Πόσο Ζηλεύω

Πόσο Ζηλεύω  (Αρθρο)

Αυτή η υπέροχη φωτογραφία δεν είναι δική μου, παρ' ότι κι εγώ φωτογράφος. Ο λόγος που τη δανείστηκα όμως είναι γιατί ζηλεύω όλους αυτούς που έχουν ακόμα τη δυνατότητα να πάρουν τη μηχανούλα τους στο χέρι και ν' αρμενίζουν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα κάνοντας τέχνη το χόμπι τους και να δείχνουν σε όλους εμάς τους λιγούρηδες «κοίτα ρε μάπα πόσο ωραία είναι η Σαντορίνη. Γι όλους αυτούς όμως αναρωτιέμαι, ποιός πληρώνει το βαρκάρη;

Όλα τελικά στη ζωή είναι αξίες (όχι με τη φιλοσοφική έννοια του όρου) δηλαδή κόστος. Τα έχεις, το κάνεις, αλλιώς προσαρμόζεσαι να κάνεις το σουλάτσο σου στην Πλατεία Ν. Σμύρνης, άπαξ της εβδομάδος κι άσε τη Σαντορίνη να τη φωτογραφίσει κανείς άλλος.

Ζηλεύω ακόμα τους λάτρεις της ποδηλασίας και τους συγκρίνω με τα δικά μας μπουλούκια της αλητοπαρέας που ξεχυνόμασταν από το Μπραχάμι να πάμε στη θάλασσα στο Καλαμάκι. Κι ως εκεί (λόγω της κατηφόρας) όλα καλά κι ωραία. Στην επιστροφή όμως (λόγω ανηφόρας) να γρανάζια σπασμένα γιατί δεν άντεχαν την πίεση, να αλυσίδες βγαλμένες, σέλες που εάν καθόσουν επάνω τους, θα έχανες την παρθενιά σου κι ας ήσουν αγόρι άσε που καμιά φορά σπάζαμε και κανα ποδάρι. Κι όλα αυτά ένεκα της αξίας (πάντα με τη μη  φιλοσοφική έννοια του όρου).

Σήμερα τους βλέπεις όλους αυτούς τους λιμοκοντόρους να κορδώνονται εξοπλισμένοι μέχρι τα νύχια των ποδιών τους πως είναι φυσιολάτρες. Γιάπηδες του κερατά είναι. Τι χαριτωμένοι που είναι. Με τα κράνη τους, τα γαντάκια τους, τα γυαλάκια τους, τα προστατευτικά των αγκώνων τους, τις επιγονατίδες τους, τα γιλεκάκια τους και με το μπουκαλάκι του νερού στο μπούτι. Κι εκείνα τα φωτάκια με τα led μια χαριτομενιά. Μια περιουσία δηλαδή για να είσαι φυσιολάτρης. Και αξιώνουν και την κατασκευή ειδικών ποδηλατοδρόμων. Τ΄ ακούς Αντωνάκη που είχες κάνει τη ρεματιά στο Μπραχάμι λεωφόρο Ποσειδώνος. Εάν υποθέσουμε πως το κράτος αύριο το πρωί χάριζε στον κάθε πολίτη από ένα ποδήλατο με όλο του τον εξοπλισμό, είμαι βέβαιος πως όλοι αυτοί θα έκοβαν με το μαχαίρι την ποδηλασία.

Πόσο ζηλεύω όλους αυτούς που φορούν αυτά τα όμορφα σχισμένα μπλου τζιν. Και τα δικά μας την εποχή του 70 σχισμένα ήταν, όχι όμως από το εργοστάσιο κατασκευής τους, αλλά γιατί τα είχαμε μονοφόρι και παντός καιρού. Ε! σχιζόντουσαν τα καημένα γιατί δεν ήτανε δα και “Dolche Cambana”(συγνώμη για την ανορθογραφία της φίρμας, που στο κάτω-κάτω ούτε που με νοιάζει να τη μάθω ποτέ) Καλά το λέω λοιπόν εγώ πως όλα είναι θέμα αξιών (πάντα με τη μη  φιλοσοφική έννοια του όρου).

Σήμερα αυτό είναι μόδα. Τότε ήταν τρόπος ζωής. Τότε το φορούσαμε γιατί όντας βρωμιάρηδες (εμείς τα παιδιά της αλάνας) άντεχε στη σκληρή βρωμιά. Σήμερα το φορούν αυτοί που θέλουν να ξεχωρίζουν από τους βρομιάρηδες. Βρέ πως τα φέρνει ο χρόνος

Ζηλεύω όλους τους αραχτούς της καφετέριας. Sorry βρε του Café Bar ήθελα να πω. Κι εμείς έτσι ακριβώς, ένας επάνω στον άλλον συνωστιζόμασταν, με τη διαφορά πως εμείς ήμασταν μια παρέα κι άμα λάχει τσοντάραμε όλοι για να πληρωθεί ο καφές του κολλητού μας που μέρες τώρα τον έδερνε η αφραγκία. Σήμερα; Καλά το λέω λοιπόν εγώ πως όλα είναι θέμα αξιών (πάντα με τη μη  φιλοσοφική έννοια του όρου).

Μαντζούρης Κων/νος

Σεπτέμβριος