ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

26/8/13

Γλυκές κρυφές αμαρτίες (Αρθρο)



Γλυκές κρυφές αμαρτίες (Αρθρο)

Υπάρχουν κρυφές αμαρτίες που όλοι μας τις έχουμε κρυμμένες στα μοίχεια της καρδιάς μας. Τις κρύβουμε τόσο καλά σαν το παιχνίδι του ο μικρός που δεν θέλει με τίποτα ν’ αποχωριστεί. Αντέχουν στο βάθος του χρόνου γιατί έχουν μέσα τους τη μοναδικότητα που τις καθιστά μεθυστικά όμορφες και τις επισκέπτεσαι πάντα μόνος, παίρνοντας χίλιες προφυλάξεις.
Μιλώ για τις παράνομες σχέσεις. Αυτές που γεννήθηκαν στιγμιαία. Χωρίς υπολογισμούς και μαθηματικές πράξεις. Που περιέχουν τα πάντα, αλλά τίποτα από αυτά τα γνωστά και τετριμμένα, όπως υποσχέσεις για αιώνια πίστη, δημόσια αποκατάσταση με παπά και με κουμπάρο. Που έχουν όμως απαράμιλλη ορμή, απελευθέρωση των πραγματικών μας ενστίκτων και sex, όχι έρωτα, πολύ sex
Μα γίνεται αυτό;
Ασφαλώς και γίνεται όταν οι εμπλεκόμενοι έχουν άρτιους χαρακτήρες και μπορούν να αποδεχθούν με άνεση, με χιούμορ, με κατανόηση, τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Όταν δεν έχουν κάτι να χωρίσουν  κάτι άλλο να απαιτήσουν ή κάποιον άλλο εαυτό να υποδυθούν. Αυτό το τελευταίο ειδικότερα. Δεν χρειάζεται να έχει το προφίλ του τέλειου συντρόφου ικανού να κατακτήσει. Αρκεί να εκπέμπει η ματιά του αλλά και η καρδιά του, στο ίδιο μήκος κύματος με του άλλου μας και τότε το σαφάρι στην Αφρική αρχίζει μέσα σε μονοπάτια άγρια μοναδικά και προπαντός εκτός δρόμου.
Πιστεύω πως ελάχιστοι αν το καλοσκεφθείτε, θα συμφωνήσετε μαζί μου, γιατί αμέσως θα λειτουργήσουν οι αυτοάμυνες του καθωσπρεπισμού, του λογικού, του ορθού, του κοινωνικά αποδεκτού. Μα ποιος τα λογαριάζει όλα αυτά. Ποιος είναι αυτός που κάλεσε τόσους πολλούς σ’ αυτό το παιχνίδι. Εδώ υπάρχει χώρος μόνο για δυο. Εγώ κι εσύ Αυτό το τέλειο που περιγράφω έρχεται να γεμίσει εμάς που δεν είμαστε τέλειοι!
Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες που ξαφνικά μπορούν να σε οδηγήσουν στα πρωτόγνωρα μονοπάτια; Σίγουρα υπάρχουν. Αυτές που μπορούν να μετατρέψουν το χάδι στο μάγουλο του φίλου που πέρασε να πιει καφέ μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια, ίσως γιατί έλειπε ή γιατί υπήρχε κάπου μακριά βολεμένος στα σεντόνια μίας σχέσης που μπορεί να μην του ταίριαζε ή που του ταίριαζε για κάμποσο και τώρα βαρέθηκε και βρέθηκε εδώ για να ομολογήσει όλα εκείνα που δεν μπορεί να πει πουθενά αλλού.
Αβάσταχτη η ομορφιά της μανόλιας που ξεπηδάει με ανεμελιά από το κορμί της φίλης που πάντα καιροφυλακτούσε η επιθυμία πριν από αμέτρητα χρόνια, να μοιραστεί το κρεβάτι του μαζί της... Αβάσταχτη.
Για αυτές τις σχέσεις μιλώ. Για αυτές τις υπέροχες σχέσεις. Για αυτές τις σπάνιες σχέσεις, που έτσι ξαφνικά απλά την ώρα που γελάς, που μιλάς στο καφέ, στο τσάι, βλέπεις στον λαιμό μια φλέβα να διογκώνεται, στα πόδια πάνω να αρχίζουν να κατηφορίζουν μικροί διάδρομοι αναίτιου ιδρώτα, στην ψυχή και στο κορμί μέσα ένα φτερούγισμα, χωρίς να χρειάζεται να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό.
Η γύμνια των συναισθημάτων περήφανα παρατηρεί αυτόν τον εμφανή θαυμασμό που προβάλει διακριτικά αδιάκριτος από την χαραμάδα της πόρτας μιας σχέσης, που ποτέ δεν πρόκειται να σφαλίσει γιατί έχει μάθει να μην απαιτεί. Αυτό είναι το τέλειο, χωρίς να χρειάζεται να έχεις το τέλειο άτομο δίπλα σου. Και ποιος είναι εκείνος που είναι τέλειος; Κανείς. Ποιος χρειάζεται έναν τέλειο σύντροφο και εν κατακλείδι και πόσοι από εμάς θα είχαμε την δυνατότητα να παραμείνουμε ''όρθιοι'' δίπλα από κάποιον τέτοιο/α;
Πολύ όμορφα. Ίσως οι περισσότεροι από εμάς αυτό να ζητούν. Την αποδοχή, την σπουδαιότητα του ατόμου τους στα μάτια του άλλου. Και μάλλον αυτό είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει το αμπάρι της άφεσης. Η αποδοχή αυτού του άγουρου συναισθήματος και της μη κρίσης, της μη χρέωσης του οτιδήποτε. Η απόλυτη κατανόηση των πάντων.
Το χάδι στο μάγουλο δεν σημαίνει πρόταση. Τίποτα δεν σημαίνει εκτός από κατάφαση και συμπάσχουσα διάθεση. Τα γυναικεία πόδια που δείχνουν το βάθος τους, υπονοούν άνεση, γνώση και ελεύθερο πνεύμα. Το γέλιο το ίδιο. Ανάταση ψυχική και ευμάρεια μιας θέλησης που ασφαλώς και μπορεί να καταλήξει, που όμως αν θα το κάνει θα το κάνει χωρίς υστερόβουλη σκέψη, χωρίς γουρουνιά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το στόμα θα έπινε μία ακόμη γουλιά νερού. Με την ίδια ακριβώς φυσικότητα. Και εκεί ακριβώς είναι η ειδοποιός διαφορά! Δεν είναι το ίδιο όταν έχεις όλο το καλάθι με τα φρούτα δικό σου και μπορείς όποτε θέλεις να παίρνεις. Αυτό το κάνεις μόνον όταν το έχεις ανάγκη. Έχεις ήδη πάψει να προσπαθείς να πείσεις τον ιδιοκτήτη να στο προσφέρει, πετώντας του κατά καιρούς λόγια που δεν έχεις ποτέ σου πιστέψει. Εγώ μιλάω για την περίπτωση που καταφέρεις να τρυπώσεις σαν κλέφτης στο κτήμα κι ο ιδιοκτήτης του να μην σου κάνει ποτέ μήνυση για ότι του άρπαξες.
Για τέτοια σχέση μιλάω.
Θα μπορούσα ίσως να πέσω στα γόνατά της παλιάς φίλης γελώντας στις κλειδώσεις της για το πόσο μου είχε λείψει ένας σπέσιαλ έρωτας. Θα μπορούσα ακόμη να της μιλήσω για την ομορφιά του νόστου μέσα στα κακαρίσματα της ευθυμίας της. Την ώρα εκείνη θα με ρώταγε τι έχω κατά νου να της κάνω και αν δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτό.
Άβυσσος το μυαλό της γυναίκας, φίλοι μου. Ευτυχής όποιος καταφέρει να σπάσει το κύκλο των μυστικών της και να περάσει μέσα στον πυρήνα της ουσιαστικής σκέψης της. Τότε και μόνον τότε, θα μπορέσει να νιώσει την ευεργετική ευγνωμοσύνη της και να πάρει το σύνολο του κορμιού της.
Και το λέω αυτό γιατί η γυναίκα κρατάει μυστικά σχεδόν ακόμα και από τον εαυτό της. Τα κρύβει απερίσκεπτα ελαφρώνοντας τα βάρη της. Δεν το θέλει, η φύση της την καλεί που ρέπει μονάχα στο καλό και στο όμορφο. Το κλειδί είναι το μέγα το ζητούμενο. Το κλειδί που δεν το δίνει εκείνη, μα που το παίρνουμε εμείς, αν είμαστε ικανοί και άξιοι. Τότε μιλάμε γι΄ αυτή καθ' εαυτή την ουσία της υπέροχης σχέσης που έχει κατά πολύ ξεπεράσει τα όριά της.
Και να που βρισκόμαστε κι οι δυο αγκαλιασμένοι
Το ένα της πόδι σηκωμένο ψηλά σαν σπουδαία μπαλαρίνα των Μπολσόι. Δεν ήταν ούτε η κίνηση της, ούτε η άνεση, ούτε εκείνα τα γνωστά που μου φανέρωσε. Ποτέ δεν θα μπορούσαν να παίζουν όλα αυτά τον πρώτο ρόλο στο αναμενόμενο. Σχεδόν δεν τα είδα, ούτε τα πρόσεξα. Ήταν το γέλιο της, η μορφή της, η ανάσα της που γελούσε με όλη την προδιαγραφόμενη κατάσταση κι εκείνη η άμυαλη ιδέα να ενδώσει στο χάδι που ελάφραινε τα πάντα. Και το άγγιγμα με τις άκρες των δακτύλων μου στα πίσω των γονάτων της, ήταν που μας συνεπήρε και τους δυο μας τελικά.
Ελπίζω να με καταλαβαίνετε.
Εκείνη την ώρα που κανείς δεν διεκδικεί, που κανείς δεν απαιτεί, που απλά συμβαίνει, ο ουρανός χαμηλώνει υποκλινόμενος στην ομορφιά της σύμπνοιας, της συνεννόησης, της αρμονίας, και της αγάπης. Όχι του έρωτα. Εδώ δεν υπάρχει έρωτας με την πνευματική έννοια του όρου. Το ζευγάρι τον έχει ξεπεράσει, αφού τον έχει ζήσει με άλλους πρωταγωνιστές. Και οι δυο τους είχαν συντρόφους, αλλά κατάφεραν και έμειναν πλάι σαν δύο περίεργα αδέλφια που αιμομικτούν κατά συρροήν αμετανόητοι νομίμως.
-Παραμένεις τρισάθλιος να το ξέρεις!
-Και εσύ ελεεινή.
-Με γλυκόλογα δεν με κόβεις. Γελάει όμορφα όταν το λέει.
Παίζαμε σαν δύο παιδιά προσχολικής ηλικίας. Τις αγάπες να ξέρετε, οι λεπτές ανοησίες τις τρέφουν. Οι γλυκές βλακείες ενώνουν τα ζευγάρια. Τα γέλια του ξεγυμνώματος της ψυχής, τα άδολα, τα γεμάτα σιγουριά, τα γεμάτα ευγνωμοσύνη και ευαρέσκειες.
Μεγαλώνει ποτέ ο άνθρωπος; Σίγουρα όχι, αν έχει λόγους να μην το κάνει. Και αιτίες.
Ούτε το στόμα της έκλεισε, ούτε το χαμόγελό της έπαψε, ούτε τα μάτια της πετάρισε. Τίποτα το ψεύτικο. Καμιά μεταμέλεια για την άνομη πράξη της. Μια ανάσα μοναχά πήρε και την κράτησε σαν κάτι το πολύτιμο. Μου άρεσε αυτό, δεν μπορώ να πω ψέματα. Μου άρεσε η μορφή της. Ανέκαθεν όπως κι αν ήταν.
Ήμουν ήδη μέσα της με την ίδια απλότητα και την σιγουριά που θα περνούσα στο απέναντι πεζοδρόμιο λίγες ώρες μετά τα μεσάνυχτα μετά από κάποιο μοναχικό ξενύχτι ή κάποιο ξεσάλωμα σε μπαρ πονηρό. Καπνίζοντας. Τα χέρια της στο λαιμό μου ήταν η σύνδεση. Και το χαμόγελο εκεί μόνιμα καρφωμένο στο κέντρο του προσώπου της να πιστοποιεί ότι απολάμβαναν τα δικά μου τα μάτια.
Προς στιγμή θα μπορούσα να σκεφθώ πως με παίζει ακόμη και πως δεν αισθάνεται τίποτα από όσα νοιώθω εγώ, πως υγραίνει το αιδοίο της κατά βούληση εκπαιδευμένη από την πείρα των ''άπειρων'' εραστών της, μα το νεύρο εκείνο στους κροτάφους της που έπαιξε το πηγαινέλα του, την πρόδωσε.
Χα, νοιώθει κι εκείνη τα ίδια. Δεν μπορεί να ξεφύγει από της ανθρώπινη φύση της για χάρη της άδολης συμπόρευσης.
Τον έχει ανάγκη αυτόν τον ανεπάντεχο έρωτα. Χρειάστηκε σε αυτό το σημείο μία παύση για μερικές αναπνοές. Οι προσδοκίες και των δύο μας ακροβατούσαν. Η μια πλευρά μας εκλιπαρούσε για το τέλος και η άλλη την διαιώνιση του αργού μαρτυρίου.
Η μεστότητα του κορμιού της έκρυβε ολάκερη την ιστορία της αποπλάνησης. Ο χυμένος γαλλικός στο τραπεζάκι που σκάρωνε χάρτες, τα πόδια της που είχαν τεντώσει πια σαν συρματόσχοινα, η φλέβα στο λαιμό της που επέμενε γαλάζια να κτυπά, το χρώμα της μοκέτας της, η στάλα του ιδρώτα στο πίσω μέρος της πλάτης μου που κατρακυλούσε, η κοφτή φωνή της που έπαιξε μια αιφνίδια ρε ματζόρε της δεύτερης οκτάβας και η φάλτσα δική μου που προσπάθησε να την συνοδεύσει, ολοκλήρωσε μία συνάντηση για καφέ μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα... Ούτε μια ώρα.

Η αλήθεια είναι πως σε μια τέτοια σχέση δεν χωράει επιβολή. Δεν έχει θέση το ''τι έκανες εχθές και το που θα είσαι αύριο'' Το μόνο που χωράει μέσα της είναι το ''σου κτυπάω το κουδούνι κι αν είσαι μέσα μου ανοίγεις''. Για αυτό και είναι σπάνιες. Γιατί ερωτοτροπούν από μόνες τους με το φεγγάρι και την ωριμότητα. Αν τύχει να περάσεις και βρεις την πόρτα τους ανοικτή περνάς απλά για να πιεις ένα καφέ και να φύγεις...
Αυτές οι σχέσεις φίλοι μου δεν ανήκουν σε κανέναν από τους δύο. Είναι σαν τα αηδόνια που δεν κάνουν σε κλουβί. Δεν είναι καμωμένες από την πάστα της σκλαβιάς. Σου δείχνουν τον παράδεισο, σε αφήνουν να τον διαβείς, αλλά όχι και να τον κατακτήσεις.
Έστω και έτσι όμως, είναι όμορφο να ξέρεις πως πάντα θα υπάρχει κάποιος/α να σε κεράσει κάτι από αυτό το σπάνιο μεθύσι. Αν αντέχεις το ποτό προχώρα.

ΥΓ
Την ιδέα μου έδωσε μια άγνωστη. Απέχει όμως πολύ από την αρχική. Πιστεύω να με συγχωρήσει που δανείστηκα κάποιες φράσεις της.
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2013

Δεν υπάρχουν σχόλια: