Φθινόπωρο. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή η εποχή πάντα με επηρεάζει. Απελευθερωμένος από το σφιχτό εναγκαλισμό της αφόρητης ζέστης του καλοκαιριού που μου καταλύει κάθε μου κύτταρο, με σώμα και πνεύμα πλέον χαλαρό απολαμβάνω τη δροσιά του φθινοπώρου που σαν χάδι αγκαλιάζει την ύπαρξη μου.
Βόλτα στο Θησείο. Πριν από λίγο είχε βρέξει. Χαζεύω με το βάδισμα των γυναικών. Είναι τόσο προσεκτικό, τα γυναικεία παπούτσια βλέπεις δεν είναι για βήματα βιαστικά είναι όμως τόσο χαριτωμένο. Ανεβαίνω την Ερμού. Έχω μια διάθεση ερωτική. Μέσα μου νοιώθω τα συμπτώματα του ερωτευμένου χωρίς συγκεκριμένο σημείο αναφοράς. Πίσω απ’ την προθήκη μια βιτρίνας φιγουράρει η μορφή μια κοπέλας. Μαύρα ίσια μαλλιά ίσια με τους ώμους κι ένα χαμόγελο που λες και το ξεκόλλησε από κάποιο μοντέρνο περιοδικό. Η κούραση από την ορθοστασία δεν επιτρέπετε να βρει θέση να φανεί. Για μια τυχαία στιγμή οι ματιές μας αντάμωσαν κι ακρογιάλια ξεχύθηκαν στη φαντασία μου μ’ αυτό τ’ αέρινο πλάσμα να παίζει με τα κύματα κι εγώ ως ο μοναδικός κοινός θνητός ν’ απολαμβάνω το θέαμα.
Μόλις προσπέρασα το εκκλησάκι της Καπνικαρέας και απορροφημένος πιότερο πλέον από τους στοχασμούς μου ανηφορίζω. Ζω τόσο πολύ αυτή τη φαντασίωση που νομίζω πως αν κανείς με ρωτούσε ξαφνικά πως με λένε, δύσκολα θα του απαντούσα αμέσως. Στην γωνία της Ευαγγελιστρίας με την Ερμού, ένα κορίτσι σταματημένο ακριβός στη συμβολή των δύο δρόμων, με σκυμμένο το κεφάλι μιλά στο κινητό της. Δεν ήθελα να κρυφακούσω αλλά ήρθε και στάθηκε δίπλα μου τι στιγμή που εγώ κανα δυο λεπτά ενωρίτερα εξέταζα τα δερμάτινα πορτοφόλια που είχε στη βιτρίνα το κατάστημα. Ήταν ηλίου φαεινότερο ότι ο συνομιλητής της στο άλλο άκρο της γραμμής πρέπει να ήταν το αγόρι της. Η συζήτηση ήταν έντονη. Και μόνο που άκουσα το κορίτσι να λέει «δεν θέλω να σε ξαναδώ, πρώτη φορά στη ζωή μου επένδυσα σ’ ένα τίποτα» κι ύστερα άρχισε ένα βουβό κλάμα, κατάλαβα. Μόλις πριν από λίγο σκέφτηκα μια ιστορία αγάπης, άλλαξε ρότα. Ένας από τους δυο πρωταγωνιστές διαπίστωσε πως πήγαινε φάλτσο η πορεία και τώρα χαράζονται νέες γραμμές των οριζόντων, εδώ καταμεσής του δρόμου δίνονται οι νέες συντεταγμένες. Ταράχθηκα. Κοίτα σκηνές που στήνει η ζωή στο θέατρο του κόσμού, είπα. Οι θαμώνες από το απέναντι café οι θεατές του έργου, ο κόσμος που ανεβοκατέβαινε ράθυμα την οδό Ερμού, οι κομπάρσοι και η πρωταγωνίστρια να παίζει το ρόλο της καταμεσής του δρόμου στεφανωμένη με μια δέσμη από ακτίνες του ήλιου που κατάφεραν να ξετρυπώσουν ανάμεσα από το κενό που άφηναν δυο πολυκατοικίες.
Η καρδιά μου άνοιξε με μιας σαν τριαντάφυλλο. Ταυτίσθηκε με τους λυγμούς της άγνωστης κοπέλας και ο επίσης άγνωστος συνομιλητής της καταγράφηκε μέσα μου ως ο κύριος υπαίτιος που διαπράχθηκε ετούτο το μικρό έγκλημα. Πόσο θα ΄θελα να αγκαλιάσω αυτό το κορίτσι. Ν’ απλώσω το χέρι μου προς το δικό της και να της πω στοργικά «εδώ είμαι» Πόσο θα ‘θελα αυτό να ισχύει γενικά. Κάθε φορά το πραγματικό σκιάζει τις επιθυμίες μας και ακυρώνει τα θέλω μας, ν΄ απλώνεται ένα αόρατο χέρι και να σ΄ αγκαλιάζει τρυφερά.
Η σκηνή όμως αυτού του πλανόδιου θιάσου έπρεπε να τελειώσει. Οι ακτίνες του ήλιου δεν χωρούσαν άλλο να περνούν από το κενό των πολυκατοικιών και τρεμόπαιζαν μέχρι που έσβησαν Έτσι γίνεται πάντα. Αυτές οι σκηνές διαρκούν μόνο λίγες στιγμές για να δοθεί έτσι η ευκαιρία στον περαστικά θεατή να προχωρήσει πιο πέρα και συλλέγοντας στιγμούλες εκεί κατά το βράδυ καταλαγιάζοντας τις σκέψεις του να τις μετουσιώσει σε γνώση, πείρα, γεύση από ζωή.
Σ΄ ένα τέτοιο δρόμο όπως η Ερμού η μοναξιά σου θα βρει πάντοτε παρέα. Είναι η δική μας Carnabe street. Εδώ ανταμώνει καθημερινά κάθε γυναικεία φιλαρέσκεια. Πέρα από τα καταστήματα που θα φιλοξενήσουν την αγοραστική τους διάθεση για ένα shopping therapy υψηλών προδιαγραφών, σ’ αυτόν το δρόμο η μουσική έχει το δικό της μερίδιο και συμμετέχει με τη δική της πινελιά στα χρώματα που ομορφαίνουν τον καμβά της οδού Ερμού.
Ερασιτεχνικές μουσικές μπάντες από το μακρινό Περού, από την Κούβα, με τα περίφημα ξύλινα πνευστά τους δίνουν φανταστικές συναυλίες καταμεσής του δρόμου. Κλασικά κουαρτέτα συνήθως από νεαρούς Άγγλους παίζουν ακόμα και τις κρύες μέρες, όχι τόσο για να εξοικονομήσουν τα προς του ζην, αλλά δείχνουν να αγαπούν τόσο πολύ αυτό που κάνουν που δύσκολα το κρύο μπορεί ν’ αγγίξει την καρδιά τους. Ένα από τα κορίτσια της μπάντας που αυτή τη στιγμή παίζει Vivaldi, για να μπορέσει να αντέξει το κρύο αλλά και να χειρίζεται καλά το φλάουτο που παίζει, φορά γάντια που όλες οι άκρες τους είναι κομμένες και βλέπεις να ξεχωρίζουν δέκα λεπτοκαμωμένα γυναικεία δάκτυλα.
Με τον απόηχο των ήχων από τις μπάντες και τις φωνές των μικροπωλητών έστριψα δεξιά. Μόλις έφτασα στην πλατεία συντάγματος πήρα κατεύθυνση για το σπίτι μου με τις αισθήσεις μου γεμάτες από γεύσεις φθινοπώρου.
Βόλτα στο Θησείο. Πριν από λίγο είχε βρέξει. Χαζεύω με το βάδισμα των γυναικών. Είναι τόσο προσεκτικό, τα γυναικεία παπούτσια βλέπεις δεν είναι για βήματα βιαστικά είναι όμως τόσο χαριτωμένο. Ανεβαίνω την Ερμού. Έχω μια διάθεση ερωτική. Μέσα μου νοιώθω τα συμπτώματα του ερωτευμένου χωρίς συγκεκριμένο σημείο αναφοράς. Πίσω απ’ την προθήκη μια βιτρίνας φιγουράρει η μορφή μια κοπέλας. Μαύρα ίσια μαλλιά ίσια με τους ώμους κι ένα χαμόγελο που λες και το ξεκόλλησε από κάποιο μοντέρνο περιοδικό. Η κούραση από την ορθοστασία δεν επιτρέπετε να βρει θέση να φανεί. Για μια τυχαία στιγμή οι ματιές μας αντάμωσαν κι ακρογιάλια ξεχύθηκαν στη φαντασία μου μ’ αυτό τ’ αέρινο πλάσμα να παίζει με τα κύματα κι εγώ ως ο μοναδικός κοινός θνητός ν’ απολαμβάνω το θέαμα.
Μόλις προσπέρασα το εκκλησάκι της Καπνικαρέας και απορροφημένος πιότερο πλέον από τους στοχασμούς μου ανηφορίζω. Ζω τόσο πολύ αυτή τη φαντασίωση που νομίζω πως αν κανείς με ρωτούσε ξαφνικά πως με λένε, δύσκολα θα του απαντούσα αμέσως. Στην γωνία της Ευαγγελιστρίας με την Ερμού, ένα κορίτσι σταματημένο ακριβός στη συμβολή των δύο δρόμων, με σκυμμένο το κεφάλι μιλά στο κινητό της. Δεν ήθελα να κρυφακούσω αλλά ήρθε και στάθηκε δίπλα μου τι στιγμή που εγώ κανα δυο λεπτά ενωρίτερα εξέταζα τα δερμάτινα πορτοφόλια που είχε στη βιτρίνα το κατάστημα. Ήταν ηλίου φαεινότερο ότι ο συνομιλητής της στο άλλο άκρο της γραμμής πρέπει να ήταν το αγόρι της. Η συζήτηση ήταν έντονη. Και μόνο που άκουσα το κορίτσι να λέει «δεν θέλω να σε ξαναδώ, πρώτη φορά στη ζωή μου επένδυσα σ’ ένα τίποτα» κι ύστερα άρχισε ένα βουβό κλάμα, κατάλαβα. Μόλις πριν από λίγο σκέφτηκα μια ιστορία αγάπης, άλλαξε ρότα. Ένας από τους δυο πρωταγωνιστές διαπίστωσε πως πήγαινε φάλτσο η πορεία και τώρα χαράζονται νέες γραμμές των οριζόντων, εδώ καταμεσής του δρόμου δίνονται οι νέες συντεταγμένες. Ταράχθηκα. Κοίτα σκηνές που στήνει η ζωή στο θέατρο του κόσμού, είπα. Οι θαμώνες από το απέναντι café οι θεατές του έργου, ο κόσμος που ανεβοκατέβαινε ράθυμα την οδό Ερμού, οι κομπάρσοι και η πρωταγωνίστρια να παίζει το ρόλο της καταμεσής του δρόμου στεφανωμένη με μια δέσμη από ακτίνες του ήλιου που κατάφεραν να ξετρυπώσουν ανάμεσα από το κενό που άφηναν δυο πολυκατοικίες.
Η καρδιά μου άνοιξε με μιας σαν τριαντάφυλλο. Ταυτίσθηκε με τους λυγμούς της άγνωστης κοπέλας και ο επίσης άγνωστος συνομιλητής της καταγράφηκε μέσα μου ως ο κύριος υπαίτιος που διαπράχθηκε ετούτο το μικρό έγκλημα. Πόσο θα ΄θελα να αγκαλιάσω αυτό το κορίτσι. Ν’ απλώσω το χέρι μου προς το δικό της και να της πω στοργικά «εδώ είμαι» Πόσο θα ‘θελα αυτό να ισχύει γενικά. Κάθε φορά το πραγματικό σκιάζει τις επιθυμίες μας και ακυρώνει τα θέλω μας, ν΄ απλώνεται ένα αόρατο χέρι και να σ΄ αγκαλιάζει τρυφερά.
Η σκηνή όμως αυτού του πλανόδιου θιάσου έπρεπε να τελειώσει. Οι ακτίνες του ήλιου δεν χωρούσαν άλλο να περνούν από το κενό των πολυκατοικιών και τρεμόπαιζαν μέχρι που έσβησαν Έτσι γίνεται πάντα. Αυτές οι σκηνές διαρκούν μόνο λίγες στιγμές για να δοθεί έτσι η ευκαιρία στον περαστικά θεατή να προχωρήσει πιο πέρα και συλλέγοντας στιγμούλες εκεί κατά το βράδυ καταλαγιάζοντας τις σκέψεις του να τις μετουσιώσει σε γνώση, πείρα, γεύση από ζωή.
Σ΄ ένα τέτοιο δρόμο όπως η Ερμού η μοναξιά σου θα βρει πάντοτε παρέα. Είναι η δική μας Carnabe street. Εδώ ανταμώνει καθημερινά κάθε γυναικεία φιλαρέσκεια. Πέρα από τα καταστήματα που θα φιλοξενήσουν την αγοραστική τους διάθεση για ένα shopping therapy υψηλών προδιαγραφών, σ’ αυτόν το δρόμο η μουσική έχει το δικό της μερίδιο και συμμετέχει με τη δική της πινελιά στα χρώματα που ομορφαίνουν τον καμβά της οδού Ερμού.
Ερασιτεχνικές μουσικές μπάντες από το μακρινό Περού, από την Κούβα, με τα περίφημα ξύλινα πνευστά τους δίνουν φανταστικές συναυλίες καταμεσής του δρόμου. Κλασικά κουαρτέτα συνήθως από νεαρούς Άγγλους παίζουν ακόμα και τις κρύες μέρες, όχι τόσο για να εξοικονομήσουν τα προς του ζην, αλλά δείχνουν να αγαπούν τόσο πολύ αυτό που κάνουν που δύσκολα το κρύο μπορεί ν’ αγγίξει την καρδιά τους. Ένα από τα κορίτσια της μπάντας που αυτή τη στιγμή παίζει Vivaldi, για να μπορέσει να αντέξει το κρύο αλλά και να χειρίζεται καλά το φλάουτο που παίζει, φορά γάντια που όλες οι άκρες τους είναι κομμένες και βλέπεις να ξεχωρίζουν δέκα λεπτοκαμωμένα γυναικεία δάκτυλα.
Με τον απόηχο των ήχων από τις μπάντες και τις φωνές των μικροπωλητών έστριψα δεξιά. Μόλις έφτασα στην πλατεία συντάγματος πήρα κατεύθυνση για το σπίτι μου με τις αισθήσεις μου γεμάτες από γεύσεις φθινοπώρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου