Θέλω να επισημάνω κάτι για τις γυναίκες οδηγούς.
Νάτος ο μισογύνης θα τρέξετε να με κατηγορήσετε. Σας πρόλαβα. Δεν έχω τίποτα με τις γυναίκες αλλά να βλέπω την ίδια εικόνα χρόνια τώρα και θέλω να την σχολιάσω και να μου πείτε κι εσείς τη γνώμη σας.
Θέλω να επισημάνω κάτι για τις γυναίκες οδηγούς. Όχι δεν με απασχολεί η οδική τους συμπεριφορά. Για το ποιος κάνει χρήση του ΙΧ του περισσότερο, θέλω να πω, οι άντρες ή οι γυναίκες;
Κάνω την ίδια διαδρομή 25 χρόνια. Καλλιθέα – Κέντρο της Αθήνας. Συνήθως με τη μηχανή μου, σπάνια δε με το αυτοκίνητο μου. Αυτό που μόνιμα παρατηρώ ως που να φτάσω στον προορισμό μου, είναι πως στα περισσότερα αυτοκίνητα που κινούνται δίπλα μου έχουν οδηγό γυναίκα, που σημαίνει πως οι περισσότερες, τουλάχιστον Κυρίες που εργάζονται ενδεχόμενα στο κέντρο της Αθήνας και κατά πάσα πιθανότητα απασχολούνται σε ελιτίστικες υπηρεσίες και όχι σε εργοστάσια, πωλήτριες κλπ χρησιμοποιούν ως μέσο μεταφοράς το αυτοκίνητο τους. Το ίδιο συμπέρασμα συναγάγετε και με την χρήση των Ταξί.
Εργάζομαι σε δημόσια υπηρεσία με ιδιωτικό πάρκινγκ. Σας πληροφορώ πως το 90% των αυτοκινήτων που καταλαμβάνουν το χώρο είναι αυτοκίνητα γυναικών συναδέλφων. Για να μην ανακατεύσουμε τα πράγματα και βάλουμε χλωρά και ξερά μέσα στο ίδιο τσουβάλι οφείλω να πω πως μιλάμε για μια ελιτίστικη ομάδα γυναικών που εργάζονται σε επίσης ελίτ υπηρεσίες. Θέλω να πιστεύω πως δεν η συγκεκριμένη ομάδα των γυναικών δεν πρέπει να έχει σχέση με τη γυναίκα που απασχολείται σε κάθε λογής απίθανες εργασίες και παίρνει τρεις κι εξήντα.
Τώρα θα μου πείτε τι με ενοχλεί εμένα και δίνω έμφαση σε τέτοιο θέμα. Το θέμα λοιπόν έχει οικονομικές διαστάσεις, περιβαντολογικές, και κοινωνικές.
Εγώ πάντως απορώ. Είναι μείζονος σημασίας για έναν εργαζόμενο η κατάφορη επιβάρυνση του μισθού; Έχουμε λοιπόν και λέμε. Βενζίνη, πάρκινγκ, έξοδα συντήρησης, κόστος απόκτησης του αυτοκινήτου, αύξηση της πιθανότητας να μας προκύψει ατύχημα. Εάν τώρα προσθέσουμε στα καθημερινά μας έξοδα το νεράκι, το καφεδάκι, το κουλουράκι, απορώ τι μένει από τον μισθό και εάν αξίζει να εργάζεται κανείς, αφού δαπανά τα μισά στο δρόμο.
Το περιβαντολογικό θέμα που προκύπτει από τη συμμετοχή όλο και περισσότερων αυτοκινήτων στο κέντρο της Αθήνας δεν μπορεί να δώσει άλλοθι σ’ αυτή την μεταμοντέρνα συνήθεια των γυναικών να κάνουν αλόγιστη χρήση του αυτοκινήτου τους παντού και πάντοτε. Η μόλυνση δεν θα απομακρυνθεί μόνο από μένα που χρησιμοποιώ παπάκι ή από την γυναίκα μου που μετακινείται με τα μέσα συγκοινωνίας.
Και το κοινωνικό ζήτημα διαφαίνεται από την εικόνα που διαχέεται προς τα έξω, δηλαδή η εποχούμενη γυναίκα σε σχέση με όλες τις άλλες που κινούνται δίπλα της με άλλους τρόπους με άλλα μέσα. Η χλιδή η πολυτέλεια, η άνεση, ο αέρας του αγέρωχου. Το στυλάκι του δεν καταλαβαίνω τίποτα, εγώ είμαι παντός καιρού. Κοινωνική ανισότητα και συνειρμοί του στυλ «άδικη κοινωνία…..κλπ
Μη μου αντιπαραθέσετε τώρα το ένα σωρό επιχειρήματα. Εγώ μέσα σε μια σελίδα δεν ισχυρίζομαι πως ανέλυσα το θέμα κάνοντας επιστημονική διατριβή. Μια ματιά προσπάθησα να σας μεταφέρω. Μια ματιά φωτογραφική και μια ερώτηση απλή. Συμβαίνει ή δεν συμβαίνει. Εάν ναι, τότε εύλογα γεννιόνται ερωτηματικά.
Τα σχόλια δικά σας.
Νάτος ο μισογύνης θα τρέξετε να με κατηγορήσετε. Σας πρόλαβα. Δεν έχω τίποτα με τις γυναίκες αλλά να βλέπω την ίδια εικόνα χρόνια τώρα και θέλω να την σχολιάσω και να μου πείτε κι εσείς τη γνώμη σας.
Θέλω να επισημάνω κάτι για τις γυναίκες οδηγούς. Όχι δεν με απασχολεί η οδική τους συμπεριφορά. Για το ποιος κάνει χρήση του ΙΧ του περισσότερο, θέλω να πω, οι άντρες ή οι γυναίκες;
Κάνω την ίδια διαδρομή 25 χρόνια. Καλλιθέα – Κέντρο της Αθήνας. Συνήθως με τη μηχανή μου, σπάνια δε με το αυτοκίνητο μου. Αυτό που μόνιμα παρατηρώ ως που να φτάσω στον προορισμό μου, είναι πως στα περισσότερα αυτοκίνητα που κινούνται δίπλα μου έχουν οδηγό γυναίκα, που σημαίνει πως οι περισσότερες, τουλάχιστον Κυρίες που εργάζονται ενδεχόμενα στο κέντρο της Αθήνας και κατά πάσα πιθανότητα απασχολούνται σε ελιτίστικες υπηρεσίες και όχι σε εργοστάσια, πωλήτριες κλπ χρησιμοποιούν ως μέσο μεταφοράς το αυτοκίνητο τους. Το ίδιο συμπέρασμα συναγάγετε και με την χρήση των Ταξί.
Εργάζομαι σε δημόσια υπηρεσία με ιδιωτικό πάρκινγκ. Σας πληροφορώ πως το 90% των αυτοκινήτων που καταλαμβάνουν το χώρο είναι αυτοκίνητα γυναικών συναδέλφων. Για να μην ανακατεύσουμε τα πράγματα και βάλουμε χλωρά και ξερά μέσα στο ίδιο τσουβάλι οφείλω να πω πως μιλάμε για μια ελιτίστικη ομάδα γυναικών που εργάζονται σε επίσης ελίτ υπηρεσίες. Θέλω να πιστεύω πως δεν η συγκεκριμένη ομάδα των γυναικών δεν πρέπει να έχει σχέση με τη γυναίκα που απασχολείται σε κάθε λογής απίθανες εργασίες και παίρνει τρεις κι εξήντα.
Τώρα θα μου πείτε τι με ενοχλεί εμένα και δίνω έμφαση σε τέτοιο θέμα. Το θέμα λοιπόν έχει οικονομικές διαστάσεις, περιβαντολογικές, και κοινωνικές.
Εγώ πάντως απορώ. Είναι μείζονος σημασίας για έναν εργαζόμενο η κατάφορη επιβάρυνση του μισθού; Έχουμε λοιπόν και λέμε. Βενζίνη, πάρκινγκ, έξοδα συντήρησης, κόστος απόκτησης του αυτοκινήτου, αύξηση της πιθανότητας να μας προκύψει ατύχημα. Εάν τώρα προσθέσουμε στα καθημερινά μας έξοδα το νεράκι, το καφεδάκι, το κουλουράκι, απορώ τι μένει από τον μισθό και εάν αξίζει να εργάζεται κανείς, αφού δαπανά τα μισά στο δρόμο.
Το περιβαντολογικό θέμα που προκύπτει από τη συμμετοχή όλο και περισσότερων αυτοκινήτων στο κέντρο της Αθήνας δεν μπορεί να δώσει άλλοθι σ’ αυτή την μεταμοντέρνα συνήθεια των γυναικών να κάνουν αλόγιστη χρήση του αυτοκινήτου τους παντού και πάντοτε. Η μόλυνση δεν θα απομακρυνθεί μόνο από μένα που χρησιμοποιώ παπάκι ή από την γυναίκα μου που μετακινείται με τα μέσα συγκοινωνίας.
Και το κοινωνικό ζήτημα διαφαίνεται από την εικόνα που διαχέεται προς τα έξω, δηλαδή η εποχούμενη γυναίκα σε σχέση με όλες τις άλλες που κινούνται δίπλα της με άλλους τρόπους με άλλα μέσα. Η χλιδή η πολυτέλεια, η άνεση, ο αέρας του αγέρωχου. Το στυλάκι του δεν καταλαβαίνω τίποτα, εγώ είμαι παντός καιρού. Κοινωνική ανισότητα και συνειρμοί του στυλ «άδικη κοινωνία…..κλπ
Μη μου αντιπαραθέσετε τώρα το ένα σωρό επιχειρήματα. Εγώ μέσα σε μια σελίδα δεν ισχυρίζομαι πως ανέλυσα το θέμα κάνοντας επιστημονική διατριβή. Μια ματιά προσπάθησα να σας μεταφέρω. Μια ματιά φωτογραφική και μια ερώτηση απλή. Συμβαίνει ή δεν συμβαίνει. Εάν ναι, τότε εύλογα γεννιόνται ερωτηματικά.
Τα σχόλια δικά σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου