Τι να δηλώσω τελικά ρατσιστής ή πολυεθνικούλης;

Κάποτε ήταν γραφικό να πίνεις τον καφέ σου στο Μοναστηράκι δίπλα από τις γραμμές του τρένου με θέα την Ακρόπολη.

Αυτό που είδα όμως προ ημερών μου αφαίρεσε όλη τη μαγεία. Ένα τσούρμο μεταναστών (μαύροι  επί το πλείστον) σαν ξέφρενο κοπάδι με την πραμάτεια τους τυλιγμένη σε κάτι βρώμικα σεντόνια, να τρέχουν από δω κι από κει παίζοντας κρυφτούλι με τη δημοτική αστυνομία. Η κατάσταση ήταν κωμικοτραγική. Η εικόνα θύμιζε ξεσηκωμό σε γκέτο της Αφρικής. Το όλο σκηνικό έμοιαζε με τον μπερντέ του Καραγκιόζη. Από τη μια μεριά το Σεράι, εμείς δηλαδή οι χορτάτοι και οι πολιτισμένοι και από την άλλη η καλύβα του Καραγκιόζη.  Γιατί τους κυνηγούσαν αφού κανείς δεν συλλαμβάνεται; (που να τους πάνε και τι να τους κάνουν άλλωστε) Έτσι για το φόβο των Ιουδαίων, σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή. Περιέργως παρατήρησα ότι δεν κυκλοφορούν και πολλοί τουρίστες στα σοκάκια όπως παλιά. Λέτε να είναι τυχαίο.

Ναι συμπαθώ τους μετανάστες. Τους λυπάμαι και δεν είμαι ρατσιστής. Γιατί όμως στην πατρίδα μου δεν μπορώ να απολαύσω τον καφέ μου κάτω απ’ την τέντα του γαλάζιου ουρανού μας. Τι άλλο πρέπει να παραχωρήσω για να αποδείξω πως εγώ ο Έλληνας δεν έχω καμιά ξενοφοβία. Για να στηριχθεί αυτή η χώρα δώσαμε αντιπαροχή τα χέρια μας και τα προσφέραμε ως μετανάστες κι εμείς-δούλοι στη Γερμανία στο Βέλγιο στην Αμερική, όταν η μάνα μας Ελλάδα δεν μπορούσε να θρέψει όλα της τα παιδιά. Όταν οι άλλες χώρες συγκροτούσαν την ομάδα των G8 η πατρίδα μου έβγαινε δειλά δειλά στο προσκήνιο κι άρχισε να φτιάχνει σχολεία νοσοκομεία, συγκοινωνίες. Ότι λειτουργεί σε τούτο τον έρημο τόπο είναι πληρωμένο με τον ιδρώτα του δύσμοιρου λαού της για να καταλήξει να προσφέρεται δωρεάν δίκην κοινωνικής πρόνοιας στα πλαίσια της μεταναστευτικής πολιτικής.

Στις Δημοκρατίες ο παραγόμενος πλούτος από τους πολίτες που την αποτελούν αναδιανέμεται πάλι προς τους πολίτες κοκ. Έτσι τα κράτη ανεβάζουν σιγά-σιγά το βοιωτικό τους επίπεδο. Θυμάμαι ένα παλιό τραγούδι ενός αριστερού μάλιστα καταξιωμένου καλλιτέχνη που έλεγε «Όταν εργάτης φεύγεις δεκαοκτώ χρονώ (βλέπε μετανάστης) στον τόπο σου ακόμα είσαι παθητικό.) Και σωστό είναι γιατί η χώρα μέχρι να ενταχθείς στην παραγωγική διαδικασία και να παράγεις κι εσύ «πλούτο» για τη χώρα σου, κάνεις χρήση σχεδόν δωρεάν ότι είναι απαραίτητο για να μορφωθείς και να ζήσεις, γιατί ότι απολαμβάνεις εσύ είναι πληρωμένα από άλλους χωρίς τη δική σου συνεισφορά. Η σχέση αυτή είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τη φιλοσοφία  της δημοκρατίας. Αυτοί που νέμονται τα αγαθά της χωρίς να ισχύουν οι παραπάνω λόγοι που αναφέραμε, χωρίς παρεξήγηση, βιώνουν παρασιτικά ενάντια στα συμφέροντα μου. Φυσικά και δεν δέχομαι τις ερμηνείες πως η Ελλάδα είναι μια πολυπολιτισμική χώρα και δέχεται χωρίς να φοβάται να φιλοξενήσει στους κόλπους της πολίτες άλλων χωρών. Κι εγώ που εκφράζω αυτές τις απόψεις, δεν φοβάμαι τον πεινασμένο μετανάστη αλλά τους επίορκους άρχοντες της χώρας μου που είναι ανίκανοι να προασπίσουν τα συμφέροντα των υπηκόων τους, δηλαδή των Ελλήνων πολιτών, και μπορεί μέσα στο κέντρο της Αθήνας, το κάθε ξένο στοιχείο να λειτουργεί παράνομα και να διδάσκει στους αδαείς τους νόμους του υποκόσμου. Φοβάμαι ακόμα πως και δεν πιστεύω την καραμέλα πως φιλοξενούμε κατ’ ανάγκη οικονομικούς μετανάστες. Η δική μου άποψη είναι πως εν γνώσει τους οι πολιτικοί μας «άνοιξαν» τις πύλες εισόδου προς την Ελλάδα για να ρίξουν το κόστος εργασίας και να κερδίζουν περισσότερα οι φίλοι τους που τους στηρίζουν στην προσπάθειά τους να εναγκαλίζονται στην Ελλάδα την εξουσία.

Εξ αιτίας λοιπόν αυτής της δήθεν αντιρατσιστικής αντιμετώπισης της Ελληνικής εξουσίας που μας προπαγανδίζουν στα φανερά και στα κρυφά οι Έλληνες πολίτες μόνο χασούρα έχουν να μετρούν. Άσε τους άλλους μασούν τις καραμέλες τους. Εμείς χάσαμε τη θέα της Ακρόπολης, χάσαμε τη θέση στα λεωφορεία, χάσαμε την αίσθηση της ελευθερίας μας, είδαμε τι θα πει εγκληματικότητα, χάσαμε τις περιουσίες μας από τις κλοπές, χάσαμε χιλιάδες θέσεις εργασίας, χάσαμε θέσεις στα Νοσοκομεία, Τα παιδιά μας μαθαίνουν γράμματα σε υπεράριθμες σχολικές αίθουσες. Χάθηκαν ζωές ανθρώπων της βιοπάλης από κλεφτρόνια για ένα κομμάτι ψωμί. Θα χαθεί σιγά σιγά και η κουλτούρα μας γιατί το φαινόμενο θα επεκταθεί σ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα εξ αιτίας της λογικής «κλέψε για να φας κι άρπαξε για νάχεις. και γενικά χάσαμε το μπούσουλα.

Πρόσφατα σ’ ένα ταξίδι στη Βουλγαρία συνάντησα όλα αυτά που χάσαμε. Μήπως είναι καιρός να την κάνουμε κι εμείς οι γηγενείς για άλλες πατρίδες; Vamos ala playa λοιπόν.

Μάιος 2010