Χωρίς δεύτερη σκέψη (Διήγημα)
Πρόλογος
Στη ζωή δεν αποφασίζεις εσύ για τίποτα. Ακόμα κι ένα σ’ αγαπώ μπορεί αύριο να μην έχει κανένα αντίκρισμα. Ακόμα κι ήταν δικά σου τα λόγια αυτά, φεύγεις, χωρίς δεύτερη σκέψη.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Κοιτούσε αποσβολωμένος, εδώ και μια ώρα απέναντι στο σύνθετο τα κάδρα με τις φωτογραφίες. Φωτογραφίες απ’ όλη τη γκάμα της ζωής του. Από το γάμο του, τη βάφτιση των παιδιών του, από την εκδρομή στο Παρίσι, κάτω από τον πύργο του Άιφελ. Κι όμως πριν από λίγο είχε πάρει την απόφαση να φύγει από το σπίτι, να χωρίσει. Πώς να χωρίσει όμως. Εύκολα χωρίζεις με έναν άνθρωπο. Απ’ όσα έχεις ζήσει μαζί του, πως μπορεί να χωρίσεις; Δεν σβήνονται έτσι όλα αυτά. Μια ολάκερη ζωή δεν μπορεί να μεταλλαχτεί σε ένα τίποτα. Σε ένα τίποτα; Μα τι είναι αυτά; Ένας θεός ξέρει τι ψυχική οδύνη ήταν αυτή όταν ο γιατρός του είπε ‘’Θα δούμε, δεν ξέρουμε. Ο θεός είναι μεγάλος, πιστεύουμε να τα καταφέρει’’ Και τα κατάφερε. Χάθηκε όμως η γη κάτω από τα πόδια του. Η γυναίκα του, ο άνθρωπός του, η αγάπη του, βρέθηκε στον ίδιο βηματισμό με το θάνατο, αλλά τον προσπέρασε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, γεννήθηκαν δυο υγιέστατα αγοράκια, τα παιδιά του, το συμπλήρωμα της ευτυχίας του. Καμάρωνε γιαυτό και πολύ συχνά από τότε, όταν αναφερόταν στη γυναίκα του την αποκαλούσε ‘’Τζαβέλενα’’ Γιατί μήπως δεν ήτανε. Μήπως όμως αυτό ήταν που της ανέβασε τόσο το ηθικό, που από κάποια στιγμή και μετά, η συμπεριφορά της ήτανε τέτοια, που έδειχνε μια τάση ανωτερότητας, ώστε να φτάσει να εκφράζεται με τη λογική του ‘’Αν δεν ήμουν εγώ, εσύ θα είχες πάει χαμένος’’ Ναι αλλά ‘’αν δεν ήμουν εγώ’’ της ανταπαντούσες, δεν θα ζούσες εκείνα τα υπέροχα καλοκαίρια στη Χαλκιδική.
Έχει ήδη κατεβάσει στο αυτοκίνητο του δυο βαλίτσες και κάτι πουκάμισα στην αγκαλιά τσάτρα-πάτρα και γύρισε για το δεύτερα δρομολόγιο. Σειρά έχουν τα βιβλία του. Έμεινε όμως αποσβολωμένος σαν πήρε στα χέρια του το βιβλίο της Εύας Ομηρόλη ’’Σεισάχθεια’’ για να το πετάξει μέσα σε ένα σακ-βουαγιάζ. Του θύμισε πολλά. Καταρχάς, πως μαλώνανε ποιος θα το πρωτοδιαβάσει. Ήταν καλοκαίρι, πάλη στη Χαλκιδική. Το περάσατε κόσκινο στην κριτική αυτό το βιβλίο. Δεν συμφωνούσατε με τη συγγραφέα ούτε εσύ ούτε η γυναίκα σου. Η ιστορία αναφέρεται στην απώλεια της αγάπης, του έρωτα, του προορισμού στη ζωή και στην ομορφιά που απορρέει στα απλά και καθημερινά πράγματα, αλλά και πόσο δύσκολο είναι να βρούμε μετά από αυτά, μέσα από το δρόμο της συγχώρεσης, το βηματισμό μας. Εσείς το θεωρούσατε ανεπίτρεπτο να βιώνει κανείς τέτοιες καταστάσεις και ορκιζόσαστε πως δεν θα επιτρέψετε στους εαυτούς σας να μοιάσει ποτέ με τη ρημαγμένη ζωή του ήρωα. Και τώρα δεν απομένουν παρά μόνο δυο τρείς κινήσεις ακόμα, δυο τρία βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκη κι άλλα τόσα του Καζαντζάκη και τέλος. Όχι μόνο στην αγγαρεία της μετακόμισης, αλλά, τέλος σε όλα. Η βιβλιοθήκη σχεδόν έχει αδειάσει. Για κοίτα πόσο άχαρη μοιάζει τώρα στην άκρη του σαλονιού που πριν από λίγο ήταν ένα πανέμορφο σαλόνι ενός γουστόζικου σπιτιού, του σπιτιού σου, που κάθε μέρα στέγαζε εσένα και την οικογένεια σου και που ήθελες όπως μας δήλωνες να λες πως σε έκανε έναν ευτυχισμένο άνθρωπο.
Κι όμως είσαι μισό βήμα από το χωρισμό. ‘’Η χειρότερη μορφή δουλείας είναι εκείνη που επιβάλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό’’ είχες διαβάσει κάποτε. Από τότε, αρκετές φορές είχες ψελλίσει στον εαυτό σου, ‘’Εγώ αν κάποτε διαπιστώσω πως δεν ζω καλά, θα φύγω’’ και να που ήρθε η στιγμή αυτό το κάποτε να γίνει τώρα.
Η πόρτα έκλεισε πίσω του. Το τελευταίο σακβουαγιάζ μισόκλειστο σέρνεται απ’ τα χέρια του. Ίσως να μην χωρούσε όλα τα σ’ αγαπώ που πάσχιζε να ξεριζώσει απ’ αυτό το διαμέρισμα. Σίγουρα αρκετά μείνανε πίσω. Και ξέρεις κάτι. Τα μεγαλύτερα σ’ αγαπώ λέγονται την πρώτη φορά. Τότε που είναι πρωτότυπα, γατί τις επόμενες φορές, είναι απλά μια προσπάθεια ανάνηψης. Ναι ανάνηψης γιατί ακόμα κι αν γλυτώσεις τον ξαφνικό θάνατο και επανέλθεις στη ζωή, από τότε θα ζεις μονίμως μ’ ένα μούδιασμα. Καιρός λοιπόν να ξαναγίνεις πάλη εσύ. Κοντοστάθηκε στην εξώπορτα με τη σκέψη μήπως και ξέχασε τίποτα. Όχι, ότι ήταν απαραίτητο το πήρε. Στη θέση όλων αυτών των υλικών πραγμάτων όμως, άφησες πίσω πάνω στο τραπέζι της κουζίνας τον χειρότερο σου εαυτό. Αυτό το καταραμένο σημείωμα που απευθυνόταν στη γυναίκας σου, που δεν άφηνε σε κανέναν από τους δυο, περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. «Δήμητρα, δεν μπορώ άλλο να ζήσω μαζί σου. Λυπάμαι.»
Μαντζούρης Κων/νος
Φεβρουάριος 2017
Έχει ήδη κατεβάσει στο αυτοκίνητο του δυο βαλίτσες και κάτι πουκάμισα στην αγκαλιά τσάτρα-πάτρα και γύρισε για το δεύτερα δρομολόγιο. Σειρά έχουν τα βιβλία του. Έμεινε όμως αποσβολωμένος σαν πήρε στα χέρια του το βιβλίο της Εύας Ομηρόλη ’’Σεισάχθεια’’ για να το πετάξει μέσα σε ένα σακ-βουαγιάζ. Του θύμισε πολλά. Καταρχάς, πως μαλώνανε ποιος θα το πρωτοδιαβάσει. Ήταν καλοκαίρι, πάλη στη Χαλκιδική. Το περάσατε κόσκινο στην κριτική αυτό το βιβλίο. Δεν συμφωνούσατε με τη συγγραφέα ούτε εσύ ούτε η γυναίκα σου. Η ιστορία αναφέρεται στην απώλεια της αγάπης, του έρωτα, του προορισμού στη ζωή και στην ομορφιά που απορρέει στα απλά και καθημερινά πράγματα, αλλά και πόσο δύσκολο είναι να βρούμε μετά από αυτά, μέσα από το δρόμο της συγχώρεσης, το βηματισμό μας. Εσείς το θεωρούσατε ανεπίτρεπτο να βιώνει κανείς τέτοιες καταστάσεις και ορκιζόσαστε πως δεν θα επιτρέψετε στους εαυτούς σας να μοιάσει ποτέ με τη ρημαγμένη ζωή του ήρωα. Και τώρα δεν απομένουν παρά μόνο δυο τρείς κινήσεις ακόμα, δυο τρία βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκη κι άλλα τόσα του Καζαντζάκη και τέλος. Όχι μόνο στην αγγαρεία της μετακόμισης, αλλά, τέλος σε όλα. Η βιβλιοθήκη σχεδόν έχει αδειάσει. Για κοίτα πόσο άχαρη μοιάζει τώρα στην άκρη του σαλονιού που πριν από λίγο ήταν ένα πανέμορφο σαλόνι ενός γουστόζικου σπιτιού, του σπιτιού σου, που κάθε μέρα στέγαζε εσένα και την οικογένεια σου και που ήθελες όπως μας δήλωνες να λες πως σε έκανε έναν ευτυχισμένο άνθρωπο.
Κι όμως είσαι μισό βήμα από το χωρισμό. ‘’Η χειρότερη μορφή δουλείας είναι εκείνη που επιβάλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό’’ είχες διαβάσει κάποτε. Από τότε, αρκετές φορές είχες ψελλίσει στον εαυτό σου, ‘’Εγώ αν κάποτε διαπιστώσω πως δεν ζω καλά, θα φύγω’’ και να που ήρθε η στιγμή αυτό το κάποτε να γίνει τώρα.
Η πόρτα έκλεισε πίσω του. Το τελευταίο σακβουαγιάζ μισόκλειστο σέρνεται απ’ τα χέρια του. Ίσως να μην χωρούσε όλα τα σ’ αγαπώ που πάσχιζε να ξεριζώσει απ’ αυτό το διαμέρισμα. Σίγουρα αρκετά μείνανε πίσω. Και ξέρεις κάτι. Τα μεγαλύτερα σ’ αγαπώ λέγονται την πρώτη φορά. Τότε που είναι πρωτότυπα, γατί τις επόμενες φορές, είναι απλά μια προσπάθεια ανάνηψης. Ναι ανάνηψης γιατί ακόμα κι αν γλυτώσεις τον ξαφνικό θάνατο και επανέλθεις στη ζωή, από τότε θα ζεις μονίμως μ’ ένα μούδιασμα. Καιρός λοιπόν να ξαναγίνεις πάλη εσύ. Κοντοστάθηκε στην εξώπορτα με τη σκέψη μήπως και ξέχασε τίποτα. Όχι, ότι ήταν απαραίτητο το πήρε. Στη θέση όλων αυτών των υλικών πραγμάτων όμως, άφησες πίσω πάνω στο τραπέζι της κουζίνας τον χειρότερο σου εαυτό. Αυτό το καταραμένο σημείωμα που απευθυνόταν στη γυναίκας σου, που δεν άφηνε σε κανέναν από τους δυο, περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. «Δήμητρα, δεν μπορώ άλλο να ζήσω μαζί σου. Λυπάμαι.»
Μαντζούρης Κων/νος
Φεβρουάριος 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου