Ποιοι σου τάξανε φεγγάρια
Κι αγκαλιές ονειρεμένες,
κι είσαι μόνη σου τα βράδια
Κι οι ελπίδες σου χαμένες.
Ποιοι σε κάλεσαν ν’ ανέβεις,
Τ’ άστρα να σου δείξουν τάχα
Και να μην καταλαβαίνεις
Ένα πιόνι ήσουν μονάχα
Ποιοι σου πήραν τα όνειρά σου
Και τα κάνανε κομμάτια
Κι εσύ ακόμα, για φαντάσου,
Τους κοιτάς μέσα στα μάτια.
Τι να πω, ο χρόνος φεύγει
Ένα σκοτεινό ποτάμι
Κι η ελπίδα αλαργεύει
Μέσ’ απ’ το θολό το τζάμι.
Μόνη τώρα συντροφιά σου
κάποιες θύμησες φευγάτες
ξεγλιστρούν απ’ την καρδιά σου
Τις κρατάς –μου λες- ακόμα
Κι ας το ξέρεις: ήταν σκάρτες.
Και μια πίκρα καίει το στόμα
Ιανουάριος 2011
3 σχόλια:
μπορεί, λέω μπορεί, να μην ήταν σκάρτες αλλά να είχαν ημερομηνία λήξης
ξέρεις Κωνσταντίνε μου, υπάρχουν άνθρωποι που αν δεν ορίσουν την ημερομηνία λήξης, εγκλωβίζονται σε κάτι που τους ξεπερνάει
:))) (χαμογελάω και σε σένα αλλά και για τους ανθρώπους που θέλουν ημερομηνίες λήξης, έτσι για να μην κλάψω)
κωστα,πολυ καλο! συνεχισε τη προσπαθεια σου κ μην απογοητευεσαι!
πολύ όμορφο παραγματικά και τόσο επίκαιρο...Σε μια κοινωνία που οι υποσχέσεις μόνο σαθρές είναι πλέον...Ας ελπίσουμε σε μια αλλαγή!
Δημοσίευση σχολίου