Πως γίνεται να πεθαίνει το αύριο;

Ότι και να πέρασα στη ζωή μου μέχρι χθες, δεν μπορεί να αντισταθμιστεί με αυτά που μέλει να συμβούν από ‘δω και πέρα. Φτώχια μιζέρια, κούραση, αγώνας για μια καλύτερη ζωή, είναι η πορεία μου. Δε λέω, μέρα με τη μέρα χρόνο με το χρόνο κάτι κουτσοκαταφέραμε. Ενώ στην αρχή η βάρκα έδειχνε να μπάζει νερά, τελικά μετά από πολύ προσπάθεια κατάφερα να τη βγάλω απ’ το λιμάνι έτοιμη και ικανή να ξαναπαλέψει με τα κύματα. Έτσι είναι η ζωή. Όλοι ακολουθούμε τα χνάρια της εξέλιξης. Οι άνθρωποι των σπηλαίων γίνανε δεινοί κυνηγοί από την ανάγκη να εξασφαλίσουν την τροφή τους και μετεξελίχθηκαν σε ανθρώπους της wall street με την αδισόποτη μανία να αυγαταίνουν καθημερινά το κέρδος τους.

Αυτό που τώρα γίνεται πρωτόγνωρο για μένα είναι πως κινδυνεύει ακόμα και η ύστατη ελπίδα που πάντα διατηρεί τη σπίθα αναμμένη. Μας την στραγγάλισαν οι λύκοι. Ποιοι λύκοι; Μα αυτοί που τους βάλαμε για να φιλάνε τα πρόβατα. Στηριχτήκαμε πάνω τους, πιστέψαμε στη δύναμη τους, τους χρήσαμε προστάτες μας κι εμείς αφού εξασφαλίσαμε το κράτος δικαίου ασχοληθήκαμε με τι άλλο, παρά με την καθημερινότητα μας. Όλα τα’ άλλα είναι δουλειές των ιδικών.

Και ξαφνικά σχεδόν σε μια πρωία διαπιστώσαμε «ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας» Πάει η σιγουριά, πάει η προστασία, πάει το κράτος δικαίου, πάει και η ελπίδα. Το αύριο έγινε είδος σε ανυπαρξία και οι ταγοί που είχαμε αναθέσει την ευθύνη της φύλαξης μας, νίπτουν τας χείρας των. Όχι δεν το ‘βαλαν στα πόδια. Εδώ είναι. Οι μισοί κριμένοι με το μανδύα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και οι άλλοι μισοί τελούν εν ηρεμία απολαμβάνοντας την άφεση των αμαρτιών τους που απλόχερα και γενναιόδωρα τους χάρισε η βουλή των Ελλήνων, στα πλαίσια του νομοθετικού της έργου για την προάσπιση των θεσμών και της έρμης της ζωούλας εμένα του ανίσχυρου πολίτη. Νόμος περί ευθύνης υπουργών το βάφτισαν, ενώ το σωστό ήταν να το πούνε νόμος για την κάλυψη της ανευθυνότητας των υπουργών. Ο Ιούδας φαίνεται πως είχε περισσότερη τσίπα από τα μούτρα τους και όταν είδε το κακό που είχε κάνει, πήγε και κρεμάστηκε. Ετούτοι ψηφίζουν μετά παρησίας «ΟΧΙ» στα προτεινόμενα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, αυτοί που μέχρι χθες ροκάνιζαν σαν τους καλικάτζαρους το δέντρο της ζωής μου.

«Δεν δύναμαι άλλο Κύριε πρόεδρε» κατάφερε να ψελλίσει ό μακαρίτης Μένιος Κουτσόγιωργας στον πρόεδρο του ειδικού δικαστηρίου. Το ίδιο είμαστε έτοιμοι αν πούμε κι εμείς. Πώς να μπορέσουμε δηλαδή. Η αριθμητική που μάθαμε στο σχολείο επιμένει πως είναι σε  ισχύ ακόμα ο λογισμός πως 10 μείον 1 κάνουν εννιά κι όχι έντεκα. Πώς να γίνει δηλαδή. Μια ζωή είπαμε πως παλέψαμε πάνω σε αυτό τον κανόνα. Γιαυτό καλυτερέψαμε τη ζήση μας. Έτσι γίνεται πάντα. Ένα συν ένα κάνουν δυο. Δυο συν ένα κάνουν τρία κοκ. Και τώρα τι κάνουμε;. Πως θα καταφέρουμε  να γυρίσουμε πίσω. Ο αφέτης ακύρωσε την κούρσα της ζωής, και πρέπει όλοι να γυρίσουμε πίσω στην αφετηρία. Μόνο που το θυμήθηκε στα μέσα της διαδρομής. Όχι δεν γίνεται αυτό. Δεν μπορείς να μαθαίνεις το σκυλάκι να κοιμάται στο χαλάκι και μετά να του λες να κοιμηθεί έξω από το σπίτι στο σκαλάκι. «Δεν δύναμαι άλλο κύριε πρόεδρε.» Τούτη η πρόταση δεν έχει αύριο. Αλήθεια πως γίνεται κι αποφασίστηκε να μείνουμε όλοι εδώ. Να σταματήσουμε στο σήμερα γιατί αύριο δεν υπάρχει.. Ποιος είναι αυτός που αποφάσισε το άτοπο; Η ζωή πρέπει να κυλίσει. Το σήμερα πρέπει να παραδώσει τη θέση του στο αύριο, το αύριο στο μεθαύριο κοκ. Το ρολόι της ζωής θα συνεχίσει την διαδρομή του προς τα μπρος. Αν τώρα λόγω των γεγονότων του βάλουμε τρικλοποδιά και φραγμούς στην αέναη κίνηση του το πολύ πολύ από την πίεση να πάψει να γυρίζει και να τερματίσει το έργο του. Τότε καλοί μου φίλοι «άμωμε εις οδόν αλληλούια» όπως μας θύμισε κάποτε σε ταινία του ο Θανάσης Βέγγος.

Δια χειρός Μαντζούρης Κών/νος

Μάιος 2010