Δεν είμαι της Σούλας
Ούτε καν της Ανθούλας
Ίσως όμως να είμαι
Ο καϋμός μιας μανούλας.
Δεν ανήκω σε σένα,
Πιθανός σε κανένα.
Ζω μονάχα κι υπάρχω
Προφανός για εμένα
Ότι μου έδωσες, το χρωστούσες
Κι ότι σου έδωσα το ποθούσες
Η πανσέληνος έπαψε να φωτίζει φιλιά
Τα φιλιά μας που τόσο πολύ λαχταρούσες.
Όλα μια ουτοπία
Όλα για μια συνουσία
Θα γυρίσω σελίδα και θα πω εν είδα
Ότι προτιμώ στην ουσία
Να είμαι ένα ίχνος ή μια τελεία
Πάνω σε κείμενο, στην ιστορία
Που η ζωή διαγράφει
Έτσι απλά να υπάρχει.
Φεβρουάριος 2011
Αφιερωμένο στην Ανθή (σύζυγος)
Παρ' όλα αυτά σήμερα γιορτάζουμε 35 χρονάκια συντροφικότητας κι αγάπης
Επ ευκαιρία να σας τονίσω ότι ως συντάκτης των κειμένων δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτίζομαι πάντα με τα γραφώμενα, ούτε είναι υποχρεωτικό τα θέματα να είναι αναπαράσταση προσωπικών καταστάσεων. (Αυτά για κάποιες Κασσάνδρες)
1 σχόλιο:
ΩΩΩ
πως μου διέφυγε τούτη η ανάρτηση;
της επετείου μιας "συντροφιάς" που μετράει 35 ολόκληρα χρόνια;
Να είστε πάντα "σύντροφοι" Κωνσταντίνε μου με ό,τι σημαίνει η επί της ουσίας η λέξη.
Δεν χρειάζονται διευκρινήσεις για τις αναρτήσεις του "λογοτέχνη", νομίζω.
Την καληνύχτα μου φίλε μου
Δημοσίευση σχολίου