ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

29/11/13

Life is life


Life is life
Αυτές τις δυο λεξούλες αν τις μεταφράσεις σαν αρχάριος γλωσσομαθής, δεν θα αποδώσεις ούτε στο ελάχιστο το νόημα αυτής της φράσης. Το τι σημαίνει life is life το ήξερε καλά ο Περίανδρος. Αγγλομαθής από τα γεννοφάσκια του, καθ’ ότι τυγχάνει πτυχιούχος Αγγλικού Πανεπιστημίου. Προτιμούσε συχνά να αναφέρετε σ’ αυτή τη φράση, όχι για να κάνει επίδειξη της γλωσσομάθειας του, αλλά ήξερε πως δεν υπάρχει αντίστοιχη Ελληνική έκφραση που να αποδίδει το νόημα που ήθελε να εκφράσει.  Και γιατί παρακαλώ αυτό το life is life ήταν τόσο έντονο γι αυτόν; Να, γιατί ήταν το σλόγκαν του και καμάρωνε γι αυτό. Με αυτές τις δυο λεξούλες, φανέρωνε στους γύρο του, το νόημα της ζωής του. Γόνος μιας μεσοαστικής οικογένειας, βρέθηκε να σπουδάζει στην Αγγλία φτάνοντας ίσα-ίσα να καλύπτει τα έξοδα του για τα προς του ζην.

Από εδώ και πέρα άρχισε για τον Περίανδρο η πραγματική συμμετοχή στη ζωή. Αγώνες προσπάθειες, νίκες, διακρίσεις, άνοδος. Οι φίλοι του σταυροκοπιόταν με την πάρτη του. Μα με ότι καταπιάνονταν αυτό το παιδί σε όλα τα καταφέρνει; Ήρθε στην Αγγλία να σπουδάσει λόγω της κλίσης που είχε από μικρός στον αθλητισμό, κάτι αντίστοιχο με την Ελληνική ακαδημία σωματικής αγωγής. Μέχρι να πάρει το πτυχίο του συμμετείχε σε δεκάδες αθλητικά μίτινγκ και πολύ συχνά ο αθλητικός τύπος έγραφε για τις επιτυχίες του.
-         - Θέλω να οργανώσουμε μια ομάδα που να χορεύει Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Μπορώ να ελπίζω πως θα έχω τη βοήθειά σου;
-         - Είσαι με τα καλά σου. Παραδοσιακοί χοροί στο Λονδίνο; Και ποιόν θα ενδιαφέρει;
-         - Πολλούς, θα το δείς. Θα ξεκινάμε το πρόγραμμά μας με τον πασίγνωστο Ζορμπά που στην αρχή του, έχει αργό ρυθμό και στο τέλος οι παρουσιάσεις μας θα κλείνουν με Συρτάκι. Κλασική Ελληνική συνταγή. Ε και στη μέση θα παρουσιάζουμε παραδοσιακούς χορούς απ’ όλη την Ελλάδα
Ο Σταμάτης δεν πολύ πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ευημερούσε. Οι Άγγλοι έλεγε είναι περίεργος λαός και δεν πολυσυμμετέχουν σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ούτε καν οι ίδιοι δεν διοργανώνουν δικές τους, θα νοιαστούν για ξένες. Ο Περίανδρος όμως δεν το ‘βαζε κάτω. Περιφερειακά του Λονδίνου αλλά και σε κάποιες πόλεις λίγο πιο μακρύτερα, ένας δραστήριος αθλητικός σύλλογος που είχε όμως προσανατολισμό και στα πολιτιστικά δρώμενα, διοργάνωνε μίτινγκ με επιδείξεις ενόργανης γυμναστικής και όχι μόνο. Ψυχή αυτού του συλλόγου ήταν και ο Περίανδρος. Γνωστός τοις πάση για τις εντυπωσιακές του επιδόσεις στους κρίκους και τους ασύμμετρους ζυγούς. Λέγε-λέγε και με το πίσμα που διέκρινε αυτό το παιδί, έπεισε λοιπόν και τους υπόλοιπους μετά το τέλος των αθλημάτων να εμφανίζεται η ομάδα παραδοσιακών χορών από την Ελλάδα.

Από την πρώτη κιόλας παρουσίαση έγινε πάταγος και σύντομα την ομάδα προσκαλούσαν διάφορα τηλεοπτικά κανάλια. Με τόσες πολλές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει ο Περίανδρος ακόμα και το δευτερόλεπτο είχε γι αυτόν αξία. Αυτό όμως ήταν που τον έκανε να λέει και να ξαναλέει το σλόγκαν του ‘’life is life’’ θέλοντας να παρασύρει κι άλλους σ’ αυτή τη φιλοσοφία ή καλύτερα για να μην τα πολυλέμε, σ’ αυτή τη στάση ζωής. Αυτή η έννοια της συμμετοχής, της δράσης, της δημιουργίας κι εν τέλει της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, έδενε σκοπό στη ζωή του. Όχι δεν ήταν κανένας στρατευμένος της προσφοράς. Όλα ξεκινούσαν από το δικό του μικρόκοσμο. Μπορεί ο κόσμος όλος να του απέδιδε κίνητρα που ο ίδιος δεν ενστερνίζονταν. Αυτός το μόνο που είχε σαν εφαλτήριο, ήταν η συμμετοχή στη ζωή. Αυτό που περικλείει σαν νόημα η δεύτερη από τις δυό λεξούλες ‘’life’’ Συμμετοχή λοιπόν, χαρά, δημιουργία, αγώνας, επίτευξη στόχων. Έτσι που αν κάποια φορά αναγκαστείς να χάσεις κάτι στη ζωή σου από αυτά που κέρδισες, να μπορείς να πεις ‘’Ε έχω καταφέρει τόσο άλλα, μου φτάνουν.’’

Από τη φόρα που είχε πάρει ο Περίανδρος κι όπως είπαμε παραπάνω ακόμα και τα δευτερόλεπτα δεν του περίσσευαν για να τ΄ αφήσει να πάνε χαμένα, έχανε από μπροστά του τη θέα του δάσους. Δεν έλεγε με τίποτα να καταλάβει πως ακόμα κι αν κατακτούσε την κορυφή των Ιμαλαϊων δεν θα είχε αξία αν δεν κατάφερνε να ακούσει τους παλμούς της καρδιάς της ωραίας Ελένης. Η Ελένη ήταν ένα νοστιμότατο και συμπαθητικό κοριτσάκι που είχε την τύχη ή την ατυχία να κλοθογυρίζει γύρω από τα βήματα του Περίανδρου. Συμφοιτήτρια του στο Πανεπιστήμιο και μέλος του χορευτικού συγκροτήματος. Το κορίτσι έλοιωνε σαν το κερί όταν τον αντίκρυζε. Ηταν θα μπορούσαμε να πούμε η ευνούμενη του, αλλά τίποτα παραπέρα. Τη φρόντιζε και τη βοηθούσε στα πάντα. Ελεγε και ξανάλεγε στον περίγυρο ότι όποιος μου πειράξει την Ελενίτσα θα έχει να κάνει μαζί μου, αλλά έλλα που ό μόνος που έχει πειράξει την Ελενίτσα, ήταν αυτός ο ίδιος, αλλά δεν το καταλάβαινε. Κανα δυο φίλοι του γνώστες της κατάστασης προσπάθησαν να τον υποψιάσουν αλλά ο Περίανδρος που είχε για τα καλά χάσει τη θέα του δάσους όπως ξαναείπαμε, τους αποθάρινε με την πιο σαχλή δικαιολογία.
-         Όταν δω ότι ο έρωτας μου χτυπά την πόρτα, θα τον καλωσορίσω.
Αυτό άκουγαν οι φίλοι του και τρελένονταν. Τι θα πει ‘’όταν δω’’ Μα δεν βλέπει, δεν ακούει; Τόσο πολύ τον τύφλωσε αυτή η ρημάδα η φιλοσοφία του που εδράζεται στη φράση ‘’Life is life’’ Εντάξη ζωή θα πει συμετέχω δραστηριοποιούμαι, κι ο έρωτας; Δεν είναι ζωή; Δεν έχει αξία. Ακου εκεί «όταν θα μου χτυπίσει την πόρτα’’ Μα σου τη χτύπησε καημένε αλλά εσύ περί άλλων τιρβάζεις.

Τα φετεινά Χριστούγεννα θα κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα μεγάλο δειάλειμα. Τουλάχιστον για δέκα μέρες θα κατέβω στους δικούς μου. Μαύρα μάτια έχουν κάνει να με δούν. Να θα είναι μια ευκαιρία να ξεκουραστώ λιγάκι, είπε στους φίλους του
Το νέο έφτασε και στ’ αυτιά της Ελενίτσας.
-         - Ναι βρε κουτό. Να πας κι εσύ στο χωριό, της είπαν οι φίλες της. Άλλο είναι να τον συναντάς εδώ ανάμεσα σε πενήντα άτομα κι άλλο να είστε μαζί στο βαγόνι του τρένου δώδεκα ώρες. Κι ύστερα; Δεν θα σου προτείνει να πάτε για κανά καφέ; Τα χωριά σας απέχουν μόνο μια ανάσα δρόμο.
-         - Όχι δεν μπορώ να το ζήσω αυτό. Ν’ ακουμπά το σώμα μου στο σώμα του στο βαγόνι κι αυτός να διαβάζει βιβλίο.
Σαν να το ‘ξερε η Ελενίτσα. Είπαμε πως την πρόσεχε σαν τα μάτια του. Κάποια στιγμή της πρότινε για να την κάνει να γίνει το ταξίδι πιο ξεκούραστο, να γύρει το σώμα της στο κάθισμα και ν΄ακουμπίσει το κεφάλι της στα πόδια του μήπως και κοιμηθεί. Η Ελένη το δέχθηκε με ανακούφιση αλλά για ύπνο ούτε που να το σκέφτεται κανείς. Με τα χέρια του της χάιδευε τα μαλλιά κι ήταν αυτό το μαρτύριο του Ταντάλου. Μέσα στην παραζάλη της, της πέρασε από το μυαλό, να γινόταν να σηκόνονταν ξαφνικά και να τον αρχίσει στις σφαλιάρες. Ετσι για να τον εκδικηθεί για το μαρτύριο που ζούσε. Όχι ρε Κύριε. Με το ζόρι να σε κάνουμε να καταλάβεις πως είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί σου; Αμαν πια. Αλλά πάλη. Εστω κι αυτό το απαλό χάδι στα μαλλιά, κάτι είναι κι αυτό. Που θα το ξανάβρισκε. Είναι το ψιλόβροχο που αρχίζει να πέφτει και κάνει τη γη να νοσταλγεί πως θέλει κάτι περισσότερο για να καρπίσει. Κάποια στιγμή σηκώθηκαν και βγήκαν στο διάδρομο να ξεμουδιάσουν. Εκει ατενίζοντας από το περάθυρο, έβαλε ο Περίανδρος το χέρι του στον ώμο της Ελένης, χωρίς βέβαια υπονοούμενα, μάλλον για να την προστατεύσει από τα σκουντήγματα των σουλατσαδόρων του διαδρόμου. Οι παλμοί της χτύπησαν κόκκινο. Την κρατούσε αγγαλιά κι ήταν ότι καλήτερο. Κάποια στιγμή στο διάδρομο ένας χοντρος αντιπαθητικός τύπος, διέσχιζε τον διάδρομο σέρνοντας μια βαλίτσα πιο χοντρή από τον ίδιο. Τα παιδιά έπρεπε ν’ αναμερίσουν δίνοντας χώρο στις δυο κινούμενες άμορφες μάζες. Αναγκαστικά ο Περίανδρος γύρισε την Ελένη με πλάτη στο παράθυρο κι ο ίδιος κόλησε σαν βδέλα επάνω της κάνοντας έτσι προσπάθεια να παραχωρήσει όσο το δυνατόν περισότερο χώρο για να βρεθεί όμως ο ίδιος μια αναπνοή από το πρόσωπο της Ελενας.
«Θεέ μου, σκεύτηκε η Ελενίτσα, θα λυποθημίσω» και τον κοίταξε στα μάτια όχι με λάγνο βλέμα όπως θα μπορούσε να υποπτευτεί κανείς μιας και το κορίτσι έλοιωνε για χάρη του. Ίσα-ίσα, αυτή τη φορά είχε το πιο αθώο βλέμα. Ένα βλέμα παιδικό, άκακο, γεμάτο όμως ευτυχία. Ναι καλά το λένε πως τέτοιες ώρες μιλάνε τα μάτια. Η Ελένη προδόθηκε. «Θα τον φιλήσω κι ας αντιδράσει όπως θέλει» Αλλά και από το άλλο στρατόπεδο ο συναγερμός άγγιζε τα όρια του πανικού. Τέτοιες ώρες τέτοιες σκέψεις. Κι όμως ένα δείλημα φτερούγησε μες το μυαλό του παραμερίζοντας για την ώρα τον πόθο που του άναψε το κορμάκι της Ελενίτσας, έτσι όπως το κρατούσε σφιχτά στην αγγαλιά του και καθιστερούσε να πάρει τη μεγάλη απόφαση. «Είναι σωστό αυτό που πάω να κάνω, αναρωτήθηκε. Το κορίτσι μέχρι χθές με εμπιστεύονταν σαν φίλο κι εγώ να τη φιλήσω επειδή μου δόθηκε η ευκαιρία; Ετσι εξαργυρώνουν οι υπεύθυνοι άνθρωποι την εμπιστοσύνη που τους δείχνει ό άλλος, κουρσεύοντας φιλιά στην πιο αδύναμη στιγμή;» Αλλά η ματιά του τον πρόδωσε κι αυτόν. «Μα τι έπαθε, αναρωτήθηκε η Ελενίτσα και  δεν με φιλά.» Αυτά τα κανα δυο δευτερόλεπτα αμηχανίας, της μάτωσαν την καρδιά. «Μήπως δεν με θέλει;» Πάγωσε στη στιγμή η αναπνοή της. «Λες να αγαπάει άλλη, αλλά πια. Θα το γνώριζα δεν μπορεί» Ο Περίανδρος από τη μεριά του παζάρευε με το χρόνο γυρεύοντας πίστωση μερικών δευτερολέπτων για ν’ αποφασίσει.
-         - Οι θέσεις εδώ είναι άδειες, μπορώ να καθίσω; Ρώτησε το μοιραίο συναπάντημα με τη βαλίτσα.
-         - Όχι καθόμαστε εμείς, απάντησε ο Περίανδρος κι ευθύς βιάστηκε να μπεί προς τα μέσα αφού πρώτα κατήφθηνε το κορίτσι προς τη θέση της δίνοντας έτσι ένα βίαιο τέλος, αυτός στο δείλημά του και το κορίτσι στην επιθημία της να πάρει επιτέλους το πρώτο της φιλί, Ένα φιλί που δυστηχώς η μοίρα δεν συνηγόρησε ποτέ της να δωθεί γιατί όπως λένε, άλλα άνθρωπος βούλεται κι άλλα ο θεός κελεύει. 

Κάτι τέτοιες ώρες θυμόμαστα την ύπαρξη του θεού. Όταν το αναπέντεχω μας χτυπά την πόρτα ορθώνουμε το ανάστημά μας και τολμάμαι να ρωτήσουμε «Γιατί θεέ μου» Κανείς βέβαια δεν μπορεί να δώσει λογικές εξηγήσεις σε τέτοια γιατί. Αλήθεια γιατί να γίνει αυτός ο χαμός. Γιατί μέσα στην άμορφη μάζα της εκτροχιασμένης αμαξοστοιχίας να ανασύρουν νεκρό ένα λουλούδι είκοσι ετών και να στείλει ένα παληκάρι να χαροπαλεύει στο νοσοκομείο. Ούτε τον τελευταίο ασπασμό δεν του επέτρεψε η μοίρα να της προσφέρει μιας και καθηλώθηκε αμέσως στο κρεββάτι του πόνου αρχικά κι ύστερα στην αναπηρική καρέκλα. Τους φίλους του τους είχε όλους δίπλα του μιας και σύντομα μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Αγγλίας ειδικό στην ανάταξη πολυτραυματιών. Στα λίγα λόγια που έλεγε, είχε σαν μόνιμη εποδό την κωρονίδα της προσωπικής του φιλοσοφίας. Αυτό το “Life is life” του έπνιγε πλέον το λαιμό. Εδειχνε να συχαίνεται αυτή την έκφραση όσο τίποτα άλλο στη ζωή του. Το ‘λεγε συναίχεια στους φίλους του σαν να ‘θελε να τους προφυλάξει από κάτι κακό, γιατί ο ίδιος, αυτό το κακό το έπαθε και το περίεργο είναι πως έβαζε σε δεύτερη μοίρα την αναπηρία του, αναγορεύοντας ως πιο τραγικό συμβάν στη ζωή του, αυτή την εμμονή του στη δράση και τη συμετοχή στα δρόμενα που δεν τον άφησε να δει πως το λουλούδι που ανθούσε δίπλα του είχε την πιο μεγάλη αξία για τη ζωή, την αγάπη. Τώρα άρχισε να καταλαβαίνει πως οι εμμονές στη ζωή είναι επικίνδινες. Εδώ κοσμοθεωρίες ήρθε η ώρα κι ανατράπηκαν κι αυτός έμενε πιστός δε δόγματα.

Εκεί στο κρεββάτι του πόνου έμελε να διαβάσει για πρώτη φορά την «Προς Κορινθίους Α επιστολή Παύλου» κι έκλαψε πικρά. «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.» Εύρισκε τόση μεγάλη ταύτηση σ’ αυτή την πρώτη αποστροφή των λόγων του Αποστόλου Παύλου. Όχι δεν μεμψιμερούσε ο Περίανδρος ένεκα της αδυναμίας που περιήλθε. Ο Περίανδρος δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος. Η εμμονή του σε κάποια πράγματα δεν σημαίνει πως δεν ήταν ένας καληεργημένος άνθρωπος. Απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούσε να καταλάβει πως το νόμισμα έχει πολλές φορές δύο όψεις. Απλά έπρεπε να πάθει ότι έπαθε για να το καταλάβει.

Σήμερα ο Περίανδρος ζει καθιλομένος στο αναπηρικό καρότσι. Μη νομίζετε ότι πέταξε εντελώς στα σκουπίδια την ένοια του “Life is life”. Απλά σαν έξυπνος σαν δυνατός, συμβιβάστηκε στη ζωή με όσα μπορούσε να αποκομίσει κι όσους του χαϊδεύουν τ΄αυτιά με λόγια παρήγορα του στυλ «ευτυχώς που ζείς» τους προσπερνούσε, γιατί όπως και να το κάνουμε βρε αδερφέ, “Life is life” έστω κι αν χρειάζεται να το αναθεωρίσουμε λίγο, αποφεύγοντας τις υπερβολές.

ΥΓ
Η ιστορία του Περίανδρου είναι πραγματική. Όχι ο ίδιος δεν θα ΄θελα να τη διαβάσει. Λυπάμαι όμως δεν μπορεί να τη διαβάσει ένα πολύ κοντινό του πρόσωπο, γιατί από το Ιντερνετ το μόνο που έμαθε είναι πως να μπαίνει στο Facebook. Λυπάμαι

Νοέμβρης 2013

Δεν υπάρχουν σχόλια: