματα που θα κερδίσουμε λέγοντας τα κάλαντα, αποφασίσαμε να την προσφέρουμε στο σπίτι ενός συμμαθητή μας που τα έχει περισσότερη ανάγκη από εμάς.
Εμείς αυτό μόνο μπορούσαμε να κάνουμε.
Υπάρχει όμως και κάτι που μπορείτε να κάνετε εσείς.
Αν είναι δυνατόν και μπορείτε να προσφέρετε μια δουλειά στον πατέρα του συμμαθητή μας που έμεινε άνεργος θα σας χρωστούσαμε μεγάλη ευγνωμοσύνη
Στο έγγραφο ακολουθούσαν κάποιες άλλες παροτρύνσεις των παιδιών για να γίνουν πιο πιστικοί και τελείωνε με τα ονόματά τους και τα προσωπικά τους τηλέφωνα σε περίπτωση που κάποιος ήθελε να επικοινωνήσει μαζί τους.
- Καλά και ποιος σας το έγραψε αυτό και που βρήκατε εσείς και βγάλατε τόσες φωτοτυπίες;
- Εσύ δεν λες κάθε μέρα στις φίλες σου καλέ μαμά, πως ο γιός σου είναι ένα πολύ έξυπνο παιδί; Είπε ο Δημήτρης που κατάλαβε πως έπρεπε να δώσει περισσότερες πληροφορίες. Στο κάτω-κάτω τσάμπα παίρνουμε τα δεκάρια στο σχολείο;
Κι έπιασε να αναλύει από την αρχή το σκεπτικό τους. Η απόφαση που πήραν ήταν φέτος τα Χριστούγεννα τα χρήματα που θα συγκεντρώσουν από τα κάλαντα να τα προσφέρουν στην οικογένεια του Ηλία. Το πιο σημαντικό όμως που αποφάσισαν ήταν σε κάθε μαγαζί ή σπίτι που θα επισκέπτονταν να έδιναν και από ένα χαρτί μήπως κι έτσι φαινόταν τυχεροί και βρίσκονταν κάποιος άνθρωπος που είχε τη δυνατότητα να προσφέρει δουλειά στον Κυρ’ Βαγγέλη. Όσο για το πώς θα κατάφερναν να βρουν βοήθεια για να τυπωθούν οι φωτοτυπίες, αποκάλυψαν στην μαμά του Δημητράκη πως αυτό έγινε ως εξής. Από το πρωί γυρνούσαν στα μαγαζιά και ζητούσαν από τους καταστηματάρχες να δείξουν προθυμία και να βοηθήσουν την ομάδα να τυπώσει αυτά τα χαρτιά. Αυτή τη βοήθεια δέχθηκε να τους προσφέρει ο Διευθυντής της Τράπεζας που βρίσκεται στην κεντρική λεωφόρο. Όχι μόνο βοήθησε να τυπωθούν πάνω από διακόσιες φωτοτυπίες αλλά στην ουσία συνέταξε και το κείμενο.
Η Κυρία Γαλανή έμεινε άφωνη. Άνοιξε την αγκαλιά της και προσπάθησε να αγκαλιάσει και τα τρία παιδιά μαζί, ενώ στην άκρη του ματιού της πήρε να κατρακυλά ένα δάκρυ.
Όλα έγιναν όπως σχεδιάστηκαν. Η καλή τους τύχη την επόμενη μέρα αποφάσισε να τους συναντήσει και να φιλιώσει μαζί με την ομάδα «Άμεσος Δράση» κάνοντας τη δική της προσφορά. Δεν πρόλαβαν τα παιδιά να τελειώσουν τα κάλαντα και στο σπίτι του Δημήτρη έφτασε η πρώτη αλλά και σπουδαιότερη είδηση. Μια μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία ενδιαφέρετε να προσφέρει μια θέση εργασίας νυχτερινού φύλακα. Συνέβει όμως και κάτι ακόμα. Ο ιδιοκτήτης μιας οικογενειακής ταβέρνας της περιοχής προτείνει στα παιδιά με τις οικογένειές τους αλλά και στην οικογένεια του Κυρ’ Βαγγέλη, την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς να γιορτάσουν εντελώς δωρεάν στο μαγαζί του.
Οι χαρές και τα πανηγύρια των παιδιών κράτησαν για μέρες. Ο χοντροηλίας έγινε το τέταρτο μέλος της ομάδας και φυσικά όπως αρμόζει σε μέλος μιας σοβαρής ομάδας, πλήρωσε στον συμμαθητή του το στοίχημα που έχασε γιατί δεν κατάφερε ν’ ανακαλύψει από μόνος του, τι συζητούσαν μυστικά τα παιδιά κάθε μέρα στην κερκίδα, αφού τα ίδια τα γεγονότα ήρθαν και τον αντάμωσαν στο σπίτι του.
Με πολύ αγάπη το αφιερώνω σε κάποιον μικρό πραγματικό Φίλιππο που ήταν και η αιτία της έμπνευσης αυτής της ιστορίας.
Μαντζούρης Κων/νος
Χριστούγεννα 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου