ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

19/4/14

Ουράνια ποδηλατάδα

(Παιδική Νουβέλα)


Η Μαρίνα γεννήθηκε στην Αθήνα κι είχε δυστυχώς όλα τα μειονεκτήματα που έχουν τα παιδιά που ζουν και μεγαλώνουν στις μεγαλουπόλεις. Ποιο δηλαδή. Να σ’ αυτές τις πόλεις, εκτός από τα πολλά αυτοκίνητα και τα πολλά και μεγάλα σπίτια, δεν θα τους δοθεί  σχεδόν ποτέ η ευκαιρία να δουν από κοντά, πως ζει και πως μεγαλώνει τα παιδιά της, μια κοτούλα παραδείγματος χάριν. Και νάταν μόνο αυτό; Δεκάδες άλλες καταστάσεις που συμβαίνουν στη ζωή μας, τις πρωτομαθαίνουν μέσα από διάφορα κόμικς που βλέπουν στην τηλεόραση, χωρίς να μπορούν να μάθουν ποτέ περισσότερες λεπτομέρειες. Αλλά πώς να το κάνουμε, άλλο η τηλεόραση κι άλλο η πραγματικότητα.
Το Πάσχα που μας πέρασε όλη η οικογένεια πήγε  στο χωριό, στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση χαρά ένοιωσε η Μαρινούλα όταν ο παππούς της ένα πρωί την πήρε από το χεράκι και την πήγε να δει το σπιτάκι της σκυλίτσας τους της Κανελιάς, που μόλις είχε γεννήσει τέσσερα υπέροχα κουταβάκια. Πολύ της άρεσε της Μαρινούλας αυτό που έζησε εκείνη την ημέρα. Ο παππούς της επέτρεψε να πλησιάσει την ευτυχισμένη μανούλα, την Κανελιά και να χαϊδέψει τρυφερά τα νεογέννητα. Χωρίς κανείς να την συμβουλέψει ιδιαίτερα, έσκυψε και πλησίασε τα μικρά κουταβάκια με τόση τρυφερότητα κι αγάπη, που η μαμά τους η Κανελιά, δεν έδειξε καμιά ανησυχία κι ούτε εκδήλωσε καμία κίνηση για να προστατέψει τα μωρά της από το αόρατο χέρι που τα πλησίασε.
-         Μπράβο Μαρίνα μου, είπε με χαμηλή φωνή ο παππούς. Είμαι υπερήφανος για σένα που κατάλαβες από μόνη σου, πως αυτά τα τρυφερά πλασματάκια, δεν θέλουν από τους ξένους που τα πλησιάζουν τίποτε άλλο, από ένα ζεστό και ήρεμο χάδι, σαν και το δικό σου. Μπράβο Μαρίνα.
Κάτι τέτοια περιστατικά λοιπόν που είχε την τύχη να ζήσει από κοντά το παιδί, όχι μόνο πλούτιζαν τις γνωστικές του εμπειρίες, αλλά βοηθούσαν στην ανάπτυξη της φαντασίας του, που κάθε μέρα γέμιζε με καινούργιες εικόνες, τις οποίες τελειοποιούσε και τις μετέφραζε σε γνώση, είτε ρωτώντας τον μπαμπά και τη μαμά, είτε καλύπτονταν καθημερινά μέσα από τα μικρά παιδικά τηλεοπτικά προγράμματα.
Σιγά-σιγά με τον καιρό το μικρό κορίτσι διαπίστωνε πως πολλές φορές κούραζε τους γονείς της με τα ατέλειωτα γιατί αυτό, γιατί το άλλο. Άσε που παρ’ ότι μικρή, άρχισε να καταλαβαίνει πως οι γονείς της, ιδιαίτερα ο μπαμπάς της, δεν της έδινε και τόσο κατατοπιστικές απαντήσεις σε όλα αυτά που ήθελε να μάθει. Κάθισε λοιπόν και σκέφτηκε πως κάτι έπρεπε να κάνει γι αυτό. Και βρήκε τον δικό της αθώο παιδικό τρόπο. Επερνέ αγκαλιά τον μικρό της λούτρινο αρκούδο και πήγαινε και κρύβονταν μέσα στη μικρή σκηνούλα που ο μπαμπάς της είχε στήσει μέσα στο δωμάτιο της, για να εξοικειώνεται όπως έλεγε με την ιδέα της σκηνής και του κάμπινγκ, αφού κι ο ίδιος ήταν παλαιός λάτρης των διακοπών με αυτόν τον τρόπο. Αν τύχαινε και βρισκόσουν έξω από αυτή τη σκηνούλα, θα άκουγες μια ακατάσχετη λογοδιάρροια που η μισή ήταν σε άπταιστα Ελληνικά, αλλά ακούγονταν εμβόλιμα και ένα σωρό φράσεις από λέξεις ακαταλαβίστικες, χωρίς νόημα και ειρμό. Ο πρώτος άνθρωπος που θέλησε να λύσει το γρίφο και να μάθει τι είναι όλα αυτά τα αλαμπουρνέζικα που ακούγονταν πάντα με τη φωνή της Μαρίνας, ήταν η μαμά της.
-         Μαρινούλα μου, τι κάνεις κάθε τόσο όταν πας και κλείνεσαι μέσα στην σκηνή και μιλάς μόνη σου ατελείωτα;
-         Μα δεν μιλάω μόνη μου καλέ μαμά
-         Εγώ δεν βλέπω άλλον μέσα στη σκηνή κουκλίτσα μου. Πως δεν μιλάς μόνη σου;
-         Μιλάω με τον αρκούδο μου, κι αυτός μου απαντάει σε ότι τον ρωτάω, ικανοποιήθηκες τώρα;
-         Και τότε γιατί κάθε τόσο ακούγονται λόγια που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Τι σόι απαντήσεις είναι αυτές που σου δίνει ο αρκούδος σου;
-         Καλέ μαμά, τι ήθελες να λέει ο αρκούδος. Σαν πως ξέρει να μιλάει Ελληνικά. Αρκούδος είναι δεν είναι άνθρωπος.
-         Και τότε τι καταλαβαίνεις από τις απαντήσεις του;
-         Ελα ντε. Σαν πως καταλαβαίνω κι εγώ τι λέει. Γι αυτό τον ρωτάω τόση ώρα μήπως και μου πει κάτι για όλα αυτά που τον ρωτάω.
Δεν επέμενε άλλο η μαμά της. Αυτά που άκουσε της θύμισαν απλά παρόμοια περιστατικά που έκανε και η ίδια όταν ήτανε μικρή και με ευχάριστη τη διάθεση πήρε στο τηλέφωνο τη μαμά της για να της εξιστορήσει τα κατορθώματα της εγγονούλας της που μόλις είχε πατήσει τα τέσσερα της χρόνια κι έμπαινε στα πέντε.
Ο καιρός περνούσε και το κοριτσάκι έδειχνε όλο και περισσότερο ζήλο να μαθαίνει διάφορα πράγματα. Ότι την έφερνε κοντά σε πράγματα και καταστάσεις που δεν γνώριζε, της γίνονταν έμμονη ιδέα να ανακαλύψει με το μικρό της μυαλουδάκι το πώς και το γιατί. Τελευταία, μεγάλο μπελά βρήκαν οι γονείς της από τις ατέλειωτες ερωτήσεις που δέχονταν από τη Μαρίνα, που ζητούσε να μάθει περισσότερα για τον ηλεκτρισμό.
-         Ποιος κρύβεται πίσω από το κουμπί μαμά όταν εσύ το πατάς κι ανάβει το φως;
Άντε εσύ να απαντήσεις σ’ ένα τέτοιο ερώτημα, όσο πιο απλά μπορείς. Δύσκολη δουλειά για μια μαμά ή για έναν μπαμπά που πρώτη φορά τους λαχαίνει να μην ξέρουν πως απαντούν σ’ ένα μικρό παιδί κι ας είναι η ερώτηση για ένα θέμα, που θα μπορούσαν να μιλάνε για ώρες, αν φυσικά απευθύνονταν σε μεγάλους. Τη Μαρινούλα φυσικά και δεν την κάλυπταν όλα αυτά τα μισόλογα που εισέπραττε στις απορίες της. Πίεζε όμως τόσο πολύ το μυαλουδάκι της για να βρίσκει άκρες και πιθανές εξηγήσεις σε ότι την απασχολούσε, που τώρα τελευταία, ακόμα και στον ύπνο της, μέσα στα παιδικά της όνειρα, στήνονταν απίθανα σενάρια και έκαναν παρέλαση μέσα στην κοιμισμένη φαντασία της, που μόνο κοιμισμένη δεν ήταν.
Θα έχει τύχει και σ’ εσάς τους μεγάλους δεν μπορεί, να βλέπετε δηλαδή κάθε βράδυ περίπου το ίδιο όνειρο. Όση φαντασία κι αν κρύβουν τα όνειρα (ιδιαίτερα τα παιδικά), αυτό που κυριάρχησε στον ύπνο της μικρής μας Μαρινούλας, ξεπερνά κάθε όριο. Έχει μπει για τα καλά το καλοκαιράκι κι ο ύπνος πίσω από το ανοιχτό παράθυρο με την κουρτίνα να λικνίζεται στο απαλό αεράκι, είναι τόσο γλυκός, όσο ποτέ άλλοτε μέσα στο χρόνο. Το παράθυρο άλλωστε, είναι η μόνη εποχή που παραμένει ανοιχτό κι ο λιγοστός αγέρας, εκτός από το συνηθισμένο του χάδι που ρίχνει στις κουρτίνες, κάνει να πάλλεται κι εκείνο το ξεχασμένο παιχνιδάκι που είναι κρεμασμένο στη βιβλιοθήκη με τις έξη μεταλλικές ράβδους, που εάν κουνηθούν, κουδουνίζουν μελωδικά. Η Μαρίνα μας είχε και μια άλλη ευτυχή συγκαιρία, ποια δηλαδή, να, να μπορεί να βλέπει το φεγγάρι κάθε μέρα να διαβαίνει τον ουρανό καθώς πηγαίνει τη βόλτα του, αφού πρώτα περνούσε να πει μια καλησπέρα στο μικρό κορίτσι. Κάτω από αυτές τις ιδανικές συνθήκες, ο ύπνος καλούσε στην αγκαλιά του τη μικρή Μαρίνα κι αυτή, κρατώντας στην δική της αγκαλιά τον αρκούδο της, παραδίνονταν στην έκσταση και τη μαγεία του Αυγουστιάτικου ύπνου.
Το τελευταίο λοιπόν καιρό μέσα στα όνειρά της, στήνονταν σχεδόν καθημερινά το ίδιο σκηνικό. Δυο πανέμορφα ποδήλατα λουλουδοστολισμένα περίμεναν μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο και η Μαρίνα καβαλώντας το ένα αυτή και το άλλο ο αρκούδος της, τραβούσε κατά τον ουρανό ίσα με εκεί που έκοβε τις βόλτες του το φεγγάρι. Η ποδηλατάδα αυτή όμως δεν ήταν ταξίδι αναψυχής όπως όλοι σας θα φανταστήκατε. Αρκετές μέρες πριν μια νεράιδα που ήρθε και κάθισε μαζί της δίπλα από το μαξιλάρι της, της είπε πράματα και θάματα γι αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο που λέγεται ηλεκτρισμός και που οι γονείς της ακόμα δεν κατάφεραν να της πουν, ποιος είναι αυτός που ανάβει τη λάμπα όταν εμείς πατάμε το κουμπί; Κι όπως όλες οι καλές νεράιδες, έχουν πάντα τον τρόπο να εξηγούν στα παιδιά και να τους λύνουν κάθε απορία. Της είπε λοιπόν πως για να μπορέσει ο άνθρωπος να έχει τους δικούς του μικρούς ήλιους, όταν ο αληθινός ο ήλιος δεν μπορεί να φωτίσει τη γη, ανακάλυψε έναν απλό τρόπο που θα έδινε τη δύναμη στην κάθε λάμπα να ανάψει, όταν αυτό θα ήταν απαραίτητο. Και ποια ήταν αυτή η ανακάλυψη; Έπρεπε κάθε που βραδιάζει, όσοι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν αυτή την προσπάθεια, για να έχει δηλαδή η ανθρωπότητα ηλεκτρισμό, να παίρνουν το ποδήλατό τους την ώρα που κοιμούνται και να κάνουν ορθοπεταλιές στον ουρανό, κάνοντας συνάμα παρέα με το φεγγάρι. Η Μαρινούλα μας εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την πληροφορία αυτή, που δήλωσε αμέσως εθελοντής σ’ αυτή την προσπάθεια, γιατί έπρεπε πάση θυσία, να μη στερηθεί η ανθρωπότητα τις ευεργετικές συνέπιες του ηλεκτρισμού, που εκτός από το άναμμα της λάμπας, είναι απαραίτητος για χίλιες δυο περιπτώσεις στην ζωή μας. Και όλα αυτά θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, φτάνει κάποιος να κάνει την ποδηλατάδα του στον ουρανό. Υπέροχα.
Ένα βράδυ που έπιασε δουλειά μαζί με τον αρκούδο της, μόλις έστριψε αριστερά μετά το πρώτο συννεφάκι, σκέφτηκε να πλησιάσει από κοντά ένα μεγάλο κτήριο που δέσποζε με τον όγκο του στην περιοχή που ήταν κτισμένο. Σίγουρα ξεχώριζε από όλα τα άλλα κτήρια που έβλεπε από ψηλά. Στο κέντρο περίπου του κτηρίου στο πιο ψηλό του σημείο κυμάτιζε μια τεράστια σημαία που  είχε στο κέντρο της έναν τεράστιο κόκκινο σταυρό. Έδωσε εντολή  στον αρκούδο της να συνεχίσει να κάνει ποδήλατο μόνος του και θα επέστρεφε αργότερα για να συνεχίσουν μαζί, γιατί απόψε αποφάσισε να δει από κοντά που ξοδεύεται όλος ο κόπος των ανθρώπων που κάνουν την ποδηλατάδα τους. Δεν ήθελε με τίποτα να φανταστεί ότι πιθανά ίσως και να ξοδεύεται περίσσια σε φωταψίες και σε άλλες υπερβολές, όπως σ’ αυτό το μεγάλο κτήριο με τη μεγάλη σημαία. Κατέβηκε το λοιπόν αρκετά χαμηλά κι από ένα μεγάλο ανοιχτό παράθυρο, πέρασε στο εσωτερικό του κτηρίου χωρίς να την αντιληφθεί κανείς. Βρέθηκε σε μια μεγάλη αίθουσα που στο κέντρο της γύρω από ένα μεταλλικό κρεβάτι στριφογύριζαν καμιά δεκαριά άτομα, άντρες και γυναίκες, όλοι ντυμένοι με καταπράσινες μπλούζες. Όλοι τους αμίλητοι είχαν στραμμένοι την προσοχή τους μάλλον σε κάποιον κύριο που τους έκανε συνέχεια νοήματα και τους ζητούσε διάφορα εργαλεία. Πίσω και γύρω από το κρεβάτι ήσαν ανοιχτές διάφορες τηλεοράσεις που δεν έπαιζαν όμως κανένα έργο αλλά έδειχναν κάτι ακαταλαβίστικα για αυτή σχήματα και γραμμές. Ανάμεσα από ένα κενό που σχημάτιζαν οι ανθρώπινες φιγούρες, κατάφερε να διακρίνει ένα ανθρώπινο χέρι που όμως είχε κολλημένα επάνω του διάφορα καλώδια. Αυτό την φόβισε κάπως και όπως έκανε να κλείσει τα ματάκια της για να μην βλέπει άλλο, σκούντηξε το ποδηλατάκι της κι ο θόρυβος που έκανε, πρόδωσε την παρουσία της στο χώρο και σε χρόνο μηδέν μια ξανθιά γυναίκα με πράσινη μπλούζα βρέθηκε μπροστά της ρωτώντας την αυστηρά.
-         Εσύ πως βρέθηκες εδώ μικρή μου;
-         Εγώ είμαι η Μαρίνα, της απάντησε με θάρρος κι ήρθα να δω από κοντά πως ξοδεύουν οι άνθρωποι την ηλεκτρική ενέργεια. Γιατί εγώ καλή μου κυρία κάθε βράδυ με το ποδήλατο μου, εγώ κι ο αρκούδος μου, κάνουμε ποδηλατάδα στον ουρανό για να μπορούν οι άνθρωποι να έχουν και να απολαμβάνουν όλες τις ευεργετικές ενέργειες του ηλεκτρισμού.
-         Ε τότε το πράγμα αλλάζει, μαλάκωσε κι έγινε όλο γλύκα η ξανθιά κυρία με την πράσινη μπλούζα. Έλα πιο κοντά μη φοβάσαι. Έλα να σου δείξω κάτι.
Και την πήρε απ’ το χεράκι και την έφερε μπροστά από τις μικρές τηλεοράσεις. Όσην ώρα τις μιλούσε και τις εξηγούσε, οι υπόλοιποι κάναν τη δουλειά τους χωρίς σταματημό.
-         Εδώ λοιπόν καλή μου, βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο νοσοκομείο. Αυτή την ώρα όλοι όσους βλέπεις εδώ, προσπαθούν να σώσουν έναν άνθρωπο που έχει πρόβλημα με την καρδιά του. Καλό είναι όμως να μην πλησιάσουμε πιο πολύ γιατί δεν είναι εικόνες αυτές για μικρά παιδάκια.
-         Εγώ όμως κυρία προηγούμενα είδα το χεράκι αυτού του ανθρώπου.
-         Ναι καλό μου παιδάκι, κι εδώ σ’ αυτή τη μικρή τηλεόραση, οι γιατροί μπορούν να δούνε πόσο καλά δουλεύει η καρδούλα του.
-         Και που είναι οι γιατροί καλή μου κυρία.
-         Να αυτοί με τις πράσινες μπλούζες.
-         Μα εγώ ξέρω πως οι γιατροί φοράνε άσπρες μπλούζες.
-         Σε όλα τα χειρουργεία μικρή μου οι γιατροί βάζουνε τις πράσινες φορεσιές τους για να ξεχωρίζουν.
-         Και δε μου λέτε εδώ σ’ αυτή την οθόνη που έχει πολλούς αριθμούς που συνέχεια αλλάζουν, τι είναι;
-         Α! Εδώ βλέπουμε την ανάλυση του αίματος που μας δείχνει αν βρίσκεται σε καλή κατάσταση, πράγμα πολύ σημαντικό για την υγεία του ανθρώπου. Κι όλα αυτά τα μηχανήματα που βλέπεις γύρω σου δουλεύουν για να βοηθάνε εμάς τους γιατρούς να κάνουμε πιο καλά τη δουλειά μας κάτι που σημαίνει πως ο άνθρωπος μπορεί να ελπίζει πως  ακόμα κι αν έφτασε ως την πόρτα του νοσοκομείου, οι γιατροί τις περισσότερης φορές θα τον κάνουν καλά. Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως για να δουλέψουν όλα αυτά, απαραίτητα πρέπει να υπάρχει ηλεκτρική ενέργεια, γιατί χωρίς αυτή η βοήθεια των γιατρών θα ήταν μισή.
Έμεινε με το στόμα ανοιχτό η Μαρινούλα. Ήταν πολύ σημαντικά όλα αυτά που έμαθε απόψε. Μέσα της ένοιωσε μια ανείπωτη χαρά γιατί ήταν ένας από τους ανθρώπους που συμμετείχε στην προσπάθεια να υπάρχει στη γη η ηλεκτρική ενέργεια που είναι τόσο μα τόσο απαραίτητη στη ζωή μας. Ευχαρίστησε την καλή κυρία που είχε την καλοσύνη να την ξεναγήσει απόψε μέσα στο χειρουργείο και βιάστηκε να πετάξει πάλι στον ουρανό με το ποδήλατο της για να συναντήσει τον καλό της αρκούδο και να συνεχίσουν να προσφέρουν με τις ορθοπεταλιές τους, ηλεκτρική ενέργεια στην ανθρωπότητα.
-         Στο καλό μικρή μου κουκλίτσα, της φώναξε από το ανοιχτό παράθυρο η γλυκιά κυρία, και να είσαι υπερήφανη για το έργο που προσφέρεις.
Το σκηνικό που μόλις έζησε μέσα στο όνειρό της η μικρή Μαρίνα, ήταν τόσο μα τόσο έντονο που την έκανε να στριφογυρίσει στο κρεβάτι της δυο τρείς φορές που είχε σαν αποτέλεσμα να ξυπνήσει. Έξω από το παράθυρο της δεν φαινόταν πια το φεγγάρι αλλά ούτε και τα αστέρια που συνήθως το συνοδεύουν. Στο βάθος του ουρανού άρχισε να ροδίζει το φως της μέρας κι ένα αγουροξυπνημένα καναρίνι τιτίβισε για λίγο μελαγχολικά, ίσως να ‘θελε κι αυτό με τη σειρά του να διαμαρτυρηθεί πως κάποιος το ξύπνησε κι αυτό πριν την ώρα του, ή ίσως συμβολικά θέλησε να τονίσει την παρουσία του και να κάνει έστω κι από μακριά μέσα από το μικρό κλουβί του συντροφιά στο ξύπνημα της Μαρινούλας. Η Μαρίνα όμως που δεν ήταν συνηθισμένη να ξυπνά κάτω από τέτοιες συνθήκες, φοβήθηκε λιγάκι και μπερδεμένη καθώς ήταν μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, έβαλε τα κλάματα. Φυσικά και η μαμά της ήταν από τους πρώτους που έτρεξε κοντά της. Άντε όμως να καταλάβει γιατί η Μαρίνα γύρευε να βρει που είναι ο μικρός κι αχώριστος φίλος της ο αρκούδος. Ρωτούσε επίμονα αν γύρισε από την ποδηλατάδα και η μαμά της το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να την κρατά στην αγκαλιά της γλυκά και τρυφερά, όπως κάνουν όλες οι γλυκές μανούλες στον κόσμο. Κι έτσι μέσα σ’ αυτή τη θαλπωρή και ζεστασιά, ο ύπνος ξανακάλεσε κοντά της τη μικρή Μαρίνα, αυτή τη φορά όμως φρόντισε να την αφήσει εντελώς μόνη χωρίς σκηνές και φανταστικές ποδηλατάδες.

Απρίλιος 2014

Δεν υπάρχουν σχόλια: