Τη λατρεύω αυτή την ανάμνηση. Για μένα παρουσιάζει με τον ωραιότερο και ευρηματικότερο τρόπο τον φόβο που μπορεί να σου προκαλέσει ο έρωτας στο συναπάντημά του. Ο ένας φοβάται να εκδηλώσει τα συναισθήματα του, φοβάται μήπως καταπληγωθεί και προτίμα να μην ξαναρισκάρει για οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, να μην παρασυρθεί ξανά ίσως για ανούσιο λόγο, να μην αφεθεί σε κάτι που μπορεί να τον κάνει τον πιο ευτυχισμένο αλλά και τον πιο δυστυχισμένο άνθρωπο του γαλαξία... Όμως κι εκείνη από τη μεριά της μπορεί να δείχνει τόσο όμορφη, όμως "κι αυτή θα 'χει πονέσει, κάποιος τύπος θα 'ναι στη μεση"! Θα έχει πληγωθεί από άντρες που προσπάθησαν να την φέρουν στα δικά τους μέτρα...από άντρες που παρόλο που στα δικά μου μάτια μοιάζει τέλεια, εκείνοι "θα την ήθελαν πιο χάρτινη, πιο ξανθιά πιο λίγη και πιο γυμνή"!....Αυτό που μένει, είναι να έχεις το θάρρος να τολμησεις! Να μην απορρίψεις τον έρωτα από φόβο...Κι ας ξέρεις ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες να ξαναγίνει μια γυναίκα η αιτία που σε έφερε και τώρα μόνο, να πίνεις τον καφέ σου γυμνός, με τις σκέψεις αφημένες στο συρτάρι.
Πήγα στη συγκεκριμένη καφετέρια για να ξενυστάξω τα κουρασμένα μάτια μου μετά από το ολονύχτιο σχεδόν γράψιμο. Η γνωστή μανία που με καταδιώκει στο να παριστάνω τον φέρελπι συγγραφέα. Σαν πως τι κατάφερα. Δέκα σελίδες με προτάσεις αφηρημένες που στο τέλος από το σβήσε σβήσε απόμειναν τρείς. Αυτό που δεν μ’ αφήνει να πλατειάσω στις σκέψεις μου και να γράψω, είναι η αναθεματισμένη ανάμνηση ενός έρωτα που άγγιξε την ημερομηνία λήξης του και πρέπει να συμμαζέψω τα λιθαράκια που σκόρπισε η έκρηξη του θυμού καθώς μου ανακοίνωσε με μήνυμα στο κινητό πως όλα έχουν τελειώσει. Και τι είναι ο έρωτας, ταινία του σινεμά που έφτασε στο τέλος της και πρέπει να παραδώσεις το κάθισμα στον επόμενο θεατή; Για θυμηθείτε την αίσθηση μετά την σκηνή του τέλους. Εκεί είσαι παραδομένος στις σκέψεις των πρωταγωνιστών που παρακολουθούσες την ιστορία τους, ξαφνικά να βρίσκεσαι στη δική σου κλασική πραγματικότητα. Ο θόρυβος του δρόμου, ο βιαστικός μηχανόβιος κι εσύ με μια διχοτομημένη σκέψη, αφού η μισή βρίσκεται ακόμα στην τελευταία σκηνή του έργου που επισφραγίστηκε μ’ ένα παθιασμένο φιλί την ύστατη στιγμή, κι η άλλη μισή σου σκέψη, να σου θυμίζει πως αύριο πρέπει να δώσεις μια απάντηση στην γυναίκα που αποφάσισε να δώσει το δικό της τέλος σ’ ένα σενάριο που γράψαμε οι δυο μας.
Διάλεξα για να καθίσω, τον καναπέ που έχει θέα προς το πάρκο. Το προτιμούσα να βλέπω τους περαστικούς, γιατί είναι πιο αληθινοί από τους θαμώνες της καφετέριας. Ένας άνθρωπος που περπατά βιαστικά στο δρόμο, είναι πάντα αληθινός. Δεν έχει τίποτα να δείξει και τίποτα να κρύψει. Στον μέσα χώρο, πίσω από τις σκούρες κουρτίνες του café, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως μια φιμε τζαμαρία διχοτομεί την πραγματικότητα. Όλα ή σχεδόν όλα εδώ μέσα κινούνται σαν να έδωσε οδηγίες κάποιος αόρατος σκηνοθέτης. Οι κινήσεις των περισσοτέρων έχουνε στυλ. Κανένας δεν κάθετε ανέμελος. Έχει την επίγνωση πως όλοι τον προσέχουν. Άλλος λίγο άλλος πολύ διαλέγει τις κινήσεις του και στέλνει τα δικά του μηνύματα στους δίπλα. Ακόμα κι ο αμέριμνος πελάτης που δεν έχει όρεξη να συμμετέχει σ΄αυτόν τον θίασο, γρήγορα θα καταλάβει πως πρέπει να προσαρμοστεί. Να, ό κύριος με την πίπα στη γωνία, έχει τέτοιο στυλ την ώρα που τη ρουφά, λες και μέσα στα σωθικά του εισπνέει κάθε τι που βρίσκεται γύρω του και του αρέσει. Ακόμα και τη στιγμή που η πίπα του αδειάζει κατά λάθος πάνω στα ρούχα του, τα τινάζει με τόση χάρη, λες και τη σπούδασε σε σχολή μπαλέτου. Οι λοξές ματιές καλυμμένες με το στυλ της αδιαφορίας, δίνουν και παίρνουν. Όλοι θα περάσουν από τον έλεγχο των πιο αδηφάγων ματιών. Όλοι από όλους, θα αποκτήσουν πάνω στο τραπέζι τους από μια ταμπέλα που θα χαρακτηρίζει την παρουσία τους. Ο τυπάς, η γκόμενα, ο ηλίθιος, ο λεφτάς, ο μπίζνεσμαν, ο ξεμωραμένος παππούς, οι μαθητριούλες που χαχανίζοντας φωνάζουν «εϊ είμαστε κι εμείς εδώ».
Εγώ προσωπικά δεν έχω ξανάρθει εδώ. Κανέναν δεν γνωρίζω κι είμαστε όλοι ίδιοι. Κυνηγοί των προσωπικών μας στιγμών, υφαίνουμε τη ζωή μας με περιστάσεις. Η ομήγυρης που αποτελούσε σήμερα τους κομπάρσους του θιάσου, κάτω του μετρίου. Ασήμαντα ανθρωπάκια μάλλον αργόσχολοι καιροσκόποι που βγήκαν στο σεργιάνι για να συναντήσουν την πλήξη τους. Η σύγχρονη κοινωνία που έχει λύσεις για όλους και για όλα, έχει βρει το φάρμακό σου. Για να σε τονώσει και να σε κάνει καλά, έχτισε για σένα, ναι για σένα, ετούτον εδώ το χώρο. «Café Ameli” είναι το όνομα του. Γκλάμουρ διακόσμηση, μουσική που άλλου δεν θα ακούσεις, και το αφαν κατέ της υπόθεσης, όμορφα κορίτσια που δουλειά τους είναι να μετουσιώνουν τον καφέ που σου σερβίρουν σε νέκταρ. Πως; Με αέρινες κινήσεις που λες και τις σπούδασαν σε κάποια σχολή. Ο διάδρομος που θα περπατήσει από το μπουφέ μέχρι την καρέκλα σου, σκέτη πασαρέλα. Το πως κρατάει ψηλά το δίσκο και την αξιοπρέπειά της, αστέρι που ξεκινά τη διαδρομή του από την ανατολή. Αν δεν μας το απαγόρευε ο εγωισμός μας, έπρεπε όλοι να σηκωθούμε και να υποκλιθούμε. Αναμφισβήτητα την ώρα της παρέλασης, όλοι γινόμαστε απλοί θνητοί κι εκείνη η θεά στα μάτια τα δικά μας. Η τέλεια μέθεξη. Το τέλειο σκηνικό για να πιαστείς στο δόκανο. Να γίνεις οπαδός του παραμυθιού, και να αναθεματίζεις τη ριμάδα την τύχη σου που μέχρι στιγμής σου στέρησε τέτοιες χαρές.
«Τι θα σας σερβίρουμε» σε ρωτάει κι αμέσως το μυαλό σου πριν την ολική επαναφορά ψάχνει να βρει σε ποιόν ποιητή ανήκουν αυτοί οι στίχοι. Εφ όσων απευθύνθηκε σε σένα πρέπει να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων. Εσύ δεν είσαι πια ο Γιάννης που κάνει ντελίβερυ σε ψησταριά της Καλλιθέας. Είσαι ο αστέρας του Χόλυγουντ που καλείται με δυό λέξεις να πείσει την Ζακλιν Μπινόζ για ένα παθιασμένο φιλί. Η μοίρα σου παίζει άτιμο παιχνίδι εκείνη τη στιγμή. Μέχρι πριν λίγο σ’ ενοχλούσε η τσίκνα που έφτανε στη μύτη σου από την πλαϊνή μισάνοιχτη πόρτα . Σ’ ενοχλούσε η ίδια η ζωή σου που άρχισε να παίρνει το χρώμα της μούχλας. Και ξαφνικά να πρέπει να παραστήσεις πως δεν γνωρίζεις τίποτα για το κανάλι της Σκύλας και της Χάρυβδης και πρέπει να το παραπλεύσεις. Βρίσκεσαι πια στο νησί των σειρήνων και σε καλούν. Η ψυχή σου λαχταρά να ακούσει τη φωνή τους. Αυτή η φωνή που πάντα θα σε μαγεύει. Ξέχασες είδη τα ατέλειωτα βράδια της αγρύπνιας που πάσχιζες να κλείσεις τις πόρτες μην έρθει και σε λαβώσει ξανά το βέλος της αγάπης. Καλά το λένε όλοι πως ο έρωτας με έρωτα περνάει. Και σήμερα ακόμα εξ αιτίας ενός έρωτα, έστω λαβωμένου βρίσκεσαι εδώ.
Άραγε μπορώ να ελπίζω. Κανείς δεν έδειχνε να τη θαυμάζει στο πέρασμά της, η την κοιτούν μ’ αυτό το βλέμμα το περίτεχνο; Αδιαφορώ τάχα για την ύπαρξη σου. Δες’ με. Επίτηδες ψαχουλεύω το χαρτοφύλακα μου για να σου δείξω πως δεν υπάρχεις. Κι όμως χιλιάδες μάτια σαν κι αυτά, αλληθωρίζουν μέχρις εσχάτων, για να μη χάσουνε τη θέα αφ’ ενός και για να μη αποκαλυφθεί η αλήθεια αφ’ ετέρου.
- θα μου πείτε τι θα πάρετε;
Μάλων πρέπει να ήταν η δεύτερη προσπάθεια να με αποσπάσει από τους συνειρμούς μου. Ήταν σκυμμένη από πάνω μου προβάλλοντας σε full screen τα δυο υπέροχα στήθη της.
- Ένα καπουτσίνο παρακαλώ.
Το σημείωσε και γύρισε να φύγει. «Ένα καπουτσίνο παρακαλώ». Τρείς λέξεις που για να τις προφέρεις χρειάζεται μόνο ένα με ενάμιση δευτερόλεπτο. Τι σύντομος χρόνος για να προλάβεις να θαυμάσεις δυο υπέροχα στήθη. Αλήθεια ποιος τάχα θα είναι εκείνος που έχει το κλειδί για να μπορεί να μπει και να κουρσέψει αυτό το περιβόλι. Να και η ζήλια ακόμη δεν την είδαμε. Να και οι κτητικές διαθέσεις. Να και τα καινούργια ταξίδια στην οδό του ονείρου. Να οι στοχασμοί και η απορία, θα απολαύσω ποτέ του βυθού της τα κοράλια; και τι ξέρεις εσύ από αυτή; Τρείς λέξεις. Μόνο τρείς λέξεις «θα μου πείτε τι θα πάρετε;» Ψυχανεμίζεσαι. Το ξέρεις καλά πως στη σύγχρονη εποχή εφευρέθηκε (ίσως για να μας τυραννά) μια καινούργια έννοια. Αυτή που λέγεται virtual reality. Ναι το ξέρεις καλά πως όλα είναι μια εικονική πραγματικότητα. Ένα δόκανο για να σε πιάσει και να σε κάνει λιώμα. Όλα διατιμημένα. Όπως παλιά που πωλούσαν σε φυλαχτά το τίμιο ξύλο διαιρημένο σε άπειρα κομμάτια. Κι όποιος ήθελε να σωθεί το αγόραζε. Θυμώνεις τελικά που το παιχνίδι είναι στημένο κι αποφασίζεις. Θα πιω τον καφέ μου και θα φύγω. Νοιώθεις για μια στιγμή κυρίαρχος του παιχνιδιού. Δεν παρασύρεσαι εσύ από τέτοια.
Σε λίγο έρχεται και ο καφές. Ακουμπά τον δίσκο στο διπλανό τραπέζι και σκύβει να καθαρίσει το δικό μου. Κινήσεις αέρινες, επιτηδευμένες. Κυκλική περιστροφή με χάρη και αρμονία. Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα με ερωτισμό ένα καθάρισμα τραπεζιού. Την ώρα που σκούπιζε το τασάκι, χαμογέλασε. Λες να χαμογέλασε με το αστείο που ποτέ δεν τόλμησα να πω; Πάντως χαμογέλασε και με κοίταξε στα μάτια κι ήταν τόσο κοντά που μόνο τα ερωτευμένα ζευγαράκια έχουν αυτή την δυνατότητα. Τι μπέρδεμα θεέ μου. Όλα τα υλικά της συνταγής ανακατεμένα. Αφημένα πάνω στο τραπέζι με μια ιέρεια να τα αναμιγνύει κυκλικά, περίτεχνα, ερωτικά. Σκίρτημα ερωτικό, έπαρση, ταξίδι στα περίχωρα της φαντασίας, εικόνες βαμμένες με τα χρώματα της ίριδας και συγχρόνως ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένα μούδιασμα, η αμφιβολία η απογοήτευση. Θες να φύγεις να τρέξεις μακριά, μα είσαι λιώμα αναρωτιέσαι προς τα πού, αφού και στο σπίτι σου ακόμα σε περιμένει αυτό το πέλαγο από συντρίμμια της χαμένης σου ζωής. Ένα πέλαγος μπουκάλια, βιβλία και καπνός κι όλα όσα θες για να ξεχάσεις, σε περιμένουν εκεί για να σε ξανακάνουνε χάλια.... Όμως γιατί να φύγω έτσι σαν κλέφτης. Γιατί να της επαληθεύσω πως είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που θα την ήθελε πιο χάρτινη και πιο ξανθιάπιο λίγη και πιο γυμνή. Πως είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που συναντάς στα γυμναστήρια στα μπαρ στα café και που δεν καταδέχονται ποτέ να σου πούνε "Σ' αγαπώ" γιατί δεν μπορούν ποτέ οι αφελείς να σκεφτούν πως ίσως βρήκαν τη γυναίκα της ζωής τους.
Ίσως όμως κι αυτή να ήταν στην ίδια θέση με μένα. Ίσως κάποιον τελειωμένο έρωτα προσπαθούσε να κρύψει πίσω από τα χαμόγελα και τις αέρινες κινήσεις. Όλοι γυρεύουμε μια επιβεβαίωση. Όλοι θέλουμε να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι υπάρχουμε. Μπορούμε ακόμα να πλανέψουμε μάτια, να ερωτευτούμε, να συνεχίσουμε να ελπίζουμε. Όχι δεν θα φύγω σαν κλέφτης. Ας φανταστώ ότι σήμερα δεν πήγα φια καφέ στο πάρκο κοντά στην παραλία. Ας φανταστώ πως πήρα κάποιο τρένο που με πήγε ένα ωραίο ταξίδι. Μακάρι να τόξερες κι εσύ πως σ’ αυτό το ταξίδι ήσουν κοντά μου. Όλα μπορούν στη ζωή να συμβούν. Ακόμα κι αν όλα μοιάζουνε μαύρα, πάντα θα υπάρχουν ταξίδια που ανάβουν τη δική τους φωτιά στα στήθια. Αύριο θα είμαι πάλι εδώ. Μπορεί να καταλάβει αυτό που δεν μπορώ να της πω. Να της πω πως από σήμερα μόνο για εκείνη θέλω να γίνομαι χάλια…..
Με αγάπη για την Σοφία
Μάιος 2010
Πήγα στη συγκεκριμένη καφετέρια για να ξενυστάξω τα κουρασμένα μάτια μου μετά από το ολονύχτιο σχεδόν γράψιμο. Η γνωστή μανία που με καταδιώκει στο να παριστάνω τον φέρελπι συγγραφέα. Σαν πως τι κατάφερα. Δέκα σελίδες με προτάσεις αφηρημένες που στο τέλος από το σβήσε σβήσε απόμειναν τρείς. Αυτό που δεν μ’ αφήνει να πλατειάσω στις σκέψεις μου και να γράψω, είναι η αναθεματισμένη ανάμνηση ενός έρωτα που άγγιξε την ημερομηνία λήξης του και πρέπει να συμμαζέψω τα λιθαράκια που σκόρπισε η έκρηξη του θυμού καθώς μου ανακοίνωσε με μήνυμα στο κινητό πως όλα έχουν τελειώσει. Και τι είναι ο έρωτας, ταινία του σινεμά που έφτασε στο τέλος της και πρέπει να παραδώσεις το κάθισμα στον επόμενο θεατή; Για θυμηθείτε την αίσθηση μετά την σκηνή του τέλους. Εκεί είσαι παραδομένος στις σκέψεις των πρωταγωνιστών που παρακολουθούσες την ιστορία τους, ξαφνικά να βρίσκεσαι στη δική σου κλασική πραγματικότητα. Ο θόρυβος του δρόμου, ο βιαστικός μηχανόβιος κι εσύ με μια διχοτομημένη σκέψη, αφού η μισή βρίσκεται ακόμα στην τελευταία σκηνή του έργου που επισφραγίστηκε μ’ ένα παθιασμένο φιλί την ύστατη στιγμή, κι η άλλη μισή σου σκέψη, να σου θυμίζει πως αύριο πρέπει να δώσεις μια απάντηση στην γυναίκα που αποφάσισε να δώσει το δικό της τέλος σ’ ένα σενάριο που γράψαμε οι δυο μας.
Διάλεξα για να καθίσω, τον καναπέ που έχει θέα προς το πάρκο. Το προτιμούσα να βλέπω τους περαστικούς, γιατί είναι πιο αληθινοί από τους θαμώνες της καφετέριας. Ένας άνθρωπος που περπατά βιαστικά στο δρόμο, είναι πάντα αληθινός. Δεν έχει τίποτα να δείξει και τίποτα να κρύψει. Στον μέσα χώρο, πίσω από τις σκούρες κουρτίνες του café, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως μια φιμε τζαμαρία διχοτομεί την πραγματικότητα. Όλα ή σχεδόν όλα εδώ μέσα κινούνται σαν να έδωσε οδηγίες κάποιος αόρατος σκηνοθέτης. Οι κινήσεις των περισσοτέρων έχουνε στυλ. Κανένας δεν κάθετε ανέμελος. Έχει την επίγνωση πως όλοι τον προσέχουν. Άλλος λίγο άλλος πολύ διαλέγει τις κινήσεις του και στέλνει τα δικά του μηνύματα στους δίπλα. Ακόμα κι ο αμέριμνος πελάτης που δεν έχει όρεξη να συμμετέχει σ΄αυτόν τον θίασο, γρήγορα θα καταλάβει πως πρέπει να προσαρμοστεί. Να, ό κύριος με την πίπα στη γωνία, έχει τέτοιο στυλ την ώρα που τη ρουφά, λες και μέσα στα σωθικά του εισπνέει κάθε τι που βρίσκεται γύρω του και του αρέσει. Ακόμα και τη στιγμή που η πίπα του αδειάζει κατά λάθος πάνω στα ρούχα του, τα τινάζει με τόση χάρη, λες και τη σπούδασε σε σχολή μπαλέτου. Οι λοξές ματιές καλυμμένες με το στυλ της αδιαφορίας, δίνουν και παίρνουν. Όλοι θα περάσουν από τον έλεγχο των πιο αδηφάγων ματιών. Όλοι από όλους, θα αποκτήσουν πάνω στο τραπέζι τους από μια ταμπέλα που θα χαρακτηρίζει την παρουσία τους. Ο τυπάς, η γκόμενα, ο ηλίθιος, ο λεφτάς, ο μπίζνεσμαν, ο ξεμωραμένος παππούς, οι μαθητριούλες που χαχανίζοντας φωνάζουν «εϊ είμαστε κι εμείς εδώ».
Εγώ προσωπικά δεν έχω ξανάρθει εδώ. Κανέναν δεν γνωρίζω κι είμαστε όλοι ίδιοι. Κυνηγοί των προσωπικών μας στιγμών, υφαίνουμε τη ζωή μας με περιστάσεις. Η ομήγυρης που αποτελούσε σήμερα τους κομπάρσους του θιάσου, κάτω του μετρίου. Ασήμαντα ανθρωπάκια μάλλον αργόσχολοι καιροσκόποι που βγήκαν στο σεργιάνι για να συναντήσουν την πλήξη τους. Η σύγχρονη κοινωνία που έχει λύσεις για όλους και για όλα, έχει βρει το φάρμακό σου. Για να σε τονώσει και να σε κάνει καλά, έχτισε για σένα, ναι για σένα, ετούτον εδώ το χώρο. «Café Ameli” είναι το όνομα του. Γκλάμουρ διακόσμηση, μουσική που άλλου δεν θα ακούσεις, και το αφαν κατέ της υπόθεσης, όμορφα κορίτσια που δουλειά τους είναι να μετουσιώνουν τον καφέ που σου σερβίρουν σε νέκταρ. Πως; Με αέρινες κινήσεις που λες και τις σπούδασαν σε κάποια σχολή. Ο διάδρομος που θα περπατήσει από το μπουφέ μέχρι την καρέκλα σου, σκέτη πασαρέλα. Το πως κρατάει ψηλά το δίσκο και την αξιοπρέπειά της, αστέρι που ξεκινά τη διαδρομή του από την ανατολή. Αν δεν μας το απαγόρευε ο εγωισμός μας, έπρεπε όλοι να σηκωθούμε και να υποκλιθούμε. Αναμφισβήτητα την ώρα της παρέλασης, όλοι γινόμαστε απλοί θνητοί κι εκείνη η θεά στα μάτια τα δικά μας. Η τέλεια μέθεξη. Το τέλειο σκηνικό για να πιαστείς στο δόκανο. Να γίνεις οπαδός του παραμυθιού, και να αναθεματίζεις τη ριμάδα την τύχη σου που μέχρι στιγμής σου στέρησε τέτοιες χαρές.
«Τι θα σας σερβίρουμε» σε ρωτάει κι αμέσως το μυαλό σου πριν την ολική επαναφορά ψάχνει να βρει σε ποιόν ποιητή ανήκουν αυτοί οι στίχοι. Εφ όσων απευθύνθηκε σε σένα πρέπει να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων. Εσύ δεν είσαι πια ο Γιάννης που κάνει ντελίβερυ σε ψησταριά της Καλλιθέας. Είσαι ο αστέρας του Χόλυγουντ που καλείται με δυό λέξεις να πείσει την Ζακλιν Μπινόζ για ένα παθιασμένο φιλί. Η μοίρα σου παίζει άτιμο παιχνίδι εκείνη τη στιγμή. Μέχρι πριν λίγο σ’ ενοχλούσε η τσίκνα που έφτανε στη μύτη σου από την πλαϊνή μισάνοιχτη πόρτα . Σ’ ενοχλούσε η ίδια η ζωή σου που άρχισε να παίρνει το χρώμα της μούχλας. Και ξαφνικά να πρέπει να παραστήσεις πως δεν γνωρίζεις τίποτα για το κανάλι της Σκύλας και της Χάρυβδης και πρέπει να το παραπλεύσεις. Βρίσκεσαι πια στο νησί των σειρήνων και σε καλούν. Η ψυχή σου λαχταρά να ακούσει τη φωνή τους. Αυτή η φωνή που πάντα θα σε μαγεύει. Ξέχασες είδη τα ατέλειωτα βράδια της αγρύπνιας που πάσχιζες να κλείσεις τις πόρτες μην έρθει και σε λαβώσει ξανά το βέλος της αγάπης. Καλά το λένε όλοι πως ο έρωτας με έρωτα περνάει. Και σήμερα ακόμα εξ αιτίας ενός έρωτα, έστω λαβωμένου βρίσκεσαι εδώ.
Άραγε μπορώ να ελπίζω. Κανείς δεν έδειχνε να τη θαυμάζει στο πέρασμά της, η την κοιτούν μ’ αυτό το βλέμμα το περίτεχνο; Αδιαφορώ τάχα για την ύπαρξη σου. Δες’ με. Επίτηδες ψαχουλεύω το χαρτοφύλακα μου για να σου δείξω πως δεν υπάρχεις. Κι όμως χιλιάδες μάτια σαν κι αυτά, αλληθωρίζουν μέχρις εσχάτων, για να μη χάσουνε τη θέα αφ’ ενός και για να μη αποκαλυφθεί η αλήθεια αφ’ ετέρου.
- θα μου πείτε τι θα πάρετε;
Μάλων πρέπει να ήταν η δεύτερη προσπάθεια να με αποσπάσει από τους συνειρμούς μου. Ήταν σκυμμένη από πάνω μου προβάλλοντας σε full screen τα δυο υπέροχα στήθη της.
- Ένα καπουτσίνο παρακαλώ.
Το σημείωσε και γύρισε να φύγει. «Ένα καπουτσίνο παρακαλώ». Τρείς λέξεις που για να τις προφέρεις χρειάζεται μόνο ένα με ενάμιση δευτερόλεπτο. Τι σύντομος χρόνος για να προλάβεις να θαυμάσεις δυο υπέροχα στήθη. Αλήθεια ποιος τάχα θα είναι εκείνος που έχει το κλειδί για να μπορεί να μπει και να κουρσέψει αυτό το περιβόλι. Να και η ζήλια ακόμη δεν την είδαμε. Να και οι κτητικές διαθέσεις. Να και τα καινούργια ταξίδια στην οδό του ονείρου. Να οι στοχασμοί και η απορία, θα απολαύσω ποτέ του βυθού της τα κοράλια; και τι ξέρεις εσύ από αυτή; Τρείς λέξεις. Μόνο τρείς λέξεις «θα μου πείτε τι θα πάρετε;» Ψυχανεμίζεσαι. Το ξέρεις καλά πως στη σύγχρονη εποχή εφευρέθηκε (ίσως για να μας τυραννά) μια καινούργια έννοια. Αυτή που λέγεται virtual reality. Ναι το ξέρεις καλά πως όλα είναι μια εικονική πραγματικότητα. Ένα δόκανο για να σε πιάσει και να σε κάνει λιώμα. Όλα διατιμημένα. Όπως παλιά που πωλούσαν σε φυλαχτά το τίμιο ξύλο διαιρημένο σε άπειρα κομμάτια. Κι όποιος ήθελε να σωθεί το αγόραζε. Θυμώνεις τελικά που το παιχνίδι είναι στημένο κι αποφασίζεις. Θα πιω τον καφέ μου και θα φύγω. Νοιώθεις για μια στιγμή κυρίαρχος του παιχνιδιού. Δεν παρασύρεσαι εσύ από τέτοια.
Σε λίγο έρχεται και ο καφές. Ακουμπά τον δίσκο στο διπλανό τραπέζι και σκύβει να καθαρίσει το δικό μου. Κινήσεις αέρινες, επιτηδευμένες. Κυκλική περιστροφή με χάρη και αρμονία. Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα με ερωτισμό ένα καθάρισμα τραπεζιού. Την ώρα που σκούπιζε το τασάκι, χαμογέλασε. Λες να χαμογέλασε με το αστείο που ποτέ δεν τόλμησα να πω; Πάντως χαμογέλασε και με κοίταξε στα μάτια κι ήταν τόσο κοντά που μόνο τα ερωτευμένα ζευγαράκια έχουν αυτή την δυνατότητα. Τι μπέρδεμα θεέ μου. Όλα τα υλικά της συνταγής ανακατεμένα. Αφημένα πάνω στο τραπέζι με μια ιέρεια να τα αναμιγνύει κυκλικά, περίτεχνα, ερωτικά. Σκίρτημα ερωτικό, έπαρση, ταξίδι στα περίχωρα της φαντασίας, εικόνες βαμμένες με τα χρώματα της ίριδας και συγχρόνως ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένα μούδιασμα, η αμφιβολία η απογοήτευση. Θες να φύγεις να τρέξεις μακριά, μα είσαι λιώμα αναρωτιέσαι προς τα πού, αφού και στο σπίτι σου ακόμα σε περιμένει αυτό το πέλαγο από συντρίμμια της χαμένης σου ζωής. Ένα πέλαγος μπουκάλια, βιβλία και καπνός κι όλα όσα θες για να ξεχάσεις, σε περιμένουν εκεί για να σε ξανακάνουνε χάλια.... Όμως γιατί να φύγω έτσι σαν κλέφτης. Γιατί να της επαληθεύσω πως είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που θα την ήθελε πιο χάρτινη και πιο ξανθιάπιο λίγη και πιο γυμνή. Πως είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που συναντάς στα γυμναστήρια στα μπαρ στα café και που δεν καταδέχονται ποτέ να σου πούνε "Σ' αγαπώ" γιατί δεν μπορούν ποτέ οι αφελείς να σκεφτούν πως ίσως βρήκαν τη γυναίκα της ζωής τους.
Ίσως όμως κι αυτή να ήταν στην ίδια θέση με μένα. Ίσως κάποιον τελειωμένο έρωτα προσπαθούσε να κρύψει πίσω από τα χαμόγελα και τις αέρινες κινήσεις. Όλοι γυρεύουμε μια επιβεβαίωση. Όλοι θέλουμε να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι υπάρχουμε. Μπορούμε ακόμα να πλανέψουμε μάτια, να ερωτευτούμε, να συνεχίσουμε να ελπίζουμε. Όχι δεν θα φύγω σαν κλέφτης. Ας φανταστώ ότι σήμερα δεν πήγα φια καφέ στο πάρκο κοντά στην παραλία. Ας φανταστώ πως πήρα κάποιο τρένο που με πήγε ένα ωραίο ταξίδι. Μακάρι να τόξερες κι εσύ πως σ’ αυτό το ταξίδι ήσουν κοντά μου. Όλα μπορούν στη ζωή να συμβούν. Ακόμα κι αν όλα μοιάζουνε μαύρα, πάντα θα υπάρχουν ταξίδια που ανάβουν τη δική τους φωτιά στα στήθια. Αύριο θα είμαι πάλι εδώ. Μπορεί να καταλάβει αυτό που δεν μπορώ να της πω. Να της πω πως από σήμερα μόνο για εκείνη θέλω να γίνομαι χάλια…..
Με αγάπη για την Σοφία
Μάιος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου