Καρέλια - Μάλμπορο - Στριφτό

Συνηθίζουμε να οριοθετούμε χρονικές περιόδους συνήθως αναφερόμενοι σε διάφορα  ιστορικά γεγονότα. Πχ λέμε, η επανάσταση του 1821, μετά τη χούντα του 67, μετά τη μεταπολίτευση του 74, από το 81 και μετά κι άλλα πολλά τέτοια γεγονότα. Εγώ θα προσπαθήσω σήμερα να σκιαγραφήσω τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους χρησιμοποιώντας σαν ορόσημο, όχι ιστορικά γεγονότα, αλλά λέξεις κλειδιά.

Η εποχή των «Καρέλια»

Τώρα αν είσαστε μικροί στην ηλικία, σίγουρα η λέξη αυτή δεν σας λέει τίποτα. Για τους άνω των 50 όμως, λέει πολλά. Τα Καρέλια, πασίγνωστη μάρκα τσιγάρων στη δεκαετία του ’60, ήταν λέξη ταυτόσημη με την έννοια του καπνίσματος. Όποιο άλλο τσιγάρο κι αν πρόσφερες στην παρέα εκτός από αυτό, εισέπραττες σχεδόν σίγουρα την απάντηση «Α φίλε εγώ δεν αλλάζω με τίποτα μάρκα.» Όσοι πιθανά επέλεγαν άλλη μάρκα τσιγάρων, το έκαναν πιθανότατα λόγω της χαμηλότερης τιμής. Μερικοί, για λόγους κουλτούρας, ήταν οπαδοί στα άφιλτρα τύπου Santé ή Άσσος και κάποιοι άλλοι κουλτουριάρηδες νεολαίοι, πειραματίζονταν σε γεύσεις Ευρωπαϊκές, όπως τα Old Navy. Η Ελλάδα λοιπόν σύσσωμη για μια εικοσαετία σχεδόν, κάπνιζε Καρέλια.

Η εποχή του «Μάλμπορο»

Ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί. Οι καπνοί του πολέμου στην αιματοκυλισμένη Ευρώπη, έσβησε πια. Το κίνημα των Χίπις εξανεμίστηκε και οι επαναστάσεις του Μάη με τις πορτοκαλή αποχρώσεις του, έδωσαν τη θέση τους στις απολαύσεις του καπιταλιστικού συστήματος και της ευμάρειας. Τα «τσιγαριλίκια» γίνανε σκληρά ναρκωτικά κι ο Αμερικάνικος τρόπος ζωής να κάνει και στην Ελλάδα, ολόκληρη τη νέα γενιά να μιμείται ότι ξενόφερτο, ως πρωτοπόρο. Κι έτσι μπήκε στη ζωή μας το Μάλμπορο. Σχεδόν καθολικά υπερκέρασε κάθε άλλη επιλογή. Μικροί μεγάλοι ξόδευαν τη μέρα τους ρουφώντας Μάλμπορο σκληρό ή μαλακό. Σχεδόν όλες οι Ελληνικές καπνοβιομηχανίες έκλεισαν γιατί η Αμερικανόφερτη γεύση μπλέντεντ ξετρέλανε τους πάντες. Όσο κι αν ο Αντρέας Παπανδρέου διατυμπάνιζε «Έξω οι Αμερικάνοι» τόσο οι νεοέλληνες έριχναν άγκυρα στα Αμερικάνικα τζίν και τα τσιγάρα. Από τη δεκαετία λοιπόν του 80 μέχρι το 2000 και βάλε, καπνίσαμε τόσο Μάλμπορο, που θα μπορούσαμε να ντουμανιάσουμε το μισό Μανχάταν.

Η εποχή των στριφτών τσιγάρων.

Αυτή τη μόδα την έφερε η κρίση. Καλά το λένε πως πενία τέχνες κατεργάζεται. Η αφραγκία του Έλληνα για να μη γίνει ατσιγαρία τον έκανε ν’ ανακαλύψει το στριφτό. Η πλάκα είναι πως ακόμα κι αυτοί που δεν υποφέρουν τον μπελά του αλλά ούτε και την γεύση του, καπνίζουν επιδεικτικά στριφτό γιατί απλά, είναι μόδα.  Παιδάκια δεκαεξάχρονα μ’ ένα στριφτό στο χέρι. Και είναι καπνιστές με άποψη παρακαλώ. Ντε και καλά να μας πείσουν πως είναι υγεία και πιο οικονομικά. Εγώ βέβαια δεν μπορώ να καταλάβω πως ακόμα κι αν είναι οικονομικά, γιατί πρέπει να καπνίζω;

Διαβαίνουμε πια το 2014 κι ο χορός καλά κρατεί. Όσο η ανεργία στην Ελλάδα αυξάνεται, οι νέοι μας παίρνουν ισοδύναμα μέτρα επιλέγοντας ταμπακιέρες και στριφτό. Τι να κάνουμε, μόδα είναι θα περάσει.

Μάρτιος 2014