ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

11/3/12

Τα τραγούδια του χθες και του σήμερα (Αρθρο)

Περασμένες δώδεκα. Ένα ούζο με παγάκια στο χέρι, τραγούδια του Γρηγόρη Μπιθικώτση και του Καζαντζίδη, η μοναξιά μου κι εγώ. Καλή παρέα. Ταξιδιάρικη. Αναμνήσεις πολλές. Ταξίδια μακρινά ως τη Τζαμάικα, με τα φτερά του ονείρου, με τις θύμισες που αναβλύζουν από αυτά τα τραγούδια. Δεν θά 'πρεπε να τους πω ένα ευχαριστώ. Νομίζω πως τους το οφείλω. Χωρίς αυτά δεν θα πήγαινα πουθενά. Δεν θα μάθαινα ποτέ τη Δραπετσώνα, την ιστορία του Κυρ΄ Θάνου, του μπελαμί το ουζερί, ούτε για το μικρό Τρελοκόριτσο του Γρηγόρη.
Ολάκερη βιβλιοθήκη αυτά τα τραγούδια. Η ελληνική ιστορία μέσα από τις νότες του πενταγράμμου τραγουδισμένη με καημό με αγάπη με μεράκι. Με ευθύνη πως τούτα τα τραγούδια θα τα ακούσουν άνθρωποι που κρέμονται απ’ τα χείλη τους, που διψούν να μάθουν απ αυτά. Κι όμως έτσι έγινε. Αυτά τα τραγούδια συντρόφεψαν τους πόνους και τους αναστεναγμούς μας, τους αγώνες μας στη καθημερινή βιοπάλη. Τον καυμό του αγοριού που Σάββατο κι απόβραδο στην οδό Αριστοτέλους, πάσχιζε να κόψει τους πρώτους καρπούς του έρωτα από τη μικρή Ραλλού. Μέσα σ’ αυτά τα τραγούδια είμαστε βουτηγμένοι εμείς οι ίδιοι, από την κορφή μέχρι τα νύχια. Είναι η κολυμπήθρα που μας έλουσε και μας αναβάπτισε χαρίζοντάς μας ζωή. Γιαυτό ο λαός συμμετέχοντας σ’ αυτή τη μέθεξη τ’ αγκάλιασε μ’ ένα μοναδικό χορευτικό σκοπό, το ζεϊμπέκικο.
Τι ιεροτελεστία είναι αυτή. Τι υπέροχες στιγμές ανάτασης, χορεύοντας το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Την ώρα που γονατίζεις χτυπώντας το χέρι σου στη γη, είναι η υπογραφή του χορευτή, ή τώρα η ποτέ. Το δικό του «Μωλών λαβέ» η έξοδος κατά τα πρότυπα του αρχαίου κλασικού θεάτρου.
Το ελληνικό τραγούδι λίγες μέρες πριν πεθάνει. Πριν το λαβώσουν τα άτιμα βέλη του καψουροτράγουδου. Χωρίς ποίηση χωρίς να σηκώνει στους ώμους του μικρούς και μεγάλους. Μονοδιάστατο. Ένα τραγούδι που αντέχει μόνο ως τα χαράματα που θα κλείσουν τα ξενυχτάδικα της παραλιακής. Που θα αφήσει στα κρύα του λουτρού τους οπαδούς του και δεν θα τους κάνει παρέα στην καθημερινότητα του καθενός, στα προβλήματά στους αγώνες και τι αγωνίες του. Υπάρχει μόνο για να του θυμίζει το κορίτσι του μπάρ και τίποτε άλλο. Τραγούδι με φεγγάρια και ακρογιαλιές ατάκτως ειρημένες κι αναμιγμένο με σωρούς από μπουκάλια ουίσκι και τσιγάρα. Το πόσα τραγούδια κρύβουν μέσα τους ποτά και τσιγάρα δεν λέγεται. Και μετά τι άλλο; Πως θα μάθουν οι επόμενες γενιές για τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος. Ποιος θα τραγουδήσει για τη ζωή μας που βιάζεται καθημερινά κι αιμορραγεί στις καρδιές μας αλλά όχι στα τραγούδια μας. Καλά εγώ γεννήθηκα νωρίς κι έτυχα να βιώσω αυτό το λόγο. Το λόγο που σαν μάνα ή σαν πατέρας χώθηκε μες’ τη ζωή μου κι έγινε πάλης ξεκίνημα. Οι σημερινοί; Τι έχουν να τραγουδήσουν περασμένες δώδεκα μ’ ένα ποτήρι ούζο με παγάκια στο χέρι.

Μάρτιος 2012
Αφιερωμένο στους θαμώνες του Facebook.

Δεν υπάρχουν σχόλια: