ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

2/12/13

Στα χρόνια της υπομονής


Στα χρόνια της υπομονής
Μια προσωπική άποψη θέλω να μεταφέρω σήμερα. Δεν έχει να κάνει με λογοτεχνία και υψηλή διανόηση. Μερικές φορές πρέπει να προσαρμόζεις το λόγο σου και να τα λες «τσεκουράτα» όπως άλλωστε κάνουν τόσοι και τόσοι γύρω μας, που οι νεοέλληνες εσχάτως έχουν αναγάγει σε σπορ.

Σκοπός μου βέβαια δεν είναι να αναδείξω τις βλαβερές συνέπειες αυτής της τάσης αλλά μέσα από αυτή να πω κι εγώ χύμα και τσουβαλάτα ένα μεγάλο ‘’ευχαριστώ’’ σ’ όλους αυτούς που τα δυο τελευταία πέτρινα χρόνια μου γύρισαν την πλάτη.

Δυο χρόνια τώρα λες και κώλυσα μεταδοτικό νόσημα και φοβούνται όλοι μην τους τη μεταδώσω. Γι αυτό και κρύφτηκαν οι περισσότεροι ενώ οι άλλοι αρκέστηκαν σε ευχολόγια υπομονής. Αυτό όμως που εμένα μου έκανε τα νεύρα μου ‘’τσατάλια’’ που λένε είναι μ’ αυτούς που προσπαθούσαν να εξισώσουν το δικό μου πάθημα και να το κάνουν ίδιο με όλων των Ελλήνων. Όχι δεν ισχυρίζομαι πως μόνο εγώ πείνασα ετούτο τον καιρό. Δέχομαι πως όλοι μας έχουμε υποστεί μειώσεις και περικοπές. Η αγοραστική μας ικανότητα έχει συρρικνωθεί. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορώ να δεχθώ πως όλοι οι Έλληνες ‘’ζουν’’ με 400 ευρώ το μήνα. Άλλοι δεν τα έχουν ούτε αυτά κι άλλοι ότι κι αν τους συνέβη, βρίσκονται σε ένα όριο από υποφερτό έως αξιοσέβαστο. Δεν μπορώ λοιπόν να λυπηθώ κάποιον που έβγαζε 3-4 χιλιάδες το μήνα και τώρα που του μειώθηκαν τα έσοδα στις 2-2,5 να τον κατατάξω στους πεινασμένους.

Ας γυρίσω όμως επί του προσωπικού. Όσα κι αν βγάζει ο καθένας δεν με αφορά. Για τους δικούς μου όμως ανθρώπους με αφορά η ανθρωπιά που διαθέτει ο καθένας κι αν με αυτή μπορεί να προσφέρει θαλπωρή, συμπαράσταση, χαμόγελο, κι ελπίδα. Να σας πω δυο τρία παραδείγματα;. Τι είναι να σε καλέσει μια δυο φορές το μήνα να φάτε μαζί. Τι είναι να σου προτείνει μια εβδομάδα διακοπών (τουλάχιστον αυτοί που διαθέτουν και σπίτια και τον τρόπο τους έχουν) Τι είναι να έρθουν στο σπίτι σου να σου κάνουν συντροφιά. Τι είναι να περάσετε μαζί το Άγιο Πάσχα, το Πάσχα της Αγάπης. Τι είναι να σου στείλουν δέκα κιλά λεμόνια (όντας παραγωγοί) Τι είναι να σου τηλεφωνούν και να σε ρωτούν τι κάνεις. Δεν το κάνουν όμως γιατί φοβούνται μην τους ζητήσεις δανεικά.

Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό και να μην αναφέρω (αφού κλωθογυρίζει στο μυαλό μου διαρκώς) πως οι περισότεροι απο αυτούς τους δικούς μου ανθρώπους είναι απο εμένα ευεργετηθέντες σε πολλαπλά και κρίσιμα ζητήματα. 

Ιδιαίτερη όμως αναφορά θέλω να κάνω για εκείνον τον συγγενή μου που του είχα υποσχεθεί να του φωτογραφήσω μια εκδήλωση που έκανε. Παρ’ ότι του εξήγησα πως τη μέρα εκείνη πέρασα μια μέρα μεταξύ ζωής και θανάτου και φυσικά δεν ήταν δυνατόν να τηρήσω την υπόσχεση μου, αυτός μου έκοψε από εκείνη τη μέρα την καλημέρα. Ε αυτόν άμα τον συναντήσω, θέλω να τον φτύσω.

Όχι δεν χρειάζομαι ούτε τα δανικά τους αλλά ούτε και τους ίδιους. Ας μείνουν στα καβούκια τους κλεισμένοι κι ας ψηλαφούν σαν τον Σκρούτζ τον οβολό τους. Τους σιχάθηκα

Δεν υπάρχουν σχόλια: