ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

10/9/09

Βράδυ Σαββάτου.

Βράδυ Σαββάτου.

Τους συναντάω στο Φανάρι ώσπου να ανάψει το κόκκινο. Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα τη βροντώδη παρουσία της το σκληρό περίγραμμα της. Αυτό το πικρό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δε λένε τίποτα πια μεταξύ τους. Σαν να τα έχουν πει πια όλα. Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής. Τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση. Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι που τα κονιορτοποίησαν και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους. Ήσυχα ξέπνοα απόντες από το παρών τους για λίγο, όσο να ανάψει το Φανάρι.
Δεν μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια Εκείνος στο τιμόνι τραβηγμένος στην άκρη κοιτάζει έξω από το παράθυρο, όχι το δρόμο, αλλά τη ζωή του, κι εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της. Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν. Κοιτάζουν ώρα τώρα η μήπως από χρόνια μέσα τους. Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλο, σαν να μην τους περισσεύει. Σαν να τα ξοδέψαμε όλα κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα, σαν να βολεύονται πια με τη σιωπή. Μέσα υπάρχει το όχι έξω κοχλάζει το ναι. Μονομάχοι της συμβίωσης. Τα όπλα τους έχουμε διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του. Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες. Κάτι ρετάλια όνειρα ανώδυνα, μυστικά, μικρές προδοσίες. Αναιμικές υποσχέσεις πως όλα αύριο θα είναι αλλιώς. Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι, αλλά δεν ξέρω γιατί άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία. Μεγάλωσαν οι αποσπάσεις και η σχέση τους να μοιάζει με Ήπειρο που κουράστηκε ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν. Δεν μπορεί Θα έχετε συναντήσει ποτέ ζευγάρια.
Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το Φανάρι παίζει τα δικά του, αλλά και οι ίδιοι ακούνε το κοντσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη, ένα παράπονο. Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη και τη μοναξιά. Πόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένοντας να ανάψει το Φανάρι και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους. Περιμένουν πως και πως να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά. Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια

Τους στοίχους αυτούς απαγγέλει η Τάνια Τσανακλίδου σε πρόσφατη δισκογραφία της. Μου άρεσε τόσο που ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας

6 σχόλια:

ενας ανοητος αντρας είπε...

σε καλησπεριζω

πολυ σωστες παρατηρησεις
και οι αλλες στιγμες
οπου ουρλιαζουν εντονα σαν αγριμια
που το ενα θελει να κατασπαραξει το αλλο
βλεπεις το αυτοκινητο ειναι τοσο στην ζωη μας
που το θεωρουμε ιδιωτικο χωρο
και ξεχναμε ποσο διαφανοι ειμαστε εκει μεσα

το ματι του φωτογραφου βλεπω πιανει παντα τις στιγμες

καλη συνεχεια

υ.γ.να θυμασαι παντα οτι γραφεις για σενα
οι επισκεπτες καλοδεχουμενοι
αλλα μην μπεις σ'αυτην την διαδικασια

Unknown είπε...

Τέλεια φωτογράφιση!!!

Κωνσταντίνος Μαντζούρης είπε...

Κάθε σχόλιο σας με θυμίζει πως υπάρχω.
Σας ευχαριστώ

ενας ανοητος αντρας είπε...

υπαρχω λες κι'υστερα δεν υπαρχεις

καλη εβδομαδα

υ.γ.1 το Κωνσταντινος απο που προκυπτει?
υ.γ.2 καλα αυτες τις φωτογραφιες απο γαμους τι τις εβαλες εκει? επαγγελματικη διαστροφη να υποθεσω

Ανώνυμος είπε...

Κωνσταντίνε τους χαιρετισμούς μου από τα Γιάννενα όπου και γνωριστήκαμε. Συγχαρητήρια για το blog σου κάνεις πολύ καλή δουλειά. Διάλεξα να κάνω το πρώτο σχόλιο σ' αυτό σου το κείμενο μια και με άγγιξε ιδιαίτερα. Αληθινά τα λόγια σου ... μακάρι να μην ήταν έτσι η κατάσταση. Δυστυχώς ο περίφημος τρόπος ζωής μας μας κατάντησε ερείπια. Ζούμε κοινές αλλά ασύμπτωτες ζωές, θωρακίζουμε τον αληθινό εαυτό μας πίσω από το κέλυφος του εγωισμού μας και προσπαθούμε να αγαπήσουμε φοβούμενοι αλλά και αδυνατώντας να δώσουμε οτιδήποτε μια και μάθαμε να ζούμε όπως οι χελώνες μέσα στο καβούκι μας. Τι κι αν διψάμε για κοινωνία σχέσεων? Παίζουμε με σημαδεμένα χαρτιά. Η εγωιστική φύση μας πάντα θα ζητά τα εαυτής και "κάθε προσπάθεια μια καταδίκη θα'ναι γραφτή". Εύχομαι να καταλάβουμε πόση μοναδικότητα κρύβουμε- και μεις και οι άλλοι- και να ανοίξουμε κάποια μικρή ρωγμή κοινωνίας όπως τότε που ήμασταν ερωτευμένοι.

Βασίλης Π.

Κωνσταντίνος Μαντζούρης είπε...

Βασίλη ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση.Ο λόγος σου όπως αντιλήφθηκα έχει κάτι να πεί.Κρίμα που δεν μου άφησες το e-mail σου.Θα χαρώ να σε ξανασυναντίσω