Δεν γίνεται ρε γαμότω να καίγεται το σύμπαν δίπλα μου κι εγώ να αραδιάζω στιχάκια και λογοτεχνήματα. Δεν γίνεται να παραπλέω των χωρικών υδάτων της χώρας μου, και να παριστάνω πως δεν είδα ποτέ το τσουνάμι που απειλεί να μας καταπνίξει.
Η ελπίδα σφαγιάζεται. Πρόσφατα καταδικάστηκε της εσχάτης των ποινών. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά. Πάντα όμως έπαιρνε αναστολή εκτέλεσης της ποινής. Για αυτό και πιστέψαμε τα λόγια του ποιητή «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.» Ποιος το ‘πε αυτό;. και τώρα τι κάνει;. Δεν το βλέπετε πως ήδη αποφασίστηκε η εκτέλεση της ποινής. Αυτή τη φορά δεν τη γλυτώνουμε με τίποτα. Οι ερασιτεχνισμοί των κυβερνόντων μας, τα λάθη τους (εκούσια και ακούσια), η μειοδοτική άσκηση των καθηκόντων τους, το ξεπούλημα της πατρίδας μας για τον εύκολο πλουτισμό, τώρα θα πάρουν τέλος γιατί «ουκ έχεις λαμβάνειν παρά του μη έχοντος». Πάπαλα, για περάστε να κάνουμε ταμείο. Κι όπως είναι φυσικό, τον λογαριασμό τον πληρώνει πάντα ο λαός. Καλά να πάθουμε. Ας μη γεμίζαμε τις πλατείες τάχα μου εμπνεόμενοι από ιδεολογίες που στην πραγματικότητα όμως πασχίζαμε κι εμείς να ξεκλέψουμε από την εξουσία κανα ξεροκόμματο. Ιδιοτελή και ταπεινά συμφέροντα έφερναν στην εξουσία κάθε λογής λαμόγια που τις μόνες γνώσεις που είχαν ήταν να διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα.
Δεν είμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος για να μπορέσω να τελειώσω το άρθρο μου και να το παραδώσω στην κριτική των αναγνωστών μου. Ο θυμός με έχει κατακυριεύσει. Το μόνο που μπορώ αβίαστα να κάνω είναι να φωνάξω, αλλά γιατί κρύβομαι, να βρίσω θέλω.
- Κουφάλες μας καταστρέψατε.
Δεν είναι ώρα για φεγγάρια κι ηλιοβασιλέματα. Εδώ ο κόλος μας καίγεται αστεράκια θα μετράμε τώρα. Λοιπόν επειδή θέλω να το φωνάξω το πρόβλημα (η σιωπή σημαίνει συναίνεση) θα δανειστώ επιλεγμένα αποσπάσματα από δυο καταξιωμένους δημοσιογράφους, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και Της Φωτεινής Τσαλίκογλου.
Επί των τύπων των ήλων λοιπόν.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Λευτέρης Παπαδόπουλος 31/3/2010 Εφημερίδα τα ΝΕΑ
Δεύτερη φορά, μέρες του Πάσχα, είμαι τόσο απελπισμένος. Την πρώτη, μόλις είχε ξεσπάσει η δικτατορία κι εγώ ήμουν εξόριστος στη Γερμανία. Αλλά, τότε, σκεφτόμουν ότι η χούντα κάποια στιγμή θα πέσει... δεν θα είναι στα πράγματα επ΄ άπειρον...Τώρα, όμως, φοβάμαι.
Παρά την ένεση πρόσκαιρης αισιοδοξίας που πήραμε από τον Τρισέ, το αισθάνομαι ότι βουλιάζουμε. Ότι μπήκαμε σε μια περιπέτεια από την οποία είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγουμε. Τόσων χρόνων αγώνες, τόσες θυσίες και, ξαφνικά, να νιώθεις μετέωρος.
Και εσύ και τα παιδιά σου και όλη σου η φαμίλια και όλος ο κόσμος γύρω σου...
Πώς φτάσαμε σ΄ αυτό το σημείο. Είναι ξεκάθαρο πλέον: νάνοι και μύωπες και διεφθαρμένοι πολιτικοί- το μεγάλο ποσοστό τους μας κατάντησαν «μπαίγνιο τση ρούγας». Κανείς δεν μας εμπιστεύεται, όσο κι αν ορκίζεται ο Παπανδρέου. Μας θεωρούν κλέφτες, μπαγάσηδες, ψεύτες. Βεβαίως, όσους μας κυβέρνησαν τούς ψήφισε ο λαός. Ένας λαός, όμως, αγράμματος, κυνηγημένος με το πιστόλι στον κρόταφο πολλές φορές, με νόθα εκλογικά συστήματα. Αυτός ο λαός ποτέ δεν μπήκε σε μια τάξη. Ήταν χύμα και τον άφησαν να μείνει χύμα. Πού είναι τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, τα ιδρύματα πολιτισμού; Φέξε μου και γλίστρησα! Χωροφύλακες, αχρείαστοι νόμοι, εξοντωτική γραφειοκρατία, μονοσάνδαλη Δικαιοσύνη. Και από πάνω, ρουσφέτια, συναλλαγή, οι λεφτάδες πάντα στο απυρόβλητο, κράτος εν κράτει τα ισχυρά συνδικάτα.
Ποιος τον κατάντησε έτσι αυτόν τον άνθρωπο; Ποιοι στάξανε μέσα του τη φοβερή λέξη «φράγκα»; Κοιτάξτε γύρω σας: δεκάδες πολιτικοί έγιναν «κάποιοι» μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα! Πώς έγιναν; Κανείς ποτέ δεν θα το μάθει. Πλήρης κάλυψη για όλα. Και με τη βούλα του νόμου.
Αναξιοκρατία; Κάργα! Κολλητοί και φίλοι; Αμέτρητοι! «Προσωπικότητες» φτιαγμένες από το τίποτα; Χιλιάδες! Με αστυνομικούς να ξενυχτάνε κάτω από τα σπίτια τους, για να τους προστατεύουν! Πόσα λεφτά- λεφτά του κοσμάκη- δεν φαγωθήκανε σε αμαρτωλές συμβάσεις, σε οπλικά συστήματα, σε καμένες εκτάσεις που έγιναν οικόπεδα «διά νόμου», σε πολεοδομικά σχέδια που αλλάξανε και ξαναλλάξανε, για να χτίσουν συγκροτήματα τα δικά μας παιδιά...
Ζούμε μέσα στον βούρκο εδώ και δεκαετίες! Μέσα στον βούρκο, σιγά σιγά, συνήθισε και ο κόσμος και άρχισε να ζητάει όλο και περισσότερα. Γι΄ αυτό και ο Τσαρούχης έλεγε, «φεύγω από την Ελλάδα. Πάω στο Παρίσι.
Για να αγοράσω τάφο!».
[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ]
Οι παγίδες της συναίνεσης
Δεν εξωθείς κάποιον σε χειρότερη ζωή ενοχοποιώντας τον
Της Φωτεινής Τσαλίκογλου
Συναίνεση σημαίνει ότι καλείσαι να πεις «ναι» σε μια χειρότερη εκδοχή ζωής. Ποιοι είναι οι όροι για να λειτουργήσει μια τέτοια, εκ πρώτης όψεως, αντιφατική και παράδοξη συνθήκη; Ποιοι είναι οι περί συναινέσεως λόγοι που αρθρώνονται;
Ένας πρώτος κυρίαρχος λόγος: «Δεν γίνεται αλλιώς».
Δεν υπάρχει ζωή χωρίς προοπτική ελπίδας.
Ωστόσο ένας ακόμα πιο ύπουλος μηχανισμός παραμονεύει. «Δέξου τα μέτρα γιατί φταις». Άκουγα (δίχως, για να πω την αλήθεια, έκπληξη) δυο Έλληνες αναλυτές σε ξένο τηλεοπτικό κανάλι να σχολιάζουν, προκαλώντας (τι ειρωνεία!) την μήνιν του ξένου δημοσιογράφου, την ελληνική κατάσταση περίπου ως εξής:
«Τα μέτρα είναι αποδεκτά από τη μεγάλη πλειονότητα του λαού. Δεν γίνεται αλλιώς. Φταίνε οι Έλληνες που είναι φοροφυγάδες, τεμπέληδες, καλοπερασάκηδες, δαιμονοποιούν τις ιδιωτικοποιήσεις(sic), τα περιμένουν όλα από το κράτος κ.λπ.». Μια τέτοια ενοχοποιητική υπερ-ευθυνοποίηση του μέσου πολίτη θεωρώ ότι είναι και άστοχη και επικίνδυνη. Δεν εξωθείς σε συναίνεση μέσω της ενοχοποίησης. Δεν λες δηλαδή «τέτοιος που είσαι, τέτοιος που μια ζωή ήσουν, κάτσε τώρα να το φας». Στο νου έρχεται ένα όχι και τόσο αισθητικό γκράφιτι «Φάτε τα σκατά σας, κερνάει το κράτος».
Δεν φτάνει που καλείσαι να ζήσεις χειρότερα (για ορισμένους αυτό θα ισοδυναμεί πολύ απλά με μη ζωή), αλλά θα πρέπει ταυτόχρονα να διαχειρίζεσαι και μια απαξιωτική εικόνα του εαυτού σου.
«Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς». Η γνωστή ρήση μετασχηματίζεται: «Έτσι που έστρωσες, μη φωνάζεις, δεν σε παίρνει, τι τη θες τη φωνή, κάτσε ήσυχος να κοιμηθείς». Ένας τέτοιος ύπνος όμως θα μοιάζει με γενική δοκιμή θανάτου.
Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, από μικρό παιδί μέχρι βαθέως γήρατος, όταν παραιτείσαι (ποτέ με τη θέλησή σου) από ένα αγαθό, ο πιο αποτελεσματικός, χωρίς τραύματα και παρατεταμένες αποστερήσεις, τρόπος είναι να πειστείς ότι ο λόγος της στέρησης είναι θεμιτός και ότι εν πάση περιπτώσει το οδυνηρό είναι προσωρινό, θα υπάρξει μια επόμενη διορθωτική στιγμή. Δεν γίνεται να μην υπάρχει στον ορίζοντα η υπόσχεση (όχι σαν κοροϊδία αλλά σαν υπεύθυνη προοπτική) μιας επόμενης στιγμής. Καθώς και η αίσθηση ότι οι επιβάλλοντες τα μέτρα δεν στέκονται ψυχρά και τεχνοκρατικά εξ αποστάσεως απέναντί σου. Μαζί σου είναι και συμπάσχουν. Δεν είσαι ένοχος γι΄ αυτό που υφίστασαι. Η ενοχή οδηγεί είτε στην οργισμένη και βίαιη επιλογή ζωής είτε στην καταθλιμμένη ζωή. Και τα δυο επιζήμια. Ίσως το δεύτερο λίγο περισσότερο από το πρώτο. Άγονες οι ενοχοποιητικές τεχνικές που ανθούν υποβοηθούμενες από τεχνικές εκφοβισμού (κάνε τώρα αυτά, γιατί υπάρχουν και χειρότερα).
Εκείνος που κοινωνικοποιήθηκε στον ωχαδερφισμό, ο μικρομεσαίος που την έβγαζε «καθαρή» (τρόπος του λέγειν καθαρή) γλιτώνοντας ότι μπορούσε από την Εφορία, ο εργαζόμενος στο Δημόσιο που πήγαινε να λουφάρει ξεκλέβοντας δυο- τρεις ώρες από τη δουλειά του για να είναι με την οικογένειά του, ή με τον εαυτό του, ή ακόμα και αραχτός με τη φραπεδιά του σε ηλιόλουστα καφενεία, δεν μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά με όσους κατά συρροή, έντεχνα, επιτήδεια και επαγγελματικά τόσα χρόνια εμπορεύτηκαν και ανηλεώς λεηλάτησαν αυτόν τον τόπο.
Οι κατ΄ εξοχήν ένοχοι περιφρουρημένοι από την κουλτούρα ατιμωρησίας μπορεί να μην πληρώσουν ποτέ (εκεί πάει το πράγμα). Ας μη μετατίθεται όμως το συμβολικό βάρος της εγκληματικής τους διαχρονικής σταδιοδρομίας στους ώμους φτωχοδιάβολων. Είναι ηθικά και αισθητικά ανεπίτρεπτο. Υπονομευτικό μιας ελπίδας για την επόμενη μέρα.
31/3/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου