Φοβάμαι πως σιγά σιγά, όσο τα χρόνια θα περνούν, τα κείμενά μου θα πλημμυρίζουν από νοσταλγία. Θύμισες από το χθες για ότι χάρηκα, όνειρα που βγήκαν μάταια και πλάνα. Πρέπει να βρω οπωσδήποτε σχέδια το το μέλλων, όσο κοντό κι πρόκειται (θεού θέλοντος να γίνει)
Ένα παλιό σκαρί
Πάλιωσε η βάρκα Κωσταντή,
Άλλο ταξίδι δεν θα κάνει
Έφαγε η αλμύρα το πανί
Και μόνιμα έπιασε λιμάνι
Τις μπόρες θα κοιτά από μακριά
Και με παράπονο θα λέει
Ήμουν κι εγώ κάποια φορά
Μέσα στη δίνη τους να πλέει
Τι άλλο απομένει τώρα πια
μόνιμα δέσαμε στον κάβο
Και μες τα υπόγεια καπηλειά
Τις πίκρες μου με το κρασί να θάβω.
Μάιος 2010
Για τα παιδιά μου Βασίλη, Θανάση, Εύη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου