ΚΑΤΙ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ

Πόσο γλυκό είναι να ξέρεις πως υπάρχουν αγκαλιές που σε καρτεράνε μια ζωή.

Πόση θλίψη μου φέρνει η σκέψη που σήμερα όλο και ξεμακραίνουμε από αυτές τις αγκαλιές. Το κακό είναι που το αποφασίσαμε με τη θέληση μας. Δεν μας το επέβαλε κανείς. Μόλις διαισθανθούμε ότι μεγαλώσαμε λιγάκι, αρχίζουμε να αναζητούμε μια κατά μόνας πορεία. Ξεφεύγουμε σιγά σιγά από την παραδοσιακή – πατροπαράδοτη θαλπωρή της οικογένειας κι αναζητούμε το άγνωστο. Από τα πρώτα εφηβικά σχεδόν χρόνια, ο έρωτας είναι κυρίως αυτός που μας συναρπάζει. Ένας έρωτας όμως αλλιώτικος. Όχι σαν της δικής μας της γενιάς. Εμείς ήμασταν μελισούλες. Γυρνοβολούσαμε γύρω από τα λουλούδια, αλλά το βράδυ επιστρέφαμε στις κυψέλες μας. Σήμερα γίναμε κτητικοί. Ότι θέλουμε το θέλουμε δικό μας. Το σπίτι μου το αμάξι μου τα χρήματά μου το δωμάτιο μου ο χώρος μου η ελευθερία μου. Τίποτα δεν δεχόμαστε να μοιραστούμε. Ούτε το κρεβάτι μας. Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την αυτοκυριαρχία μας μπαίνει στο στόχαστρο μας.

Μόνιμη επωδός συνήθως νιόπαντρων ζευγαριών. «άντε καλέ εγώ θέλω να γυρνώ με το εσώρουχο στο σπίτι μου» Ναι αλλά όταν θα είσαι με το εσώρουχο στο κρεβάτι και θάχεις 40 πυρετό, ποιος θα βρεθεί να σου ζεστάνει τη μοναξιά σου πάνω απ’ όλα.

Θυμάμαι τον καιρό που ζούσε η συγχωρεμένη η μάνα μου. Θεέ μου τι νοστιμιά ήταν αυτή που είχαν τα μαγειρέματά της. Η κάθε επίσκεψη στο σπίτι της μας γέμιζε μ’ ανείπωτη χαρά. Μαζευόμασταν στο φτωχικό της όχι για να φάμε αλλά για να την δούμε και να περάσουμε μια μέρα μαζί της κι αυτή άνοιγε τους ουρανούς και μας τους πρόσφερε. Το τελετουργικό της ετοιμασίας που έκανε για να γίνουν όλα στην εντέλεια και στην ώρα τους, απερίγραπτο. Η μοσχοβολιά της παρουσίας της μας μετουσίωνε σε βασιλιάδες και κάπου μεταξύ πραγματικότητας και παραμυθιού, φανταζόμαστε πως ούτε κι οι βασιλιάδες δεν απολαμβάνουν τέτοια χαράς.

Σήμερα δεν υπάρχει προσμονή. Ολα είναι συμβατικές υποχρεώσεις.  Πρέπει να πάω στη δουλειά, Έχω καιρό να επισκεφτώ τους γονείς μου, θα με περιμένει το κορίτσι μου που έχω τρείς μέρες θα το δω.  Ο φίλος μου ο Σταμάτης θα μου τα ψάλει που δεν έδωσα σημεία ζωής. Θυμάστε που κάποτε επικοινωνούσαμε δια αλληλογραφίας;.  «Αγαπητή μου Σοφία σε φιλώ».  «Περιμένω με ανυπομονησία να μάθω νέα σου» «γιατί δεν μου γράφεις καλή μου». Φράσεις που έγραψαν ιστορία. Μια ιστορία που δεν σου έκανε η καρδιά να την πετάξεις στο καλάθι των αχρήστων κι έτσι στοίβες από γράμματα γέμισαν συρτάρια για να κρατηθεί άσβεστη η λαχτάρα για το πρόσωπό που μας έλειπε, για τις αγκαλιές που όσο μακριά κι αν βρίσκονταν, αγωνιούσαμε να βρεθούμε σύντομα κοντά.  

Αχ αυτή η προσμονή για μια αγκαλιά. Ήταν τόση θέρμή η νοσταλγία της που μας μετουσίωνε σε ποιητές κι εραστές του ονείρου. Όλα γύρω μας έπαιρναν άλλη διάσταση όταν η αναπόληση της αγκαλιάς που μας έλειπε εκείνη τη δεδομένη στιγμή, έκανε το ηλιοβασίλεμα, το ψιλοβρόχι, τα’γιάζι, τη θέα από το ανοιχτό παράθυρο, συνοδοιπόρο στο όνειρο και γλύκαινε την προσμονή.  Μ’ αυτή τη γλυκιά προσμονή μπόρεσαν γενιές και γενιές να αντέξουν τον ξεριζωμό, τη μετανάστευση, τον σκληρό αποχωρισμό της μάνας με το παιδί της νέας με τον αγαπητικό της, του εργάτη με τον τόπο του, το χωρίο του. Τίποτα μα τίποτα δεν μπορούσε να τα αντικαταστήσει. Για μια ζεστή αγκαλιά ταξίδευαν χιλιάδες χιλιόμετρα, ειδικά τις χρονιάρες μέρες. Μέσα από αυτή έπαιρναν το αντίδωρο για να αντέξουν την ξενιτιά τη φτώχια, την ανημποριά.

Τόσο πολύ δυνατή είναι λοιπόν αυτή η προσμονή για μια ζεστή αγκαλιά. Αν χαθεί αυτή η αίσθηση χαθήκαμε. Αν δεν αξιωθήκαμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της προσφοράς της, μπορώ να πω πως η ζωή μας στερεί μια σημαντική χαρά από τις όποιες χαρές βούλεται να μας προσφέρει.