Ακόμα και
πίσω από ένα πρεβάζι ενός παραθύρου με κάγκελα, αυτό που πάρα πολλές φορές
δέχθηκε να τ’ ακουμπήσω και να κλάψω σαν μικρό παιδί, κοιτώντας λίγα μέτρα παραπέρα
τον ευτυχισμένο κόσμο. Ευχαριστώ όσους άντεξαν την ιδιορρυθμία μου, αλλά θα
συνεχίσω να κλαίω γι αυτούς που δεν ερμήνευσαν σωστά ποτέ, το νόημα των
γρυλισμών μου.
Μέρες Χριστουγέννων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου