«Η στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε» Νομίζω πως ταιριάζει γάντι η παροιμία αυτή για να μπορέσω να ξεκινήσω και να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου. Θέλω να δώσω μια λογική εξήγηση για τη συμπεριφορά ατόμων από τον προσωπικό μου κύκλο, συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι από το χώρο της δολειάς μου, τα ίδια μου τα παιδιά. Όλοι αυτοί (σχεδόν όλοι) λες και έχουν μεταξύ τους συνεννοηθεί, αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι, να καταδεχθούν να διαβάσουν τα κείμενα που αναρτώ στο Ιντερνέτ. Χρόνια τώρα μάταια πασχίζω να τους θυμίσω πως υπάρχει και η λογοτεχνική μου ταυτότητα. Είναι όμως τόσο ισχυρή η άρνησή τους, που σε μερικές περιπτώσεις κινδύνεψα να χάσω και την καλημέρα τους.
«Και γιατί είναι υποχρεωμένος να σε διαβάσει κανείς, βρε αδερφέ», μου είπε πριν από καιρό η καλύτερη μου φίλη. «Επειδή εσένα σου τυπώθηκε να παριστάνεις το συγγραφέα εγώ πρέπει να σε διαβάζω;» θυμάμαι να μου είπε ένας άλλος φίλος μου. Μια ανιψιά μου δε, με περγαμηνές Πανεπιστημίου, με συμβούλεψε πως πρέπει να περιοριστώ στην άποψη πως πρώτα απ’ όλα γράφουμε για μας. Δεν είναι όμως ματαιοπονία. Γιατί να τα γράψω αφού υπάρχουνε μες’ το μυαλό μου σαν σκέψεις, δικές μου είναι έτσι κι αλλιώς. Δεν θα μου τις κλέψει κανείς. Άλλοι μου αραδιάζουν ένα σωρό δικαιολογίες πως όταν βρούνε καιρό θα ρίξουν μια ματιά. Το αποκορύφωμα συμβαίνει με δικό μου άτομο που δηλώνει πως δεν τα καταφέρνει να μπει σ΄αυτά τα blogs ενώ είναι άσσος στα chat rooms με 2000 φίλους στο Facebook.
Λογικά ακούγονται όλα αυτά. Βλέπετε το τι μου έχουν πει, δεν σας τα έκρυψα. Εγώ όμως διαφωνώ. Διαφωνώ κι αναρωτιέμαι.
Κατ’ αρχάς θεωρώ (τουλάχιστον εγώ αυτό πιστεύω) πως γράφοντας κανείς, το πρώτο που αναζητά, είναι η επικοινωνία. Στην αρχή η νοερή, η αόριστη κι ύστερα γυρεύεις ν’ ανταμώσεις μ’ όποιον τρόπο σου προσφέρει η τεχνολογία, μ’ άλλους συνοδοιπόρους που ταυτίζονται με τις απόψεις σου. Η χρήση της λόγιας γραφής είναι το κίνητρο αν θέλετε για να προσεγγίσεις τον άλλον και να τον κάνεις συνοδό στα όνειρά σου. Να τον πάρεις με τα φτερά της φαντασίας σ’ ονειρεμένα ταξίδια, να του τραγουδήσεις, να του πεις για τα σημεία των καιρών, ή και γιατί όχι ακόμα και να τον διδάξεις, αν η γνώση σου μπορεί να φτάσει ως εκεί. Θυμήθηκα τώρα ένα αστείο επιχείρημα. Τι λέτε όταν ο Σολωμός έγραψε τον ύμνο προς την ελευθερία, τα βράδια κάθονταν και τον απήγγειλε μπροστά στον καθρέπτη για τον εαυτό του;
Ας δούμε και μια άλλη παράμετρο του ζητήματος. Δεν θάπρεπε να χαίρεται κανείς με τη χαρά μου;
Δεν είναι αμαρτία η επιβράβευση. Είναι πράξη πολιτισμού, είναι ευγένεια, είναι σεβασμός. Έστω επειδή είμαι σχεδόν απ’ όλους μεγαλύτερος στην ηλικία, ας ενθαρρύνουμε αυτή την προσπάθεια.
Και τέλος πάντων από ντροπή ή καθωσπρεπισμό ας ασχοληθούμε για λίγο. Δεν είπε κανείς να ανοίξουμε Fun club για πάρτη του; Έστω για μια φορά. Για να μη μας πιάσει αδιάβαστους βρε αδερφέ. Έτσι για να ξέρουμε «τι θέλει να πει ο ποιητής» ίσως και για να μπορούμε κάποτε να του ασκήσουμε και κριτική. Εγώ μπορεί να ισχυρίζομαι πως γράφω καλύτερα από τον Καβάφη (Θου Κύριε……) εσύ που το ξέρεις;
Δεν έχουν την περιέργεια να δούνε πως γράφει ένας κουρασμένος άνθρωπος που με χίλιες αντιξοότητες κατάφερε να βγάλει το Νυχτερινό Λύκειο και από τον ελάχιστο λόγω υποχρεώσεων χρόνο του, βρίσκει τον τρόπο να γράφει;
Για τα παιδιά μου ούτε αναρωτιέμαι αλλά ούτε και τα δικαιολογώ. Κεραμίδα στο κεφάλι μου η στάση τους. Άλλοι θα καμάρωναν για έναν τέτοιο μπαμπά. Εδώ θα σας εκμυστηρευτώ και κάτι. Ο ένας από τους δύο γιούς μου, φροντίζει να μη γίνει γνωστή η ιστοσελίδα μου στη γυναίκα του, φοβούμενος τους συνειρμούς που θα πηγάσουν από τν ανάγνωση των κειμένων. Α ναι συμβαίνει κι αυτό. Άτομα από το συγγενικό μου χώρο που έτυχε να διαβάσουν δυο αράδες, με ρωτούν πονηρά γεμάτοι υπονοούμενα. «Καλά για πια γκόμενα το έγραψες το τάδε ποίημα;»
Ευτυχώς όμως που υπάρχετε ΕΣΕΙΣ. Εσείς οι πλέον των 7.500 αναγνώστες της ιστοσελίδας μου. Καμαρώνω γι αυτό. Γιατί όλοι εμείς εκτός από τον Ολυμπιακό, την πολιτικολογία, το φραπέ και τους εφήμερους έρωτες, ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ κι αυτό είναι κάτι. Σας ευχαριστώ.
Μάρτιος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου