Νομίζω πως είναι κρίμα
Δυο χείλη όμοια ζωγραφιά,
τα χείλη που γεννήθηκαν λες μόνο για φιλιά
Να σμίγουν με το πολύτροπο πάθος τους
σ’ ενός φλιτζανιού από καφέ, την καμπύλη.
Ναι είναι κρίμα.
Αυτά τα στήθη να ‘ναι χαμένα στο έρεβος του φουστανιού σου,
με μόνη συντροφιά,
μια ολόχρυση Μαντόνα,
δώρο ακριβό απ’ τη μάνα σου,
που στο χάρισε σαν έγινες σωστή γυναίκα.
Ναι είναι κρίμα.
Αυτό που μόνο εσύ μπορείς να μου χαρίσεις,
περήφανα να κουβαλούν
Δυο πόδια ονειρεμένα
Δεν είναι κρίμα;
........................................................................
Για τη Σύλβια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου