Στο παγκάκι του λόφου

Στο παγκάκι του λόφου

Ξωπίσω σε πήρα μα εσύ τσιμουδιά

Στην τσάντα σου βάζεις τη μπλε σου ποδιά

Στρίβεις σε λίγο στο πρώτο στενό

Ίσα που πρόλαβα να σου πω σ’ αγαπώ.

Στη σκάλα ανεβαίνεις μα πίσω κοιτάς,

Σε βλέπει απ’ το τσάμι θυμωμένα ο μπαμπάς.

Σου έκανα νεύμα για αύριο πάλι

Μου απαντάς με μια κίνηση ελαφριά στο κεφάλι.

Ως κάτω ακούστηκε ο θυμός του μπαμπά σου

Που μάλλον τον πλήρωσαν τα δυο μαγουλά σου

Μα εσύ στωικά τα δέχθηκες όλα

Και ξανά στο παγκάκι μας παραδινόμαστε τώρα

Στα μικρά όνειρα μας που στη σκέψη μας μοιάζει

Μια μικρή επανάσταση στης ζωής το γρανάζι.

Κι έτσι απλά ατενίζοντας την Αθήνα σαν πιάτο

Στα φιλιά μου πνιγόσουνα, ας μην πω παρακάτω

Τι κι αν άβολα ένοιωθα στο παγκάκι του λόφου

Μου ‘φτανε μόνο που κράταγα το αντικείμενο του πόθου

Που το σκέπαζες ύστερα με την μπλέ σου ποδιά

Και γινόσουν πιο αθώα απ’ τα’ αθώα παιδιά.