ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Στη δεξιά στήλη με ην ονομασία ''ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ'' βλέπετε τις λέξεις κλειδιά (ετικέτες) που η κάθε μια σε παραπέμπει (αφού την επιλέξετε) σε κάθε ενότητα (Θεματολογία)

πχ Κάνοντας ΚΛΙΚ στη λέξη "ΝΟΥΒΕΛΕΣ" αυτόματα θα έρθουν στο προσκήνιο όλες οι αναρτήσεις αυτού του είδους (μόνο οι τίτλοι)

Φυσικά η σελίδα δεν χωρά όλες τις αναρτήσεις γιαυτό, στο τέλος της σελίδας καντε κλικ στη φράση ''Παλαιότερες αναρτήσεις'' μέχρι να φτάσετε στην τελευταία

Επιλέγοντας με ένα κλικ πάνω στον τίτλο, ανοίγει όλο το κείμενο για να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση

17/5/10

Παίζουμε ένα παιχνίδι; ΒΡΕΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ.

Στο κείμενο που ακολουθεί θα τολμήσω να δω τα πράγματα απο άλλη σκοπιά. Αυτή που λένε της απλής λογικής με την απορία "Μήπως είναι έτσι;"
.......................................................................................................................................................................

Την ξέρετε τη φράση, «πάρτο αλλιώς γιατί θα βρεις» Αυτή μου ήρθε στο μυαλό όταν σκέφτηκα πως πρέπει να γράψω κάτι για το θάνατο των τριών συνανθρώπων μας τη μέρα της απεργίας στην τράπεζα Marfin. Είμαι τύπος που πάντα σκέπτεται πως όλα τα πράγματα έχουν δυο όψεις. Όλοι σχεδόν οι κοινωνιολόγοι ισχυρίζονται πως η λογική έχει δυο πλευρές αυτή που θεωρούμε ως αυτονόητο κι είναι για τον περισσότερο κόσμο το κοινά αποδεκτό και η δεύτερη άποψη ( οπαδοί της οι ορθολογιστές) λέει πως όλα είναι μαθηματικά. Ποτέ με μια μονάδα δεν μπορείς να κάνεις μαθηματικό λογισμό. Θέλει και πολλούς άλλους παράγοντες για να φτιαχτεί η σύνθεση του προβλήματος. Μετά πρέπει να εξετάσεις τα δεδομένα, να χωρίσεις τους γνωστούς από τους αγνώστους και να προχωρήσεις στο τελικό σου συμπέρασμα. Στη Γεωμετρία ειδικά μια από τις μεθόδους που ακολουθείται για να ξεκινήσουμε τη θεώρηση των πραγμάτων είναι η «υπόθεση εργασίας» Αυτή ξεκινά συνήθως με τη φράση « ας υποθέσουμε ότι» κι αρχίζει  η βάσανος της έρευνας.

Αν δεν έγινα αντιληπτός από το παράδειγμα που ανέφερα, πρέπει να γίνω πιο σαφής. Γίνεται ένα γεγονός (εννοούμε πάντα πως αναφερόμαστε σε κοινωνικοπολιτικά γεγονότα) και αμέσως, συνήθως τα ΜΜΕ, με τις λεζάντες τους βαφτίζουν κατά το δοκούν το περιστατικό και στρέφουν την προσοχή του κόσμου εκεί που αυτοί θέλουν. Ως ειδήμονες στο έργο τους έχουν μελετήσει την ψυχολογία του «όχλου» και ξέρουν πάντα τον τρόπο να σου σερβίρουν την είδηση, στοχεύοντας στους δικούς τους ανιδιοτελείς σκοπούς. Η σχέση μεταξύ κοινωνίας και ΜΜΕ είναι μεν αμφίδρομη, αλλά δεν συνοδεύεται κι από τις καλύτερες και αγαθές προθέσεις. Πάντα υποβόσκει το δίλλημα, ποιος διαμορφώνει την άποψη της κοινωνίας; Τα μέσα χειραγωγούν το κοινό αίσθημα και του σερβίρουν κατά το δοκούν, ότι επιτάσσουν τα άνομα συμφέροντα ή αντικατοπτρίζουν το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας και μεταφέρουν τον παλμό της ωσάν να είναι το δεξί της χέρι;

Χάθηκαν προ ημερών τρεις ή τέσσερις αν θέλετε αθώες ψυχές, όταν  ξέσπασε πυρκαγιά σε ένα υποκατάστημα Τραπέζης, της Marfin Bank, κατά την διάρκεια απεργιακών συγκεντρώσεων στα πλαίσια μιας παλλαϊκής διαμαρτυρίας για τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβάλουν τα οικονομικά επιτελεία. Είναι βέβαια μια πρώτη είδηση με ειδική βαρύτητα. Έχουμε μια πυρκαγιά και μάλιστα σε κτίριο που αποτελεί θεσμό σε μια δημοκρατία, σε μια τράπεζα. Η είδηση γίνεται ακόμα πιο ζοφερή όταν διαπιστώνεται ότι μέσα στο κτίριο έχουμε τρεις νεκρούς.
Την ίδια μέρα οι λεζάντες στα τηλεοπτικά δελτία δακρύβρεκτα. Οι αιτία των κινητοποιήσεων πέρασαν σε δεύτερο πλάνο. Η ανάλυση των οικονομικών προβλημάτων τώρα δεν έχουν την ίδια βαρύτητα, μπροστά στο μακάβριο θέμα των τριών νεκρών. Πόσων ετών ήταν τα θύματα, τι σπουδές έκαναν, πότε παντρεύτηκαν κι άλλες άχρηστες πληροφορίες.

Εδώ βρίσκεται η αρχή του κακού. Εστιάζουν την προσοχή μας στη θέα του δέντρου για να μη δούμε τη θέα του δάσους. Το παιχνίδι αυτό κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι απόλυτα στημένο. Η λειτουργία λέγεται αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης, μέσω της οποίας έχει σε τέτοιο βαθμό αλλοτριώσει την κοινή λογική, ώστε το σημαντικό να υποβαθμίζεται ως παράλογο και το αντίστροφο. Επί του προκειμένου τώρα, για μια ακόμα φορά η προσοχή του κόσμου στράφηκε στους δυο-τρεις μασκοφόρους που έσπασαν την βιτρίνα της τράπεζας κι έσπειραν τον πανικό. Και να τα αφιερώματα στον πρότερο βίο των θανόντων που δίκην «πρωταγωνιστών» δημοσιοποιείται κάθε απόκρυφο μυστικό τους και η άκρατη φιλολογία των ειδικών τρομολάγνων για το ποιόν των μασκοφόρων. Μύδροι εξαπολύονται, ευκαιρίας δοθείσης κατά του κράτους που ζεσταίνει στους κόλπους της τους γνωστούς άγνωστους. Κι ο χορός καλά κρατεί. Για μια εβδομάδα τα οικονομικά μέτρα περνούν σε δεύτερο πλάνο, η αγωνία του πολίτη για τον άρτον υμών τον επιούσιο, παίρνει προσωρινή αναβολή. Επιτέλους εντοπίσαμε τους φταίχτες.

Είναι οι μασκοφόροι που έσπασαν τη βιτρίνα.

Απ’ όλη αυτή την ιστορία όμως, λείπει κάτι. Θυμάστε που λέγαμε στην αρχή για τον μαθηματικό λογισμό. Εδώ επί του προκειμένου μας λείπει το δεύτερο μέρος της εξίσωσης.. Για τους παράγοντες αυτούς κανείς ποτέ δεν θα δώσει σημασία, για να καταστεί έτσι η αμάθεια, το όπλο που θα χρησιμοποιηθεί για τη διαμόρφωση της πολιτικής συνείδησης.

Η εφημερίδα δεν έχει μόνο την πρώτη σελίδα με τους παχυλούς τίτλους. Η ιστορία δεν είναι μόνο ορόσημο με δύο τρία ονόματα των πρωταγωνιστών της. Για το λόγο αυτό ότι οι άλλοι αποσιωπούν εμείς ας προσπαθήσουμε χρησιμοποιώντας απλά τη λογική μας, να δούμε ό,τι οι άλλοι, δεν θέλουμε να δούμε. Δεν είναι τίποτα το δύσκολο, ούτε ανακάλυψα την Αμερική. Απλά θα κοιτάξουμε το γεγονός με την απλή μέθοδο που μάθαμε στο σχολείο στο μάθημα της έκθεσης. Πως δηλαδή. Εξετάζουμε όλες τις παραμέτρους του θέματος και τις τοποθετούμε σε παραγράφους. Αφού τις χωρίσουμε σε θετικές  ή αρνητικές, σύμφωνα με την άποψη μας, στο τέλος κλείνουμε με τις προτάσεις που έχουμε να υποδείξουμε. Τι λέτε χρησιμοποιείται αυτή  η τεχνική από τους περισπούδαστους δημοσιογράφους; Δεν νομίζω. Για μένα το θέμα της πυρπόλησης του καταστήματος της τράπεζας, μοιάζει με έκθεση μαθητή πρώτης δημοτικού έτσι όπως θέλουν να μας την περιγράψουν τα media.
Δεν μας είπε κανείς για τους ηθικούς αυτουργούς. Ίσως εξετάζοντας το θέμα και από αυτή τη σκοπιά, να αναδειχθούν κι άλλοι ένοχοι, ίσως με μεγαλύτερο βαθμό ευθύνης από  τους δράστες που μας υποδείχνουν. Πρώτα από όλα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ευθύνη της πολιτείας, που με τις ενέργειες της οπλίζει αν μη τι άλλο τον θυμό των πολιτών της. Είχαμε μια πρωτόγνωρη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας. Για ποιο λόγο; Ποιος πυροδότησε αυτό το κύμα των αντιδράσεων; Όταν κανείς χάνει δικαιώματα που κερδήθηκαν με κόπους και θυσίες ετών εν μία νυκτί, ο πολίτης  θα κάνει χρήση του μοναδικού όπλου που έχει στη φαρέτρα του. Θα βγει στους δρόμους να διαδηλώσει την αντίθεση του. Όλοι ξέρουμε πως καταστέλλονται αυτές οι κινητοποιήσεις κι επειδή ο εργαζόμενος πολίτης που δεν βγήκε στους δρόμους για σιργιάνι, αρνείται τέτοιου είδους «φιλοφρονήσεις», είναι γνωστό της πάση πως θα ανοίξουνε και μερικά κεφάλια. Αν αυτό στεναχωρεί κάποιους ψευτοαστούς που το θράσος τους σιγά σιγά έφτασε να διεκδικεί το δικαίωμα στην εργασία  κάτι μέρες σαν κι αυτές,  κόντρα στο γενικό συμφέρον, θα πρέπει να πάψει να επαίρεται πως οι πρόγονοι μας είναι οι γεννήτορες της δημοκρατίας γιατί μια από τις βασικές αρχές της είναι ο σεβασμός στην πλειοψηφούσα άποψη. Αυτό σημαίνει πως η μειοψηφία είναι υποχρεωμένη να συνταχθεί μαζί της. Η συμμετοχή λοιπόν σε απεργοσπαστικές πράξεις είναι άρνηση των δημοκρατικών θεσμών.  Με μια πρώτη ματιά στο συγκεκριμένο κατάστημα, όταν όλη η πόλη δονείται από το παλλαϊκό αίτημα της άρνησης να υποκύψει στα νέα οικονομικά μέτρα που του επιβάλουν, κάποιοι άλλοι,  οι υπάλληλοι της Τράπεζας, δηλώνουν παρών στο κάλεσμα της εργοδοσίας τους και κατάφορα μια άρνηση στο πλήθος που αγωνίζεται στους δρόμους. Εδώ θέλω να θυμίσω στους υποστηρικτές  της άποψης πως όλοι αυτοί πειθαναγκάζονται από τα αφεντικά τους και μπρός στη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης και της ανεργίας, δέχονται αδιαμαρτύρητα το ρόλο του απεργοσπάστη και βασιζόμενοι πάνω σ’ αυτό το έρεισμα διεκδικούν από την κοινή γνώμη την απαλλαγή τους από κάθε ευθύνη για την συμπεριφορά τους. Ναι αλλά αν ήταν έτσι φίλες και φίλοι, ο ξεσηκωμός στο Σικάγο την πρωτομαγιά του 1913, η πτώση των Τσάρων με την επανάσταση του 1917 κι ακόμα ο ξεσηκωμός του γένους μας το 1821, ή δεν θα είχαν πραγματοποιηθεί ποτέ ή δεν θα είχαν καμιά ευτυχή κατάληξη και η κοινωνία μας θα ζούσε τώρα κάτω από άλλες συνθήκες σαφώς χειρότερες από αυτές που απολαμβάνουμε σήμερα. Σέβομαι τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν και πονώ ως άνθρωπος, αλλά μόνοι τους επέλεξαν να βρίσκονται στη λάθος θέση τη λάθος ώρα. Δεν εννοώ προς θεού καλά να πάθουν. Επέλεξαν να παίξουν το ρόλο του λαγού και βρέθηκαν σε διασταυρούμενα πυρά. Θυμάμαι τη μάνα μου όταν τις μέρες του Νοέμβρη του 74 με ικέτευε να μη πατήσει το πόδι μου στο πολυτεχνείο. Δεν την άκουσα και πήγα. Εγώ προσωπικά δεν έπαθα τίποτα. Ο Διομήδης Κομνηνός όμως έπεσε νεκρός δίπλα από τις ερπύστριες του τανκ. Ήταν επιλογή μας να βρεθούμε από αυτή την πλευρά των γεγονότων κι έγινε, ότι έγινε. Η ιστορία αποφάσισε να τον εντάξει στο πάνθεον των ηρώων και τον στρατιώτη που τον πυροβόλησε, στους προδότες του λαού μας, Έλληνες πολίτες και οι δυο. Βέβαια το παράδειγμα που ανέφερα είναι σε απόλυτη αντιδιαστολή με τον θάνατο των τριών εργαζομένων στην τράπεζα. Τα παιδιά του πολυτεχνείου έπεσαν αγωνιζόμενοι για έναν αγώνα δικαίου. Για τους άλλους, για ποιόν λόγο να ασχοληθεί η ιστορία μαζί τους. Φαίνεται βαρύ, σκληρό, κυνικό. Ποιος όμως έχει το δικαίωμα να καταστρατηγεί βασικές έννοιες της δημοκρατίας μας.. Σε καμιά περίπτωση δεν νομιμοποιώ την πράξη των ανεγκέφαλων κουκουλοφόρων. Έδρασαν όμως νομοτελειακά κι αφήρεσαν τη ζωή τριών ανθρώπων. Είπαμε πως οι άμοιροι βρέθηκαν την κατάλληλη ώρα με τη λάθος πλευρά στη λάθος ώρα.

Για το γεγονός αυτό γράφτηκαν όπως είπαμε πολλά. Δεν είδα όμως να στηλιτεύει κανείς την θέση του εργοδότη. Μερικές φορές τα γεγονότα, αν αφουγκραστείς τον παλμό τους, μπορεί να είναι και προβλέψιμα. Όπως προβλέψιμη ήταν και η δολοφονική επίθεση του τότε βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Όλα, τουλάχιστον τα κομματικά στελέχη, γνώριζαν πως η πολιτική κατάσταση είναι ένα καζάνι που βράζει και πως δεν ήταν φρόνιμο να εκτεθεί ο βουλευτής σε κίνδινο. Αυτός όμως επέλεξε να μην ακυρώσει την ομιλία του και βρέθηκε νεκρός κάτω από τις ρόδες του τρίκυκλου. Αναφέρθηκα σε αυτό το παράδειγμα για να ισχυροποιήσω την άποψη που λέει, ποια ήταν η πρεμούρα των αφεντικών της τράπεζας ώστε να αναγκάσουν τους υπαλλήλους τους τέτοια πονηρή μέρα  να λειτουργήσουν το κατάστημα. Είναι γνωστό της πάση ότι εκτός της σοβαρότητας ή της επικινδυνότητας των κινητοποιήσεων, οι τράπεζες αποτελούν πάντα στόχο των γνωστών αγνώστων οι οποίες ακόμα κι αν εργάζονται έχουν τα ειδικά ρολά κατεβασμένα. Δεν πέρασε από κανενός το μυαλό ότι το συγκεκριμένο κατάστημα επειδή στεγάζεται σε κτίριο νεοκλασικό και δεν επιτρέπεται από το νόμο να τοποθετηθούν ρολά, έπρεπε να  είχε άθραυστους υαλοπίνακες. Είπαμε, τράπεζα είναι, σε πονηρούς καιρούς ζούμε, σε θέση υψηλής επικινδυνότητας βρίσκεται. Ήθελα να ‘ξερα το μυαλό των τραπεζικών εξαντλέίται μόνο σε χρηματιστηριακές υποθέσεις;
Ποιος περισπούδαστος μηχανικός έβαλε την υπογραφή του για να διαμορφωθεί αυτός ο χώρος σε χώρο εργασίας. Κατάφεραν να φτιάξουν μια εν δυνάμει υψικάμινο με όλους τους κανόνες της φυσικής. Υλικά εύφλεκτα, χαμηλό ταβάνι, χωρίς πόρτα για έξοδο κινδύνου. Κι έτσι πιάστηκαν οι άνθρωποι σαν τον ποντικό στη φάκα. Δεν ευθύνεται κανείς για αυτό;
Και γι’ αυτό οι κουκουλοφόροι φταίνε;
Η μεγάλη αντίφαση είναι ότι ο χαμός των ανθρώπων αυτών προκάλεσε την οργή και την αγανάκτηση στους περισσότερους ανά την Ελλάδα. Και γιατί είναι αντίφαση; Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που χωρίζει το πλήθος του κόσμου, συμμετέχοντες ή μη στις κινητοποιήσεις όλοι αυτοί δηλαδή που βρήκαν σκληρά κι απάνθρωπα τα μέτρα της κυβέρνησης, με τους εργαζόμενους στην Τράπεζα. Οι πρώτοι, αρνήθηκαν να εργαστούν τη μέρα αυτή. Έχασαν το μεροκάματο τους κι ας το είχαν τόση ανάγκη. Ηρθαν σε αντιπαράθεση σώμα με σώμα με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, κινδυνεύοντας τη σωματική τους ακεραιότητα και πιθανός διακιδεύοντας πιθανά προβλήματα με την δικαιοσύνη σε περίπτωση σύλληψης των. Έδειξαν τα δόντια τους στην κυβέρνηση, για της στείλουν το μήνυμα ότι δεν θα περάσουν τα νέα μέτρα. Με τη συμμετοχή του ο καθένας συνέβαλε στην εικόνα που έδειξε πως αυτή τη φορά η λαϊκή αντίδραση είναι μεγάλη. Η άλλη πλευρά τι έκανε; Σε ποιο σημείο είναι η ταύτιση με τους απεργούς συναδέλφους τους. Ταυτήστικαν με τα συμφέροντα του εργοδότη τους, εκούσια ή ακούσια δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως δεν συνέβαλαν σε αυτό που λέμε παλλαϊκή συμμετοχή. Η στάση τους θυμίζει τον τίτλο μιας παλιάς ταινίας «αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα» Άλλοι δηλαδή θα φάνε το ξύλο, άλλοι θα χάσουν το μεροκάματο, άλλοι θα απωληθούν από τις δουλειές τους, άλλοι θα κλάψουνε βουβά για τη μοίρα που τους έλαχε. Αυτοί πρέπει να υπερασπιστούν τη θέση τους στην εργασία και τι θέση, τραπεζικός υπάλληλος. Δεν την βρίσκεις κάθε μέρα αυτή τη δουλειά. Τα πτυχία που απέκτησαν, ένα καλό όνομα στη κοινωνία. Όταν με το καλό περάσει η μπόρα, ο ταλαίπωρος αντιστασιακός του συστήματος, ενδεχομένως να είναι ακόμα πιο φτωχός κι ίσως ακόμα άνεργος, ενώ οι άλλοι που δεν καταδέχτηκαν να μπουν στη δίνη των εξεγέρσεων, θα είναι ακόμα τραπεζικοί υπάλληλοι ή στελέχη επιχειρήσεων.

Αυτή είναι η μαύρη πραγματικότηκα, εάν διαθέτει κανείς τον κοινό νου και μπορεί να διαβάσει τα γεγονότα ψυχρά, χωρίς συναισθηματισμούς. Ναι χωρίς συναισθηματισμούς. Για φανταστείτε αντί για τις χιλιάδες του κόσμου που κατέκλεισε την πλατεία συντάγματος, δήλωναν παρών εκατό με διακόσια άτομα; Θα ήταν αυτό μήνυμα προς την κυβέρνηση; Όχι βέβαια. Τα ΜΜΕ θα κατακεραύνωναν τους διαδηλωτές και θα έγραφαν στις φυλλάδες τους πως μια χούφτα αλητήριοι, παρεμπόδισαν τους φιλήσυχους εργαζόμενους να πάνε στη δουλεία τους. Υπάρχει το λοιπόν αντίφαση μεταξύ της μιας ομάδας με την άλλη; Εγώ λέω πως σύμφωνα με την ψυχρή λογική, υπάρχει. Γιατί όμως συναίβει το «παράδοξο» και μετατράπηκε ο καμένος χώρος της τράπεζας σε χώρο προσκυνήματος. Γιατί μέσα στην ψυχή του Έλληνα υπάρχει η μεγαλοσύνη. Δεν μπορεί εύκολα να συμβιβαστεί με την ιδέα, πως μερίδα εργαζόμενων αποτελεί ξένο σώμα σε σχέση με τη μεγάλη μάζα των μισθοσυντήρητων. Δεν καταδέχεται να «χαρίσει» αυτό το κομμάτι στους αντιπάλους του. Θα είναι πάντα αλληλέγγιος μαζί τους σαν τη μάνα που αγαπά όλα τα παιδιά της, καλά και κακά. Ελπίζει πως η απώλεια της ταξικής τους ταυτότητας, θα είναι προσωρινή. Ας όψωνται όλοι αυτοί που πασχίζουν να διασπάσουν αυτή τη συνοχή και με τη μέθοδο του διαίρει και βασίλευε, καταφέρνουν να βρίσκουν κεκρόπορτες και να παίρνουν τα αντιλαϊκά τους μέτρα. Υπάρχει όμως και μια άλλη παράμετρος γι’ αυτή τη στάση αλληλεγγίης μεταξύ των δύο κοινωνικών ομάδων που δρουν από διαφορετικά μετερίζια ο καθένας. Η θέση αυτή μοιάζει κάπως σκληρή. Αν θέλουμε όμως να ενδοσκοπίσουμε στην πραγματικότητα και να μην αφήσουμε τα ψευτοδιλλήματα να προκαλέσουν «βραχυκύκλωμα» στη σκέψη μας, πρέπει να παραδεχτούμε πως έχει βάση αλήθειας. Ο βίος και η πολιτεία των πολιτικών μας τόσες δεκαετίες, διαμόρφωσαν μια θολή αντίληψη ιδιαίτερα στους ανθρώπους «χαμηλών προδιαγραφών με παιδεία μετρίου επιπέδου και μιας συνείδησης με εύκαμπτη αντίσταση στα διλλήματα. Τόσα χρόνια βίας και νοθείας, άκρατου κομματικού κράτους, που χάιδευε πάντα τα δικά του παιδιά, ενώ τα άλλα, όχι μόνο δεν έβρισκαν διεξόδους στη ζωή, αλλά βίωναν από πάνω τη δίωξη, το φόβο, και τον ραγιαδισμό. Θέλετε να σας θυμίσω μια άλλη οφθαλμοφανή αντίφαση που χαρακτηρίζει ετούτο το λαό; Την εποχή της χούντας γέμιζαν τα στάδια και οι γειτονιές από χειροκροτητές της δικτατορίας ενώ ο ίδιος λαός αργότερα, ξεχύθηκε στους δρόμους με αναμμένα κεριά για να υποδεχθεί τον Καραμανλή και την επανίδρυση της δημοκρατίας, όταν επέστρεφε στην Ελλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας. Αυτοί είμαστε και μην παριστάνουμε τους ήρωες. Κατάπιαμε το βόδι αμάσητο πιο εύκολα από τον Ρώσο πολίτη όταν εισέβαλαν μετά την πτώση του κουμμουνισμού στη χώρα τους τα Goodys και η κόκα κόλα.
Ναι είμαστε ένας λαός γεμάτος αντιθέσεις. Εξωστρακίζαμε τους διανοούμενους της χώρας μας, ενώ οι ίδιοι οι διανοούμενοι έτρεξαν στις αυλές των Περσών, μισητοί εχθροί μας μια ζωή, για να διδάξουν τα βλαστάρια των βασιλιάδων. Μισήσαμε θανάσιμα τους Σπαρτιάτες ενώ αυτοί έτρεξαν σε βοήθεια των Αθηνών όταν αυτή δεχόταν επίθεση από τους Πέρσες. Αυτόχθονες προεστοί καθυπόταξαν το φρόνημα των Ελλήνων για τετρακόσια χρόνια και το ξεσήκωσαν για επανάσταση όταν κινδύνευσαν τα δικά τους οφίτσια. Υποδέχθηκαν τον μοναδικό Έλληνα κυβερνήτη αυτόν που τον προσωπικό του μισθό τον πρόσφερε για την πατρίδα και τον σκότωσαν μέρα μεσημέρι έξω από την εκκλησιά. Αγωνιστήκαμε κάτω από την πεφωτισμένη καθοδήγηση του στρατηγού Κολοκωτρόνη και μετά τον κλείσαμε σε ατιμωτική φυλακή. Ανεβοκατεβάζαμε διάφορους εθνοσωτήρες στην κυβέρνηση και την άλλη μέρα τους ρίχναμε στο ανάθεμα. Υμνήσαμε επτά χρόνια τη χούντα και στρώναμε δάφνες για να πατήσουν τα πρωτοπαλίκαρα της και μετά γίναμε ζηλωτές της δημοκρατίας άλλοι σοσιαλίζοντες κι άλλοι νεοφιλελεύθεροι. Γιαυτό και ταυτίστηκε η θλίψη μας με την πλευρά των θυμάτων της φωτιάς κι ας βρεθήκαμε στο απέναντι μετερίζι. Έτσι είναι ο Έλληνας, απρόβλεπτος, συγκεχυμένος. Αριστερός με δεξιά τσέπη που λένε. Δημοκράτης με ολοκληρωτικές αντιλήψεις ικανός να θεωρήσει και το κρέμασμα στην πλατεία Συντάγματος ως δημοκρατική πράξη. Και προσοχή, μην οδηγήσεις τη σκέψη του σε ατραπούς που δείχνουν ότι κινδυνεύει η καλοπέραση του. Θα σε κατακεραυνώσει. Χίλιες λέξεις θα βρει για να σε πείσει (τον εαυτό του περισσότερο) ότι δεν είναι έτσι. Για πέστε μου μετά απ’ όλα αυτά, δεν είναι σωστό το ρηθέν «Οι λαοί κυβερνώνται από πολιτικούς που τους μοιάζουν.» Αν αυτό το θεωρείτε σωστό, σας προκαλώ να μου αναφέρετε πότε στην Ελλάδα υπήρξε πολιτικός που άξιζε να μπει στο πάνθεον των πεφωτισμένων ηγετών που οδήγησαν το λαό τους και τους έβγαλαν από το βούρκο. Αν μου αναφέρετε μικροπαραδείγματα, θα σας θυμίσω πως μερικές φορές σαν ειρωνεία της τύχης, η εξέλιξη κάποιον πραγμάτων περνά χωρίς κανείς να κουνήσει το δαχτυλάκι του. Δέστε την περίπτωση της Αλβανίας. Από τις πιο κλειστές αριστερόφρωνες κοινωνίες, απολαμβάνουν σήμερα τον αέρα της ελευθερίας πάνω απ΄όλα χωρίς να έχουν κουνήσει τα δακτυλάκι τους.

Θα πάψουμε επιτέλους να δαιμονοποιούμε μια χούφτα αναρχικά στοιχεία και να τους φορτώνουμε θανάτους. Είπαμε, αυτοί είναι το δέντρο. Εμείς δεν θα πρέπει εξ αιτίας τους να χάνουμε τη θέα του δάσους.

Μάιος 2010

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Δυστυχώς δεν είναι ώρα για παιχνίδια "τέτοιου τύπου".
Ο συνδυασμός ΜΜΕ και Πολιτικοί δεν τα επιτρέπουν.

Εγώ πάντως το χάρηκα το "παιχνιδάκι" που έγραψες. Ειλικρινά είναι απόλυτα πραγματικό, σαν εφιάλτης

Καλό σου βράδυ

Unknown είπε...

Χρόνια σου πολλά, Κωνσταντίνε. Υγεία και ... ηρεμία.