Πάμε Παραλία

Πάμε Παραλία

Αρθρο

Τελικά μας νίκησαν κατά κράτος. Μιλώ για τη νεολαία. Όχι δεν έχω τίποτα μαζί της (για να προλάβω και τις Κασσάνδρες) Εγώ διαπιστώσεις κάνω με μια μικρή προσπάθεια να ξύσω λίγο το κεφαλάκι σας με την πεποίθηση, μήπως θα έπρεπε να τις κάνετε κι εσείς; Εντάξει το ξέρω το δόγμα «η νεολαία βαδίζει σύμφωνα με την εποχή της» Είναι όμως υποχρεωτικό ότι καινούργιο να είναι και σωστό; Δε νομίζω.

Πρώτα απ’ όλα είναι ολοφάνερο πως πληθυσμιακά υπερτερούν παντού. Στις πλατείες, στα καφέ, στις ταβέρνες, στα ξενυχτάδικα, στις παραλίες. Οι ηλικίες από σαράντα περίπου και πάνω, έχουν εξαφανιστεί από προσώπου γης. Σαν να μην κατοικείται αυτός ο τόπος από άλλη γενιά. Ίσως σε καμιά παραλία να δεις κάποιους παππούδες και γιαγιάδες, απόστρατους της ζωής, πρωί-πρωί να κάνουν τα μπάνια τους. Γρήγορα όμως αποσύρονται από την κυκλοφορία λες και βγήκε έκτακτο απαγορευτικό φιρμάνι, για να πάρουν σιγά-σιγά τη θέση της λίγο αργότερα τα λυγερόκορμα αγόρια και κορίτσια κουβαλώντας μαζί τους ακόμα λίγη από τη μέθη της χθεσινής βραδιάς από τα μπαράκια.

Την εποχή που το χαμόγελο έγινε είδος πολυτελείας, θαυμάζω τις αντιστάσεις τους. Θα ‘λεγα πως αυτή η γενιά βιώνει μια virtual πραγματικότητα. Όλα είναι επιχρυσωμένα, και μοιάζουν μαγικά. Όλα γύρω είναι εικόνα και μέσα σ’ αυτή κινούνται απίθανα ανθρωπάκια τιτιβίζοντας κάτω από ρυθμούς μουσική. Νάρκισσοι πραγματικοί που έχουν πιστέψει σχεδόν πως ή ζωή είναι απόλαυση πίνοντας το φραπεδάκι σου αραχτός  στην ξαπλώστρα. Όλα είναι εικόνα λοιπόν. Όλα για τα μάτια της έξω ψυχής. Ο θεός της ύλης πίσω από κάθε εικόνα. Το ωραίο πια δεν έχει συναίσθημα. Όλα για ένα ωραίο αυτοκίνητο, για ένα ωραίο μαγαζί για μια ωραία γυναίκα, ωραία ρούχα και γενικά για μια ωραία ζωή. Ακόμα κι ο έρωτας είναι εικόνα. Η ωραία γυναίκα έχει ωραίο στήθος, ωραία πισινά, ωραίο σώμα και είναι απίθανη στο κρεβάτι.

Μιλάμε για τις παραλίες. Κάποτε κάναμε σαν να ανακαλύπταμε την Αμερική, όταν βρίσκαμε απόμερα λιμανάκια. Σήμερα το σκηνικό στήνεται όπου υπάρχει πλήθος. Εκεί οι σκηνογράφοι της καταναλωτικής κοινωνίας στήνουν τα πλάνα τους. Η εικόνα πρέπει να έχει απ’ όλα. Καρέκλες, ξαπλώστρες, όμορφες σερβιτόρες, καλλίγραμμα κορίτσια να χορεύουν πάνω στην μπάρα, και δυνατή μουσική. Ένα ατέλειωτο ντούπου-ντούπου να σε σφυροκοπά όλη μέρα που να μη σε αφήνει να σκεφτείς απολύτως τίποτα. Όπου δεν υπάρχει θάλασσα, υπάρχει η πισίνα. Αλλά ακόμα και σε παραθαλάσσια μέρη (βλέπε Πούντα μπίτς στην Πάρο) κανείς δεν ασχολείται με τη θάλασσα. Όλοι πλατσουρίζουν σαν τα παπάκια μέσα στην πισίνα. Εδώ η γυναικεία παρουσία λατρεύεται σαν θεά. Η γυναίκα sex machine χαρίζει βορά στα μάτια σας ότι πιο όμορφο της χάρισε ο θεός, sex, sex sex. Καμιά σχέση με τον έρωτα. Μην τρελαθούμε τώρα επειδή η νεολαία μας έχει μπερδέψει τα μπούτια της. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Κι εσύ χαιρέκακε πιτσιρικά μη μας την πεις τώρα πως ο παππούς τα λέει από ζήλια. Και σ’ εμένα αρέσει το sex, δεν ήταν ποτέ όμως αυτοσκοπός στη ζωή μου, ούτε χαρακτήριζε την έκφραση και την συμπεριφορά μου. Στα δικά μου νιάτα, στις δημόσιες εμφανίσεις μας κυκλοφορούσαμε ντυμένοι και στις ιδιωτικές μας στιγμές, χουφτώναμε όποια γκόμενα βρίσκαμε μπροστά μας. Σήμερα και ζωγράφος να μην είσαι, μπορείς κάλλιστα να ζωγραφίσεις μια γυναίκα απεικονίζοντας τέλεια όλες της τις αναλογίες της, αφού καμιά δεν σου κρατά κρυφή. Άντε μετά με τέτοιο σφυροκόπημα που δέχονται σήμερα τα νέα παιδιά να χωρέσουνε στο καλούπι του γάμου που απαιτεί συμπεριφορές τελείως διαφορετικές από αυτές που βιώνουν στα ξενυχτάδικα. Πώς να προσαρμοστεί το αγόρι ή το κορίτσι όταν θα του λένε πως από εδώ και πέρα «κοιτάξτε, αλλά μην εγγίζετε» Πόσο σας λυπάμαι. Και δεν το λέω ειρωνικά. Και ξέρετε κάτι. Δεν σας έφταιξε κανείς. Μόνοι σας φτιάξατε αυτό το λάκκο που πέσατε μέσα.

Φραπέ, στριφτά τσιγάρα και τόνοι αντηλιακό. Μαύρα καλογυμνασμένα κορμιά από την πρώτη μέρα του καλοκαιριού. Όσοι δεν πληρούν τις προδιαγραφές, κάθονται σπίτι. Δεν είναι σχήμα λόγου, είναι πραγματικότητα. Αλήθεια που συχνάζουν όλοι αυτοί που συναντώ στο λεωφορείο, στη δουλειά, στο σούπερ μάρκετ. Στις επώνυμες παραλίες  πάντως δεν τους παίρνει να εμφανιστούν. Και μια παρατήρηση άσχετη με το sex  που αξίζει όμως να μνημονευτεί. Από μένα τουλάχιστον δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Δεν θα δεις κανέναν να κρατά ένα βιβλίο στο χέρι, ούτε καν εφημερίδα. Λες και ζούμε την εποχή της βιβλιοαπαγόρευσης. 

Ξεφύγαμε λίγο από το θέμα αλλά ήταν λιγάκι απαραίτητο να σκιαγραφηθεί η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Ας γυρίσουμε όμως στις παραλίες μας. Είναι Δευτέρα, δώδεκα η ώρα σε κάποια παραλία του Αιγίου. Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού, τέλος Ιουλίου. Ψυχή ζώσα στην παραλία. Τι να συμβαίνει άραγε; Να σας δώσω την δική μου εκδοχή. Δεν υπάρχουν χρήματα. Οι Έλληνες, ιδιαίτερα οι νέοι που μαστίζονται από την ανεργία, ζουν πλέον με λίγα χρήματα. Ζουν πια μόνο τα Σαββατοκύριακα. Επισκέπτονται τον παράδεισο μόνο για δυο ημέρες κι από Δευτέρα, μέσα τα κεφάλια, ως την άλλη εβδομάδα. Όσο κι αν αυτό ακούγεται οδυνηρό τα παιδιά  θα παραμένουν πιστοί στο life styl, πιστεύοντας πως δεν θα περάσει ποτέ η αφεντιά τους από το κανάλι της Σκύλας και της Χάρυβδης. Αυτά τα άτομα φοβάμαι πως μπέρδεψαν τα πάντα μέσα τους. Έχουν χάσει το πραγματικό νόημα της ζωής, γιατί απλά δεν ξέρουν κατά που πέφτει. Μίσησαν την επανάσταση γιατί δεν ξέρουν το λόγο για να επαναστατήσουν κι ενάντια σε ποιόν; Δεν αγωνίζονται για καμιά ανατροπή στη ζωή τους, αφού αυτό που ζουν τους αρέσει, γιατί να το ανατρέψουν. Δεν έχουν πολλά χρήματα δικά τους. Δεν πειράζει. Όσοι τυχεροί εργάζονται τους φτάνουν για να ζήσουν αυτό που κάνουν. Όσοι είναι άνεργοι, θα φροντίσει ο μπαμπάς και η μαμά. Είναι θεσμός στην Ελλάδα, το μάρμαρο να το πληρώνουν οι γονείς. Αυτοί που λέγαμε στην αρχή πως δεν κυκλοφορούνε πια στην πιάτσα. Είναι σαν να λέμε πως σήμερα κυκλοφορούνε μόνο τα ζυγά (βλέπε τα παιδιά μας) γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά για να πληρώσουμε τέλη κυκλοφορίας και γι αυτούς. Αναμασούν πολλοί την καραμέλα πως θα φύγουν θα πάνε στο εξωτερικό. Που πας ρε Καραμήτρο; Τι να σε κάνουν εκεί. Με τι προσόντα. Με το πτυχίο που πήρες από το ΤΕΙ Κολοπετινίτσας; Η σύγχρονη εργασία θέλει εξειδίκευση στη νέα τεχνολογία. Εσύ την κατέχεις; Ψάχνετε για άλλοθι μέχρι να δείτε τι θα κάνετε. Έφυγαν από την ημέρα της κρίσης 30.000 άτομα. Να πούμε 50.000; Οι υπόλοιποι που είναι; Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι με τέτοια νούμερα. Οι υπόλοιποι θα μείνουν εδώ γκουγκλάροντας στο facebook και να φυτοζωούν μένοντας πιστοί «τοις κείνων ΧΡΗΜΑΣΙ ΤΡΕΦΟΜΕΝΟΙ»

Τούτη η γενιά δεν έχει για την ώρα να παλέψει για τίποτα. Δεν έχει ν’ αγοράσει κανένα διαμέρισμα, δεν έχει να χτίσει κανένα εξοχικό, ούτε να επιπλώσει το καινούργιο του σπιτικό για να παντρευτεί, γιατί απλά όπως εγώ έκοψα το τσιγάρο για να κάνω οικονομία, αυτοί έκοψαν το γάμο και δεν παντρεύονται πια. Κι αν παρ’ όλα αυτά αν μάθετε πως ο Τάκης κι η Μαρία παντρεύονται, μάλλον άλλος θα έχει πληρώσει το μάρμαρο. Φόρτωσαν την ευθύνη στη δικιά μας γενιά, πως εμείς δηλαδή φταίμε γι αυτή την κατάσταση, πήραν άφεση αμαρτιών από τους εαυτούς τους και ανήμερα των εκλογών, λες και είχαν μεταξύ τους συνεννοηθεί είπαν «Πάμε παραλία»

Ναι το μέλλον της Ελλάδας μας λοιπόν ψηφίζει παραλία. Όχι δεν βγάζω κακίες. Αλήθειες βλέπω κι αυτές μεταφέρω. Αυτά τα παιδιά είναι τα παιδιά μας. Το καλό τους θέλουμε όλοι, δεν με πείθουν όμως. Πολλοί από εμάς τους μεγαλύτερους, βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο. Το ‘χουμε αυτό το κακό εμείς οι Έλληνες. Πιστεύουμε στα θαύματα, στον από μηχανής θεό, γι αυτό κάναμε τετρακόσια χρόνια να καταλάβουμε ότι οι Τούρκοι μας έχουν πάρει την Κωνσταντινούπολη. Γι αυτό κάναμε τριανταπέντε χρόνια να καταλάβουμε ότι αυτοί που ψηφίζαμε ήταν απατεώνες. Γι αυτό φτάσαμε ως εδώ. Γιατί ακόμα και τώρα βάλαμε στην κυβέρνηση για να μας σώσουν, αυτούς που μας βίασαν και που μας στέρησαν το χαμόγελο. Κι εσείς ρε παιδιά, ακόμα είστε αραχτοί στην παραλία;

Α ρε αθάνατη Ελλάδα.

Αύγουστος 2013