Επειδή θέλω να ξεκόψω απο αυτό το βλακοδέστατο κατασκεύασμα που λέγεται Facebook που άλλο απο καλημέρα, καλησπέρα, καλό βράδυ και καλό ΣΚ, δεν αναρτάται εκεί πέρα, ψάχνω να βρω έναν τρόπο να καταθέτω τη γνώμη μου όσο ρηχή κι αν είναι γιατί (και πάλη το FB εννοώ) ούτε αυτό δεν είναι άξιοι να κάνουν.
Δεν σας κρύβω πως "ζηλεύω" με την καλή έννοια το blog μιας κυρίας που αρέσκεται να δηλώνει γιαγιά της οποίας τις αναρτήσεις της παρακολουθώ, γιατί κρύβουν μέσα τους κάτι πολύ απλό, ανθρωπιά και αγάπη. Η εν λόγω κυρία λοιπόν αναρτά σχεδόν καθημερινά δέκα έως είκοσι γραμμές, και μας ενημερώνει για την καθημερινότητα της, για τον κήπο της για τις αρρώστιες της και χαίρεται πραγματικά που τα μοιράζεται με τους φίλους της.
Στο blog δεν έχει like και καλησπέρες αλλά είμαι σίγουρος ότι γνωρίζει απο τα στατιστικά και τα σχόλια που αναρτούν οι φίλοι της, ότι βρίσκει ανταπόκριση.
Ωρα είναι τώρα να πω το δικό μου παράπονο. Χρόνια γράφω σ' αυτή τη σελίδα. Να πούμε πέντε. Πέντε ήταν και τα σχόλια που έγιναν για τα γραφόμενά μου. Δεν θέλω φυσικά να πιστέψω πως αν ήμουνα γυναίκα οι ''ακόλουθοι'' θα ήταν αρκετούτσικοι.
Που θέλω να καταλήξω τελικά με αυτό το εισαγωγικό μου σημείωμα;
Θέλω να έχω πιο καθημερινή επαφή μαζί σας. Τα μικρά διηγήματα που είναι η ιδιότητα μου δεν μπορούν να γράφονται με ρυθμό πολυβόλου. Να τώρα σκάλωσα στο τελευταίο που το παιδεύω απο τον Αύγουστο. Βλέπετε η κρίση φέρνει στεναχώριες και οι στεναχώριες είναι κακός σύμβουλος σ' έναν που θέλει να γράψει.
Θέλω λοιπόν αυτή η σελίδα να λειτουργήσει σαν τον παλιό καιρό, σαν ένα Ημερολόγιο. Θα έρχομαι λοιπόν και θα γράφω τι είδα, τι μου τράβηξε την προσοχή, τι με προβλημάτισε, τι με χαροποίηση ή τέλος τι μ έκανε να λυπηθώ. Αν θέλετε ανταποκρίνεσται με ένα σχόλιο, ή αν θέλετε απλά το διαβάζετε.
Τι λέτε να προχωρήσω;
Είδομεν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου