Κύριε Παπαχρήστου.

Ο κύριος Παπαχρήστου είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα τα Νέα. Προ ημερών διάβασα ένα άρθρο από τη στήλη του που είχε σαν θέμα την κίνηση των πολιτών στο να μην πληρώνουν διόδια και εισιτήρια στα αστικά λεωφορεία.

Η ας την πούμε απάντηση δεν έχει σκοπό να εναντιωθεί στον συντάκτη του της εφημερίδας, αλλά να καταδειχθεί πως οι διάφοροι καλαμαράδες με όπλο την πένα τους εξακολουθούν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους στα αφεντικά τους και να πιστεύουν ακόμα πως μπορούν να δουλεύουν τον Έλληνα ψιλό γαζί.

Κύριε Παπαχρήστου βεβαίως, βεβαίως. Πολύ απλουστευτικά «λογικό» σας βρίσκω. Για να βοηθήσεις μάλιστα την κατάσταση, μέχρι και αντι-παραδείγματα καταθέτεις μαζί με την λογικοφανή απορία σου γιατί οι Έλληνες δεν διοχετεύουν την οργή τους και σε άλλες περιπτώσεις όπου εταιρείες αυξάνουν τα προϊόντα τους χωρίς να λογαριάζουν κανέναν.

Πολύ έξυπνο επιχείρημα Κύριε Παπαχρήστου.

Εσείς δοκιμάσατε ποτέ να μην πληρώσετε τον Ταξιτζή;

Δοκιμάσατε ποτέ να μην πληρώσετε στο σινεμά;

Δοκιμάσατε ποτέ να μην πληρώσετε στην καφετερία;

Δοκιμάσατε ποτέ να μπείτε σ’ ένα σούπερ μάρκετ και να τα κάνετε λαμπόγυαλο;

Πλάκα μας κάνετε ή παροικείτε την Ιερουσαλήμ;  Λοιπόν αν δεν το αντιληφθήκατε (που το αντιληφθήκατε δεν αμφιβάλω) το μήνυμα της κίνησης «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω» επιτρέψτε μου ταπεινά να σας το αναλύσω εγώ.

Ο πολίτης δεν έχει όπλα στα χέρια του, δεν έχει μολότοφ και κάτι περισσότερο, δεν έχει όρεξη να βρεθεί – εάν δοκιμάσει να προβάλει αντίσταση, σύμφωνα με το παράδειγμά σας – ούτε στο Νοσοκομείο, ούτε στα χέρια της αστυνομίας, γιατί ούτε πρόβατο επί σφαγής είναι ούτε κοροΐδο.

Η όλη κίνηση είναι συμβολική. Δεν πληρώνω, όχι γιατί δεν έχω λεφτά, αλλά σαν  μια κίνηση αντίστασης σε ένα κράτος που ανάλγητα μου στέρησε το χαμόγελο. Σύμφωνα με το μπόι μου λοιπόν και τη δύναμή μου, έτσι μπορώ να αντιδράσω. Βλέπω ότι θα το θέλατε πολύ να πάρουμε καδρόνια και να σπάμε, γιατί θα είχατε και θέματα να γράψετε. Όχι δεν θα σας κάνουμε τη χάρη, για την ώρα τουλάχιστον.

Διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας διότι διαταράχθηκε η κοινωνική συνοχή κι ότι είμαστε στα πρόθυρα της αναρχίας. Εθελοτυφλείτε Κύριε Παπαχρήστου διότι οι ίδιες οι αρχές οι άρχοντες δηλαδή, αυτοί που τώρα εσείς προσπαθείτε να προστατεύσετε, ή κατήργησαν οι ίδιοι τους νόμους για να μπορούν ανέξοδα να παντρεύονται στο Παρίσι και ν’ αγοράζουν αρχοντικά στη Διονυσίου Αεροπαγίτη ή άφηνα επίτηδες ανοιχτές κεκρόπορτες για να μπορεί να αλωνίζει το σινάφι τους.

Τώρα η χώρα βρίσκετε στα πρόθυρα της πτώχευσης. Εσάς ασφαλώς αυτό δεν σας συμφέρει. Πως θα ζήσετε ανέμελα σε μια χώρα πτωχευμένη; Πως θα απολαύσετε ότι «κερδίσατε με τν ιδρώτα του προσώπου σας» ζώντας σε μια άναρχη πόλη; Δεν σας συμφέρει. Για αυτό εφαρμόζετε τον νόμο που μάθατε από μικρός. «δούλεψέ μου φτωχέ για να μη σου μοιάσω».

Για αυτό πήρατε μολύβι και χαρτί κι αρχίσατε τα λιβελογραφήματα. Για να προστατεύσετε την πάρτη σας δηλαδή. Εγώ έχω κάτι καλύτερο να σας προτείνω. Βγέστε απ’ το καβούκι σας λοιπόν κι ελάτε μαζί μου, δίπλα μου, στο πεζοδρόμιο. Γίνε φίλος με το λαό κι αν το καταφέρεις τότε πέστους να πάτε μαζί να σπάσετε το βενζινάδικο της γειτονιάς που έφτασαν τη βενζίνη κοντά στα δύο ευρώ. Εντάξει σε περιμένουμε.

Μέχρι τότε σταματήστε επιτέλους τα κηρύγματα δημοκρατίας μετά της σχετικής παραδειγματολογίας. Όλα αυτά θα τα συζητούσαμε αν ζούσαμε σ’ ένα κράτος πρόνοιας, και αυθεντικής Δημοκρατίας.

Έτσι όπως καταντήσατε την Ελλάδα εμείς οι απείθαρχοι πολίτες, τι είχαμε τι χάσαμε. Χειρότερα δεν γίνεται. Κι έτσι εάν φαλιρίσουν οι συγκοινωνίες από την πράξη μας, είναι το τελευταίο που μας απασχολεί. Εμείς θέλουμε τη ζωή και τη θέλουμε τώρα. Αν εσείς την έχετε ήδη εξασφαλίσει, έ τότε δικαίως αγωνιάτε.

Για όλα τα παραπάνω αναγκάστηκα να σας αποδείξω πως ο καιρός της προπαγάνδας πέρασε. Δεν μασάμε Κύριε Παπαχρήστου.

Φεβρουάριος 2011